Categorie: Bijzondere mensen

Posted in: Algemeen, Bijzondere mensen, Florence, Italiaans

Boek in wording over de bottega in Florence

Written by willemijn lindeboom Leave a Comment on Boek in wording over de bottega in Florence

Een vriend van ons is fotograaf. Hij heeft al meerdere prachtige boeken gemaakt over Florence en Toscane, met uiteraard foto’s en ook korte teksten. Deze zijn schitterend en zetten speels tot nadenken.

Hij is nu een crowdfunding gestart om een nieuw boek gepubliceerd te krijgen. Dit boek gaat over de originele bottega’s van Florence. Dat zijn de kleine ateliers en werkplaatsen waar al sinds jaar en dag de kunst waar Florence zo beroemd om is wordt gemaakt en onderhouden.

Guido, de fotograaf, is er al jaren mee bezig om deze bottega’s vast te leggen. Er zijn er steeds minder over en met het verlies van deze plekken, verliezen we ook het vakmanschap dat hier werd overgedragen op nieuwe generaties. Veel van de botteghe die Guido door de jaren heen heeft vastgelegd zijn al gesloten inmiddels.

Mocht je bij willen dragen en graag zo’n schitterend boek willen ontvangen (of ook een boek met een aantal foto’s los die je zelf in kunt lijsten), of zoek je een leuk en origineel cadeau om aan een echte kunstliefhebber te geven … doe dan mee aan deze crowdfunding campagne. Het boek wordt tweetalig (Italiaans en Engels) maar de crowdfunding pagina is alleen in het Italiaans.

https://www.produzionidalbasso.com/project/botteghe-una-storia-fiorentina-1

Posted in: Bijzondere mensen

Hoe doe jij dat?

Written by willemijn lindeboom 2 reacties op Hoe doe jij dat?

Ik kwam een vrouw tegen die hier vaak loopt. Ze heeft lang blond en wild haar, niet echt blond, maar wel echt wild. Ze kletst bijna altijd met iemand aan de telefoon of met een vriendin die meeloopt.

Ik groet haar altijd hartelijk, maar ben als de dood dat ze tegen mij begint te kleppen. Tot nu toe heb ik dat kunnen vermijden, maar deze week was het raak.

Zonder enige verdere beleefdheidsvormen of introductie vroeg ze hoe ik dat toch deed, wandelen met artrose. Ik moet perplex hebben gekeken en dus voegde ze eraan toe: jij hebt toch vast ook artrose, we zijn ongeveer van dezelfde leeftijd!

Om haar niet een modder figuur te laten slaan, heb ik maar niet naar haar leeftijd geïnformeerd. Het is lastig inschatten van een vrouw met nep blond en wild haar en nep lippen, maar ze lijkt mij jaren ouder dan ik ben.

Artrose heb ik ook, maar ik weet niet of dat echt artrose is, want ik heb al zeker 15 jaar last van mijn knieën en dat heet dan artrose, maar ik weet niet hoe het 25 jaar geleden was, want tot je geen pijn krijgt, worden er geen foto’s gemaakt.

We hebben wat tips uitgewisseld over gezond eten en hoe ongezond suiker is. Nadat ze mij op het hart had gedrukt dat ze zonder ‘dolci’ (zoete dingen) echt niet kon leven, liep ze gelukkig verder.

Posted in: Bijzondere mensen, Moestuin Toscane

Verkeerd beroep gekozen …

Written by willemijn lindeboom 3 reacties op Verkeerd beroep gekozen …

Ik had fruitbomen besteld (antieke soorten die je hier lokaal niet kunt kopen). Ze werden met een koeriersdienst verstuurd.

Ik had geen track en trace ontvangen en wist niet dat de bomen al onderweg waren.

Gisteren was ik net klaar met een les (mijn telefoon staat dan op stil) toen ik buiten hoorde roepen. Ik dacht dat iemand bij de buren naar de buren zocht want dat gebeurt wel vaker. Toevallig keek ik ook even naar mijn telefoon en zag dat ik werd gebeld.

‘Pronto’ (dat zeggen Italianen als ze de telefoon opnemen).
‘Sono il corriere!!!! Dove sei???’ (Ik ben de koerier (schreeuwend). Waar ben je (nog harder schreeuwend).

Ik zei dat ik eraan kwam, maar de man was zo erg over zijn toeren dat hij niet luisterde en bleef herhalen ‘dove sei? dove sei???’.

Toen ik buiten kwam riep ik dat ik eraan kwam en rende naar zijn knalrode vrachtwagen. De man was achterin geklommen en gooide wild allerlei dozen in het rond om plek te maken.

‘Wat een zootje’ mopperde hij. Dat kon ik beamen. Vanonder allerlei dozen haalde hij mijn arme bomen tevoorschijn, gelukkig goed ingepakt. Ruw rukte hij aan het lange pak om het vrij te maken van andere pakjes. Ik vroeg hem zo rustig en vriendelijk mogelijk om voorzichtig te zijn en legde uit dat er levende planten in het pak zaten.

Heb ik geen tijd voor, zei hij druk trekkend en vloekend. Wat een rotbaan heb ik gekozen!

Ik probeerde hem een beetje te kalmeren dat vast niet elke dag zo vreselijk was. Hij keek mij aan alsof ik gek was en zei dat elke dag zo was of nog erger. Eén grote zooi en altijd haast.

Posted in: Bijzondere mensen, Toscane

Koud water drinken

Written by willemijn lindeboom 3 reacties op Koud water drinken

Afgelopen zomer was onze buurman langsgekomen met een vriend van hem. De beste man is een natuurkundige van hoog niveau en gaat daar behoorlijk prat op.
In de buurt waar wij wonen wordt dat niet bijster gerespecteerd. Hij is voor iedereen gewoon net zo dom of slim als alle anderen hier. Echter, juist omdat hij zich erop voorstaat een geleerde te zijn, wordt er extra op hem gelet en valt het dus direct op als onze geleerde iets doms zegt of doet. Dat gebeurt regelmatig natuurlijk, want hij is ook maar een mens.

De geleerde was komen kijken naar ons elektrische omheining voor de kippen en ik heb met veel geduld uitgelegd hoe dat werkt.

Toen alles hem duidelijk was, raakten we wat aan de praat over van alles en nog wat. Zo ook over een andere buurman. Die bleek af en toe wat bloed op te hoesten, vertelde onze buurman. Gelukkig was er niets aan de hand want het kwam van een oude wond.

Deze buurman, die van het bloed, had zijn leven lang als een ketter gerookt en enorm veel sterke drank gedronken, dus het was een wonder dat er niets ernstigs aan de hand was. We waren het er allemaal over eens dat veel roken en drinken erg ongezond is.

Daarop zei de geleerde: weet je wat ook heel erg ongezond is? We konden zo snel geen dingen bedenken die in het rijtje van roken en drinken pasten.

”Koud water drinken als het erg warm is” zei hij op serieuze toon. Moet je nooit doen, is heel erg slecht.

Posted in: Bijzondere mensen, Wandelen Toscane

Al 5 keer dood kunnen zijn …

Written by willemijn lindeboom 1 reactie op Al 5 keer dood kunnen zijn …

Vandaag zijn we een lange wandeling gaan maken. Niet ver van huis kwamen we een bejaarde man tegen die we al meerdere keren hadden ontmoet. Hij loopt moeizaam, met een stok. Van verre herkende hij ons en begon te praten over wat een mooi moment van de dag het was (de mist was aan het optrekken en er was even zon) en nog meer algemeenheden.

Na een tijdje sloeg zijn positieve houding om en verzuchtte hij dat hij diep in de problemen zat. Zijn vrouw is na jaren ziekte nu helemaal niet meer in staat uit bed te komen en beter gaat dat nooit meer worden. Hij heeft zelf ook allemaal lichamelijke problemen, maar die zijn nog wel dragelijk. Het lijden van zijn vrouw was voor hem ondragelijk geworden.

Hij zei ineens dat hij in de afgelopen 6 jaar al wel 5 keer dood had kunnen zijn. Hij somde wat hartinfarcten en een ongeluk met de tractor in rap tempo op. Ik was blij voor hem dat hij nog leefde, maar kreeg de wind van voren. Nee, zei hij “ze hebben me helaas steeds op tijd gevonden, anders was ik al heerlijk dood geweest. Zoals het nu is, is het vreselijk en beter gaat het nooit meer worden, alleen nog slechter.”

Ik probeerde de man wat op te beuren en vroeg of er dan helemaal niets was wat nog de moeite waard was? Een stukje wandelen terwijl de mist optrekt, een kletspraatje maken met de mensen in de buurt? Hij dacht even na en begon toen over zijn pasgeboren achterkleinkind. Hij straalde weer even helemaal en verving zijn trage weg terug naar huis.

Posted in: Bijzondere mensen, Toscane

De haan doet het blijkbaar niet meer

Written by willemijn lindeboom 1 reactie op De haan doet het blijkbaar niet meer

We hebben een schitterende haan en een heel prettige ook. Hij is bang voor ons, hoewel hij de laatste tijd wel iets dichterbij durft te komen, en totaal niet agressief.

Onze kippen waren al in januari gaan broeden op 9 eieren die ik allemaal met potlood had gemerkt zodat ik de broedeieren van de nieuwe kon onderscheiden. Elke dag heb ik de woedende en pikkende kippen even van hun eieren getild om de nieuwe eruit te halen. Ik moet handschoenen aan voor deze klus want anders krijg ik teveel wonden.

Er werd na zo’n 20 dagen 1 kuikentje geboren. De kippen bleven nog wat dagen volharden op de andere eieren, maar ze bleven potdicht.

Onze alwetende buurman (van wie we ooit de haan kregen) wist zeker dat het niet aan de haan kon liggen. Ik vermoedde dat het wel aan de haan lag. Ik zie vaak dat de kippen keihard wegrennen als hij ze probeert te bespringen en alleen af en toe slaagt hij erin. De buurman wil hier niets van weten en denkt dat dit mijn feministische blik op de wereld is.

Controleren of de eieren bevrucht waren is vrij eenvoudig, maar een rotklus … de eieren die niet zijn uitgekomen moet je open maken en dan zie je wel of er een deels ontwikkeld kuikentje in zit, of niet. Ik heb deze klus ruim een maand uitgesteld … en toen moed bij elkaar gespaard om de oude eieren te openen. Boven onze composthoop. Er was er eentje met iets dat een kuikentje had kunnen zijn geweest, maar de andere eieren waren gewoon rotte eieren.

Er gingen weer wat kippen broeden (eerst twee en daarna drie kippen samen op een klein nestje … hoe bedenken ze het?) en ik heb 4 eieren voor ze gemerkt. Er kwam één kuikentje uit. Nadat de andere eieren door de kippen in de steek waren gelaten en we drie moederkippen hadden die druk rondom het kuikentje scharrelden op zoek naar lekkere hapjes voor hun uitgebroede bolletje veer, heb ik de andere drie eieren vrijwel direct boven de composthoop gebroken en … het waren gewoon eieren.

Misschien valt mijn feministische blik op de dierenwereld dan toch nog wel mee?

Posted in: Bijzondere mensen

Hartverwarmend

Written by willemijn lindeboom 2 reacties op Hartverwarmend

Ik ga niet graag naar de kapper. Ik heb een ontzettend vriendelijke en praktische kapper die niet loopt te zeuren , bijvoorbeeld over mijn grijze haar en dat ik daar toch iets aan moet doen … het tegenovergestelde zelfs! ‘Grijs is in de mode’ zei hij toen mijn haar grijs begon te worden en ik uiteen deed dat ik geen kleuren wilde. Heel schattig vond ik dat.

Ondanks deze leuke kapper, ga ik nog altijd niet graag. Nu ik niet meer in het dorp woon (al vier jaar) is het voor mij nog moeilijker te gaan. Zo is het gewoon voorgekomen dat ik twee jaar niet ben geweest. Met lang haar kan dat redelijk want ik draag het altijd opgestoken en ik had het zelf een beetje bijgeknipt een jaar geleden (was geen succes!).

Vandaag had ik wat tijd en ben (eindelijk!) weer n’s naar de kapper gegaan. Ik kreeg een warme en oprechte omhelzing. Vervolgens bleek hij allerlei details nog te weten en vroeg mij de oren van mijn hoofd.

Dus, hoe erg is het al met al? Het was juist leuk en hartverwarmend. Toch weet ik zeker dat ik weer zo lang mogelijk ga wachten voordat ik weer een nieuwe afspraak maak. Dat is nou eenmaal de aard van het beestje.

Posted in: Bijzondere mensen, Wijn en olijfolie

Olijfbomen snoeien

Written by willemijn lindeboom 2 reacties op Olijfbomen snoeien

De buurman van over de tachtig waar we goed mee bevriend zijn, zei al een jaar geleden dat hij misschien een aantal van zijn olijfbomen net zo wilde gaan snoeien als ik dat deed. Zou ik hem een middagje willen helpen daarbij? Hij zei er wel direct bij dat dat niet is omdat hij vindt dat ik goed snoei, maar omdat ik de bomen flink laag hou. Hij is nu nog in staat om met ladders te werken maar wellicht over een tijdje niet meer.

Dit jaar begon hij er weer over en ik liet hem bij één van zijn bomen zien waar ik die in zou korten. zijn reactie was verre van enthousiast. Vorige week vroeg hij of hij n’s mocht komen kijken terwijl ik mijn bomen aan het snoeien was. Dat werd vrijdagmiddag.

Toen ik bij mijn nog ongesnoeide olijfbomen aankwam, zat de buurman daar op mij te wachten. Hij had ondertussen al één van mijn bomen gesnoeid en het inderdaad anders aangepakt dan ik normaal doe.

Ik had al tegen mijn vriend gezegd dat ik het vermoeden had dat de buurman eigenlijk niet van mij wil leren, maar juist iets aan mij wil leren. Hij is over het algemeen heel eerlijk en geeft over alles zijn mening, vooral als er iets niet goed is. Ik ben dus een beetje verward waarom hij nu deze omslachtige manier gebruikt om mij ergens van te overtuigen. Toen ik de gesnoeide boom zag dacht ik echter: zie je wel, hij wil mij laten zien hoe het wel moet!

Ik heb hem dat ook maar direct verteld, maar hij ontkende dat heel serieus en zei dat hij echt had geprobeerd om op mijn manier te snoeien, maar dat was hem gewoon niet gelukt. Hij keek nog n’s goed naar de boom en haalde gelaten zijn schouders op. “Ik snoei al 65 jaar op deze manier, dus dat zal nu wel moeilijk te veranderen zijn”.

We hebben aan aantal andere bomen bekeken en overlegd wat ik zou snoeien en wat hij en daar zat nogal een groot verschil tussen. Hij had zijn geslepen snoeischaar in zijn hand en zette de schaar steeds waar hij zou snoeien. Bij mijn protest haalde hij de schaar bijna altijd weg met de opmerking dat hij echt niet zomaar zou knippen. Dat deed hij echter meerdere keren wel. Ik protesteerde maar hij knipte toch en zei dat hij het echt niet kon laten, dat hij zeker wist die tak er écht af moest. Wat is het toch een onmogelijke man soms!

Ik moet wel zeggen dat ik toch echt wel wat heb opgestoken van deze les. Het maakt verder ook niet uit of hij les kwam nemen of geven, want in beide gevallen leer je er iets van. Per slot van rekening is er geen betere manier om iets goed te leren dan er les in te gaan geven!

Posted in: Bijzondere mensen

Buurmannen

Written by willemijn lindeboom 2 reacties op Buurmannen

Onze rechtstreekse buurman (ons huis zit aan zijn huis vast) was zondag op het dak bezig, luid pratend tegen zijn schoonzoon die ook op het dak stond. Dat hoor je dus overal, maar het duurt even voor je beseft dat ze op het dak staan.

Een andere buurman kwam langslopen, hoorde de man op het dak maar kon hem niet vinden. Hij riep, maar de buurman op het dak hoorde het niet. Ik was in de olijfboomgaard bezig en hoorde het wel. Wat is er nu weer aan de hand dacht ik ….

Ik wees de buurman op de grond naar de buurman op het dak en eindelijk konden ze elkaar zien en verstaan.

De conversatie ging als volgt, keihard:

Buurman grond: “Maar wat doe jij nou op het dak?”
Buurman dak: “Ik repareer de schoorsteen”

Buurman grond: “Oh, nou maar oppassen dat je er niet vanaf dondert”
Buurman dak: “Ja, ik doe mijn best”

Buurman grond: “Weet jij of Giuseppe dood is?”
Buurman dak: “Ja die is dood”

Buurman grond: “OK, ik dacht al dat hij het was want de priester kwam langs maar kon niet vinden welk huis het was”
Buurman dak: “Ja die is hier ook langsgekomen op zoek naar de dode Giuseppe”

Buurman grond: “OK bedankt en fijne zondag”
Buurman dak: ” Jij ook”

Giuseppe is een andere buurman die net iets boven ons woont.

Nou, ik was dan ook direct op de hoogte. Zo hoor je nog n’s iets! Aan de dood worden blijkbaar niet veel woorden vuil gemaakt.

Posted in: Bijzondere mensen

Afval ophalen

Written by willemijn lindeboom 2 reacties op Afval ophalen

Hier bij ons wordt al het afval gescheiden opgehaald. We hebben 4 soorten afval en ze komen 5 dagen per week langs, twee keer voor het groenafval.

Nou kreeg ik een tijdje geleden een brief waarin mij werd uitgelegd dat het systeem verandert. Ik moet nu nieuwe afvalcontainers ophalen en voor het plastic, doorzichtige zakken. De nieuwe containers en zakken hebben een code en vanaf nu wordt gewogen hoeveel afval ik weggooi. Is dat meer dan X dan betaal ik meer. Is het minder dan X dan heb ik pech, want ik betaal voor X. Alleen de flessen moeten we sinds 1 januari zelf weggooien en overal staan daar containers voor. Echt overal. Dat is dus goed verzorgd.

Ik ben super tevreden met het hele systeem en vind het ook prima dat het verandert, maar … om die nieuwe containers en zakken af te halen is wel gedoe. Er stond zaterdag een enorm lange rij en ik weiger het om daar uren te gaan staan wachten. We gaan deze zaterdag nog een keertje kijken in de hoop dat de meeste mensen inmiddels de nieuwe containers hebben.

Vandaag liep ik naar huis (mijn auto heeft het even begeven, maar ik kon hem gelukkig net bij de garage afzetten en die is twee kilometer verderop). Voor mijn deur kwam een vrachtwagentje van de vuilstort langs. De man gebaarde of ik geen afval had en stopte even. Ik zei dat ik dat wel had, maar nog niet het nieuwe systeem gebruikte. Ik had een week geleden gebeld om te vragen of ik mijn oude afval nog kwijt kon, maar dat kon niet meer volgens de meneer aan de telefoon.

De man zei, ‘doen we niet moeilijk over, kom maar hier met het afval’ en hupsakee … hij leegde mijn container in zijn vrachtwagentje.

Ik vind het elke keer weer fantastisch als mensen gewoon hun werk doen en een beetje nadenken en vriendelijk zijn. Zijn werk is om ons van ons afval te verlossen en daar zet hij zich voor in. Dat is nou n’s kwaliteit!

Back to Top