Vorige week vroor het plotseling drie graden, nadat we een paar weken lang prachtig warm weer hebben gehad.
Het resultaat … de bladeren van de aardappelen zijn zwart, de prachtige frisgroene blaadjes in de wijngaarden (of dat wat daarvan over is) zijn verschrompeld, de blaadjes van de kiwi’s idem en veel fruitbomen hebben nu bruine bloesem.
De boeren hier in de buurt zijn wanhopig. De schade is enorm aan de meeste gewassen. Het leven van boeren bestaat deels uit vechten tegen de natuur en hopen op weer dat een beetje meewerkt. Dat doet het weer niet altijd en de laatste jaren steeds minder.
De meeste mensen staan hier zelden bij stil, want alles wordt in supermarkten gekocht. Stel echter dat het weer echt heel vreemde dingen gaat doen (niet zo’n uitzonderlijke hypothese), kunnen de boeren ons dan blijven voeden en zo ja, tegen welke prijs?
In de wijngaarden die geen schade hebben, hebben de boeren twee nachten lang vuurtjes gestookt of met tractors op en neer gereden. Fruitboomgaarden in het Noorden van Italie zijn besproeid om de bloemen en vruchten te beschermen. Het is allemaal enorm veel werk met vaak extra uitstoot van broeikasgassen.
Over twee nachten is opnieuw min één voorspeld bij ons. We zullen zien wat dat gaat doen!
Op ons terrein staat een ontzettend grote pijnboom, precies op de grens met onze ‘beneden’ buren. De boom is zeker 100 jaar oud en heeft blijkbaar een uitstekende plek gevonden. Het ding is gigantisch.
Nou heeft deze boom een soort Corona kapsel, maar dan al jaren en jaren, dus het heeft niets met Corona te maken. Beetje slordig is het wel en ook behoorlijk in onbalans. We wilden de boom graag bijknippen, maar dit was letterlijk net iets te hoog gegrepen voor ons.
Gisteren gingen we een stukje fietsen en zagen een groepje felgekleurde poppetjes van verre rondom en hoog in een boom. We fietsten erheen en vroegen of ze wellicht naar de pijnboom konden komen kijken om te zien of ze er iets mee konden.
Daar hadden ze wel oren naar. Een uur later stonden ze rondom de boom. Het waren allemaal mannen uit Macedonie en hun werk was: bomen zagen. Dat deden ze de hele dag, elke dag en dus ook op tweede Paasdag.
Na even snel twee sigaretten te hebben gerookt, liep (klimmen was het niet echt!) een van de jongere mannen als een eekhoorn zo de boom in, recht omhoog, zonder enige zekering. Hij had een touw bij zich dat uiteindelijk om een hoge tak ging, maar die was denk ik 15 meter van de grond, of meer. Daarna zekerde hij zichzelf aan dat touw, dat door een van de ouderen vast werd gehouden alsof het de lijn van een heel rustige hond was die niet trok.
Op deze foto waren een groot aantal takken al gezaagd. Hij begon met de dikke tak die in twee keer moest worden gedaan. Echt een boom van een tak! Hij haalde zich los van de zekering en klauterde op handen en voeten razendsnel naar het punt waar hij ging zagen. Met één hand zaagde hij eerst van onderen naar boven en daarna omgekeerd en met een gruwelijke kraak-knal viel de tak recht naar beneden. Een paar van de wijnstokken werden bedolven, maar die gaan we binnenkort proberen te bevrijden. Wie weet wat daar nog van over is.
Hier een paar stukjes video van de laatste minuten waarop de jongeman de stomp van de enorme tak iets kleiner maakt. De rest van de boom had hij al gedaan. Hij bungelt rustig aan zijn touw, met aan de andere kant de drie andere mannen.
Ik denk niet dat deze manier van werken onder de Italiaanse veiligheidsregels valt. Gelukkig is het goed gegaan!
Dat vonden de mannen overigens ook. Zo’n dikke boom hadden ze nog nooit eerder gedaan.
De kippen van de buurman die deels onder deze boom wonen, achter een hek, kakelden ook wild. Ze waren duidelijk niet in hun sas met al die luid krakende en vallende takken om hen heen. Geen tak is overigens aan hun kant van het hek beland. De zagers hebben alles keurig met touwen allemaal aan deze kant laten landen.
Dat is hem, de bijgewerkte pijnboom. De komende weken hebben wij onze handen vol om alle takken op te ruimen en er een nette stapel hout van te maken.
Nou maar hopen dat de boom deze knipbeurt overleeft. Een boomchirurg zou het iets voorzichtiger hebben aangepakt.
Ik las een tijdje geleden dat Toscane de tweede regio van Italie is waar het gebruik van glyfosfaat wordt verboden. Volgend jaar geldt dit verbod voor heel Europa geloof ik, maar Toscane loopt voor. Goed nieuws dus. Glyfosfaat is een onkruidverdelger dat hier veelvuldig wordt gebruikt.
Gisteren ging ik een stukje fietsen en zag dit:
Ik kan beter zeg, ‘onder andere dit’, want de ene na de andere wijngaard was flink met deze onkruidverdelger bespoten. Op wijngaarden wordt vaak glyfosaat gebruikt voordat de wijnstokken blad hebben. Dit middel wordt namelijk via de bladeren door de planten opgenomen.
Het ziet er zo triest uit, die dode planten in het voorjaar. Hectare na hectare. En dat terwijl inmiddels duidelijk is dat wijngaarden met normale begroeiing veel beter zijn voor de boeren zelf. Het water wordt bijvoorbeeld beter vastgehouden op het land en dat is erg belangrijk. Maar de wijnstokken hebben ook minder last van ziektes als er geen gif wordt gebruikt. De bodem is veel gezonder en daar moeten druiven (net als alle andere planten) het van hebben.
Het klinkt allemaal logisch, maar niet veel boeren rondom mijn huis zien het zo. Helaas. Ze zijn enkel bezig met ‘efficient’ het land bewerken. Dat dit niet echt efficient is op de langere termijn, daarvan zijn ze blijkbaar nog niet op de hoogte.
Mijn knal oranje bloemetjes naast de deur van mijn huis fleurden me weer een beetje op …
Ik heb er helemaal geen verstand van, maar mijn vriend heeft de afgelopen weken enorm zijn best gedaan om dit kunstwerk hieronder te printen.
Het is een enorme opluchting dat het af is en allemaal gemonteerd (dat doen zij niet, ze printen alleen).
Ze zijn inmiddels al alom geprezen wegens de prachtige grijze kleuren. Het klinkt makkelijk om allerhande soorten grijs te printen, maar het is ontzettend lastig om dat precies goed te krijgen. Mooi grijs wordt namelijk opgebouwd uit alle andere kleuren en het kan makkelijk gebeuren dat er dan ineens een roze gloed in een detail naar voren komt, of een andere kleur.
Zodra we weer wat vrijer zijn, dus zodra de Corona regels worden versoepeld, ga ik kijken. De foto is echter veelbelovend.
Ik had mij al beklaagd over de enorme hoeveelheid regen die we deze winter over ons heen hebben gekregen. Gelukkig heeft dit op ons terrein geen problemen opgeleverd, maar langs een weggetje in de buurt zagen we dit:
Toen we een paar weken later weer datzelfde weggetje namen, stond de boom weer overeind:
Het is schitterend weer. Veel te warm voor deze tijd van het jaar, maar we hebben volop genoten. Eindelijk zon!
We zijn begonnen met snoeien van de olijfbomen. Rondom een deel van de bomen staat een laagje water, zoveel heeft het geregend deze winter.
Deze bomen zijn echt voor de laatste keer gekortwiekt. Ze zijn nu eindelijk op de juiste hoogte, na 5 keer flink snoeien. Ze zien er nu wat iel uit, maar over een jaar of maximaal twee zijn het prachtige bomen. Dat hoop ik in elk geval.
Dit is de boom van onze buren die iets verderop wonen. De zon is net onder en de kippen gaan niet hun hok in … nee, ze slapen in de boom. De zwarte vlekken op de foto zijn de kippen.
Het werd min vijf toen ik deze foto nam, maar ze hebben er geen last van. Af en toe stormt het, maar de kippen deinzen rustig mee op de takken.
Wij willen ook kippen gaan houden en zoeken al een tijdje naar een voorbeeld voor een kippenhok. Je leest van alles over dat het niet te koud moet zijn, er vooral geen tocht moet zijn, de kippen moeten niet nat worden … en dan kijk je naar deze kippen en denkt weer n’s dat we in een vreemde wereld leven.
Had ik al gezegd dat het deze winter maar niet op wil houden met regenen? Nou, bij deze! Het is erg frustrerend, maar uiteraard doe je er niets aan.
Ondanks de regen zijn we toch een flinke wandeling gaan maken en helemaal doorweekt teruggekomen.
We zijn weer naar het kasteel op de heuvel tegenover ons gelopen en deze keer stond de poort open. Even snel wat foto’s gemaakt van de binnenplaats, mét Italiaanse tuin (niet een erg mooie) en tegen de muur een echte limonaia (een plek waar citroenbomen overwinteren). In het Italiaans is ‘limone’ ‘citroen’, vandaar de naam ‘limonaia’.
Het weggetje met diepe geul vol klotsend water is niet bij het kasteel, maar ergens onderweg. Ik ben altijd onder de indruk van de hoeveelheid water die van heuvels af komt. Uiteindelijk moet het allemaal ergens worden afgevoerd, maar als het teveel tegelijkertijd is, geeft het vaak problemen.
Ik heb ook mijn eerste selfie (duo-ie) gemaakt om te laten zien dat we nat waren. Daarna zijn we nog veel natter geworden. Ik draag overigens als het regent vaak een pet zodat mijn bril niet nat wordt. Super handig.
Voordat iemand wellicht denkt dat ik een ‘beauty-blogger’ ga worden … DAT NOG NIET!
Maar, in Toscane hebben veel mensen hun eigen Aloe Vera plant en ik heb er ook een paar gekocht. In principe kunnen ze niet tegen de vorst, maar ik zie al jaren bij mensen in de buurt een pot met Aloe Vera staan, in de schaduw, zomer en winter. Gedijt de plant bij hen goed, waarom bij mij dan niet!
Ik heb dus één plant in de volle grond gezet, op een beschut plekje. Tot nu toe heeft hij de winter overleefd, maar het is nog niet erg koud geweest. De andere plant staat in een pot en heb ik, op koude nachten, binnen gezet.
Hoe dan ook … van de potplant was een ‘blad’ afgevallen en tot mijn grote verbazing, komt er echt een doorzichtige gel uit (als je goed knijpt). Die wordt door veel mensen in de buurt hier gebruikt als ze een wondje of kleine ontsteking hebben op hun huid of wat uitslag.
Ik ben benieuwd of het ook bij mij zal werken, mocht ik een probleem krijgen.
Voorlopig ben ik al simpelweg onder de indruk van die prachtige gel.
Het heeft enorm geregend hier in Toscane, maar zondagochtend was het schitterend. We zaten gelukkig net boven de mist waar we aan de ene kant van ons huis op uit keken. Aan de andere kant zagen we de wit besneeuwde bergtoppen van de Apennijnen.
