We gingen zondagochtend lekker een stukje fietsen en besloten iets om te fietsen om een mooi rustig weggetje te nemen. Normaal fietsen we hier altijd omlaag, maar het leek ons leuk dat om deze keer dat weggetje omhoog te nemen.
Toen het steil begon te worden kwam er een auto omlaag en direct daarna nog eentje en nog eentje … we bleken als tegenliggers de Dacia automobielclub te hebben.
Ik had geen idee dat er zoveel Dacias in Italie rondreden.
Ook zij hadden een mooi weggetje uitgezocht!
We hebben verschillende buren. De meesten zijn al een dagje ouder. Ik hoor de buurvrouw waar wij op uitkijken (redelijk in de verte) af en toe haar man roepen, vooral als de lunch klaar is. Hier in Toscane lunchen de ouderen allemaal warm met minimaal één gerecht, maar vaak meerdere (voorgerecht en pasta of pasta en hoofdgerecht). Het is dus voor de één nogal veel werk om alles klaar te maken en vervelend als de ander niet op tijd aan tafel zit want dan is alles koud of te gaar (al dente pasta komt nogal nauw).
De buurvrouw riep haar man, Alberto, steeds harder en steeds geïrriteerder. Alberto is namelijk doof aan het worden en hoort haar vaak niet, of doet alsof.
Vervolgens heeft ze op een gegeven denk ik een megafoon aangeschaft, want ik hoorde haar idioot goed:
‘AL BER TOOOOO!!’
Na even wachten wederom maar een toontje hoger:
‘AALLL BEEEERR TOOOOOOOOO!!!!!
Prachtig is dat.
Op een dag echter was Alberto met de motorzaag in de weer. Ik hoorde dat maar hoorde tegen enen ook zijn vrouw met de megafoon. Ze bleef maar roepen (van mij uit gezien van links) terwijl ik van rechts de motorzaag keihard hoorde gieren.
Blijkbaar is Alberto niet de enige die wat doof aan het worden is!
Ik bak al maanden zelf brood en tot mijn grote verbazing is dat niet alleen erg makkelijk, maar ook erg lekker. Ik heb een Amerikaans boekje gekocht dat uitlegt hoe je je eigen zuurdesem maakt (volgens de niet-kneed methode) en hoe je daar makkelijk brood van kunt maken.
Ik gebruik het lokale meel van oude graansoorten, gemalen op de oude manier (tussen stenen). Dit meel heeft weinig gluten en gedraagt zich heel anders dan standaard meel. Daarnaast doe ik, typisch voor Toscane, geen zout in het brood (heel midden Italië heeft zoutloos brood en als je er eenmaal aan gewend bent, is het heerlijk). Kortom, de recepten uit het boek zijn niet toepasbaar, maar de methode wel.
Ik hou er sowieso niet van om recepten te volgen en alles te meten en besloot, nadat ik had bedacht dat wij mensen al duizenden jaren zuurdesem brood maken zonder weegschalen, moderne keukens en hulpmiddelen, gewoon op het oog / op het gevoel het deeg te maken en wonder boven wonder werkt dat prima.
Ik doe een flinke hoeveelheid meel in een grote kom, zuurdesem erbij en vrij veel water (zonder chloor). Als je niet kneedt moet je een behoorlijk nat deeg maken, heb ik begrepen. Wij hebben ons eigen regenwater, dus dat is handig. Even mengen en een uurtje of zo laten staan (afgedekt zodat het niet uitdroogt). Daarna weer wat mengen (een paar minuten) en weer tijdje laten staan en zo nog een paar keer. Daarna laten rusten zodat het kan rijzen. Na vele uren (een werkdag in mijn geval) doe ik het gerezen deeg in een schaal met ovenpapier en zet het in de ijskast. De volgende dag haal ik het eruit, doe de oven aan en verwarm een gietijzeren pan met deksel voor. Het deeg til ik aan het ovenpapier op (het is te kleverig om goed aan te kunnen pakken) en leg in de ovenschaal zodra die heet is, deksel erop en bakken. Simpeler kan niet!
Hieronder het nieuwe brood van gisteren en het oude brood van twee dagen eerder. Waarschijnlijk is het niet helemaal perfect, maar dat interesseert mij niet. Het is echt heerlijk (voor wie zoutloos brood kan waarderen).
Als je iets doet … doe het dan goed!
We hebben een paar enorm grote terracotta potten gekocht. Die kleden echt prachtig aan en ze horen zo ongeveer thuis in een Toscaanse tuin.
Nu nog bedenken wat ik erin ga zetten, maar daar is geen haast bij, want ook leeg zijn ze schitterend. Ik stel me in elk geval voor dat het over een paar jaar, als de vaste planten wat groter zijn, het een harmonieus geheel zal vormen. Momenteel is de grootste pot mij net iets té groot!
October is de maand van de mooie zonsondergangen. In elk geval wordt dat hier gezegd.
Een paar avonden geleden was het inderdaad schitterend. Alles leek rood / paars en oranje. Ik nam wat foto’s met mijn oude mobiel, dus niet echt goed, maar … beter dan niets!
Vorig jaar werd er door werkzaamheden aan een gasleiding, een Etruskische put gevonden hier in de buurt. Zie het stukje over de etruskische put.
Nu is er, aan de andere kant van mijn huis, wederom een paar honderd meter verderop, een olijfboom in een diep gat gestort. Dat lijkt een Romeinse wateropslag te zijn, maar ik heb er nog geen officiële berichten over gehoord.
De foto’s laten het niet goed zien maar dat komt omdat het in werkelijkheid erg lastig te zien is, met de aarde en de olijfboom, maar je kunt muren zien met een gewelfd plafond, dat het na al die jaren uiteindelijk deze zomer heeft begeven.
We zitten hier overduidelijk temidden van eeuwenoude verborgen ‘schatten’. Onze buren waren, toen we aan het graven waren voor de fundering van ons huis, ook oprecht verbaasd dat we niets hadden gevonden. Overigens zou dat erg vervelend zijn geweest want de bouwplannen liggen na een belangrijke vondst vaak jarenlang stil (de reden dat ze niet altijd worden gemeld uiteraard).
Het is alweer een tijdje geleden dat ik de foto maakte, maar het kwam er niet van even een blogje te schrijven, dus bij deze (met als resultaat dat de blog eigenlijk helemaal nergens meer op slaat!).
Inmiddels heb ik de eerste tomatensaus al ingemaakt, zeven grote potten. De planten zitten bomvol andere rode tomaten en als ik tijd heb ga ik die ook inmaken.
We hebben 14 verschillende soorten tomaten, de helft zijn kleine tomaatjes die je als fruit kunt eten zo zoet en smaakvol zijn ze. De grotere tomaten lopen wat achter maar beginnen nu ook rijp te worden en zijn heerlijk, maar minder intens van smaak.
Het zijn allemaal oude soorten tomaten, dat is bijzonder want die hebben gewoon een betere smaak dan de nieuwe soorten (die dan weer wel beter tegen ziektes kunnen).
De kuikentjes zijn inmiddels kuikentje-af. Ze wonen al bijna twee weken met de volwassen kippen samen. Die pikten de kleintjes eerst fel als ik iets te eten kwam brengen, maar dat begint af te nemen en ’s avonds zitten ze gezamenlijk op stok, afgezien van de twee broedkippen, die zitten te broeden (zonder eieren want die haal ik weg).
Dit waren de kuikentjes een paar weken geleden:
En dit zijn ze nu:
Gisteren hoorde ik ineens een mannenstem buiten. Ik keek uit het raam en zag een zwarte auto bij ons geparkeerd met de deur open.
Het bleek een Fransman te zijn die in krom Italiaans iets vroeg dat ik niet begreep. Hij herhaalde het een aantal keer, maar dat hielp niet. Ik begreep wel dat hij iets wilde kopen, maar … wat?
Hij vroeg of ik Engels sprak. Yes I do. Hij antwoordde terug: ‘OK you speak a little English!’. A little? dacht ik bij mezelf, maar hield mijn mond uiteraard.
Het is erg geestig te zien dat een Fransman (maar op dat moment wist ik niet dat het een Fransman was), niet direct ziet dat ik uit Noord Europa kom. Een Italiaan zou mij nooit vragen of ik Engels spreek, want dat zien ze gewoon aan mij. De Fransman verwachtte een Italiaan aan te treffen en dus zag hij niet dat ik dat niet was. Vermoed ik.
Hoe dan ook, hij bleek onze damigiane te willen kopen. Dat zijn die grote buikflessen die we overal hebben neergezet. Hij organiseert in Frankrijk grote feesten en wilde er drank in mixen.
Je kunt in Italie die grote buikflessen met een beetje geluk bij het oude vuil zien staan en dat heb ik hem uitgelegd. Wij verkopen ze zeker niet.
Teleurgesteld reed de man weer weg.
We gingen een kippenhok maken en een kennis van ons beloofde ons wat kippen. Dat was alweer maanden geleden en we hadden er niet meer op gerekend, dus hadden zelf 4 volwassen kippen gekocht. De haan kregen we van de buurman.
Twee weken geleden ontving ik een berichtje met een foto van kuikentjes … er waren er 10 over en wij kregen er 4. Wanneer we ze zouden komen halen?
Goed, sinds woensdag hebben we nu ook 4 kuikentjes. Gelukkig hebben we een extra ruimte waar ze in een hele grote doos zitten, want hier loeren constant de katten van de buren op alles. Ik vermoed overigens dat ook de eksters (die van de roodstaartjes) best een kuikentje als tussendoortje willen. Voorlopig blijven de beestjes dus veilig binnen tot ze groot genoeg zijn om van zich af te pikken.
De kippen maken het ondertussen prima. Ze hebben 4 dagen los rondgelopen en mijn composthopen volledig vernield. Ik hoop dat ze van alle wormen hebben genoten!
Toen ze daarna ook mijn moestuin hadden ontdekt, heb ik ze weer opgesloten. In een half uur tijd hadden ze een kwart van de moestuin omgespit. Momenteel mogen ze aan het eind van de dag los als ik ook buiten kan zijn en ze weg kan jagen als ze deze kant uitkomen. We maken binnenkort een ruime omheining voor de kippen zodat ze heerlijk los kunnen lopen zonder schade aan te richten.
Dan nog onze haan … een prachtig dier, maar wat een kabaal maakt ie!
De Italianen zeggen overigens dat de haan ‘chicchirichì’ voortbrengt terwijl dat in het Nederlands uiteraard ‘kukeleku’ is.
Nou, de Nederlanders hebben wat onze haan betreft gelijk, hij gilt keihard ‘kukeleku’. De haan van de buren heeft minder de ‘u’ klank, dus wellicht hangt het van de haan af.
Over een paar weken moeten we gaan zien of de kuikentjes goed bij de kippen passen, als de kuikentjes minder kuiken zijn en meer jonge kip. We gaan dan op een gegeven moment ook zien welke van de kuikentjes mannetjes zijn. Die moeten dan helaas weg en zullen worden opgegeten. Zo gaat dat met veel dieren. Niemand die dat hier vreemd vindt. Wij zijn vreemd dat we het rot vinden om een kuikentje groot te zien worden en daarna doodleuk bij de aardappeltjes op te dienen. Het woord doodleuk is hier wel echt toepasselijk!
