Ik geef Italiaanse conversatieles (via Skype) en één van mijn ‘studenten’ heeft zijn eigen kookboek uitgegeven. Een kookboek van drie generaties familierecepten. De opbrengst gaat helemaal naar een goed doel (een inloophuis voor daklozen, heel toepasselijk een plek waar mensen samen eten, hetgeen toch wel één van de hoogtepunten van een dag is).
Mocht je op zoek zijn naar een cadeautje voor Kerst (voor Sint wordt te krap want de boeken komen 3 december van de drukker) … kijk hier even naar!
Vorige week moest ik een kopie van mijn papieren maken en opsturen wegens de altijd irritante Italiaanse bureaucratie. Ik kwam bij de Tabacchi (die kleine Italiaanse winkels met een uithangbord met wit en blauw en een grote T erop, waar je onder andere tabak kunt kopen) en na mij kwam een mevrouw meerdere pakjes sigaretten kopen.
De verkoopster gaf haar wat pakjes stickers die je op de sigarettenpakjes kunt plakken, zodat je al die nare waarschuwingen en foto’s die je eraan herinneren dat roken bijster ongezond is, niet langer hoeft te zien.
Ik wilde net online even een voorbeeld zoeken, maar kan ze nergens vinden. Wel kwam ik meerdere krantenberichten tegen die schreven dat, als de verkoper van sigaretten zelf stickers op de pakjes plakt, dit serieuze straffen tot gevolg kan hebben. Er waren in Zuid-Italie (de krantenberichten waren allemaal van de lokale kranten uit die buurt) meerdere mensen op dit idee gekomen.
Als je de stickers er gratis bij geeft is er wellicht of blijkbaar niets aan de hand?
Overigens was dit een promotie om de stickers onder de aandacht te krijgen, ze gaan 20 cent per pakje kosten, zo werd mij vriendelijk uitgelegd.
De klant was er in elk geval heel erg blij mee, ze was al dat kijken naar afschuwelijke ziektes inmiddels wel zat!
Zondag was er de hele dag mist. Dikke, natte mist.
Vanochtend was er eerst nog mist, maar na een paar uur kwam langzaam de zon door. Kort geeft dat schitterende plaatjes met die typische flarden mist die nog niet door de zon zijn verdreven.
Al minstens twee jaar lukt het mij nauwelijks meer om zonder zere knie hard te lopen. Ik heb van alles geprobeerd om de ‘blessure’ te overkomen, maar uiteindelijk helpt niets.
Begin april las ik, niet voor de eerste keer, een artikel waarin een poging werd gedaan de lezer te overtuigen van het nut van lopen en hardlopen op blote voeten. Goed voor het hele lichaam. Wij zijn niet gebouwd om op verhoogde zachte zolen en/of in klemmende schoenen door het leven te gaan.
Jaren geleden had ik mij hier al in verdiept, maar kwam toen ook veel onderzoek tegen dat ‘bewees’ dat op blote voeten bewegen veel schade aan kan richten. Ik heb mij toentertijd door deze angsten om laten leiden. Echter, ditmaal won mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst nog meer schade aan te richten. Per slot heb ik weinig te verliezen.
Inmiddels loop ik twee of drie keer per week een klein stukje hard op keiharde sandalen (mijn arme voeten kunnen nog niet zo goed tegen de ruwe ondergrond) en ben erachter gekomen dat het zalig is. Geen pijn meer aan mijn knie! Wel zere kuiten en voeten, want die moeten langzaamaan leren hun werk weer te gaan doen. De achillespees moet ook erg wennen. Het gaat dus nog zeker een hele tijd duren voordat ik tien kilometer lekker kan lopen, maar het resultaat is tot nu toe fantastisch.
Voor mij zat de clou hem erin om minimaal 180 passen per minuut te maken zodat je wordt gedwongen om niet op je hiel te landen én om met je voet onder je lichaam te landen (in plaats van voor het lichaam). Twee eenvoudige regels! Geheel nieuwe techniek.
Wat een vrijheid. Ware het niet dat de buren wat vreemd kijken allemaal …! Maar, dat zal ook ooit wel wennen.
Afgelopen weekend was er een speciale markt in Castelfiorentino, een leuk dorpje ongeveer 10 km hier vandaan. Een markt met locale producten, maar ook oude gebruiken en oude landbouwwerktuigen.
We hebben onze ogen uitgekeken, maar nier zozeer naar al deze oude machines. Nee, vooral naar de ‘gewone’ mensen die zich speciaal hadden opgedoft voor een gezellig dagje uit.
… en ik bedoel niet deze hierboven, die doen namelijk de oude beroepen na, deels in klederdracht.
Nee, het stikte van de bijzondere mensen. Mensen met rare en erg lelijke hoedjes, vrouwen met onooglijke make-up (van verre leken het travestieten, maar dat waren ze toch echt niet), een paar hele dikke mensen die zich in zeer strakke kleding hadden weten te wurmen …
Meerdere vrouwen gingen een praatje aan met hondje Sandy zonder mij ook maar te groeten. Ik had Sandy opgetild omdat ze in die menigte niet veilig kon lopen. Blijkbaar trok ze wat aandacht, zo’n schattig hondje op ooghoogte, maar moesten die mensen van mij niets hebben.
Verder was het gezellig en sfeervol, met een band die goede muziek speelde maar waar nauwelijks iemand interesse in had. Erg jammer voor die jongens.
Interessant was dat er lokale pinda’s te koop waren. Pinda’s die in Toscane aan de kust groeien, niet ver van Piombino. Ze zijn lekker, maar kan niet veel verschil ontdekken met pinda’s van ver weg. Nooit geweten echter dat er in Italie pinda’s worden verbouwd.
Hoe vaak kan ik schrijven ‘de tijd vliegt’ zonder ongeloofwaardig over te komen (of dementerend?). Hoe dan ook, ik had er even geen erg in dat ik alweer een hele tijd niets aan deze blog had toegevoegd.
Ga ik nu een kort overzicht geven van mijn voorbije jaar? Nee. Ik kan me zo gauw niet herinneren wat er allemaal is voorgevallen, dus ik waag mij er niet aan…. dus zonder er verder veel woorden aan vuil te maken ga ik vol moed en zin! op naar het volgende kalenderjaar.
Ik wens een ieder die deze blog leest een heel gezellig oudjaar en uiteraard een schitterend 2016!
P.S. De hond Sandy heeft het erg druk met zichzelf warm houden …!
We waren net naar een interessante rondleiding in het centrum van Florence gegaan in Museo Davanzati, over hoe een rijke familie vroeger leefde. We hebben het over ver vervlogen tijden, rond 1400 en 1500.
Liesbeth, van Into Florence, nodigt mij wel vaker uit voor interessante rondleidingen (bij deze dank!!) maar vaak lukt het niet erbij te zijn. Wie meer wil weten over deze rondleiding doet er goed aan de blog Into Florence in de gaten te houden want er komt vast en zeker een artikel op te staan.
Mijn hoofdconclusie is dat ik, als vrouw, erg veel geluk heb pas in de 20e eeuw geboren te zijn. Punt.
Na de rondleiding liepen we even door de stad en besloten een ijsje te eten. Prima ijs (vijgen met walnoten, appelcake-ijs … iets anders dan normaal). We stonden half op straat van het ijsje te genieten, hadden het net over hoe lekker het was, toen er een gemeentelijke reinigingswagen voorbij kwam.
Die wagens met de kwasten eronder die de straat een beetje nat, maar schoon, achter laten. Wel, in ons geval was er iets niet helemaal goed gegaan. Een vuile stank steeg op van de daarvoor keurig schone straat…
Liesbeth vond het wel toepasselijk zo’n stinkende straat na een rondleiding waarin we te horen kregen hoe vuil het destijds in de steegjes was. Vergeleken met die stank, viel dit waarschijnlijk heel erg mee.
Wederom dus heel fijn dat ik nu leef en niet toen!
Wie deze blog regelmatig leest zal inmiddels weten dat ik een e-bike tour bedrijfje hier in Montespertoli help met de tours en de website.
Ik geniet elke keer dat we een tour doen en de laatste weken begint het gelukkig aardig te lopen.
Woensdag hebben we een fietstocht voorbereid die de laatste week van augustus begint, vanuit Montespertoli naar het centrum van Florence, allemaal over schitterende kleine weggetjes, langs villa’s en oude kerken, tussen olijfboomgaarden door en uiteraard de wijngaarden.
Je komt over een doolhof van smalle steegjes die tussen oude muren doorgaan in het centrum van Florence uit, maar niet nadat je eerst, vanaf een minuscuul pleintje, schitterend uitzicht over de stad geniet.
De video van de fietstocht naar Florence (2 minuten) geeft een beetje een beeld, maar de werkelijkheid is, zoals het hoort, vele malen mooier.
Het is ruim 30 kilometer fietsen, met de e-bikes prima te doen. We halen de e-bikes daarna op en wie wil kan mee terugrijden naar Montespertoli, maar uiteraard kun je ook in Florence blijven en aan het eind van de dag met een bus terugkomen.
Hier staat alle informatie over deze georganiseerde e-bike tocht in Toscane.
Een prachtig uitzicht, fijne sfeer en veel rozen. De stukjes grasveld waar geen rozen staan liggen bezaaid met mensen. Stelletjes die veel aandacht voor elkaar hebben, maar ook mannen en vrouwen in hun eentje, genietend van een boek of lui dommelend in de zon.
Er staan her en der ook andere bloemen dan rozen. Daarnaast staan (en liggen) er leuke moderne beelden.
De rozentuin is naast Piazzale Michelangelo en toegang is gratis.
Een goede vriend kwam met Kerst op bezoek. Ideaal om Florence ‘ns beter te bezichtigen.
Hier wat foto’s.
Hierboven een ‘raam’ van Santa Croce.
Santa Croce nogmaals. Imposant zo groot als die kerk van binnen is.
Een kapel naast de kerk Santa Croce.
Twee foto’s van de David. De David is schitterend om in het echt te zien. Heeft grote indruk op mij gemaakt, ondanks de duizenden foto’s die ik er mijn hele leven al van zie. Het is een onvoorstelbaar mooi beeld en het staat op de perfecte plek (niet zo’n toeval want die is er speciaal voor gemaakt!).
Een stukje van de duomo onderweg naar Florence.
De mooiste kerk vond ik San Miniato (en je kunt hier gratis naar binnen). De speciale lichtinval hielp wellicht mee, maar het is sowieso schitterend.
Dit is de crypte van San Miniato, met de traditionele kaarsjes die een deel van de donkere crypte verlichten.
De twee foto’s hierboven zijn van de Santa Croce nogmaals.
Piazza Santa Croce
De vier foto’s hierboven zijn van de Santa Maria Novella. Een uitgebreid complex van de kerk en een soort museum eraan vast, met verder een prachtige kapel (Capella Spagnola) en eindeloze fresco’s. Hier ga ik graag nog ‘ns naar terug met een gids om meer mee te krijgen van de betekenis van dit alles.
