Gisteren moest ik naar de tandarts voor de tweejaarlijkse schoonmaakbeurt. In de wachtkamer lag een foldertje over een nieuwe methode die ze gebruiken waardoor het schoonmaken pijnloos verloopt tegenwoordig.
De mondhygiëniste vroeg mij of ze een half jaar geleden al dat paarse goedje had gebruikt. Dat bleek de nieuwe pijnloze manier te zijn, omdat dat laagje van kleur verandert waar plak zit en dus ook tandsteen. Daardoor kunnen ze exact zien waar ze schoon moeten maken en dat scheelt veel ongemak. Zo werd het uitgelegd.
Dat goedje had ik een half jaar geleden inderdaad gekregen en de behandeling was net zo pijlijk geweest als altijd. Had ik echter mijn mond daar maar over gehouden … . Ik had niet alleen de nieuwe technologie, de trots van deze mondhygiëniste, de grond in geboord. Ik had er vol enthousiasme nog een schepje bovenop gedaan … ik had haar verteld dat de echte tandarts mijn gaatjes heeft gevuld zonder verdoving en dat dat stukken minder pijnlijk was dan haar behandeling.
Hoe had ik zo stom kunnen zijn?
Ik werd een half uur lang zo ongeveer gemarteld en tot slot werd ik hardhandig geflost. Dat laatste is mij nog nooit gebeurd na de hele behandeling en ik snapte niet waar het goed voor was. Daardoor wist ik wel zeker: mijn opmerkingen waren niet in de smaak gevallen.
Mijn oor lag daarnaast zo ongeveer tegen de buik van de dame aan en ik hoorde haar maag hongerig knorren. Als ik honger heb gaat mijn humeur snel achteruit dus wellicht heeft dat ook niet geholpen.
De volgende keer zal ik vooral haar veel complimenten geven en wellicht gaat het dan beter.
