We gingen zondagochtend lekker een stukje fietsen en besloten iets om te fietsen om een mooi rustig weggetje te nemen. Normaal fietsen we hier altijd omlaag, maar het leek ons leuk dat om deze keer dat weggetje omhoog te nemen.
Toen het steil begon te worden kwam er een auto omlaag en direct daarna nog eentje en nog eentje … we bleken als tegenliggers de Dacia automobielclub te hebben.
Ik had geen idee dat er zoveel Dacias in Italie rondreden.
Ook zij hadden een mooi weggetje uitgezocht!
Ruim een maand geleden schreef ik het laatste bericht op de blog. Hoogste tijd dus om weer eens iets te schrijven.
Ik doe mijn uiterste best om positief te zijn, maar dat valt in een zomer als deze helemaal niet mee. Ik blijf maar denken dat we aan dit soort langdurige hitte moeten wennen en vraag mij af hoe de bomen en rest van de natuur dat aan gaan pakken!
Blijkt dat ExxonMobile en andere grote industrieën jarenlang veel geld hebben uitgegeven om ons maar te doen geloven dat er geen problemen met het klimaat zijn. Dat heeft erg goed gewerkt, want uiteindelijk ken ik nauwelijks iemand die ‘iets laat’ vanwege het klimaat en ik hoor heel vaak mensen zeggen dat het allemaal zo zeker niet is dat het klimaat verandert door toedoen van de mens. Kortom, we kunnen rustig zo doorgaan!
Ik maak mij ernstige zorgen. We zijn een paar dagen in de bergen geweest, de Apennijnen hier in de buurt, Monte Cimone. Schitterend en uiteraard was het prachtig weer. Veel schitterende oude eikenbomen waren bruin, ze hebben voor dit jaar alvast hun bladeren ‘uitgezet’ en hopen op een nattere winter en meer regen volgend jaar.
Vanochtend hebben we een stukje gefietst, deels langs de Pesa. Die staat uiteraard gewoon droog. Her en der is nog een ondiep poeltje met viezig water en in één daarvan was iemand aan het vissen. Die paar vissen die deze droogte tot nu toe hebben overleefd in een poeltje bloedheet water, probeerde hij er nog even uit te halen. Tja … Dat is toch echt wel super sportief van die vent!
Gisteren keken we uit op de zoveelste bosbrand van dit jaar.
Hoe blijf je in dit soort omstandigheden positief? Gewoon je kop in het zand steken en nog maar een lang weekendje ergens ver weg vliegen omdat het zo lekker goedkoop is als je maar op tijd boekt (en “als ik niet boek doet iemand anders het wel”, dus niet vliegen helpt echt niets)? Een energieverslindende airco aanschaffen zodat je in huis niets van de ellende buiten merkt?
Ik heb deels de oplossing: niet kijken naar wat anderen doen en je daar rot aan ergeren, maar gewoon zelf proberen op een manier te leven die niet al te veel schade aan het milieu doet. Wie weet dient het als voorbeeld …!
Hoe dan ook … gisteren troffen we een schattig en uitgehongerd katje aan die mauwend met ons meeliep (bij het stuk grond). Het beestje wist dat wij het niet zomaar hongerig achter konden laten en deed zijn uiterste best in de smaak te vallen en te laten zien hoe hongerig het was. Mee naar huis nemen was geen optie, dus is mijn vriend bij een pizzeria in de buurt wat te eten gaan halen (blikje vis werd het …). Dat viel bijster goed in de smaak.
Ik hoop dat het katje de weg naar huis terug heeft gevonden en dat de eigenaren inmiddels terug van vakantie zijn en weer eten klaarzetten, maar ik vrees dat het arme beestje wel n’s gewoon achtergelaten kan zijn. Ik ga zo even kijken, met wat voer voor de zekerheid.
Wat foto’s …
Paarden op de Monte Cimone die daar los rondlopen en het gras tussen de bosbessen kort houden.
Mooie zonsondergang vorige week tijdens een korte wandeling.
Gewoon mooi gezicht, een kleine begraafplaats.
Een bosbrand.
Gelateria Dondoli op het plein van San Gimignano is wereldberoemd. Jaar op jaar wint de ijsmaker prijzen met zijn ijs en de creaties die hij bedenkt.
Mensen staan ervoor in de rij.
Er is een andere ijsmaker op hetzelfde plein die groot boven de ingang heeft geschreven ‘The best ice cream in the world’. Dat is echter niet de ijsmaker die de prijzen allemaal wint.
In de rij staan voor een ijsje, op een dag dat het niet eens erg druk was met toeristen in San Gimignano …! Misschien heeft het wel wat, maar ik sla het ijsje wel gewoon over en ga iets leuks doen!
Ik was met een vriendin, op de ebike. Prachtige route tussen Montespertoli en San Gimignano. Zodra ik die route af heb, zal ik de link hierbij zetten.
Ik heb voor Toscana by Bike, een klein bedrijfje hier in Montespertoli dat elektrische fietsen verhuurt en hier ook tochten mee aanbiedt, een korte maar mooie fietstocht in elkaar gezet met 5 punten waarop naar een stukje audio kan worden geluisterd.
Wie dus iets van het Toscaanse landschap wil zien met wat extra informatie erbij, kan een e-bike huren in Montespertoli (vanaf Florence centrum is dat bus 37 die om 9.15 vertrekt) en in eigen tempo een prachtige tocht maken.
Je kunt ook een gewone fiets huren, zonder trapondersteuning, maar dan moet je wel een goed geoefende fietser zijn, anders krijg je het na de eerste heuvel zwaar.
Hier de webpagina met de fietstocht met audiogids
Het geheel is zonder data roaming aan te hebben te beluisteren, lees op de bovenstaande pagina hoe dat werkt!
Mocht je liever wandelen, dan kan dat uiteraard ook! Het is wel een flinke wandeling, maar in een dag prima te doen voor de geoefende wandelaar.
Gisteren liepen we zoals zo vaak langs onze buren, de molen. Molenaar stond mager en wit van het gemalen meel op de stoep met de bakker te praten. Ruim twee jaar geleden schreef ik kort over het fantastische brood dat we hier in Montespertoli hebben. Inmiddels kennen we de bakker van dit brood redelijk en de molenaar vrij goed.
Ze hebben jaren geleden samen een project opgestart om oude granen weer te gaan kweken, dat lukt redelijk en overal om ons heen ontstaan nu soortgelijke initiatieven. Ik help hen af en toe met wat kleine technische dingen (ze zijn absoluut niet handig met computers en programma’s).
We stopten dus even om te kletsen met bakker en molenaar toen één van de werknemers van de molen op zijn fiets aankwam. Hij was vrij en was gaan trainen. Dat gaat op z’n Italiaans, geheel in stijl, vol ornaat zou je het kunnen noemen … Hij zag eruit als een marsmannetje zo tussen ons vieren, allemaal slordig gekleed in oude plunje, met strak lycra pak, een extra-aerodynamische helm en dito bril … alles glimmend en glinsterend en in race stijl.
De bakker keerde zich om en zei tegen het marsmannetje. “Jeetje wat je tegenwoordig al niet aan moet hebben om te gaan fietsen”. Hij kreeg geen reactie. Dus volgde: “Carnaval is toch nog niet begonnen? Je hebt je in de datum vergist hoor!”.
Het marsmannetje kon er gelukkig ook hartelijk om lachen en ik heb er gisteren nog vaak met veel plezier aan gedacht. De bakker, met beide benen op de grond, doet totaal niet mee aan welke modes ook en heeft zo zijn eigen kijk op de wereld. En die houdt hij niet voor zich.
En … nee ik heb geen foto’s, maar neem een foto van welke willekeurige prof wielrenner ook en je weet wat ik bedoel.
Adembenemend mooi (of was het gewoon erg steil?).
Het was zeker pittig en alleen met een goede MTB te doen. Maar nou heb ik die … en toch moest ik meerdere keren het pad oplopen met MTB aan de hand, want het lukte mij niet omhoog te fietsen.
Erg frustrerend, maar ik moet nog veel leren, dat is duidelijk.
Frustraties daargelaten, was het een schitterende route. De Via Francigena. Ik heb er al vaker iets over geschreven. Een heel groot voordeel van deze weg is dat overal bordjes staan, dus je hoeft je geen zorgen te maken of je wel goed rijdt / loopt. Dat gezegd hebbende, de bordjes staan opgesteld voor fietsers/wandelaars die richting Rome gaan, dus naar het Zuiden. Fiets of wandel je naar het Noorden dan is het her en der wel even zoeken.
Vandaag hebben we een stuk gefietst beginnende zo’n 4 km voor San Gimignano tot aan de Abbazia Santa Maria Assunta a Coneo. Daarna hebben we dezelfde weg terug gefietst. Is dat saai? Nee verre van want je ziet geheel andere dingen als je omkeert. Het was werkelijk schitterend.
San Gimignano was het gewoonlijke gekkenhuis van toeristen, dus daar zijn we nogal arrogant aan voorbij gereden. Na alle rust in de natuur is het laatste waar je zin in hebt zo’n massa naar een parkeerplaats zoekende mensen. Snel weg dus. Vanuit de verte naar San Gimignano kijken is daarentegen een groot plezier!
Hieronder wat foto’s …
San Gimignano van de ‘Noord’ kant en hieronder van de ‘Zuid’ kant gezien.
Prachtige kleur (die op de foto niet zo goed overkomt) en schitterende vorm van een kleiig stroompje.
Een grote wijngaard (heel groot! Ben altijd blij dat ik zulke eindeloze rijen druiven niet hoef te snoeien!) met typisch Toscaans gehucht op een heuveltop.
De abdij waar we zijn omgekeerd. Prachtig gebouw, omringd door huizen die in meer en mindere mate waren ingestort. Vanuit zo’n halve ruïne schalde een onaangename echtelijke ruzie over het terrein. Een verrassing want niets deed vermoeden dat er mensen in die huizen zouden wonen.
Hier een foto van een detail van de abdij.
En hier een foto van iets anders ‘antieks’ dat je in Italie wel ‘ns vaker bij ruïnes tegenkomt.
Een andere kerk (de Pieve Sant Ippolito e Cassiano a Coneo) op de heuvel ertegenover, met lange door pijnbomen geflankeerde oprijlaan. 
Een herfstdag om van te dromen. Zalig weer.
Na een regenachtige ochtend (het was wel tijd ook, maar jeetje, wat is regen toch deprimerend!) ging ik ’s middags op stap, naar Certaldo.
De lucht klaarde en plots waren de kleuren schitterend.
Ik stopte om een foto van Certaldo te maken (zie onder). Na wat foto’s gemaakt te hebben had ik het gevoel dat ik in de gaten werd gehouden. Ik draaide mij om en schrok me wezenloos … maar het bleek enkel een vogelverschrikker te zijn.
Een heel enge!
Hij heeft een das om, dat is op zich al heel verdacht als je naar de rest van de kleding kijkt, een overall en houthakkers overhemd. Nu is het op de foto niet goed te zien, maar de beste vogelverschrikker heeft een verschrikkelijke glimlach op zijn rode ronde gezicht. Daarnaast staat ie in een afschuwelijke hoop rotzooi …
Nu ik dit zo heb geformuleerd zie ik ineens het verband tussen ‘schrikken’ en ‘verschrikkelijk’. Maar dat terzijde.
Hier het uitzicht op Certaldo, een prachtig klein oud kasteel-dorpje.
… een beetje een kenner zal direct denken dat een kerk in Toscane met veel licht, wel een heel moderne kerk zal zijn.
Maar er is een andere mogelijkheid:
Het dak is ingestort. Zo te zien al een hele tijd geleden.
Ook staan er twee cementen wijnvaten (’tini’ worden die genoemd) direct rechts naast de ingang, je ziet nog net wat groen en orange van die vaten op de foto hierboven. De kerk was dus al een tijdje niet meer in gebruik.
De voorkant is van prachtige blokken steen die heel precies op elkaar passen. Het altaar lijkt van bewerkt marmer en was blijkbaar te zwaar om mee te nemen (hier wordt alles uit oude gebouwen gehaald, deels door de eigenaren van de kerk zelf, zo niet door handelaren of wie voor hen).
De kerk staat min of meer in ’the middle of nowhere’, in iets dat de naam gehucht niet eens mag hebben (we hebben drie huizen geteld en en schuurtje). Een halve kilometer verderop staat een kasteel, dus de kerk zal daar wel mee te maken hebben.
Een prachtige plek, met schitterend uitzicht (maar dat is wel vaker zo hier). De buren wisten ons te vertellen dat het geheel te koop is, maar het beroemde gebaar werd erbij gemaakt (de duim tegen de wijs- en middelvinger wrijvend): erg duur dus!
Wie weet gaan we ‘ns bij de eigenaar informeren, zo niet dan dromen we er gewoon een paar dagen over en vergeten het daarna weer, zoals we bij alle andere prachtige ruïnes hier in de buurt doen.
Zaterdagavond gingen we erg laat nog een stukje fietsen. De zonsondergang was heel bijzonder en we waren niet de enigen die ervan genoten …
In de verte zie je de Alpi Apuane (Apuaanse Alpen) in de buurt van Lucca. De zon verdween hier snel achter en daarna hadden we grote haast om nog voor het donker thuis te komen.
Wat een rijkdom!
Met een groepje gingen we zaterdag naar Radicondoli waar een dag was georganiseerd om de schoonheid van het gebied te onderstrepen. Eerst samen lunchen aan lange tafels onder de bomen en daarna een eindje fietsen.
Prachtig gebied, we reden van Montecastello Pisano naar Radicondoli.
Er waren veel schapen met de beroemde (of beruchte) Maremma honden die de kuddes beschermen en menigeen de schrik op het lijf jaagt door flink te blaffen en her en der wat tanden te laten zien. Nog nooit heeft zo’n hond mij aangevallen, maar ze blijven indrukwekkend.
Deze hier op de foto bleef ver weg, keurig opgevoed!
Daarna kwamen we langs een waanzinnig grote villa met schitterende tuin.
Vervolgens reden we omhoog richting Radicondoli en hoewel het overal al rustig was op de weg, vond ik het hier toch wel echt opvallend stil. De verklaring hiervoor kregen we halverwege …
Op de terugweg deden we, net voor sluitingstijd, nog wat boodschappen in een klein dorpje. Zo’n typisch winkeltje waar ze van alles en nog wat hebben, met, als moderne klantentrekker, heel groot ‘GASTRONOMIA’ op de luifel geschreven.
Ik vertelde dat ik het leuk zou vinden wat kaas te kopen van één van de vele schapenhoeders die we onderweg hadden gezien, maar ze had geen idee waar ik het over had. Behulpzaam begon ze van elke kaas op het etiket te lezen om te zoeken of er wellicht ook ééntje uit die buurt was. Heel schattig eigenlijk, hoewel het ook wat triest is dat je 4 kazen verkoopt, maar geen idee hebt wat erin zit, wie ze maakt en hoe ze gemaakt zijn.
Toch fijn nog wat boodschappen te hebben (en de kaas was prima)!
