Gisteren ging ik zwemmen in San Casciano. Ik kom er regelmatig en ken inmiddels wat mensen.
Dit keer zwom er een man in de baan naast mij die ik nog niet eerder had gezien. Toen ik even aan de kant aan uitrusten was begon hij een praatje. Dat hij in geen tijden iemand zo goed had zien zwemmen en wie mijn trainer was. Verbouwereerd antwoordde ik dat ik geen trainer heb en verder goed weet dat ik erg langzaam zwem (met andere woorden … ‘WAT MOT JE’). Hij vertelde dat hij zelf zwemtrainer was geweest en dus echt wel kijk erop had. Helaas voor hem echter had ik hem zien zwemmen en je kunt het ‘zwemmen’ noemen, maar ook ‘niet verdrinken’ zou de lading prima dekken. Ik hield dit echter maar voor mij. Hij deed nog een poging mij te paaien … ’tegenwoordig leren ze de jongeren wel snel te zwemmen, maar mooi is het niet’.
Oei oei oei wat een kluns. Ik wees droogjes naar een jonge vrouw die vreselijk hard gaat en prachtig zwemt, ik kijk altijd graag naar haar terwijl ze mij moeiteloos keer op keer inhaalt. Ik vroeg de beste man wat er niet mooi aan haar slag was en zei er direct achteraan dat ik doorging met zwemmen.
In de tijd dat ik mijn zwembrilletje schoonmaakte en weer opzette snoot deze man met veel kabaal zijn neus in zijn hand en die hand spoelde hij met vlugge bewegingen schoon in het zwembadwater. Drie keer achter elkaar. Ik ben niet snel ontdaan, maar vond dit toch wel uitgesproken vies.
Getver wat een viespeuk
Toch vind ik ook dat je heel goed zwemt Willemijn! Een prachtige klassieke stijl, zoals die jonkies het niet meer leren. Twentse school, duidelijk. Daar had die snotmans een duidelijk kenners-oog voor! Roeland
Ha Roeland! Wat grappig dat je reageert. Snotneus was het zowel wel als ook niet (beetje kwantummechanica!)! Groet, Willemijn
Iiiiiieuw! Wat vies! Als je al niet op zijn praatje was afgeknapt was dit vast de druppel geweest.