Het is inmiddels een plaag bij ons in Toscane, maar het spuuginsect bestaat al heel lang. Zo ziet de larve eruit, omgeven door wit schuim dat heel slijmerig is:
Ik weet dat dit insect al lang bestaat hier, omdat mijn vriend mij wist te vertellen dat het de spuug van de koekoek is en dat daar de vuurvliegjes vandaan komen.
Inderdaad is dat lariekoek, maar dat had zijn oma hem geleerd en dus wist hij niet beter dan dat het zo werkte. Ik heb hem uit de droom mogen helpen.
Toen zijn zus langskwam zag ze ook overal de witte schuimpjes en vertelde mij zelfverzekerd dat dat het spuug van de koekoek was … We hebben erg gelachen.
Ik heb deze mythe opgezocht online en nu blijkt dat in de volksmond deze schuimpjes inderdaad ‘koekoekspuug’ worden genoemd. Je ziet ze overal verschijnen exact wanneer de koekoek ook weer zingt en niet lang daarna komen de eerste vuurvliegjes. Kortom, het had allemaal best gekund.
De buurman van over de tachtig waar we goed mee bevriend zijn, zei al een jaar geleden dat hij misschien een aantal van zijn olijfbomen net zo wilde gaan snoeien als ik dat deed. Zou ik hem een middagje willen helpen daarbij? Hij zei er wel direct bij dat dat niet is omdat hij vindt dat ik goed snoei, maar omdat ik de bomen flink laag hou. Hij is nu nog in staat om met ladders te werken maar wellicht over een tijdje niet meer.
Dit jaar begon hij er weer over en ik liet hem bij één van zijn bomen zien waar ik die in zou korten. zijn reactie was verre van enthousiast. Vorige week vroeg hij of hij n’s mocht komen kijken terwijl ik mijn bomen aan het snoeien was. Dat werd vrijdagmiddag.
Toen ik bij mijn nog ongesnoeide olijfbomen aankwam, zat de buurman daar op mij te wachten. Hij had ondertussen al één van mijn bomen gesnoeid en het inderdaad anders aangepakt dan ik normaal doe.
Ik had al tegen mijn vriend gezegd dat ik het vermoeden had dat de buurman eigenlijk niet van mij wil leren, maar juist iets aan mij wil leren. Hij is over het algemeen heel eerlijk en geeft over alles zijn mening, vooral als er iets niet goed is. Ik ben dus een beetje verward waarom hij nu deze omslachtige manier gebruikt om mij ergens van te overtuigen. Toen ik de gesnoeide boom zag dacht ik echter: zie je wel, hij wil mij laten zien hoe het wel moet!
Ik heb hem dat ook maar direct verteld, maar hij ontkende dat heel serieus en zei dat hij echt had geprobeerd om op mijn manier te snoeien, maar dat was hem gewoon niet gelukt. Hij keek nog n’s goed naar de boom en haalde gelaten zijn schouders op. “Ik snoei al 65 jaar op deze manier, dus dat zal nu wel moeilijk te veranderen zijn”.
We hebben aan aantal andere bomen bekeken en overlegd wat ik zou snoeien en wat hij en daar zat nogal een groot verschil tussen. Hij had zijn geslepen snoeischaar in zijn hand en zette de schaar steeds waar hij zou snoeien. Bij mijn protest haalde hij de schaar bijna altijd weg met de opmerking dat hij echt niet zomaar zou knippen. Dat deed hij echter meerdere keren wel. Ik protesteerde maar hij knipte toch en zei dat hij het echt niet kon laten, dat hij zeker wist die tak er écht af moest. Wat is het toch een onmogelijke man soms!
Ik moet wel zeggen dat ik toch echt wel wat heb opgestoken van deze les. Het maakt verder ook niet uit of hij les kwam nemen of geven, want in beide gevallen leer je er iets van. Per slot van rekening is er geen betere manier om iets goed te leren dan er les in te gaan geven!
Gisteren moest ik naar de tandarts voor de tweejaarlijkse schoonmaakbeurt. In de wachtkamer lag een foldertje over een nieuwe methode die ze gebruiken waardoor het schoonmaken pijnloos verloopt tegenwoordig.
De mondhygiëniste vroeg mij of ze een half jaar geleden al dat paarse goedje had gebruikt. Dat bleek de nieuwe pijnloze manier te zijn, omdat dat laagje van kleur verandert waar plak zit en dus ook tandsteen. Daardoor kunnen ze exact zien waar ze schoon moeten maken en dat scheelt veel ongemak. Zo werd het uitgelegd.
Dat goedje had ik een half jaar geleden inderdaad gekregen en de behandeling was net zo pijlijk geweest als altijd. Had ik echter mijn mond daar maar over gehouden … . Ik had niet alleen de nieuwe technologie, de trots van deze mondhygiëniste, de grond in geboord. Ik had er vol enthousiasme nog een schepje bovenop gedaan … ik had haar verteld dat de echte tandarts mijn gaatjes heeft gevuld zonder verdoving en dat dat stukken minder pijnlijk was dan haar behandeling.
Hoe had ik zo stom kunnen zijn?
Ik werd een half uur lang zo ongeveer gemarteld en tot slot werd ik hardhandig geflost. Dat laatste is mij nog nooit gebeurd na de hele behandeling en ik snapte niet waar het goed voor was. Daardoor wist ik wel zeker: mijn opmerkingen waren niet in de smaak gevallen.
Mijn oor lag daarnaast zo ongeveer tegen de buik van de dame aan en ik hoorde haar maag hongerig knorren. Als ik honger heb gaat mijn humeur snel achteruit dus wellicht heeft dat ook niet geholpen.
De volgende keer zal ik vooral haar veel complimenten geven en wellicht gaat het dan beter.
Gisteren hoorde ik een hels kabaal uit de kippenren komen. Altijd bang dat er een vos komt bezoeken ging ik snel kijken en zag het einde van een vreselijke vechtpartij tussen onze meest rustige en minst agressieve kip en een duif. Deze kip is de enige die mij niet pikt als ik eieren onder haar vandaan haal (als ze wil broeden maar ik wil dat niet).
De duif bleef aan het eind dood liggen.
Nadat ik mijn vriend de foto stuurde met wat tekst en uitleg erbij, wilde ik de duif gaan halen, maar hij was al verdwenen. Misschien was ie alleen flauwgevallen? Kunnen duiven doen alsof ze dood zijn? Ik heb geen idee. Mocht dat wel zo zijn, dan kon deze duif dat echt heel goed!
(daar staat geen spelfout, ookal voel ik mij erg Thuis in Toscane) Gisteren was het mooi weer en we zijn voor het eerst dit jaar gaan fietsen. Zaterdag had het de hele dag geregend dus we konden buiten in de tuin niets doen.
We namen een weg die we vaak nemen, maar deze keer las ik voor het eerst echt een bordje dat er al een hele tijd staat. De tekst moest even tot mij doordringen. ‘Verse Thaise producten’. In the middle of nowhere, langs een klein landweggetje. Dat verwacht je allerminst.
We besloten om terug te fietsen (zoals ik zei, het duurde even voor het kwartje viel) om een betere foto te maken van het bordje en wellicht een keertje wat dingen te kopen. Ik weet niets van de Thaise keuken overigens, maar gewoon uit nieuwsgierigheid.
We parkeerden onze fietsen en liepen richting het bordje toen bleek dat het hek open stond en dat er in het huisje licht brandde. We liepen dus maar gewoon door.
Binnenin ziet het er zo uit. Een overvloed van kleuren, allemaal pakjes waar ik niet van weet wat het is of waar het voor is. Ik zal er ook niet achter kunnen komen want het staat er alleen in het Thais op.
Achter het huisje van hout staat een prachtige kas, met bananen en papaja’s (en allerhande groente die ik niet ken). We kregen een korte rondleiding. Alles was tip top verzorgd. In de zomer organiseert de Thaise vrouw ook ‘aperitivi’ en voor meer dan tien mensen kookt ze op aanvraag.
Nou moeten we dus zo’n groepje bij elkaar zien te krijgen want dat lijkt ons erg leuk om te doen.
Onze rechtstreekse buurman (ons huis zit aan zijn huis vast) was zondag op het dak bezig, luid pratend tegen zijn schoonzoon die ook op het dak stond. Dat hoor je dus overal, maar het duurt even voor je beseft dat ze op het dak staan.
Een andere buurman kwam langslopen, hoorde de man op het dak maar kon hem niet vinden. Hij riep, maar de buurman op het dak hoorde het niet. Ik was in de olijfboomgaard bezig en hoorde het wel. Wat is er nu weer aan de hand dacht ik ….
Ik wees de buurman op de grond naar de buurman op het dak en eindelijk konden ze elkaar zien en verstaan.
De conversatie ging als volgt, keihard:
Buurman grond: “Maar wat doe jij nou op het dak?” Buurman dak: “Ik repareer de schoorsteen”
Buurman grond: “Oh, nou maar oppassen dat je er niet vanaf dondert” Buurman dak: “Ja, ik doe mijn best”
Buurman grond: “Weet jij of Giuseppe dood is?” Buurman dak: “Ja die is dood”
Buurman grond: “OK, ik dacht al dat hij het was want de priester kwam langs maar kon niet vinden welk huis het was” Buurman dak: “Ja die is hier ook langsgekomen op zoek naar de dode Giuseppe”
Zoals ik in de voorgaande blog had geschreven, wist de gemeentepolitie wie de bestuurder van de auto was. Ik werd dinsdag door de politie gebeld en kon woensdag langskomen om alle gegevens op te halen.
Ik kreeg een keurig papiertje mee, officieel papier van de politie, met daarop alle gegevens van de bestuurder en van de eigenaar van de auto en de verzekering.
De bestuurder is een man uit Certaldo (hier 10 km vandaan) van 42 jaar. De auto is van een vrouw van 30 jaar ouder, dus we vermoeden dat zij de moeder is.
Ik heb direct de verzekering gebeld en na wat kantoortjes te hebben geprobeerd, kreeg ik uiteindelijk de goede. Zij wisten nog van niets, maar gingen erachteraan. Ik heb vrijdag weer gebeld omdat ik niets meer had gehoord en de eigenaar had nog altijd niets van zich laten horen. De dame van de verzekering zei dat ze ook zonder de eigenaar de procedure in gang zou gaan zetten omdat we nou eenmaal een officieel rapportje van de politie hadden.
Vanochtend werd ik door iemand van de verzekering gebeld. Hij was de dag ervoor langsgekomen, maar ik had mijn telefoon niet opgenomen (tijdens mijn werk neem ik nooit op) en hij had nergens aan kunnen bellen (nee, de bel is ook verdwenen). Hoe dan ook, ik moet een offerte laten maken voor alles en hem dat mailen en dan gaat hij ermee aan de slag.
De zoon van mijn vriend heeft FaceBook en een vriendin van ons ook en beiden hebben direct een man met dezelfde naam en leeftijd en ook uit Certaldo gevonden. Een van zijn laatste berichten was dat hij was geslaagd voor zijn sommelier examen …
Zaterdagochtend stond mijn vriend zich te scheren. Hij keek zoals altijd uit het badkamerraampje. Na een tijdje zei hij ‘er is iets vreselijks gebeurd’. Ik kwam ook kijken en wat bleek … onze ingang was totaal verwoest.
Er stonden de dag ervoor twee zuilen met aan elke zuil een zwaar ijzeren hek. Die staan altijd open. De ijzeren hekken lagen scheef en de twee zuilen waren er niet meer. De ene was omgevallen en de andere was in drie stukken verdeeld. Het middelste stuk lag meters verderop.
Ik belde de politie. Ze hadden geen meldingen van een ongeval en waren nergens bijgeroepen die nacht. Er kon niemand langskomen want de politieauto’s waren allemaal ingezet bij het stadion. Gouden tip voor dieven … sla je slag tijdens een lokale belangrijke voetbalwedstrijd!
Ik belde de gemeentepolitie maar die wilden ook niet komen. Ga eerst maar aangifte doen bij de politie …
We zijn dus met de foto’s naar het politiebureau gereden, waar de agent zo ongeveer van zijn stoel viel en direct de gemeentepolitie belde zodat zij urgent iemand zouden sturen. We reden terug naar huis en na een uurtje kwamen er drie dames. Ik heb de gemeentepolitie niet zo hoog zitten, maar één van deze dames was zeer kordaat en zette direct een circuit in werking om op te kunnen sporen wie de dader was.
Ze deden nauwkeurig onderzoek en namen een grote tas met stukjes auto mee.
Wij zijn daarna nog uren bezig geweest andere stukjes auto op te rapen, allemaal plastic, overal! Het kost uiteraard veel tijd en nog meer tijd kost het om aan alle buren die uiteraard langsrijden het hele verhaal uit te leggen. Op zich is het wel weer goed voor de verhoudingen, want we hebben het hele weekend uitgebreid met iedereen gepraat.
Het losse blok op de foto rechts, komt van de zuil aan de andere kant van de ingang. Zo’n tien meter verderop ongeveer. Het blok weegt honderden kilo’s.
Het is een wonder dat de bestuurder zich niet ernstig heeft bezeerd.
De auto kon zeker niet meer rijden na deze klappen, dus die is weggesleept. Dit alles in de nacht en zonder ons iets te laten weten. Nou blijkt dat de sleepdienst niet verplicht is te melden dat er een ernstig ongeluk is gebeurd, met schade. Ook een vreemde regel volgens mij, maar er zal wel een reden voor zijn.
Gisteren werd ik door één van de politieagentes gebeld, vanaf haar huis nummer (ze vroeg mij dus als eerste om dit nummer nooit te gebruiken). Ze wilde alleen even laten weten dat ze erachter waren gekomen wie de schade heeft aangericht. Deze week laten ze mij officieel meer weten.
Hier een foto van hoe het was (kan alleen een foto met tractor vinden …) en hoe het nu is:
Hier bij ons wordt al het afval gescheiden opgehaald. We hebben 4 soorten afval en ze komen 5 dagen per week langs, twee keer voor het groenafval.
Nou kreeg ik een tijdje geleden een brief waarin mij werd uitgelegd dat het systeem verandert. Ik moet nu nieuwe afvalcontainers ophalen en voor het plastic, doorzichtige zakken. De nieuwe containers en zakken hebben een code en vanaf nu wordt gewogen hoeveel afval ik weggooi. Is dat meer dan X dan betaal ik meer. Is het minder dan X dan heb ik pech, want ik betaal voor X. Alleen de flessen moeten we sinds 1 januari zelf weggooien en overal staan daar containers voor. Echt overal. Dat is dus goed verzorgd.
Ik ben super tevreden met het hele systeem en vind het ook prima dat het verandert, maar … om die nieuwe containers en zakken af te halen is wel gedoe. Er stond zaterdag een enorm lange rij en ik weiger het om daar uren te gaan staan wachten. We gaan deze zaterdag nog een keertje kijken in de hoop dat de meeste mensen inmiddels de nieuwe containers hebben.
Vandaag liep ik naar huis (mijn auto heeft het even begeven, maar ik kon hem gelukkig net bij de garage afzetten en die is twee kilometer verderop). Voor mijn deur kwam een vrachtwagentje van de vuilstort langs. De man gebaarde of ik geen afval had en stopte even. Ik zei dat ik dat wel had, maar nog niet het nieuwe systeem gebruikte. Ik had een week geleden gebeld om te vragen of ik mijn oude afval nog kwijt kon, maar dat kon niet meer volgens de meneer aan de telefoon.
De man zei, ‘doen we niet moeilijk over, kom maar hier met het afval’ en hupsakee … hij leegde mijn container in zijn vrachtwagentje.
Ik vind het elke keer weer fantastisch als mensen gewoon hun werk doen en een beetje nadenken en vriendelijk zijn. Zijn werk is om ons van ons afval te verlossen en daar zet hij zich voor in. Dat is nou n’s kwaliteit!
Toevallig hadden we een tijdje geleden bezoek van een Nederlandse vrouw die te voet was gekomen. Uit Nederland. Ze had een fles wijn meegenomen. Die fles had ze in Montespertoli gekocht. Het was de eerste fles wijn die die week wandelend is gebracht. Een paar dagen later kwamen er namelijk kennissen uit de buurt bij ons langs met … ook een fles wijn. Ze waren komen lopen en hadden de lange weg genomen, dus de fles wijn was ruim drie uur onderweg geweest.
Deze trend heeft zich daarna helaas niet doorgezet. Geen fles wijn meer gekregen …!
