Categorie: Bijzondere mensen

We wonen inmiddels al een tijdje in ons nieuwe huis, maar we hebben ons nog niet officieel hier kunnen laten inschrijven, want de gemeente … nou ja, in het kort: bureaucratische toestanden!

Nou ontvang ik af en toe nog wat echte papieren post. Het adres dat op de brieven staat is nog mijn oude adres, maar ze zitten keurig netjes in mijn brievenbus hier. De postbode weet dus dat ik hier woon.

De brieven naar mijn vriend blijven op het oude adres afgeleverd worden. Nou kan dat zijn omdat zijn naam minder opvalt dan de mijne, maar het kan ook zijn omdat zijn brieven altijd rekeningen zijn die over het oude huis gaan.

Hoe dan ook, ik ben erg blij met de postbode en vind het erg grappig dat ze dit gewoon doet.

Hier in de buurt woonde een man, of laat ik eerlijk ‘mannetje’ zeggen. Angelo. Zijn vrouw was een paar jaar geleden overleden, maar hij redde het prima. Ze was lang ziek geweest en heeft dus ruim te tijd gehad om zelf alles te leren doen en toen hij dat eenmaal kon, jaren voor haar te zorgen.

Angelo is afgelopen maand verhuisd. Zijn huis stond al jaren te koop, en eindelijk heeft hij een koper gevonden. Hij woont nu in een flatje in een dorp in de buurt. Angelo kon er niet rauwig om zijn. Zijn moestuin, prachtige uitzicht, alle ruimte … ineens alles kwijt om in een klein flatje terecht te komen. Hij vond het prima, ‘als de verwarming maar werkte’, zei hij tegen mij, want een houtkachel is er niet in zo’n flat.

Door de jaren heen heb ik regelmatig kort met Angelo gepraat als ik langs liep. Hij praatte met zeer besliste gebaren en toon. Zijn stem leek vanonder zijn middenrif te komen. Met gezwollen borst deed hij de ene na de andere uitspraak, alsof hij een toespraak stond te geven voor een ruime zaal.

Niets vond hij leuker dan zeggen: ik ben nog heel jong hoor, iets meer dan veertig jaar per been.

Nu is zijn huis door een nieuwe familie betrokken. De tuin is helemaal overhoop gehaald en zijn keurige moestuin al totaal leeggegeten. Zo gaat dat, de nieuwe familie doet de dingen zoals ze dat zelf wil. Het is niet meer dan logisch en ik zou hetzelfde hebben gedaan.

Toch heb ik er moeite mee. Prachtige struiken zijn met de grond gelijk gemaakt en bomen gekapt. De struiken stonden nota bene te bloeien! Maar goed, ik denk dat Angelo er zijn schouders over zou hebben opgehaald. Als ik langsloop denk ik dus maar aan hem en probeer hetzelfde te doen.

Er wordt een gasleiding aangelegd hier, zoals ik al schreef in de blog over de Etruskische put.

Een tijdje geleden kwam ik aan het eind van de dag thuis en vond een graafmachine op onze parkeerplaats. Er kwam een mannetje in oranje naar mij toe en zei ‘die is toch niet tot last he?’.

Nou, op zich niet nee. De helft van onze parkeerplaats werd bezet, maar we hebben nog niet echt een tuin dus kunnen op andere plekken parkeren.

De dag erna stond er een generator, een heleboel jerrycans, een verzameling pijpen en nog wat los spul, naast de graafmachine en nog een groot apparaat waarvan ik de naam niet ken, een soort heel grote kruiwagen.

De mannen zijn heel vriendelijk, werken ontzettend hard en maken idioot lange dagen. Om zeven uur ’s ochtends zijn ze hier en om zes uur ’s avonds gaan ze weer weg. De lunch duurt nog geen half uur. Soms werken ze tot negen uur ’s avonds door. Na het werk moeten ze naar Altopascio rijden, ik schat ongeveer een uur hier vandaan als het meezit. De meesten komen uit Zuid Italie en gaan in het weekend naar huis, uren rijden (tussen de 4 en 6 uur).

Wat een leven!

De gasleiding loopt precies waar ook de waterleiding loopt. Heel handig!
Met een grote machine wordt een gleuf in het asfalt gezaagd van 30 cm wijd en 1 meter diep. Alles dat deze machine tegenkomt wordt vermorzeld. Ik zit dus regelmatig zonder water. Ik hoor dan eerst wat gevloek en de machines houden vrijwel direct daarna op met werken (die maken een hels kabaal de hele dag).

Binnenkort zijn ze hier rondom ons huis klaar en keert de rust terug. Hoop ik.

Gisteren waren we op weg naar Rome om een speciaal soort fiets te testen (ElliptiGo).

Ongeveer halverwege knapte een van de twee voorbanden. Een kabaal van jewelste … maar gelukkig bleef de auto helemaal stabiel en was er verder geen schade. Helaas heeft de nieuwe Toyota geen reserveband …  dus daar stonden we op de vluchtstrook. De sleepwagen kwam heel snel en reed ons naar de eerste afrit, naar een plek die we op internet hadden gevonden, waar ze ook banden verwisselen. Ze waren op zaterdag open. We hadden dus enorm geluk.

De man van de sleepwagen had de grootste lol ons daar af te zetten, maar wij wisten van niets. We hadden gebeld om zeker te weten dat ze open zouden zijn en dat waren ze en onze maat band hadden ze ook in huis, zo zeiden ze. We dachten binnen een half uurtje maximaal weer verder te kunnen rijden.

Dat bleek wat optimistisch.

We kwamen in een grote chaos terecht. Een garage waar niets was geordend, overal lag wel wat. Allerlei mensen liepen verward of boos rond en weer anderen hingen verveeld tegen een muur dit hele schouwspel te observeren, wachtend op hun gerepareerde auto.

Na een tijdje raakten we aan de praat met een ander stel (die rustig de boel observeerden). Die waren er al sinds de dag ervoor. Zo ook een jongen uit Kosovo (die ook zeer nonchalant overal waar actie was kwam kijken en in stilte alles observeerde). Hij werkte  in Duitsland maar had jaren in Italie gewoond. Na een tijdje kwam er een jonge familie bij die ook van de autobaan waren gesleept met een drastisch kapotte motor (zo was hen verteld).

Wij hadden alleen een nieuwe band nodig, maar zijn er bijna 4 uur geweest. Omringd door oude troep (hijskranen, auto’s waar waarschijnlijk nooit iemand levend uit is gekomen, een vrachtwagen helemaal aan flarden pal voor de ingang, sleepwagens met kapotte auto’s er nog op, motoren zonder de auto, auto’s zonder portieren of stoelen, allerhande onderdelen verspreid waar je maar keek, gereedschap overal en nergens). In dit geheel werkten twee monteurs, totaal zwart van de vuile motorolie, die de klanten geheel negeerden en op hun allergrootste gemak probeerden auto’s weer aan de praat te krijgen. Niet altijd met even groot succes, bleek al gauw toen een klant boos terugkwam dat zijn auto niet boven de 100 km/uur ging .

Het was een bizar schouwspel, waar we, toen we eenmaal weer op weg waren na, hartelijk om hebben gelachen. Mensen zijn echt bijzonder als je ze in zo’n situatie bij elkaar zet. De mensen met pech kunnen niet anders dan geduld hebben, ze kunnen nergens heen en hebben geen enkele keus. De baas van de garage was volgens mij een beetje een sadist die veel plezier beleefde aan de tijdelijke macht die hij had over zijn klanten.

Klantenbinding is in deze garage niet van belang en dat kon je goed merken ook.

Zoals ik al kort had gezegd, zijn we bezig met het opzetten van een klein bedrijfje. We gaan design behang printen. Zodra de website af is zal ik uiteraard een link zetten, maar zover is het nog niet.

We hadden een ideale plek gevonden van waaruit we zouden kunnen gaan werken, dichtbij zowel het oude als het nieuwe huis. De eigenaar was een beetje vreemd, maar dat namen we voor lief.

Nadat de technicus alles had uitgezocht dat we inderdaad op die plek ons type werk mogen doen, hetgeen een tijdje duurde, deed de eigenaar plots bijzonder ongeïnteresseerd.

Dus besloten wij dat ook te doen om onze onderhandelingspositie niet te verzwakken. Dat werkte enorm goed, maar kostte wel wat tijd.

Uiteindelijk kwam het toch tot een afspraak, maar die liep vreemd. De eigenaar vindt namelijk dat zijn ruimte op een toplocatie ligt en dus goud waard is. Echter, hij is de enige die dat denkt! We hadden vanaf het begin aangegeven veel minder dan de helft van zijn vraagprijs te willen betalen en hij wilde toch erover praten. Toen we na lang heen en weer onze hoogste prijs zeiden, bleef de eigenaar een hele tijd met diep gebogen hoofd staan. Ik dacht zelfs dat hij huilde.

Na echt een idioot lange tijd keek hij echter met droge ogen op en zei heel boos dat hij, mocht hij die prijs accepteren, echt helemaal niets, HELEMAAL NIETS voor ons zou doen verder. Tja … zo op het eerste gezicht viel er niets te doen, dus dat leek ons geen groot probleem.

Hij accepteerde de prijs echter niet, maar zou erover nadenken. We reden terug naar huis en na een paar minuten belde hij om zijn laagste prijs door te geven, ingepakt in een heel lang verhaal  (dat is zijn manier van doen, overal wordt een lang verhaal omheen gemaakt, bijzonder vermoeiend). We zeiden niet akkoord te gaan met zijn aanbod en hij deed alsof hij daarmee dus de deal zou laten schieten. Wij ook, maar wij deden niet alsof, want we wilden echt niet meer betalen dan wat het waard is.

Het lukte hem niet de knoop echt door te hakken, dus na een heel verhaal waarin hij zei dat hij het jammer vond dat het niet door ging, dat wij zulke vriendelijke mensen zijn en dat zijn vrouw erg graag aan ons had willen verhuren (niet echt dingen die er toe doen) en wij iets mompelden dat we het ook jammer vonden, klaar om het gesprek te eindigen, bleef hij een tijdje stil en zei: en nu, wat doen we nu? Hoeveel bieden jullie?

Het was idioot, onvoorstelbaar kinderlijk en toch ook bijster irritant. Mijn vriend heeft meer geduld dan ik en bleef een tijdje met hem doormodderen, steeds klaar om zonder deal het gesprek te beëindigen, tot de beste man uiteindelijk toch akkoord was. Wel jammer dat hij totaal niet tevreden was, met echt een heel redelijke prijs!

Toen ik vervolgens probeerde een stroomaansluiting op onze naam over te zetten, bleek dat er helemaal geen aansluiting was!
Een groot probleem, want een nieuwe aansluiting aanvragen is duur en kost veel tijd. Echter, een groter probleem werd het dat de eigenaar bleef volhouden dat wij per 1 januari de huur al moesten gaan betalen (een nieuwe stroomaansluiting krijgen duurt vaak een maand of ook meer als je pech hebt). Niet alleen dat … hij weigerde ook de sleutels te geven voordat we een contract hadden getekend, maar een belangrijk document, onderdeel van het contract (het energie certificaat) had hij nog niet laten maken, dus is het onmogelijk een contract te tekenen. Waarom zouden wij dan al beginnen met het betalen van de huur, zonder stroom en zonder sleutels?

Na een paar dagen heen en weer waarin hij voet bij stuk hield, besloten we toch dat we met zo’n idioot verder niets te maken wilden hebben. Snel op zoek naar een andere plek die we dit weekend lijken te hebben gevonden. 10 km van huis dus goed te doen. Een heel plezierige eigenaar die je recht in de ogen kijkt en duidelijk heel blij is dat zijn ruimte eindelijk gehuurd wordt.

Af en toe kom je toch wel vreemde mensen tegen. Toevallig (nou ja … waarschijnlijk is het niet zo toevallig) is de ‘moeilijke’ eigenaar de broer van de makelaar die ons ook versteld heeft doen staan toen we bijna 3 jaar geleden interesse toonden in het huis dat we uiteindelijk toch hebben gekocht (maar niet via hem). Het zit in de familie blijkbaar …