We hebben een stuk grond gekocht met een schuur erop en de helft van een huis (de andere helft is bewoond door een andere familie). Alvorens een bod te doen hadden we bij de gemeente geïnformeerd (twee keer) of de schuur eventueel afgebroken zou mogen worden om er een klein huisje neer te zetten. Elke keer bleek dat dat zou mogen.
Een paar weken geleden was ik wederom met de architect bij de gemeente, omdat de wetten zo ingewikkeld zijn dat hij toch nog wat vragen had die hij op wilde helderen. Wederom spraken we met een andere persoon van de ‘ufficio tecnico’ (technische bureau) en die had een aantal andere punten die we nog niet wisten, maar ook volgens hem mocht de schuur een woonhuis worden.
Afgelopen week was ik nogmaals bij de gemeente. De architect had namelijk toch nog een aantal vragen. Hij is werkelijk erg secuur en zit de wetten eindeloos uit te pluizen waardoor je met vragen blijft zitten. Zo zijn de Italiaanse wetten veelal. Het zou andersom moeten zijn, maar de praktijk leert dat het niet zo is.
Ditmaal was er weer een andere persoon waarmee we hebben gepraat en deze zei na korte tijd dat we de schuur waarschijnlijk niet tot woonhuis mogen ombouwen. Ik zal de details besparen, maar het heeft ermee te maken dat we een ‘boerderij’ hebben gekocht en als daar vroeger een boerenbedrijf op zat (hetgeen zo is), dan mag je de gebouwen niet omzetten in civiele gebouwen. Die regel kenden wij en wij hebben van een privé persoon gekocht en daarmee leek die regel voor ons niet op te gaan (en daar waren anderen het destijds mee eens). Deze meneer hield echter voet bij stuk dat wij wel onder die regel zouden vallen.
De architect bleef heel rustig en probeerde de wetten te laten zien die wel voor ons geval gelden, maar de man wilde er niets van weten. Dus zijn we in een barretje gaan overleggen en hebben nogmaals alle papieren bekeken, zijn vervolgens teruggegaan naar de gemeente om te kijken wat voor oudere gegevens er bestaan van dit huis en hebben toch nog een andere gemeenteman kunnen spreken, helemaal aan het eind van de ochtend.
Deze man wist ons te vertellen dat wij inderdaad niet onder die wet vallen (maar de andere wet waar wij volgens hem wel onder vallen heeft ook bepaalde problemen, maar zeer waarschijnlijk zitten wij wel goed). Daarnaast had hij nog wat andere interessante informatie die niemand ons tot nu toe had verteld.
Vaak krijg ik te horen dat de bureaucratie in Italie voor mij inmiddels wel te begrijpen zal zijn, aangezien ik de taal spreek en hier al jaren woon. Het feit is dat het voor de meeste Italianen zelfs niet te begrijpen is, zie bijvoorbeeld onze architect die al jaren veel uren per week bij gemeentes zit te overleggen over bouwvergunningen. Hij is een expert, maar het blijft ook voor hem allemaal onduidelijk.
Kortom, we wachten nog even rustig af wat het uiteindelijke vonnis gaat worden en houden er rekening mee dat, als we onze tekeningen indienen, we alsnog een hele strijd moeten gaan voeren omdat niet iedereen binnen de gemeente de wetten op dezelfde manier interpreteert.
Ik kijk er niet naar uit!
Hieronder nog wat foto’s van een stukje wijngaard dat we als laatste schoon hebben gemaakt (alweer een tijd geleden want daarna werd het te koud). De eerste foto is gemaakt na een eerste passage met de bosmaaier.
Prachtig hoe het langzaam opknapt en weer een beetje op een wijngaard gaat lijken.
Dus … verder met de bosmaaier. Stukje bij beetje baan ik mij een weg door de bramen, rij na rij. Inmiddels heb ik een lichte vorm van tenniselleboog, maar dat gaat wel weer over zodra ik klaar ben. Hier een foto.
