Begin juli zouden we een huis met drie hectare grond kopen, maar kort voor de afspraak bij de notaris bleek dat het huis niet verkocht kon worden zoals het was omdat er twee problemen waren bij de gemeente die eerst moesten worden rechtgetrokken, door de eigenaar. We ondertekenden dus een voorlopig koopcontract en mochten daarmee voorlopig op het land aan de slag gaan, maar in huis niets aanraken.
Vandaag was dan eindelijk de dag van het koopcontract. Alles leek opgelost en duidelijk, totdat dinsdag (twee dagen geleden dus) plotseling de advocaat van de verkoopster vond dat er een clausule in het contract stond die niet correct was. De notaris had eind september alle gegevens en berekeningen doorgestuurd, dus deze meneer had zitten slapen tot op het laatste moment, of hij gebruikte de tijdsdruk om druk op ons uit te oefenen (dat laatste is zeer waarschijnlijk).
Gistermiddag wist ik nog altijd niet of vandaag de koop door zou gaan of niet en bleken we uiteindelijk, om de koop door te laten gaan, akkoord te moeten gaan met een compromis dat over maximaal 4 jaar ons 1500 Euro zou kunnen gaan kosten.
Vaag he?
Ik zal het heel kort proberen uit te leggen.
Als je in Italie een huis als eerste huis koopt, krijg je wat belastingvoordeel, maar verkoop je binnen 5 jaar dat huis weer, dan moet je het verschil terugbetalen en een boete erbij, tenzij je binnen een jaar opnieuw een huis koopt als eerste huis in dezelfde gemeente. Helaas is de nieuwe koper van het huis, verantwoordelijk voor de boetes, mocht de verkoper niet betalen en geen eerste huis kopen binnen een jaar. Een absurde regel, maar dat is in Italie wel vaker zo.
De notaris had destijds voorgesteld om dit bedrag (plus de boetes) op een spaarboekje opzij te houden als garantie en daarmee was iedereen akkoord. Echter, de verkoopster en haar advocaat vonden eergisteren het voorgestelde bedrag te hoog. De advocaat pleitte ervoor ‘gewoon vertrouwen te hebben’ in de verkoopster, uiteraard een idioot standpunt als je een contract aan het opstellen bent. Er is enorm heen en weer gebeld en geschreven, maar uiteindelijk komt het erop neer dat de verkoopster de verkoop niet door zou laten gaan als wij niet zouden accepteren dat we over 4 jaar een deel van haar schade moeten betalen.
Veel keus hadden we dus niet … de verkoopster zit totaal aan de grond en dat is het probleem. Over twee of drie maanden (zonder verkoop van het huis) zal die situatie echt niet beter zijn en dus hebben we geaccepteerd.
Goed, vanochtend als eerste naar de bank om cheques te regelen (ook zo iets, de bank wil tegenwoordig weten waar je geld aan uitgeeft, dus ik moet hen een kopie sturen van de akte!) waardoor wij iets te laat bij de notaris waren.
Daar zaten we dan. De verkoopster en haar advocaat, haar makelaar en zijn compagnon, de geometra, mijn vriend en ik, onze makelaar en de notaris. Zowel de notaris, als de advocaat als de geometra hadden enorme bergen papier, alsof het om de verkoop van weet ik wat ging. De notaris maakte er een opmerking over: “het lijkt wel of we het kasteel van Versailles aan het verkopen zijn”.
De notaris die nauwelijks over de stapels papier heen kon kijken, las de akte voor. Een brei woorden en wetten en nummers … het grootste deel is voor een leek niet te begrijpen. De advocaat hield alles nauwlettend in de gaten. De cheques werden geregistreerd en de verkoopster ondertekende en daarna ik.
Mijn cheque ging rechtstreeks naar de bank van de verkoopster om haar hypotheek af te lossen. De bankdirecteur kwam op exact het juiste moment binnen. Ik hoop in elk geval dat hij het was, want hij ging er met de cheque vandoor en lachte heel vrolijk.
De geometra die al maanden werk heeft verricht om de problemen bij de gemeente op te lossen, vroeg naar zijn cheque. Hij had al meerdere keren laten weten dat hij bij de akte betaald wilde worden en anders zijn deel van de benodigde documenten niet zou geven. Bleek dat de verkoopster geen cheque voor hem had en die ook niet wilde uitschrijven. Ze zei dat zij echt wel zou betalen. De geometra hield voet bij stuk en zij ook. Dat werd dus ruzie. Een grote chaos.
De geometra stopte zijn papieren in zijn tas, deed zijn jas aan en liep weg. Hiermee kon de akte niet worden voltrokken. De drie makelaars begonnen te roepen dat dit niet mogelijk was. De notaris haalde haar schouders op en liep zelf ook weg al uitroepende dat we dit onderling maar op moesten lossen. Ineens stond iedereen te schreeuwen. Ik had sterk de neiging mij er ook mee te bemoeien en die advocaat uit te leggen dat hij als advocaat toch als eerste zou moeten weten dat ‘gewoon vertrouwen hebben’ vaak niet werkt, maar ik hield mij in. Daar zaten we dan, mijn vriend en ik. Machteloos om ons heen te kijken en af te wachten wat er zou gebeuren. Ik was helemaal voor de geometra, als hij nu niet voet bij stuk zou houden, zou hij naar zijn zuurverdiende geld kunnen fluiten.
Na een kwartier ruzie, besloot de verkoopster hem dan toch maar een cheque uit te schrijven. Ze was woest, werkelijk witheet. Haar advocaat mompelde dat hij de geometra aan zou klagen wegens afpersing van zijn klant. Idioot natuurlijk, maar wellicht past dat precies bij zo’n onvoorstelbaar vervelend mannetje.
Iedereen liep ruzie makend weg en daar zaten wij nog steeds. Blijkbaar was dit het dan. Huis gekocht. Geen felicitaties, geen vriendelijke woorden … niet eens een duidelijke conclusie. Wij haalden onze schouders dus maar op en gingen de notaris zoeken om te vragen of alles was afgerond. Dat bleek het geval. Ze stond met een grote glimlach half verontschuldigend te kijken. Gisteravond nog zei ze aan de telefoon dat normaal een verkoopakte echt niet zo gaat en ik geen verkeerd beeld van het Italiaanse volk moest hebben. Nou heb ik dat ook helemaal niet, maar van bepaalde mensen wel, met hun afkomst heeft dat niets te maken, met hun gedrag alles.
Dit hieronder zijn wat foto’s van het huis en als je het zo ziet, vraag je je terecht af … al die moeite voor dat? Ze is niet goed bij d’r hoofd. Er is inderdaad nogal wat werk te doen!
Het gaat om de helft (over de lengte) van het huis en de hele schuur en uiteraard de grond. Die grond is echt prachtig en van het huis gaan we iets maken. We hebben alle tijd.
