Ze = de overheid.
Ik ben verhuisd, maar moet hier lokaal nog altijd een dokter zoeken. Daarvoor moet je naar de ‘USL’ en dat is niet de meest aantrekkelijke vorm van tijdsbesteding die ik ken. Vandaar het uitstel. Maar goed, deze week dan toch maar gegaan.
Vele ervaringen rijker ging ik op pad met alle papieren die ik heb. Na wat wachten mocht ik bij een mevrouw naar binnen. Ze keek misprijzend naar alles, mij inclusief, en was ijzig. Na een tijdje typen vroeg ze wat ik hier deed. Nou, eh … momenteel heb ik geen baan. Ben je dan werkeloos. Nee ik heb mij niet als werkeloos ingeschreven, ik had een BTW nummer en dat is nu opgezegd.
Aha! Ze werd op slag een stuk vrolijker. Ze had iets gevonden dat niet volgens de regels was.
Haar kruisverhoor leverde op dat ik naar de gemeente moest om een officieel formulier te vragen waarin stond dat ik in Italie mag wonen. Ik liet haar dit formulier zien, uit 2008, toen Italie eindelijk verblijfsvergunningen voor Europeanen had afgeschaft. Nee, ze wilde hetzelfde formulier, maar dan van de nieuwe gemeente. Ik zei dat dit formulier aangaf dat ik permanent in Italie mocht verblijven en derhalve geldig was zolang ik in Italie woonde. Ze bleef bij haar standpunt, dus vertrok ik naar de gemeente.
Licht gefrustreerd, maar erg blij dat ik in Montespertoli woon, waar alles in het dorp ligt, op loopafstand. In Umbrie was dat wel anders en had ik voor deze klus dus alvast twee keer op pad gemoeten.
Bij de gemeente werd ik van persoon naar persoon gestuurd en begrepen ze niet wat ik dan wel moest hebben. Uiteindelijk besloot een vriendelijke mevrouw: “Nee hoor, ze hebben het bij de USL helemaal verkeerd, dus ga maar gewoon terug en doe een ‘autodichiarazione’.” (dat is een verklaring van jezelf dat je zweert de waarheid te schrijven). Als ze dat niet accepteren dan moeten ze mij maar bellen, zei ze en stopte mij een papiertje met naam en nummer toe.
Nog net voor twaalf uur vond ik bij de USL dezelfde kille mevrouw die, sinds ze mijn leven een beetje lastiger had gemaakt, net iets vriendelijker was geworden. Ze luisterde naar mijn verhaal en schudde haar hoofd dat het toch echt zo niet kon. Een diepe zucht en dramatische houding. Ik wachtte af wat er komen ging. Na enige stilte besloot ze met duidelijke tegenzin iemand hierover raad te plegen. Daarmee zat ze lang aan de telefoon hele verkeerde dingen uit te leggen. Elke keer onderbrak ik haar met de juiste versie, maar daar week ze weer vanaf, mij gebarend mij er niet mee te bemoeien, maar dat deed ik toch. Toen ze uiteindelijk met mijn hulp de juiste versie van het verhaal had, bleek dat mijn document gewoon geldig was en ze mij dus in Montespertoli in moet schrijven.
Ze stuurde mij echter wel weg omdat het inmiddels kwart over twaalf was en ze sluit altijd om twaalf uur.
Vandaag ging ik terug maar kon niemand vinden. Navraag bij een zuster leerde dat op donderdagochtend het kantoor al om 11 uur sluit. Welja, elke dag andere tijden, typisch iets voor de Italiaanse overheid. Morgen ga ik dus weer, kleine wandeling en dus kleine frustratie. Het had veel erger gekund, vroeger moest ik altijd vele kilometers rijden om vervolgens keer op keer voor onaangename verrassingen te staan!
De controleurs die mij een kaartje hadden verkocht (en niemand had iets gezegd over stempelen en het staat ook nergens aan tenzij je naar de stempelautomaat kijkt en dat geluk had ik niet) vonden mijn stempel niet geldig want ik was al gaan zitten zonder te stempelen.
structies online. Ging naar de website en gaf aan dat ik er maandag de hele dag en dinsdag tot 11 uur zou zijn en daarna vrijdag weer.
