We hadden een buurman verderop, ik ken zijn naam niet eens, geholpen met een stuk zeil om een machine mee te bedekken. Mijn vriend heeft veel materiaal extra, hij print namelijk die materialen.
De buurman klopte iets daarna schuchter op de deur. Hij had een zakje truffels voor ons. Hij was ze net die ochtend met zijn hond gaan zoeken.
Zwarte truffels
We kregen instructies hoe we ze een paar dagen konden bewaren (eerst schoonmaken met borsteltje en dan in een potje met was keukenpapier). De hele ijskast rook vervolgens naar truffel terwijl het potje goed dicht zat.
Dit is uiteraard geen witte truffel, maar een hele gewone zwarte truffel die hier veel voorkomt. Toch is het erg bijzonder om zoiets te krijgen en er vervolgens bruschetta’s en omeletten mee te maken.
Moet er wel bijzeggen dat na twee dagen truffels, ik ook weer blij was dat ze op waren. Ze waren erg lekker, maar het was wellicht ietsje teveel voor twee mensen!
Regelmatig praat ik met mensen uit mijn buurt over van alles en dus ook over honden. Er is een groot verschil tussen mensen die met hun hond gaan wandelen en de mensen die hun hond als een nuttig dier houden (voor de jacht of om af te schrikken).
Zo vinden verschillende buren (die veelal hun honden in hokken houden) het erg zielig om een hond te steriliseren of castreren. Dat zouden ze nou echt nooit doen, pure is dierenmishandeling! Dat hun honden dag en nacht in een klein hok zitten tot ze eindelijk mee op jacht mogen, vinden ze doodnormaal.
De mensen die dagelijks met hun honden wandelen vinden exact het omgekeerde.
Twee werelden die vredig naast elkaar leven, elkaar respecteren, maar toch een totaal andere mening hebben. Iedereen kletst hier met elkaar als men elkaar tegenkomt en met de mensen ‘uit het andere kamp’ praat men gewoon niet over de onderwerpen waar ze het niet over eens zijn.
Knoflook kent iedereen, in het Italiaans ‘aglio’. Aglione dat kent bijna niemand. Het is een grote soort knoflook, afkomstig uit de Val di Chiana, het gebied in Toscane boven het Trasimeense meer.
Elk gebied in Italie heeft zo ongeveer wel een specialiteit, iets dat daar beter groeit dan elders of beter smaakt. De aglione is een bijzonder voorbeeld. Het is namelijk echt een hele grote soort knoflook en een milde (dat laatste is wellicht maar goed ook!).
Nou zie ik deze aglione de afgelopen jaren overal opduiken bij ons in de buurt. In de winkel is het vrij duur, zoals dat altijd gaat met speciale dingen in het begin. Echter, de broer van onze buurman gaf ons deze zomer een bol aglione. We waren net vertrokken voor een wandeling toen we hem tegenkwamen en ik stopte de bol dus in mijn rugzak. Die rook na een paar uur wandelen heerlijk naar knoflook.
De buurman zelf gaf ons een paar weken later twee bollen, met de opdracht één ervan te bewaren om te poten, zodat we daarna onze eigen hebben. Dat ga ik zeker doen.
De manier om aglione te bereiden, om het meeste aroma eruit te halen, is om het zacht te fruiten in olijfolie en daarna wat water erbij te doen zodat het heel zacht wordt en ‘smelt’. Dat duurt wat langer, maar het is echt smaakvol daarna, dus zeker de moeite waard. Ik heb het nu een paar keer klaargemaakt op die manier, met daarna wat tomatensaus erbij en een tijdje laten trekken. Uiteraard eet je dit met pasta!
Ik ben benieuwd of ik ook een echt grote aglione uit mijn moestuin tevoorschijn zal kunnen toveren volgend jaar!
Onze geliefde buurman kwam langs met een mandje jujubes. Dat zijn geen snoepjes, maar heel kleine vruchten met een grote pit erin. Ze worden in Italie ofwel vers gegeten, rechtstreeks van de boom (ze zijn dan knapperig en fris van smaak). Je kunt ze ook even laten liggen, dan drogen ze direct en worden zoeter, maar ook een beetje klef en minder fris (inderdaad … ik vind jujubes vers erg lekker en daarna niet zo).
De jujube boom groeit tergend langzaam. We hebben er eentje geplant, bijna drie jaar geleden, maar als er in deze 3 jaar 4 cm bij is gekomen is dat veel. Het boompje kan wel enorm goed tegen droogte en hitte, dus ik heb er verder geen omkijken naar.
Hieronder het mandje met de giuggiole van de buurman. Toen ik de foto maakte had ik het mandje al bijna leeggegeten en toen pas dacht ik eraan er een blog over te schrijven.
Nu een foto van een jujube boom … niet die van ons, die komt namelijk nog niet tot mijn schouders en heeft zijtakjes van maximaal 15 cm.
Jujubes schijnen enorm gezond te zijn en ik heb mij laten vertellen dat je, als je er een grote hoeveelheid van eet, er ook een goed humeur van krijgt. Een soort gezonde drug? Dat kan bijna niet waar zijn!
In Italie is er een uitdrukking: ‘andare in brodo di giuggiole’ (letterlijk vertaald: in jujube-soep gaan) hetgeen wil zeggen dat je ergens heel erg blij mee bent. Ik heb even gezocht of dit wellicht echt komt van een ‘high’ van jujubes, maar op de websites waar ik heb gekeken wordt hier niet aan gerefereerd. Dat is nou jammer, hoewel … het lijkt mij erg veel werk om jujubesoep te maken!
De afgelopen week is onze zeer gewaardeerde buurman twee keer langsgekomen. De eerste keer had hij paddestoelen (Pioppini heten ze hier, ze groeien namelijk op de ‘pioppi’ zijnde populieren). We krijgen een enorme hoeveelheid en hebben er twee dagen overvloedig pasta van gegeten. Heel simpel, maar echt erg lekker.
Een paar dagen later vroeg hij of wij een groot stuk ree wilden, de dag ervoor door een vriend van hem geschoten die vervolgens niet in staat was het dier zelf schoon te maken en onze buurman daarvoor op had getrommeld (zaterdagavond na het eten … je moet er maar zin in hebben!). Als beloning echter, kreeg de buurman een halve ree. Dat is niet gek.
Één probleem echter … de vriezer van de buurman zit helemaal vol met wild zwijn, kip, konijn en wellicht ook nog wel meer ree van eerdere keren. Hebben wij mazzel! Een deel van de ree had hij al aan andere mensen in de buurt gegeven, en de rest is voor ons.
Wij hebben het grootste deel in de vriezer gedaan en een flinke portie, de dag erna, in de marinade gezet. Ik heb het een dag later klaargemaakt. Ik vreesde dat het droog en hard zou zijn, omdat het vlees van een ree nou eenmaal erg mager is. Gelukkig is het bijzonder lekker geworden, boterzacht en smaakvol. Het heeft ruim 6 uur staan pruttelen.
De ree in stukken in een marinade van onze eigen wijn en daarna ook nog rozemarijn, tijm, laurier en salie
We lopen regelmatig net voor zonsondergang een rondje (de zonsondergang is bij ons momenteel tegen negen uur). We komen langs verschillende velden met zonnebloemen die prachtig in bloei staan.
Het viel na een paar keer wel op dat de bloemen zowel ’s ochtends vroeg als aan het eind van de dag, dezelfde kant op kijken. Ze lijken lusteloos en moe naar het oosten te staren.
In het Italiaans heet een zonnebloem een ‘girasole’. Girare = draaien en ‘sole’ = zon. Iedereen in Italie weet dat zonnebloemen met de zon meedraaien. Ik denk me dat ook te kunnen herinneren (maar ja, hoe betrouwbaar is dat?). Echter, als je ze observeert dan lijken ze dat niet te doen.
Even zoeken gaf heel veel verschillende versies. Zo wordt er veelal uitgelegd hoe en waarom zonnebloemen met de zon meedraaien … maar ik zie zelf dat dat (dit jaar in elk geval) niet zo is. Her en der wordt uitgelegd dat zonnebloemen alleen meedraaien als ze jong zijn en dat doen ze om zoveel mogelijk energie op te vangen.
Blijkbaar hebben de zonnebloemen dit jaar massaal voldoende energie want ik heb ze nooit zien draaien (toegegeven, voordat ze in bloei stonden heb ik er niet op gelet!). Wie de berichten uit Italie volgt zal het niet zijn ontgaan dat we de ene na de andere hittegolf hebben en nooit regen … dus dát kan kloppen!
Een veld zonnebloemen in de ondergaande zon, dichtbij mijn huis
Van één van mijn studenten kreeg ik twee kaartjes voor een concert van Paolo Conte in Lucca. De student kon zelf niet naar het concert omdat het twee jaar was uitgesteld wegens Corona en de nieuwe data kwam niet uit.
Ik vind Paolo Conte’s muziek op zich leuk om naar te luisteren, maar was niet per se een groot fan.
Met gemengde gevoelens gingen we gistermiddag op pad. Het was 36 graden in de schaduw toen we vertrokken en veel energie hadden we niet. We hebben wat door Lucca geslenterd en konden in de toeristenmassa (even niet aan gedacht!) nog net ergens een plekje vinden om snel een pizza te eten voor het concert begon.
Na een paar minuten concert was ik helemaal verkocht. Wat een fantastisch orkest, prachtige instrumenten en harmonie. Geen moment saai. Als je thuis naar Paolo Conte luistert kan het na wat liedjes een beetje monotoon worden, maar bij zijn concert was het één bom van energie en variatie.
Ik heb genoten. Mijn vriend, die eigenlijk niet mee wilde, was ook dolenthousiast. Mocht je dus ooit de kans krijgen … zeker doen!
We gingen zondagochtend lekker een stukje fietsen en besloten iets om te fietsen om een mooi rustig weggetje te nemen. Normaal fietsen we hier altijd omlaag, maar het leek ons leuk dat om deze keer dat weggetje omhoog te nemen.
Toen het steil begon te worden kwam er een auto omlaag en direct daarna nog eentje en nog eentje … we bleken als tegenliggers de Dacia automobielclub te hebben.
Ik had geen idee dat er zoveel Dacias in Italie rondreden.
We hebben verschillende buren. De meesten zijn al een dagje ouder. Ik hoor de buurvrouw waar wij op uitkijken (redelijk in de verte) af en toe haar man roepen, vooral als de lunch klaar is. Hier in Toscane lunchen de ouderen allemaal warm met minimaal één gerecht, maar vaak meerdere (voorgerecht en pasta of pasta en hoofdgerecht). Het is dus voor de één nogal veel werk om alles klaar te maken en vervelend als de ander niet op tijd aan tafel zit want dan is alles koud of te gaar (al dente pasta komt nogal nauw).
De buurvrouw riep haar man, Alberto, steeds harder en steeds geïrriteerder. Alberto is namelijk doof aan het worden en hoort haar vaak niet, of doet alsof.
Vervolgens heeft ze op een gegeven denk ik een megafoon aangeschaft, want ik hoorde haar idioot goed: ‘AL BER TOOOOO!!’ Na even wachten wederom maar een toontje hoger: ‘AALLL BEEEERR TOOOOOOOOO!!!!!
Prachtig is dat.
Op een dag echter was Alberto met de motorzaag in de weer. Ik hoorde dat maar hoorde tegen enen ook zijn vrouw met de megafoon. Ze bleef maar roepen (van mij uit gezien van links) terwijl ik van rechts de motorzaag keihard hoorde gieren.
Blijkbaar is Alberto niet de enige die wat doof aan het worden is!
Ik bak al maanden zelf brood en tot mijn grote verbazing is dat niet alleen erg makkelijk, maar ook erg lekker. Ik heb een Amerikaans boekje gekocht dat uitlegt hoe je je eigen zuurdesem maakt (volgens de niet-kneed methode) en hoe je daar makkelijk brood van kunt maken.
Ik gebruik het lokale meel van oude graansoorten, gemalen op de oude manier (tussen stenen). Dit meel heeft weinig gluten en gedraagt zich heel anders dan standaard meel. Daarnaast doe ik, typisch voor Toscane, geen zout in het brood (heel midden Italië heeft zoutloos brood en als je er eenmaal aan gewend bent, is het heerlijk). Kortom, de recepten uit het boek zijn niet toepasbaar, maar de methode wel.
Ik hou er sowieso niet van om recepten te volgen en alles te meten en besloot, nadat ik had bedacht dat wij mensen al duizenden jaren zuurdesem brood maken zonder weegschalen, moderne keukens en hulpmiddelen, gewoon op het oog / op het gevoel het deeg te maken en wonder boven wonder werkt dat prima.
Ik doe een flinke hoeveelheid meel in een grote kom, zuurdesem erbij en vrij veel water (zonder chloor). Als je niet kneedt moet je een behoorlijk nat deeg maken, heb ik begrepen. Wij hebben ons eigen regenwater, dus dat is handig. Even mengen en een uurtje of zo laten staan (afgedekt zodat het niet uitdroogt). Daarna weer wat mengen (een paar minuten) en weer tijdje laten staan en zo nog een paar keer. Daarna laten rusten zodat het kan rijzen. Na vele uren (een werkdag in mijn geval) doe ik het gerezen deeg in een schaal met ovenpapier en zet het in de ijskast. De volgende dag haal ik het eruit, doe de oven aan en verwarm een gietijzeren pan met deksel voor. Het deeg til ik aan het ovenpapier op (het is te kleverig om goed aan te kunnen pakken) en leg in de ovenschaal zodra die heet is, deksel erop en bakken. Simpeler kan niet!
Hieronder het nieuwe brood van gisteren en het oude brood van twee dagen eerder. Waarschijnlijk is het niet helemaal perfect, maar dat interesseert mij niet. Het is echt heerlijk (voor wie zoutloos brood kan waarderen).
