Het is een vrouw, maar toch blijft het ‘il postino’.
Knalrood (geverfd) haar, klein brilletje en vrolijke, lachende ogen. Ze lijkt altijd in een goed humeur te zijn en doet haar werk fantastisch. Ik had anderhalf jaar geleden al iets over haar geschreven.
Een tijdje geleden was er een langverwachte aangetekende brief voor mijn vriend (met zijn nieuwe rijbewijs erin) die 6 Euro nog wat kostte. Net op het moment dat de postino met deze zeer gewilde envelop langskwam, had ik online een afspraak en kon zo snel niet betalen.
Ze vroeg of ik wilde tekenen en zou later nog wel voor de betaling langskomen. Het feit alleen al dat ik voor mijn vriend mocht tekenen was uniek, maar die betaling is helemaal bijzonder.
Ze kwam pas na een paar weken weer langs en toen ik haar nogmaals zeer uitgebreid bedankte, vond ze dat geheel overbodig: ‘Ik doe mijn werk gewoon, niets bijzonders!’
Het zette mij wel aan het denken, want in principe is het zo, maar toch is het bijzonder. Doen anderen hun werk dan minder goed en zijn we aan die standaard gewend geraakt of doet zij haar werk echt veel beter dan anderen?
Nou ja, ik denk dat zij het beter doet dan een ander. Ze had je ook de brief pas kunnen geven als je kon betalen. Stukje extra service van haar. Erg aardig.