Ik weet niet hoe ze in het Nederlands heten … dus dan maar de Engelse term. Deze gaten ontstaan in één keer in de grond. In ons geval omdat er tanks onder de grond zitten waar het regenwater omheen moet en blijkbaar was de grond niet goed aangestampt overal. Dat kan ook niet en we waren voor dit fenomeen gewaarschuwd zodra het eenmaal goed nat zou worden.
Het heeft behoorlijk geregend deze maand en zie hier:
Afgelopen weekend, gelukkig net voor de echt grote hitte, zijn we verhuisd.
Mijn vriend en ik hebben vanaf vrijdagmiddag tot zondagavond alles ingepakt, drie verdiepingen omlaag gesjouwd en daarna een deel in het nieuwe huis weer uitgepakt.
Het huis is nog niet helemaal klaar, maar wel genoeg zodat we er kunnen wonen. Er zijn nog geen deuren binnen, we zijn nog bezig met lampen ophangen en zo ontbreekt er nog van alles.
Maar wat een plek en wat een prachtig huis! Het lijkt bijna alsof we vakantie hebben. s’Ochtends ontbijten we op ons terras buiten en ’s avonds eten we er ook.
Ik heb nog geen tijd gehad om goede foto’s te maken, maar deze hier geven een klein beetje een beeld.
We hebben een opslagtank van 20000 liter, voor het regenwater dat van het dak komt. Dat is een tank van cement.
Zo’n tank installeren heeft nogal wat voeten in de aarde, vooral als de tank ondergronds wordt geplaatst en er geen verharde weg direct naast is waar de truck stevig kan staan om de tank ‘af te kunnen laden’. Dat was bij ons het geval.
We hebben twee weken geleden met iedereen afgesproken dat maandag de 15e de tank zou worden geplaatst. Zaterdag is de graafmachine gekomen om het gat al grotendeels te graven zodat ze maandagochtend het gat af konden maken, net voordat de tank zou komen.
Om dit werk goed te kunnen doen, was droog weer nodig. Een week geleden zagen de voorspellingen er nog redelijk uit, maar zaterdagavond barstte er een vreselijk onweer los en tot grote ergernis, bleef het de hele nacht regenen. Normaal gesproken een geschenk uit de hemel (het is hier elk jaar droger), maar zaterdagnacht en zondagochtend was ik er niet blij mee.
Zondag stond er een flinke laag water in het gat en was de ‘weg’ waarover de loodzware truck omhoog moest komen rijden om de tank te brengen, glad en glibberig. Ik vermoedde dat de hele operatie niet door zou gaan, maar maandag was iedereen er, werd het water uit het gat gepompt en werd het gat verder uitgegraven.
De buurman kwam ons vertellen dat er een truck met twee grote tanks in het dorpje boven ons was gestrand en of die tanks voor ons waren. De hele buurt houdt nauwkeurig in de gaten wat we allemaal doen. Het gat van zaterdagochtend was iedereen al opgevallen, dus men wist dat er ‘iets’ aan zat te komen.
Voordat de cementen tank in het gat kon worden gezet, moest er een laag fijn zand in worden gestort. Het lukte de truck met fijn zand niet om achteruit omhoog te rijden. Te glibberig … De graafmachine is wat gaan graven en na een tijdje kwam de truck moeizaam omhoog. De jongens van de tank gaven wat aanwijzingen en met veel gevoel voor humor en totale afwezigheid van enige spanning, reden ze de loodzware truck in noodvaart achteruit richting het gat, net op tijd stoppend om er niet met truck en al in te kieperen. Een paar minuten later zat de tank in het gat en waren de jongens al weer op weg naar hun volgende bestemming voor de tweede tank. Ik stond nog versteld van dit alles en het duurde een tijdje voordat ik echt de opluchting voelde dat dit ‘klusje’ ook was geklaard.
Het is niet te geloven … maar het huis is bijna klaar.
Morgen wordt de trap geplaatst en kunnen daarna de steigers weggehaald worden. Momenteel wordt de elektriciteit aangelegd. De loodgieter heeft alles al gedaan.
We hebben prachtige zonnepanelen, maar helaas kunnen die voorlopig niet werken omdat de Elektriciteitsmaatschappij ENEL wegens Covid alleen hoognodig werk doet. Dat kreeg ik net te horen. Ze zijn 4 maanden achter met het installeren van de meters voor zonnepanelen, maar houden vast aan Covid om maar vooral de zonnepanelen niet aan te hoeven sluiten op hun net.
Als je iets bouwt ben je verplicht zonnepanelen op je dak te leggen. Prima natuurlijk, maar die panelen liggen er nu sinds februari en blijven voorlopig niets opleveren. Op z’n minst is dat irritant.
Een ander probleem is het linoleum. Dat zou een mooie egale vloer moeten zijn, maar ze hebben de rollen aan elkaar gelast en dat is lelijk geworden. Ze hadden naadloos aan moeten sluiten, of met een lasdraad moeten zijn verbonden die zo goed als onzichtbaar zou zijn. Dat is niet gelukt. Het bedrijf houdt vol dat ze ons goed hebben ingelicht. Ik blijf erbij dat ik nog nooit zo’n lelijke linoleum vloer heb gezien en dat als dit de norm is, ze de plaatjes op alle brochures en websites hoognodig moeten aanpassen. Uitzichtloze discussie, maar ze zijn nog niet van mij af.
Verder gaat alles goed gelukkig.
Maandag komt er een grote tank voor het regenwater, onder de grond. Om die tank te plaatsen moet het droog zijn omdat de truck anders het terrein niet op kan rijden om de tank exact op de juiste plek te laten zakken. De tank is van cement en kan 20000 liter water bevatten. Helaas regent het elke dag en zijn de voorspellingen niet erg stabiel. De man van de graafmachine komt zaterdag om het gat te graven, maar mocht de tank maandag niet komen dan is dat een probleem omdat het gevaarlijk is een 4 meter diep gat te hebben. Daarnaast storten na een tijdje de wanden in en wordt het een zootje. We beslissen morgenmiddag wat we doen.
Wat foto’s …
Vrijdag hebben we de Italiaanse vlag op het dak gezet en samen met de drie mannen die het huisje aan het bouwen zijn wat wijn gedronken, met prosciutto, kaas en brood. Dat ging er goed in!
Hieronder wat foto’s van de vorderingen sinds mijn laatste update.
Het heeft de hele maand november en december geregend (tot Kerst) dus dat schoot niet erg op voor het dak. Wel zijn ze inmiddels binnenin huis al opgeschoten met alle leidingen.
Het dak heeft 20cm isolatie en het is ook een geventileerd dak, ideaal voor de hete zomers die ons, waarschijnlijk, te wachten staan.
De vlag wordt stevig vastgezet …
De bouw van het huisje in Toscane gaat langzaam vooruit. Er is twee keer oponthoud geweest wegens gebrek aan materiaal en een verkeerde planning van de aannemer (hetgeen stevig maar met een schuldige lach wordt ontkend uiteraard), maar het begint nu toch echt op iets te lijken.
Het bouwen met deze grote bakstenen (poroton) gaat op zich snel, maar vervolgens moet er voor het aardbevingsrisico op elke verdieping een stevige ‘cordolo’ van gewapend beton worden gemaakt en dat is vrij veel werk (ook omdat die goed geïsoleerd moet worden, net als de rest van het huis, om koudebruggen te voorkomen).
We waren in april begonnen met graven en we zijn vandaag klaar met de ‘kelder’. Eigenlijk was die al tien dagen klaar, maar de graafmachine had geen tijd om te komen om alles eromheen dicht te gooien.
Nu alles dicht is begint het echt ergens op te lijken.
Er is nog een controle van de USL geweest die alles nauwkeurig hebben bekeken en vonden dat de wanden te steil waren afgegraven. Er moest dus een bescherming komen en dat op het moment dat eigenlijk al het werk klaar was. Gelukkig hebben we geen boete gekregen.
Hier wat foto’s …
Eindelijk … daar ben ik weer!
Maar ook: Eindelijk … er zit beweging in de bouw van ons huisje.
ENEL (de Italiaanse elektriciteitsmaatschappij) heeft de paal vervangen en de kabels vernieuwd. De gemeente heeft in de tussentijd min of meer goedgekeurd dat we het huisje niet meer van hout en stro bouwen, maar van grote ecologische blokken (ze hebben heel erg moeilijk gedaan, en uiteindelijk zijn we gedwongen wat veranderingen in het ontwerp aan te brengen helaas, maar daarover wellicht een andere keer meer. We kunnen in elk geval weer verder).
De graafmachine zou 10 dagen geleden komen, maar na veel beloftes en heen en weer was ie er pas vandaag. Een heel vriendelijke jongen die van aanpakken weet, maar blijkbaar niet zo goed is in plannen en communicatie.
Hieronder wat foto’s van de schuur toen we kochten, daarna een foto van een tijd daarna nadat we flink hadden opgeruimd en de laatste van vandaag.
(Alleen naar de foto’s kijkend zou je je kunnen afvragen: vooruitgang? Het wordt steeds kaler …!)
Het uitzicht vanochtend vanuit het keukenraam.
Vandaag gaat de bouw beginnen. We hebben een oude schuur hier in de buurt en een vergunning om die af te breken en opnieuw op te bouwen.
“De bouw gaat beginnen” is echter wat optimistisch gezegd. Vandaag gaan ze het terrein afbakenen, voor de veiligheid. De graafmachine zou komen om de schuur af te breken, maar die komt pas over 10 dagen op z’n vroegst en de grote graafmachine mag niet meer gebruikt worden vanwege een elektriciteitskabel die te dicht bij de schuur loopt.
Ik heb een aanvraag gedaan bij ENEL (de elektriciteitsmaatschappij) om die kabel onder de grond te mogen leggen. Van alle kanten heb ik gehoord dat het heel lang kan duren voordat ENEL komt kijken en in de tussentijd mogen we waarschijnlijk niets doen wegens de veiligheid.
Op een bouwplaats in Italie is er een externe persoon verantwoordelijk voor de veiligheid en deze meneer heeft alles momenteel stopgezet, hoewel de kabel pas tot last gaat zijn als ze met de bouw beginnen en hoger komen.
Het wordt dus waarschijnlijk wachten op ENEL totdat we mogen gaan graven en de fundering maken. Bijzonder irritant omdat de logica mij geheel ontgaat.
We hebben afgelopen zomer besloten om niet langer een huisje van hout en stro te bouwen. De kosten bleken torenhoog. Na met een aantal experts te hebben gepraat zijn we uitgekomen op een hele andere manier … blokken van poroton. Dat zijn blokken van 45 cm dik van klei met veel lucht erin verwerkt. De blokken worden op elkaar gestapeld met enkel wat lijm ertussen en isoleren bijzonder goed.
We moeten nog afwachten of de gemeente deze verandering wel gaat goedkeuren, maar iedereen zegt dat het geen probleem zou moeten zijn. De bureaucratie is eindeloos. Om deze verandering te vragen, moesten we eerst zijn begonnen met bouwen. Als de gemeente besluit dat deze nieuwe manier van bouwen niet OK is, hebben we een probleem. Echter, iedereen zegt dat het geen enkel probleem zou moeten zijn.
Wij wachten het allemaal maar gewoon af en proberen achter alles aan te zitten zodat er wat vaart in blijft zitten. Dat dit geen enkele zin heeft, dat snap ik ook, maar iets doen is beter dan het echt allemaal passief afwachten.
We hebben een stuk grond gekocht met een schuur erop en de helft van een huis (de andere helft is bewoond door een andere familie). Alvorens een bod te doen hadden we bij de gemeente geïnformeerd (twee keer) of de schuur eventueel afgebroken zou mogen worden om er een klein huisje neer te zetten. Elke keer bleek dat dat zou mogen.
Een paar weken geleden was ik wederom met de architect bij de gemeente, omdat de wetten zo ingewikkeld zijn dat hij toch nog wat vragen had die hij op wilde helderen. Wederom spraken we met een andere persoon van de ‘ufficio tecnico’ (technische bureau) en die had een aantal andere punten die we nog niet wisten, maar ook volgens hem mocht de schuur een woonhuis worden.
Afgelopen week was ik nogmaals bij de gemeente. De architect had namelijk toch nog een aantal vragen. Hij is werkelijk erg secuur en zit de wetten eindeloos uit te pluizen waardoor je met vragen blijft zitten. Zo zijn de Italiaanse wetten veelal. Het zou andersom moeten zijn, maar de praktijk leert dat het niet zo is.
Ditmaal was er weer een andere persoon waarmee we hebben gepraat en deze zei na korte tijd dat we de schuur waarschijnlijk niet tot woonhuis mogen ombouwen. Ik zal de details besparen, maar het heeft ermee te maken dat we een ‘boerderij’ hebben gekocht en als daar vroeger een boerenbedrijf op zat (hetgeen zo is), dan mag je de gebouwen niet omzetten in civiele gebouwen. Die regel kenden wij en wij hebben van een privé persoon gekocht en daarmee leek die regel voor ons niet op te gaan (en daar waren anderen het destijds mee eens). Deze meneer hield echter voet bij stuk dat wij wel onder die regel zouden vallen.
De architect bleef heel rustig en probeerde de wetten te laten zien die wel voor ons geval gelden, maar de man wilde er niets van weten. Dus zijn we in een barretje gaan overleggen en hebben nogmaals alle papieren bekeken, zijn vervolgens teruggegaan naar de gemeente om te kijken wat voor oudere gegevens er bestaan van dit huis en hebben toch nog een andere gemeenteman kunnen spreken, helemaal aan het eind van de ochtend.
Deze man wist ons te vertellen dat wij inderdaad niet onder die wet vallen (maar de andere wet waar wij volgens hem wel onder vallen heeft ook bepaalde problemen, maar zeer waarschijnlijk zitten wij wel goed). Daarnaast had hij nog wat andere interessante informatie die niemand ons tot nu toe had verteld.
Vaak krijg ik te horen dat de bureaucratie in Italie voor mij inmiddels wel te begrijpen zal zijn, aangezien ik de taal spreek en hier al jaren woon. Het feit is dat het voor de meeste Italianen zelfs niet te begrijpen is, zie bijvoorbeeld onze architect die al jaren veel uren per week bij gemeentes zit te overleggen over bouwvergunningen. Hij is een expert, maar het blijft ook voor hem allemaal onduidelijk.
Kortom, we wachten nog even rustig af wat het uiteindelijke vonnis gaat worden en houden er rekening mee dat, als we onze tekeningen indienen, we alsnog een hele strijd moeten gaan voeren omdat niet iedereen binnen de gemeente de wetten op dezelfde manier interpreteert.
Ik kijk er niet naar uit!
Hieronder nog wat foto’s van een stukje wijngaard dat we als laatste schoon hebben gemaakt (alweer een tijd geleden want daarna werd het te koud). De eerste foto is gemaakt na een eerste passage met de bosmaaier.
Prachtig hoe het langzaam opknapt en weer een beetje op een wijngaard gaat lijken.
