Rondom ons huis vliegen zwaluwen. Een genot om naar te kijken en luisteren.
Onder de dakgoot van het huis naast ons zit al jaren een nest. Ik zag een paar dagen geleden wat kopjes van de jonge vogels uit het nest steken en toen ik een foto maakte, kwam één van de ouders er net aanvliegen.
Een hele opluchting. Wat hebben die jonge vogels een honger de hele tijd!
In Nederland komkommertijd, in Italie tomatentijd. Letterlijk.
Net voordat ik mijn cameraatje kon pakken, liep er een oud gebogen vrouwtje weg, met twee zware emmers vol rijpe tomaten. Die zitten inmiddels (het was gisteravond) in grote wekpotten in een voorraadkast, te wachten op de gerechten van deze winter.
Na maanden wachten in onzekerheid, heb ik net het bericht gekregen dat onze aanvraag voor een bouwvergunning is goedgekeurd, onder een aantal voorwaarden, maar die zijn wel op te lossen.
Een hele opluchting! Bijzonder goed nieuws.
Ik ben verder enorm druk met het opzetten van een nieuw bedrijfje dat behang gaat printen, meer nieuws daarover zodra ik iets verder ben. Echter, veel tijd om deze blog te schrijven heb ik momenteel niet. Dat zal niemand zijn ontgaan!
Ook hebben we in totaal ruim 40 liter olijfolie van onze olijfboomgaard. We hebben op ons gemak meerdere weekenden, in de zon, olijven geplukt en het resultaat viel ons werkelijk enorm mee.
Afgelopen zaterdag waren we in de olijfboomgaard bezig wat schade van de koeien (die inmiddels weg zijn gelukkig) ongedaan te maken toen we toch nog een paar bomen zagen met olijven. Die hebben we nog geplukt en zondag ben ik uren bezig geweest om die op allerhande manieren te verwerken tot eet-olijven. Ik ben erg benieuwd naar het resultaat.
Deze foto hieronder was na een weekend plukken.
Heel langzaamaan ben ik weer wat aan het hardlopen Eigenlijk zou het ‘zachtlopen’ moeten zijn, ten eerste omdat ik heel langzaam ga en ten tweede omdat ik geen enkel lawaai maak omdat ik probeer op blote voeten te lopen (min of meer).
Gisteren liep ik tien minuten op van die speciale sokken, bedoeld om er buiten op te lopen, het dorp uit. Ik dacht en hoopte dat ik niet op zou vallen, want ik had per slot iets aan mijn voeten.
Mis!
Ik kwam langs twee schilders die een muurtje aan het opknappen waren. De schilder die met zijn rug half naar mij toe stond schrok zich een ongeluk, omdat hij mij niet had horen aankomen maar ik kwam vervolgens op een halve meter langs hem.
Daarna kwam ik langs een kleine garage waar één van de eigenaren buiten luid met een klant stond te praten. Middenin een zin bleef het ineens stil, net toen ik langskwam. Ik durfde niet te kijken, maar weet zeker dat die man met open mond naar mij heeft staan kijken, te verbaasd om door te praten.
Nou krijg ik in die buitensokken vreselijk hete voeten, dus voorlopig kan ik ze niet gebruiken. Zowaar een hele opluchting!
Uiteraard is het juli, dus kun je hitte en droogte verwachten, maar dit jaar lijkt het wel een stuk erger dan andere jaren. De winter en lente waren ook al erg droog en warm.
Een paar weken geleden hadden we zondagmiddag ineens geen water meer en dat bleek nou n’s niet door een storing te komen, maar door gebrek aan water. Daar was ik wel van geschrokken, zonder water ben je behoorlijk onthand.
De laatste maanden hebben we vaker hele dagen geen water gehad omdat ze aan het werk waren en steeds een pijp vernielden. Er kwam dan een watertank in het dorp te staan waar je water kon halen. Bizar om te zien, iedereen met grote plastic tanks over straat slepend, balend, compleet uit evenwicht.
Ondertussen zijn er door heel Toscane bosbranden. De meeste worden aangestoken en ik verbaas mij dus ook alweer weken over de mensheid. Ik weet dat er maar een paar gekken nodig zijn om vreselijke schade aan te richten … maar hoe gestoord moet je zijn om een bos in brand te willen zetten? Ik kan er echt niet bij, maar heb dan ook geen psychologie gestudeerd.
Hier een paar foto’s uit de buurt, van de afgelopen weken:
Als deze planten bloeien gaan ze daarna dood, geloof dat ze dus pas na 20 jaar bloeien. Maar … ‘what a way to go …!’
Zonnebloemen met een kasteel (Castello di Uliveto) op de achtergrond)
Een jonge zwaluw zit op onze waslijn. Er zaten er een heel aantal en elke ochtend was het een gezellige boel met al die vogeltjes. Ze zijn echter sinds een paar dagen nergens meer te bespeuren.
Nog meer … maar nu bij ons stuk grond!
Een wijngaard … (helaas) niet de onze!
Er zat een familie zwaluwen onder een afdak bij ons nieuwe huis. Eerst zag ik vooral veel poep onder het nest. Daarna hoorde ik zacht gepiep als ik in die buurt bezig was en dat gepiep werd luider. Uiteindelijk staken de vogeltjes hun koppies boven de nestrand uit en leken glimlachend de wereld in te kijken.
Afgelopen weekend waren ze ineens allemaal weg. Uitgevlogen. Althans, dat hoop ik dan maar.
We zijn verder aan het werk geweest in de wijngaard en als we met de tractor en klepelmaaier in de weer zijn, komen er prachtige vogels naar de tractor toe. Een unieke ervaring, tot ik maar n’s opzocht wat dit voor vogels zijn. Het is een soort reiger die in het Italiaans ‘airone guardabuoi’ wordt genoemd. Dat betekent, reiger die naar de ossen kijkt.
Je ziet deze witte reigers vaak op de ruggen van grotere dieren in weilanden zitten en ze komen naar weilanden toe die worden bewerkt in de hoop er iets lekkers te vinden waar de ossen voorbij zijn gekomen (vroeger) en tegenwoordig … de tractor.
Helemaal niet uniek dus.
Ze trekken zich niets van het kabaal aan en cirkelen elegant rondom de machine, lopen erachteraan en dicht erlangs.
Het is verbijsterend dat ze elke keer dat we met de tractor bezig zijn, aan komen vliegen. Ze komen blijkbaar op het geluid af, want ik zie ze verder nooit.
Twee foto’s:
Verder ben ik nog altijd druk met de gemeente in de hoop dat er duidelijkheid komt over een bouwvergunning. Het verhaal is ingewikkeld en irritant, maar we houden heel simpel moed en ik ga er gewoon vanuit dat we een oplossing zullen vinden. Geduld heb je er wel voor nodig.
Er zat een familie zwaluwen onder een afdak bij ons nieuwe huis. Eerst zag ik vooral veel poep onder het nest. Daarna hoorde ik zacht gepiep als ik in die buurt bezig was en dat gepiep werd luider. Uiteindelijk staken de vogeltjes hun koppies boven de nestrand uit en leken glimlachend de wereld in te kijken.
Afgelopen weekend waren ze ineens allemaal weg. Uitgevlogen. Althans, dat hoop ik dan maar.
We zijn verder aan het werk geweest in de wijngaard en als we met de tractor en klepelmaaier in de weer zijn, komen er prachtige vogels naar de tractor toe. Een unieke ervaring, tot ik maar n’s opzocht wat dit voor vogels zijn. Het is een soort reiger die in het Italiaans ‘airone guardabuoi’ wordt genoemd. Dat betekent, reiger die naar de ossen kijkt.
Je ziet deze witte reigers vaak op de ruggen van grotere dieren in weilanden zitten en ze komen naar weilanden toe die worden bewerkt in de hoop er iets lekkers te vinden waar de ossen voorbij zijn gekomen (vroeger) en tegenwoordig … de tractor.
Helemaal niet uniek dus.
Ze trekken zich niets van het kabaal aan en cirkelen elegant rondom de machine, lopen erachteraan en dicht erlangs.
Het is verbijsterend dat ze elke keer dat we met de tractor bezig zijn, aan komen vliegen. Ze komen blijkbaar op het geluid af, want ik zie ze verder nooit.
Twee foto’s:
Verder ben ik nog altijd druk met de gemeente in de hoop dat er duidelijkheid komt over een bouwvergunning. Het verhaal is ingewikkeld en irritant, maar we houden heel simpel moed en ik ga er gewoon vanuit dat we een oplossing zullen vinden. Geduld heb je er wel voor nodig.
Elke avond loop ik een blokje om met de hond.
Sinds een paar dagen zijn er vuurvliegjes op één stukje grond waar ik langs loop. Een soort volkstuintje met olijfbomen en artisjokken. De vuurvliegjes zijn alleen daar maar. Heel interessant.
De pracht van de kleine knipperende lichtjes wordt nog versterkt door het schitterende gezang van de nachtegalen. Ze lijken de vallei te vullen met hun liederen. Werkelijk prachtig die ijle tonen in de nacht.
Zondag was het heerlijk warm (achttien graden) met af en toe een waterig zonnetje. Dat laatste had wel wat beter gekund, dan waren de foto’s zeker mooier geworden. Echter … ik heb genoten van alle verschillende kleuren en heb geen zin de foto’s te manipuleren, dus hier moeten we het mee doen!
De dagen ervoor heeft het geweldig geregend. Alles was zo nat dat we helemaal niets op het land konden doen. De hond vond het prima en heeft eindelijk weer eens een prachtige wandeling gemaakt. Her en der maakten we een kletspraatje met mensen die olijven aan het plukken waren ofwel langs kwamen joggen, ofwel anderszins bezig waren (veelal in de tuin).
Wat een heerlijke sfeer. Niets geeft mij meer het gevoel ergens thuis te zijn dan dit soort ongedwongen praatjes. In Umbrie genoot ik er ook altijd van.
De laatste foto is van knoflook die uit de grond is gehaald en gedurende de winter opgegeten zal gaan worden. Prachtig hoe die stok / dat boomstammetje aan een draadje hangt.
Eerst wilde het mooie weer maar niet komen, maar ineens sloeg het om en steeg de temperatuur met minstens 15 graden.
Om te wandelen zou je dus vroeg op moeten staan, maar dat bleek, zoals elk jaar, toch wel lastig in het weekend. Dus zijn we aan het eind van de dag een paar uurtjes wat gaan lopen.
Ik geniet elke keer weer van de strakke vorm van sommige wijngaarden. Met natuur heeft dit niets te maken, maar het is wel erg elegant.
