Nog altijd blijven we her en der wat problemen hebben, maar echt rampen zijn het niet, dus het gaat de goede kant uit.
Ik zal een korte opsomming proberen te maken, maar niet nu! Nu is het tijd voor wat foto’s van het prachtige uitzicht. Ik geniet er echt van, op elke tijd van de dag.
Je kunt de foto’s groter zien door erop te klikken.
Voor een ieder die dit leest … heel goed 2014 en geniet van de resterende feestdagen.
De nattigheid komt dichterbij! Na vorige week de benedenbuurman te hebben overstroomd, was het ditmaal onze beurt.
Weer een ervaring rijker.
In onze nieuwe keuken hebben we een afwasmachine. Heerlijk, voor het eerst in mijn leven een afwasmachine. Ik had wat aarzeling of ik het ding aan zou zetten, bang dat er iets mis zou gaan. Na een paar dagen heb ik me eroverheen gezet en keurig ’s avonds het ding in gebruik genomen.
Perfect, we zagen niets lekken en het werkte perfect.
De volgende ochtend maakte ik ontbijt en kreeg natte voeten. Er was nogal veel water onder het parket gestroomd en als ik op de planken stond kwam dit water tussen de planken omhoog. Ohoh … slecht nieuws!
Na wat onderzoek en bellen met onder andere de man die het parket heeft gelegd, bleek dat de toevoer van de afwasmachine defect was. Je ziet niets lekken waar de kraan zit, maar daar zit een zogenaamde aquastop tussen en die lekt. Echter, dat water gaat via de slang en de muur rechtstreeks in de gleuf tussen muur en parket. Water vindt, zo blijkt, altijd een weg.
Het is nu een dag later en waar het parket is gedroogd, is het gaan krullen. Volgens de man van het parket gaat dat over een maand weer goedkomen en wellicht al eerder. Grote delen van het parket zijn nog nat, maar het sopt inmiddels niet meer. Overal ligt zaagsel om de vloer te drogen. Net een kerststal. Bijna ideaal zo voor de Kerst (hoewel ik nooit een Kerststal in huis zou zetten).
Uiteraard is niemand verantwoordelijk. De keukenmeneer zei dat we Electrolux maar moeten bellen. Die geven letterlijk geen gehoor. Een servizio assistenza nam wel op en zei dat het de schuld van de loodgieter was en bleef ook nog ‘ns volhouden dat deze machine geen aquastop heeft. Ik heb lang aan moeten houden (15 minuten …) dat ze toch even beter hun papieren na moesten kijken en kreeg uiteindelijk gelijk. Ik heb een aantal emails geschreven en me vreselijk boos gemaakt en welja … ik werd gebeld dat de assistenza kwam. Vanochtend nog.
Een drama … de mannen (waarom ze met twee auto’s waren gekomen weet ik niet, wellicht waren ze bang dat ik hen aan zou gaan vallen?) waren om te beginnen niet te spreken over het feit dat ik de afwasmachine van haar plaats had gehaald. Dat het parket moet drogen was hun zaak niet. Ze draaiden de acquastop op de kraan, draaiden die open en na even voelen kwam triomfantelijk het commentaar ‘hier is niets aan de hand mevrouw, u had de aquastop niet goed vastgedraaid’. Ik werd pisnijdig, voelde zelf ook en had een natte hand. Ik liet de mannen mijn hand zien en zei dat het lekte en dat ik echt niet gek was.
Ze doken gezamenlijk in het keukenkastje en draaiden, overlegden, draaiden nog wat meer, voelden en deden verrekte moeilijk. Na deze lange scene lekte het ding nauwelijks nog. Wederom triomf van hun kant. Ik werd ontzettend kwaad en zei dat zij, de technici van de afwasmachine, dachten met normaal draaien de boel veilig te hebben vastgedraaid. Derhalve, hield ik vol, had de aquastop een defect want ze zijn samen wel 15 minuten aan het prutsen geweest voordat het lekken ophield. De mannen waren woest want ze zeiden dat ik aan moest tonen dat er een defect was en dat kon ik niet (meer).
Ik had een video moeten maken, maar heb dat niet gedaan. De bozige woordenwisseling draaide uit op laaiende ruzie. Ik hield voet bij stuk dat het belachelijk was 15 minuten te moeten prutsen met twee mannen om dat ding goed vast te draaien en dus was de lekkage de fout van de producent.
Goed … anderhalf zeer onplezierige uren later (en nogmaals geconstateerd hebbende dat er toch nog een klein beetje water uit de aquastop kwam (waarna het ding nog vaster op de kraan werd geschroefd), bleef het echt droog (tot mijn spijt moet ik eerlijk bekennen). De mannen schreven hun rapport en dat moest ik tekenen, maar ik heb het ze twee keer aan laten passen, zodat er nu heel duidelijk staat dat zij, de experts, ook dachten dat normaal aandraaien van de aquastop voldoende zou zijn.
Bij het afscheid kreeg ik ook nog even te horen dat het natuurlijk erg dom is om in de keuken parket te leggen. De ruzie laaide hierdoor bijna weer op, ware het niet dat ik geen energie meer had.
Zo, ik ga weer even wat zaagsel verversen en daarna genieten van de dingen die hier in het appartement wel goed zijn. Hopelijk gaat mijn volgende blog daarover!
Ons appartement, waar we inmiddels sinds vrijdag ‘kamperen’, ligt op de derde verdieping.
Vrijdag was de dertiende, maar dat doet er niet toe. De loodgieter besloot (ietwat aan de late kant) de afvoer te testen. Na een tijdje werkte de afvoer niet en niet lang na deze constatering kwam er een woeste benedenbuurman omhoog rennen. Hij ging de politie bellen en het leek erop dat hij, alvorens dat te doen, eerst iemand tegen de vloer wilde slaan.
Zijn hele keuken was overstroomd. Uit de muur gutste een flinke straal water. Niet zo’n fijne aanblik.
De boel werd een klein beetje gesust en de metselaar en loodgieter gingen in zijn keuken beneden aan het bikken om te kijken wat het probleem was. Dat bleek een zwaar beschadigde afvoerpijp te zijn. Dat moet al een hele tijd zo zijn geweest, dus de vorige eigenaar heeft voor de zoveelste keer ons in de problemen gewerkt door niet eerlijk te zeggen in welke staat het appartement verkeerde.
Nou was de benedenbuurman heel dik bevriend met de vorige eigenaar en dat hielp om hem weer wat bij te trekken. Zijn woede richting ons verdween spontaan toen ik opperde dat die pijpen niet door ons verwoest kunnen zijn omdat we nooit eerder die afvoer hadden gebruikt. Ineens was het hele voorval niet zo ernstig meer en hoefde er geen politie bij te komen.
Helaas moeten wij wel de kosten dragen om de hele boel weer op te knappen en hadden we geen water of afvoer totdat de pijp was gemaakt.
Inmiddels is het opgelost. Te midden van alle gedoe en ruzie was ik bezig met verhuizen en een grote Ikea kast weer in elkaar schroeven (had ik die ochtend uit elkaar geschoefd). Het was een scene uit een film (stijl: humoristische horror). Ikea spullen in elkaar zetten is heel eenvoudig als je alle schroeven hebt en de handleiding. Ik was onderweg of in de hele rotzooi wat schroeven kwijtgeraakt en had geen handleiding. Daarnaast had ik nogal wat mensen die kwamen kijken en ongevraagd een duit in het zakje deden op advies gebied en dat hielp niet erg. De mannen waren ook nog ‘ns enorm in hun sas dat ik wat moeite had, maar toen de kast uiteindelijk keurig stevig stond en de schuifdeuren werkten, was die lol voor hen ook weer voorbij.
Dit weekend zijn we verder gegaan met verhuizen en dozen uitpakken. Eindeloos veel werk, maar er komt een einde in zicht. Helaas hebben we nog geen normaal licht en slechts een paar stopcontacten. De elektricien zou zaterdag komen om verder te werken, maar hij heeft zich ernstig bezeerd en moet nu geopereerd worden. Hij heeft zich met de motorzaag in zijn hand en zij gezaagd. (Over horrorfilm gesproken).
Tsja … zo blijken de problemen zich ook in deze laatste fase van het opknappen van het appartement, op te stapelen. Maar! Ik ben blij eindelijk een plek te hebben en hier mijn ’thuis’ te maken. De rest komt langzaamaan wel goed. Neem ik nog altijd aan.
De lol ging er al snel vanaf en dus is er een periode waarin ik mezelf er niet toe heb kunnen zetten foto’s te nemen. Er was te weinig vooruitgang en veel te veel chaos.
Nu zijn ze begonnen met de vloer en begint het echt ergens op te lijken. Tijd dus voor een overzicht …
Het halletje (de ingang) voor we begonnen:
Het halletje tijdens het werk:
En het halletje nu (nog altijd niet klaar overigens):
Hieronder de badkamer vooraf, tijdens het werk en nu:
Hieronder een slaapkamer waar we een kleine badkamer in hebben gemaakt:
en … zo gaan we maar door …
De woonkamer/keuken bestond uit 3 kamers. We hebben twee muren eruit gebroken (en dachten heel stom dat we daarmee enorm veel werk hadden verricht al … bleek dat even tegen te vallen!).
Hier zoals het was:
Hier nadat we de twee muren eruit hadden gehaald en zo blij als jonge kinderen vlak voor Sinterklaas-avond waren:
(Overigens hebben we alle puin met de hand weggewerkt, 3 etages naar beneden. We hebben ook alle materiaal daarna zelf omhooggebracht. Wat trappenlopen betreft ben ik in topconditie!).
Hier een detail waar de keuken gaat komen:
En momenteel is het zo:
Als ik zo naar het overzicht kijk en de enorme puinhoop die het was (en er missen dus 1,5 maand foto’s waarin het een nog veel grotere puinzooi was met overal zakken cement, kruiwagens en gereedschap van de elektricien en loodgieter), voel ik me vooral echt heel erg moe en ook een beetje opgelucht dat we nu bijna klaar zijn.
Dit weekend ga ik mijn spullen uit Umbrie weghalen en kan ze, als het goed is, alvast in de woonkamer stallen. De rest van de vloer is over ruim een week pas klaar, maar ik moet hier weg en ben al blij dat ik mijn spul rechtstreeks naar het nieuwe huis kan brengen en het niet eerst ergens zal moeten stallen.
En waar doe je dit dan allemaal voor?
Het grote terras boven ons appartement … maar hierover een volgende keer mee.
Een (kleine) ramp om Willemijn te heten en buiten Nederland te gaan wonen.
De mensen rondom mij, hier in Umbrie, waren redelijk gewend geraakt aan mijn lastige naam en maakten er van alles en nog wat van, zoals Velamin, Veli, Villemen, Willaman etc. Ik vind het allemaal prima.
Nu moet ik overnieuw beginnen in Toscane en krijg er wat van om mijn naam uit te moeten leggen en, nee, er bestaat geen Italiaanse vertaling van mijn naam en, ja, noem me maar Veli …
Tot ik er de lol weer van in zag toen mijn vriend en zijn dochter zich enorm vrolijk maakten over hoe anderen mijn naam uitspraken.
De grap was dat ik geen verschil hoorde tussen beide versies … en mijn naam zoals we hem in Nederland kennen was het zeker niet! Maar ik heb mijn mond gehouden en deelde de vrolijkheid met een extra schepje stille lol er gratis bij.
Hier ben ik niet zo trots op … Ik schijn heel regelmatig te zeggen, tegen de Italianen rondom mij: ‘Wij in Nederland doen dingen zo en zo, of hebben dit en dat’. Ik had het helemaal niet door, maar nu ik dat zie, valt het me elke keer dat ik het zeg op. En dat is idioot vaak.
Niet zo best om de hele tijd te vergelijken, maar ik doe dat dus.
Het geeft wel duidelijk aan dat ik mij echt anders dan ‘Italiaans’ voel (als dat al een gevoel kan zijn, want wat is ‘Italiaans’ dan?).
Het ergste eraan is dat ik blijkbaar dus vind dat ‘wij in Nederland’ de dingen beter doen. Ik kan mij duidelijk beter vinden in mijn eigen cultuur dan in de Italiaanse.
Nu is dat heel normaal. Als je buiten je eigen cultuur gaat wonen, ga je meer aan die ‘oude’ cultuur hechten en wordt het allemaal mooier dan het in werkelijkheid is. Ik zie de negatieve aspecten van Nederland (of de Nederlandse cultuur) niet want ik heb er nooit mee te maken. Hoezo negatieve aspecten? Is er dan iets mis met hoe we de dingen in Nederland doen?
Ik ben dus heel normaal … valt dat even tegen!
Even ergens naartoe rijden hier rondom Florence, kan zelden. Wat een hoeveelheid auto’s en grote regelmaat aan ongelukken en wat een files steeds. Ik krijg er echt iets van en denk met weemoed terug aan de ‘file’ die ’s ochtends regelmatig rondom Perugia stond.
Dat stelt dus echt helemaal niets voor!
Lang leve de grote stad …
Het appartement dat we aan het opknappen zijn … wat een werk en wat een frustraties. Niet alleen van onze kant, ook de samenwerking tussen de verschillende partijen loopt niet geheel gladjes. Maar daarover schrijf ik nog wel wat meer zodra ik daar tijd voor heb.
We hadden een loodgieter gevonden die ook elektricien is. Hij maakte een goede indruk, gaf heel helder en broodnodig advies, dus we hadden hem, vol vertrouwen, ingeschakeld.
Een boom van een vent met geweldig dikke buik en twee uitpuilende ogen. Wij noemden hem vanaf dag 1 ‘Bellocchio’ (“Mooioog”). Dat is risicovol, zo’n bijnaam geven terwijl je de komende tijd dagelijks met die man te maken gaat hebben.
Mijn vriend sprak dus inderdaad iemand anders die in het huis ook af en toe werkt en had het, totaal ontspannen, over ‘Bellocchio’. (We hebben het heel erg veel over hem want hij geeft afgezien van super goed advies, nog veel meer problemen). Die andere persoon begreep direct wie Bellocchio was en zag de grap ervan in, heeft het zelfs over genomen.
Ik blijf mijn hart vasthouden dat ik zijn juiste naam zal noemen waar hij bij is, maar hoe meer tijd voorbij gaat, hoe meer problemen hij geeft, des te meer hebben we het over hem en zo wordt de beste man steeds meer ‘signor Bellocchio’. Dat gaat dus een keertje mis …
Sinds ik veel van en naar Florence rijd, begon ik veel tijd kwijt te raken aan het betalen van de autoweg. In Italie is de wegenbelasting laag, maar betaal je voor de autobaan. Je neemt een kaartje als je erop gaat en betaalt als je er weer af gaat.
Soms sta ik daar een kwartier te wachten tot ik kan betalen en jaloers keek ik naar de baan van de Telepass. Rustig kunnen de Telepass gebruikers gewoon doorrijden.
Dat wilde ik ook.
Even nazoeken gaf al snel het bedroevende resultaat dat ik geen Telepass zou kunnen hebben. Ik heb twee rekeningen in Italie en de ene kan voor Telepass worden gebruikt als je je salaris daarop laat storten elke maand. Als kleine zelfstandige heb ik geen salaris. Mijn andere bank is een internet bank en dat wordt niet geaccepteerd.
Je betaalt voor Telepass ruim tien euro per jaar, verbazingwekkend weinig eigenlijk (hoewel het voor de ‘autostrade’ ook veel kosten bespaart in personeel, dus voor hen alleen maar beter hoe meer automobilisten Telepass hebben).
Na heel veel meer tijd in de rij te hebben gestaan, kon ik vorige week eindelijk een Telepass apparaatje ophalen bij mijn nieuwe bank waar ik een gezamelijke rekening heb geopend met mijn vriend.
Zo blij als een kind. Wat een luxe!
Een jaar met onvoorstelbaar veel olijven, dus nostalgie zal ik voorlopig niet hebben. Ben blij dat we klaar zijn. Drie dagen met 6 mensen plukken. Ruim 1000 kilo.
Toch was het een beetje afscheid nemen, hoewel ik, ook als ik eenmaal in Toscane woon, hier nog regelmatig zal komen. Al het werk aan de olijfbomen zal door anderen gedaan worden, dus het zijn daarna echt mijn bomen niet meer.
Ik hoop dat ik, niet al te ver van mijn nieuwe woonplaats, een aantal olijfbomen zal kunnen vinden. Olijfolie maken is een prachtig proces. Snoeien, rondom de bomen onderhouden en daarna plukken en genieten van zalige verse olijfolie.
Ik zal wel zien wat er op mijn pad gaat komen in Toscane!
