Al jaren geef ik Italiaanse conversatieles online. Dat bevalt mij prima. Ik heb een website waar ik af en toe een stukje schrijf over Italiaanse woorden. Deze website is echter een beetje oud aan het worden, dus ben ik al sinds deze zomer bezig met een nieuwe website. Deze staat nu eindelijk online:
Net als mijn oude website is ook deze website nooit af want ik vul hem aan met nieuwe artikelen over bepaalde Italiaanse taal constructies en veelgemaakte fouten of woorden waar veel Nederlanders problemen mee hebben. Ik heb al een aantal artikelen geschreven en zelfs die zijn niet af want af en toe schiet mij nog iets te binnen dat ik vervolgens toevoeg.
Ik wil ook beginnen met organiseren van wat groepslessen genaamd ‘online taalcafé Italiaans‘. Ik ben erg benieuwd of ik mensen ga vinden die hier interesse in hebben. Mocht je iemand kennen die Italiaans aan het leren is, stuur ze mijn website door, wie weet is het iets voor hen!
We waren zaterdag in de regen gaan wandelen (zonder de leen-hond omdat hij, volgens ons, niet van wandelen in de regen houdt) en kwamen eerst langs een verlaten huis waar iemand een grote pot met verschillende cactussen had leeggegooid. Ze leken nog in redelijke staat dus de moeite waard om op te halen en in potten te zetten.
Daarna kwamen we langs een ander huis waar ze meerdere metershoge vijgcactussen hebben. Al jaren bewonderen wij deze schitterende planten. Een langwerpige pot met zo’n cactus was omgewaaid en grote stukken waren afgebroken. Ik beklaagde mij in deze blog over het gebrek aan groei van deze cactus in onze tuin, maar we besloten toch even aan te bellen om te vragen of we een paar stukjes mee mochten nemen. De vrouw die de deur opende zei dat we alles mee mochten nemen.
We zijn na de wandeling met de auto de cactussen en stukken vijgcactus op gaan halen en de volgende ochtend hebben we alles in potjes gezet.
Op de foto hierboven die je op de voorgrond de vijgcactus, die grote ovalen schijven, en daarachter wat kleine bolletjes van een ander soort cactus. Ik heb speciale potgrond voor cactussen gebruikt, maar volgens mij doet de vijgcactus het ook goed in normale grond.
We zijn weer n’s benieuwd of de planten aanslaan. Het is hoe dan ook altijd een feest om dit soort vondsten te doen!
Je hebt van die mensen waar je eindeloos veel geduld voor op moet brengen. Geduld is een schone zaak, maar verre van mijn sterkste punt.
Al een paar dagen probeerde ik wijn te bestellen bij een coöperatie in Piemonte. Erg lekkere wijn! De mailwisseling ging prima, tot dat ineens niet meer zo was. Mijn mails kwamen duidelijk niet bij hen aan. Ze belden mij maar ik kon niet opnemen. Het werd een ochtend heen en weer bellen zonder resultaat. Ik belde en de betreffende mevrouw was er niet en zij belde terug en ik zat in een les. Dat tot 4 keer toe. Super irritant natuurlijk.
Toen we elkaar eindelijk te pakken kregen had ik een zwaar vermoeide stem aan de lijn, die mij duidelijk maakte dat ik volgens haar niet meewerkte. Het gespeelde geduld droop ervan af terwijl ze tegen mij sprak alsof ik een stout meisje van twee was. Zo’n toontje werkt bij mij niet opperbest. Mijn neiging is om in de aanval te gaan, maar ik hield mij in, met kromme tenen.
Ze vroeg mij de mail nogmaals te sturen, maar ditmaal naar het juiste adres. Ik had altijd het juiste adres gebruikt uiteraard, maar stuurde mijn mails opnieuw terwijl we aan de telefoon zaten. Ze kreeg niets binnen. Ik stuurde ze naar een ander email adres en die kreeg ze ook niet binnen. Ik stuurde ze van een ander email adres van mij en die kwamen ook niet door. Mijn conclusie was dus dat ze een probleem met hun mail hadden. Dat werd stellig ontkend onder luid toenemende zuchten en klaagzang.
Ik was er helemaal klaar mee en stond op het punt de order helemaal te annuleren, toen ze ineens zei dat er een mail van mij binnen was gekomen. Daarna werd ze plotseling nijdig want er kwamen nog 4 mails binnen van mij, allemaal dezelfde!
Welja … ik kreeg op mijn donder omdat ik 5 dezelfde mails had gestuurd … iets dat ze mij 10 minuten daarvoor met klem had gevraagd te doen. Alzheimer? Stress?
Met grote zelfbeheersing heb ik mezelf in kunnen houden. Ik heb gevraagd of alles OK was nu. Ze hield op met zuchten en deed ineens weer vriendelijk en zei dat alles nu OK was.
Daar ga ik binnenkort hopelijk een lekker glas wijn op drinken!
Bij ons in de buurt, op ongeveer een halve kilometer, zit een hond altijd in een kooi opgesloten. We hoorden van anderen dat die hond er was gekomen omdat de zoon per se een hond wilde, maar vervolgens keek hij er nooit naar om.
We spraken de vader een tijdje geleden en ik stelde voor om af en toe met de hond te gaan wandelen als we toch een wandeling maken. Hij vond het prima en nu doen we dat al ruim een maand.
De hond trekt enorm. Niet zo gek natuurlijk want niemand heeft het beestje iets geleerd en als ie eindelijk naar buiten kan wil hij lopen lopen lopen. Hij trekt zo erg dat ik niet met hem de berg af kan wandelen. Rollen zou wel lukken … . Mijn vriend kan de hond bergaf wel houden, maar ook af en toe met moeite. Bergop is het daarentegen een heel handige hulp. Je zou hem voor een karretje kunnen spannen!
Elke keer dat we bij de kooi aankomen om het arme dier te bevrijden is hij bijna niet te houden van blijdschap. Er ontstaat een soort rodeo om hem de riem om te kunnen doen. Een tijdje geleden gooide hij eerst mij en daarna mijn vriend op de grond. Tegen de tijd dat mijn vriend op de grond lag met alleen nog de achterpoot van de hond in zijn hand (de hond zat er nog wel aan vast!), was ik weer opgestaan en kon hem in z’n nek grijpen. Als iemand van deze taferelen een video zou maken zou er goed geld mee verdiend kunnen worden op youtube, maar dat terzijde.
Zondag zijn we weer gaan wandelen en hadden aan de eigenaar gevraagd of we de hond ook los zouden kunnen proberen te laten. We dachten dat hij dan beter zijn energie kwijt kon door vrij heen en weer te kunnen rennen. We dachten dat hij uiteindelijk wel bij ons in de buurt zou blijven. De eigenaar zei dat we het konden proberen, maar hij had geen idee wat er zou gebeuren. De hond was hem een paar keer ontsnapt maar kwam altijd aan het eind van de dag terug naar de kooi, dus veel zorgen maakte hij zich niet.
We besloten het te proberen en na een stukje lopen hebben we de riem afgedaan. De hond vloog er met grote vaart vandoor. We riepen en na een tijdje kwam hij heel blij terug. Groot succes! We lieten hem weer gaan en na een tijdje riepen we weer en kwam hij heel blij terugrennen. De derde keer zat er een bocht in de weg waarachter de hond verdween. We riepen en riepen … en hebben dat anderhalf uur volgehouden tot de eigenaar ons uit ons lijden heeft verlost met een berichtje dat de hond was gevonden bij mensen in de buurt en weer veilig in z’n kooi zat.
Een hele opluchting! Experiment niet geslaagd, maar gelukkig geen schade!
Soms zie je in Italie een verlaten auto ergens staan. Af en toe zit het nummerbord er nog op, maar vaak niet meer. De banden zijn lek en de hele boel is verroest en vergaan. Het kost geld om een auto naar de sloop te brengen, vandaar dat je deze taferelen her en der tegenkomt.
Een huis bij ons in de buurt dat te koop staat, heeft twee van dit soort auto’s staan. Ze zijn van een huurder die de huur nooit heeft betaald en deze twee wrakken ook nog heeft achtergelaten. De auto’s zijn inmiddels van de belastingdienst want ook aan hen heeft die huurder nooit iets over de auto’s betaald. Ze zijn uiteraard niets waard, maar probeer die auto’s maar n’s officieel van je terrein te krijgen … het kost bergen tijd en geld.
We waren met de zus van mijn vriend naar het huis gaan kijken en op een gegeven moment begon ik over de auto’s. Een van de eigenaren zei doodleuk: als ik de eigenaar van het huis zou zijn, zou ik ze in stukken zagen en door de ijzerhandelaar op laten halen.
Ik zei verbaasd: maar u bent de eigenaar van het huis!
Hij haalde zijn schouders op en zei tot mijn grote verbazing: ja maar ik kan dat niet doen want mijn tante is ook eigenaar en als ze erachter komen gaat zij de bak in!
Knoflook kent iedereen, in het Italiaans ‘aglio’. Aglione dat kent bijna niemand. Het is een grote soort knoflook, afkomstig uit de Val di Chiana, het gebied in Toscane boven het Trasimeense meer.
Elk gebied in Italie heeft zo ongeveer wel een specialiteit, iets dat daar beter groeit dan elders of beter smaakt. De aglione is een bijzonder voorbeeld. Het is namelijk echt een hele grote soort knoflook en een milde (dat laatste is wellicht maar goed ook!).
Nou zie ik deze aglione de afgelopen jaren overal opduiken bij ons in de buurt. In de winkel is het vrij duur, zoals dat altijd gaat met speciale dingen in het begin. Echter, de broer van onze buurman gaf ons deze zomer een bol aglione. We waren net vertrokken voor een wandeling toen we hem tegenkwamen en ik stopte de bol dus in mijn rugzak. Die rook na een paar uur wandelen heerlijk naar knoflook.
De buurman zelf gaf ons een paar weken later twee bollen, met de opdracht één ervan te bewaren om te poten, zodat we daarna onze eigen hebben. Dat ga ik zeker doen.
De manier om aglione te bereiden, om het meeste aroma eruit te halen, is om het zacht te fruiten in olijfolie en daarna wat water erbij te doen zodat het heel zacht wordt en ‘smelt’. Dat duurt wat langer, maar het is echt smaakvol daarna, dus zeker de moeite waard. Ik heb het nu een paar keer klaargemaakt op die manier, met daarna wat tomatensaus erbij en een tijdje laten trekken. Uiteraard eet je dit met pasta!
Ik ben benieuwd of ik ook een echt grote aglione uit mijn moestuin tevoorschijn zal kunnen toveren volgend jaar!
Gisteren waren we weer olijven aan het plukken op een stuk land dat een paar honderd meter van ons huis ligt, tegenover een oud en klein begraafplaatsje.
Op een gegeven moment stopte er een auto waar eerst een hondje uitkwam dat keihard begon te keffen. Daarna kwamen er drie mensen uit. Ik heb ze niet gezien, maar hoorde de stemmen.
Het hondje werd meerdere keren tot orde geroepen. Hij luistert (niet) naar de naam: Mocio. Dat betekent dweil.
Toen ik eindelijk een glimp van het dier opving zag ik een klein druk beestje met veel en lange haren.
Ooit begon iedereen eind oktober op z’n vroegst met plukken, maar dit jaar zijn velen afgelopen weekend al begonnen (15 en 16 oktober). Zo ook wij! Momenteel hangen de olijven er nog mooi bij, maar de olijvenvlieg (die eitjes in olijven legt waardoor die kapot gaan zodra er larven uitkomen die de olijven van binnen opeten) vliegt fanatiek rond, dus binnenkort is het te laat.
We hebben enorm ons best gedaan om in een weekend zoveel mogelijk olijven te plukken. De pers waar we altijd naartoe gingen is failliet gegaan en overgenomen door een groot bedrijf die alleen nog hun eigen olijven persen … wat rondvragen gaf ons twee alternatieven. Bij de beste pers kun je echter alleen terecht als je minimaal 300 kg olijven hebt. Heb je minder dan gooien ze jouw olijven bij andere olijven en dan krijg je niet jouw eigen olie. Dat is dus jammer, want je weet niet hoelang die andere olijven al geplukt zijn (hoe langer, hoe slechter de kwaliteit van de olie) en of er gif is gebruikt.
We hadden 17 kratten olijven en dat bleek precies 400 kg te zijn. Helaas is de opbrengst olie erg laag, maar dat is te verwachten als je zo vroeg plukt. We hadden iets meer dan 9% en dat is ongeveer 36 kilo olie hetgeen ruim 38 liter is.
Dat kan veel lijken, maar wij gebruiken per jaar meer olijfolie dan dat.
Dit weekend gaan we door met plukken, maar de volste bomen hebben we inmiddels gedaan dus nogmaals 400 kilo gaan we niet halen, maar we hopen op 200 kilo want dat is bij de andere olijfpers (de tweede keuze) het minimum dat ze accepteren. Zondagavond kunnen we de olijven daar afleveren en maandag krijgen we onze olie.
Hierboven zie je onze 400 kilo olijven, allemaal met de hand geplukt (we zijn zo ongeveer de enigen die dat nog zo doen, iedereen heeft tegenwoordig van die lange stokken met bewegende top waarmee de olijven uit de bomen worden geslagen). Wij houden stug vol de olijven met de hand te plukken zodat ze niet beschadigd worden. Het werk is echt leuk op deze manier en de olie is van iets betere kwaliteit.
Elke avond eten we nu uiteraard bruschetta met onze verse olie en we drinken er wat van onze eigen wijn van vorig jaar bij. Eeuwenlang was dit niet meer dan normaal voor iedereen op het platteland … maar wij zijn de koning te rijk!
Onze geliefde buurman kwam langs met een mandje jujubes. Dat zijn geen snoepjes, maar heel kleine vruchten met een grote pit erin. Ze worden in Italie ofwel vers gegeten, rechtstreeks van de boom (ze zijn dan knapperig en fris van smaak). Je kunt ze ook even laten liggen, dan drogen ze direct en worden zoeter, maar ook een beetje klef en minder fris (inderdaad … ik vind jujubes vers erg lekker en daarna niet zo).
De jujube boom groeit tergend langzaam. We hebben er eentje geplant, bijna drie jaar geleden, maar als er in deze 3 jaar 4 cm bij is gekomen is dat veel. Het boompje kan wel enorm goed tegen droogte en hitte, dus ik heb er verder geen omkijken naar.
Hieronder het mandje met de giuggiole van de buurman. Toen ik de foto maakte had ik het mandje al bijna leeggegeten en toen pas dacht ik eraan er een blog over te schrijven.
Nu een foto van een jujube boom … niet die van ons, die komt namelijk nog niet tot mijn schouders en heeft zijtakjes van maximaal 15 cm.
Jujubes schijnen enorm gezond te zijn en ik heb mij laten vertellen dat je, als je er een grote hoeveelheid van eet, er ook een goed humeur van krijgt. Een soort gezonde drug? Dat kan bijna niet waar zijn!
In Italie is er een uitdrukking: ‘andare in brodo di giuggiole’ (letterlijk vertaald: in jujube-soep gaan) hetgeen wil zeggen dat je ergens heel erg blij mee bent. Ik heb even gezocht of dit wellicht echt komt van een ‘high’ van jujubes, maar op de websites waar ik heb gekeken wordt hier niet aan gerefereerd. Dat is nou jammer, hoewel … het lijkt mij erg veel werk om jujubesoep te maken!
Sinds het is begonnen met regenen zijn de slakken uit hun zomerslaap gekomen. Ze hebben geweldige honger, zo aan mijn moestuin te zien.
Hoe moeilijk kan het zijn om wat domme slakken uit de moestuin te houden?
Laat ik het verklappen … zonder gif is dat nog knap lastig. Allerhande trucjes worden overal geopperd, maar mijn slakken vallen in geen enkele val en gaan rechtstreeks af op mijn jonge, kwetsbare en helaas, voor slakken meest smakelijke, plantjes.
Elke avond ga ik nu twee keer met een zaklamp op slakkenjacht. Zodra het donker wordt komen ze massaal tevoorschijn en voordat je er erg in hebt hebben ze alles wat jong en lekker is verorberd. Het zijn naaktslakken, glibberig en niet geschikt om op te eten, mocht iemand dat opperen.
Deze week ben ik elke avond op slakkenjacht gegaan en heb potjes vol slakken ‘geplukt’. De eerste keer ga ik voor het eten en de tweede keer voor ik ga slapen. Waar ze allemaal vandaan komen dat weet ik niet, maar in korte tijd plunderen ze mijn plantjes.
De eerste avond had ik een pot vol die de kippen de dag erna hebben opgegeten. De tweede avond had ik een halve pot en elke avond daarna ook een halve pot. De kippen vinden het prima zo, laat die slakken maar komen!
Helaas verdwijnen mijn jongste slaplantjes nog steeds, dus terwijl ik slaap komen er blijkbaar nog meer slakken ergens vandaan. Hoezo ‘langzaam’?
Ik wilde een foto van mijn slakkenpotje maken, maar dat ziet er echt niet fris uit dus zie ik er maar vanaf.
