Posted in: Bijzondere mensen, Bureaucratie

Verlaten auto’s

Soms zie je in Italie een verlaten auto ergens staan. Af en toe zit het nummerbord er nog op, maar vaak niet meer. De banden zijn lek en de hele boel is verroest en vergaan. Het kost geld om een auto naar de sloop te brengen, vandaar dat je deze taferelen her en der tegenkomt.

Een huis bij ons in de buurt dat te koop staat, heeft twee van dit soort auto’s staan. Ze zijn van een huurder die de huur nooit heeft betaald en deze twee wrakken ook nog heeft achtergelaten. De auto’s zijn inmiddels van de belastingdienst want ook aan hen heeft die huurder nooit iets over de auto’s betaald. Ze zijn uiteraard niets waard, maar probeer die auto’s maar n’s officieel van je terrein te krijgen … het kost bergen tijd en geld.

We waren met de zus van mijn vriend naar het huis gaan kijken en op een gegeven moment begon ik over de auto’s. Een van de eigenaren zei doodleuk: als ik de eigenaar van het huis zou zijn, zou ik ze in stukken zagen en door de ijzerhandelaar op laten halen.

Ik zei verbaasd: maar u bent de eigenaar van het huis!

Hij haalde zijn schouders op en zei tot mijn grote verbazing: ja maar ik kan dat niet doen want mijn tante is ook eigenaar en als ze erachter komen gaat zij de bak in!

Nou, bedankt voor de goede tip!

Posted in: Bijzondere mensen

Il postino

Het is een vrouw, maar toch blijft het ‘il postino’.

Knalrood (geverfd) haar, klein brilletje en vrolijke, lachende ogen. Ze lijkt altijd in een goed humeur te zijn en doet haar werk fantastisch. Ik had anderhalf jaar geleden al iets over haar geschreven.

Een tijdje geleden was er een langverwachte aangetekende brief voor mijn vriend (met zijn nieuwe rijbewijs erin) die 6 Euro nog wat kostte. Net op het moment dat de postino met deze zeer gewilde envelop langskwam, had ik online een afspraak en kon zo snel niet betalen.

Ze vroeg of ik wilde tekenen en zou later nog wel voor de betaling langskomen. Het feit alleen al dat ik voor mijn vriend mocht tekenen was uniek, maar die betaling is helemaal bijzonder.

Ze kwam pas na een paar weken weer langs en toen ik haar nogmaals zeer uitgebreid bedankte, vond ze dat geheel overbodig: ‘Ik doe mijn werk gewoon, niets bijzonders!’

Het zette mij wel aan het denken, want in principe is het zo, maar toch is het bijzonder. Doen anderen hun werk dan minder goed en zijn we aan die standaard gewend geraakt of doet zij haar werk echt veel beter dan anderen?

Posted in: Appartement opknappen, Bureaucratie

Bijna klaar

Het is niet te geloven … maar het huis is bijna klaar.

Morgen wordt de trap geplaatst en kunnen daarna de steigers weggehaald worden. Momenteel wordt de elektriciteit aangelegd. De loodgieter heeft alles al gedaan.

We hebben prachtige zonnepanelen, maar helaas kunnen die voorlopig niet werken omdat de Elektriciteitsmaatschappij ENEL wegens Covid alleen hoognodig werk doet. Dat kreeg ik net te horen. Ze zijn 4 maanden achter met het installeren van de meters voor zonnepanelen, maar houden vast aan Covid om maar vooral de zonnepanelen niet aan te hoeven sluiten op hun net.

Als je iets bouwt ben je verplicht zonnepanelen op je dak te leggen. Prima natuurlijk, maar die panelen liggen er nu sinds februari en blijven voorlopig niets opleveren. Op z’n minst is dat irritant.

Een ander probleem is het linoleum. Dat zou een mooie egale vloer moeten zijn, maar ze hebben de rollen aan elkaar gelast en dat is lelijk geworden. Ze hadden naadloos aan moeten sluiten, of met een lasdraad moeten zijn verbonden die zo goed als onzichtbaar zou zijn. Dat is niet gelukt. Het bedrijf houdt vol dat ze ons goed hebben ingelicht. Ik blijf erbij dat ik nog nooit zo’n lelijke linoleum vloer heb gezien en dat als dit de norm is, ze de plaatjes op alle brochures en websites hoognodig moeten aanpassen. Uitzichtloze discussie, maar ze zijn nog niet van mij af.

Verder gaat alles goed gelukkig.

Maandag komt er een grote tank voor het regenwater, onder de grond. Om die tank te plaatsen moet het droog zijn omdat de truck anders het terrein niet op kan rijden om de tank exact op de juiste plek te laten zakken. De tank is van cement en kan 20000 liter water bevatten. Helaas regent het elke dag en zijn de voorspellingen niet erg stabiel. De man van de graafmachine komt zaterdag om het gat te graven, maar mocht de tank maandag niet komen dan is dat een probleem omdat het gevaarlijk is een 4 meter diep gat te hebben. Daarnaast storten na een tijdje de wanden in en wordt het een zootje. We beslissen morgenmiddag wat we doen.

Wat foto’s …

Posted in: Appartement opknappen, Bureaucratie

Eindelijk!

Eindelijk … daar ben ik weer!

Maar ook: Eindelijk … er zit beweging in de bouw van ons huisje.

ENEL (de Italiaanse elektriciteitsmaatschappij) heeft de paal vervangen en de kabels vernieuwd. De gemeente heeft in de tussentijd min of meer goedgekeurd dat we het huisje niet meer van hout en stro bouwen, maar van grote ecologische blokken (ze hebben heel erg moeilijk gedaan, en uiteindelijk zijn we gedwongen wat veranderingen in het ontwerp aan te brengen helaas, maar daarover wellicht een andere keer meer. We kunnen in elk geval weer verder).

De graafmachine zou 10 dagen geleden komen, maar na veel beloftes en heen en weer was ie er pas vandaag. Een heel vriendelijke jongen die van aanpakken weet, maar blijkbaar niet zo goed is in plannen en communicatie.

Hieronder wat foto’s van de schuur toen we kochten, daarna een foto van een tijd daarna nadat we flink hadden opgeruimd en de laatste van vandaag.

(Alleen naar de foto’s kijkend zou je je kunnen afvragen: vooruitgang? Het wordt steeds kaler …!)

Posted in: Appartement opknappen, Bureaucratie

Januari mist

Het uitzicht vanochtend vanuit het keukenraam.

Vandaag gaat de bouw beginnen. We hebben een oude schuur hier in de buurt en een vergunning om die af te breken en opnieuw op te bouwen.

“De bouw gaat beginnen” is echter wat optimistisch gezegd. Vandaag gaan ze het terrein afbakenen, voor de veiligheid. De graafmachine zou komen om de schuur af te breken, maar die komt pas over 10 dagen op z’n vroegst en de grote graafmachine mag niet meer gebruikt worden vanwege een elektriciteitskabel die te dicht bij de schuur loopt.

Ik heb een aanvraag gedaan bij ENEL (de elektriciteitsmaatschappij) om die kabel onder de grond te mogen leggen. Van alle kanten heb ik gehoord dat het heel lang kan duren voordat ENEL komt kijken en in de tussentijd mogen we waarschijnlijk niets doen wegens de veiligheid.

Op een bouwplaats in Italie is er een externe persoon verantwoordelijk voor de veiligheid en deze meneer heeft alles momenteel stopgezet, hoewel de kabel pas tot last gaat zijn als ze met de bouw beginnen en hoger komen.

Het wordt dus waarschijnlijk wachten op ENEL totdat we mogen gaan graven en de fundering maken. Bijzonder irritant omdat de logica mij geheel ontgaat.

We hebben afgelopen zomer besloten om niet langer een huisje van hout en stro te bouwen. De kosten bleken torenhoog. Na met een aantal experts te hebben gepraat zijn we uitgekomen op een hele andere manier … blokken van poroton. Dat zijn blokken van 45 cm dik van klei met veel lucht erin verwerkt. De blokken worden op elkaar gestapeld met enkel wat lijm ertussen en isoleren bijzonder goed.

We moeten nog afwachten of de gemeente deze verandering wel gaat goedkeuren, maar iedereen zegt dat het geen probleem zou moeten zijn. De bureaucratie is eindeloos. Om deze verandering te vragen, moesten we eerst zijn begonnen met bouwen. Als de gemeente besluit dat deze nieuwe manier van bouwen niet OK is, hebben we een probleem. Echter, iedereen zegt dat het geen enkel probleem zou moeten zijn.

Wij wachten het allemaal maar gewoon af en proberen achter alles aan te zitten zodat er wat vaart in blijft zitten. Dat dit geen enkele zin heeft, dat snap ik ook, maar iets doen is beter dan het echt allemaal passief afwachten.

Posted in: Bureaucratie

Typisch staaltje bureaucratie

Vorige week lag er een briefje in de bus, handgeschreven, dat mijn vriend een document bij de Ufficio Messi op moest halen, dat blijkt een kantoor van de gemeente te zijn waar ze documenten aan inwoners geven (vaak geen goed nieuws, zoals boetes).

De openingstijden waren voor mijn vriend erg onhandig (op dinsdag van 8.30 tot 10.00 en op donderdag van 8 – 10 en van 18.00 – 19.30) en dus maakte hij een ‘delega’ voor mij. Een ‘delega’ is een papiertje waarop je aangeeft dat iemand anders jouw document op mag halen.

Met de delega en zijn identiteitskaart ging ik naar de gemeente. Een bijzonder vriendelijke vrouw ging de documenten voor mij halen. Daarna heeft ze met de hand zes formulieren ingevuld met elke keer mijn gegevens en die van mijn vriend, helemaal uitgeschreven. Ik heb er twintig minuten gezeten, de prachtige lange nagels van die mevrouw bestuderend.

Ik kreeg de documenten mee (het bleken er twee te zijn) in een gesloten envelop en nu komt het … want tot zover is alles heel normaal … er gaan twee aangetekende brieven op de bus geadresseerd aan mijn vriend, waarin staat dat ik, zijn huisgenoot, de documenten in ontvangst heb genomen.

Ik zei tegen de mevrouw dat ik die aangetekende brieven dus zou ontvangen (of erger nog, als ik niet thuis ben, moet ik ze met een delega op het postkantoor gaan halen), want mijn vriend is altijd op zijn werk. Ze verontschuldigde zich en zei dat het inderdaad nergens op sloeg, maar … regels zijn regels.

Nou is het hiermee nog niet klaar, want als ik een aangetekende brief in ontvangst neem die bestemd is voor mijn vriend, dan stuurt het postkantoor daarna nog twee aangetekende brieven om hem te vertellen dat die andere aangetekende brieven door mij zijn ontvangen.

En zo blijven we allemaal wel bezig en staan er altijd rijen bij het postkantoor.

Posted in: Bureaucratie, Wijn en olijfolie

Koeien

Op de boerenmarkt elke zaterdag kopen we vaak kaas van een jongen die samen met zijn broer een aantal koeien heeft. Toen ik met één van hen stond te kletsen bleek dat ze al 13 koeien hadden moeten verkopen omdat ze aan het verhuizen zijn en helaas zouden hun laatste 5 koeien ook weg moeten.

De gemeente had erg moeilijk gedaan over een vergunning om op een nieuw stuk land dat ze huren, water aan te leggen. Na veel gedoe is het wel voor elkaar, maar inmiddels hadden ze niet genoeg tijd om alles aan te leggen voordat ze uit hun oude boerderij weg moesten.

Ik bood dus aan dat die koeien wel een paar maanden bij mij mochten staan.

Dat bleek ook nog niet zo snel geregeld, bureaucratie is er niet voor niets namelijk! Als de gemeente  even de kans krijgt, maakt ze het leven van haar ingezetenen moeilijk. Zo spreekt een zwaar gefrustreerde ingezetene … (met ervaring inmiddels).

Hoe dan ook, met weken vertraging kregen ze alsnog toestemming om de koeien bij ons neer te zetten.

Ze zijn er nu een week en hebben al veel lage olijftakken kaal gegeten … maar we krijgen er fantastische mest voor terug. En leuke foto’s.

Twee keer per dag worden ze gemolken en ze staan er echt voor in de rij. Verder zijn ze vrij en lopen wat rond, liggen wat in de schaduw en zijn vooral heel erg groot en rustig.

De koereigers komen ook regelmatig kijken, maar heb er nog geen op een koe zien staan om parasieten van de koe te eten … wie weet komt dat nog.

Posted in: Bureaucratie, Italiaans

Nieuwe energierekening Italie

Heb je een tweede huis in Italie, dan zal het wellicht zijn opgevallen dat de energierekening ineens omhoog is gegaan, sinds begin 2017.

Ik had in het nieuwe huis in de periode maart – april geen elektriciteit gebruikt, maar had wel een rekening van bijna 50 Euro. Na even zoeken blijkt dat te komen door een nieuwe wet die een vast bedrag per maand rekent (ongeveer 13 Euro) voor eigenaren van een huis waarin ze niet officieel wonen (resident zijn).

Overigens blijkt de nieuwe wet ook mensen die besparen op elektriciteit door zuinig te zijn, meer te laten betalen. Dus mensen die veel elektriciteit gebruiken, betalen relatief minder dan mensen die weinig elektriciteit gebruiken. De theorie hierachter is dat mensen hun gasrekening opzeggen en dus meer elektriciteit gaan gebruiken als dat goedkoper is. Echter, de instanties die het hebben doorgerekend denken dat ruim 80% van de Italianen meer geld kwijt gaat zijn aan elektriciteit.

Overigens betalen Italianen sinds 2016 ook het kijk- en luistergeld via de elektriciteitsrekening. Mocht je geen TV of radio hebben (zoals ik) dan kun je een aangetekende brief sturen waarin je dit verklaart (middels een speciaal formulier). Dit formulier moet je elk jaar opnieuw invullen en aangetekend versturen (hetgeen tegenwoordig online kan op de website van de Italiaanse Post).

Posted in: Appartement opknappen, Bureaucratie, Wijn en olijfolie

Italiaanse bureaucratie

We hebben een stuk grond gekocht met een schuur erop en de helft van een huis (de andere helft is bewoond door een andere familie). Alvorens een bod te doen hadden we bij de gemeente geïnformeerd (twee keer) of de schuur eventueel afgebroken zou mogen worden om er een klein huisje neer te zetten. Elke keer bleek dat dat zou mogen.

Een paar weken geleden was ik wederom met de architect bij de gemeente, omdat de wetten zo ingewikkeld zijn dat hij toch nog wat vragen had die hij op wilde helderen. Wederom spraken we met een andere persoon van de ‘ufficio tecnico’ (technische bureau) en die had een aantal andere punten die we nog niet wisten, maar ook volgens hem mocht de schuur een woonhuis worden.

Afgelopen week was ik nogmaals bij de gemeente. De architect had namelijk toch nog een aantal vragen. Hij is werkelijk erg secuur en zit de wetten eindeloos uit te pluizen waardoor je met vragen blijft zitten. Zo zijn de Italiaanse wetten veelal. Het zou andersom moeten zijn, maar de praktijk leert dat het niet zo is.

Ditmaal was er weer een andere persoon waarmee we hebben gepraat en deze zei na korte tijd dat we de schuur waarschijnlijk niet tot woonhuis mogen ombouwen. Ik zal de details besparen, maar het heeft ermee te maken dat we een ‘boerderij’ hebben gekocht en als daar vroeger een boerenbedrijf op zat (hetgeen zo is), dan mag je de gebouwen niet omzetten in civiele gebouwen. Die regel kenden wij en wij hebben van een privé persoon gekocht en daarmee leek die regel voor ons niet op te gaan (en daar waren anderen het destijds mee eens). Deze meneer hield echter voet bij stuk dat wij wel onder die regel zouden vallen.

De architect bleef heel rustig en probeerde de wetten te laten zien die wel voor ons geval gelden, maar de man wilde er niets van weten. Dus zijn we in een barretje gaan overleggen en hebben nogmaals alle papieren bekeken, zijn vervolgens teruggegaan naar de gemeente om te kijken wat voor oudere gegevens er bestaan van dit huis en hebben toch nog een andere gemeenteman kunnen spreken, helemaal aan het eind van de ochtend.

Deze man wist ons te vertellen dat wij inderdaad niet onder die wet vallen (maar de andere wet waar wij volgens hem wel onder vallen heeft ook bepaalde problemen, maar zeer waarschijnlijk zitten wij wel goed). Daarnaast had hij nog wat andere interessante informatie die niemand ons tot nu toe had verteld.

Vaak krijg ik te horen dat de bureaucratie in Italie voor mij inmiddels wel te begrijpen zal zijn, aangezien ik de taal spreek en hier al jaren woon. Het feit is dat het voor de meeste Italianen zelfs niet te begrijpen is, zie bijvoorbeeld onze architect die al jaren veel uren per week bij gemeentes zit te overleggen over bouwvergunningen. Hij is een expert, maar het blijft ook voor hem allemaal onduidelijk.

Kortom, we wachten nog even rustig af wat het uiteindelijke vonnis gaat worden en houden er rekening mee dat, als we onze tekeningen indienen, we alsnog een hele strijd moeten gaan voeren omdat niet iedereen binnen de gemeente de wetten op dezelfde manier interpreteert.

Ik kijk er niet naar uit!

Hieronder nog wat foto’s van een stukje wijngaard dat we als laatste schoon hebben gemaakt (alweer een tijd geleden want daarna werd het te koud). De eerste foto is gemaakt na een eerste passage met de bosmaaier.

wijngaard-toscane-1 wijngaard-toscane-2 wijngaard-toscane-3 wijngaard-toscane-4

Prachtig hoe het langzaam opknapt en weer een beetje op een wijngaard gaat lijken.

Posted in: Appartement opknappen, Bureaucratie

Krijg nou wat!

We hebben geweldig veel afval gevonden in en rond het huis dat we hebben gekocht. Het ligt in vuilniszakken onder een afdak dat we af moeten breken. Ik had de afvaldienst gebeld om te vragen wat ik met deze grote hoeveelheid vuilnis moest en kreeg destijds te horen dat ik  mij bij de dienst moest registreren, daarna de afval containers ophalen en daarna zou ik de dienst wederom kunnen bellen en zouden ze langskomen om de boel op te halen.

Zo gezegd, zo gedaan.

Ik belde gisteren om te laten weten dat ik afval heb dat opgehaald zou moeten worden. Nou blijkt dat ze geen afval ophalen dat in zakken zit, maar alleen grote dingen, zoals meubels en zo. ‘Mijn’ afval zit in zakken en moet ik dus zelf naar de stort brengen.

Geen probleem, mijn vriend heeft een bus en daar kunnen we het in doen en wegbrengen. Gelukkig meldde ik dat even, want de vrouw wist mij direct te vertellen dat als de bus op naam van een bedrijf staat, het afval uit die bus niet geaccepteerd kan worden.

He? Hoezo? Waarom niet? Het is toch alleen het vervoersmiddel? Ik ben erbij om te tekenen en te verklaren waar het afval vandaan komt! Nee hoor, zo werkt het niet. Moet ik dan een busje huren? Nee, dat kan ook niet, want gehuurde busjes staan ook op naam van een bedrijf.

De vrouw was erg vriendelijk en begreep dat mijn situatie best lastig was en beloofde mij te zoeken naar een oplossing. Of ik vandaag terug kon bellen.

Dat deed ik, maar ik kreeg een afschuwelijk mens aan de telefoon (je hoort al na een halve zin of iemand in zo’n call center behulpzaam gaat zijn of niet). Het werd een vervelend gesprek dat ik vroegtijdig heb beëindigd. Nadat zij stug vol bleef houden dat het afval helemaal mijn eigen probleem was waar zij niets mee te maken had, regels zijn regels, heb ik pisnijdig gezegd dat ik er dan zelf wel een oplossing voor zou zoeken.

Misschien dus niet zo vreemd als je hier her en der zakken vuilnis tegenkomt die uit auto’s zijn gekieperd. Ik ga die weg niet bewandelen en ik ga het vuil ook niet verbranden, zoals veel mensen hier nog altijd wel doen. Misschien zet ik gewoon alle zakken naast de container op straat en is de vuilnisman zo vriendelijk de boel in te laden (hij mag officieel alleen laden wat er in de container zit …). Zo niet dan brengen we het in de bestelbus wel naar een grote centrale containers en gooien het daar in, in Florence bestaan die gelukkig nog.

Hoe dan ook, regeltjes … ik krijg er wat van! De logica is ver te zoeken, maar een regel is een regel en dus moet je je eraan houden.

Back to Top