Posted in: Toscane, Wijn en olijfolie

Olijven!

Het is weer zover … in Toscane (en zeker ook in Umbrie en andere delen van Italie waar olijfbomen staan) is alles in rep en roer om de olijven te plukken en zo snel mogelijk naar de frantoio (olijfpers) te brengen om daarna, met de eigen olie, heerlijk te genieten van wat ze hier ‘fettunta’ noemen. Dat is ‘fetta unta’ en betekent letterlijk een ‘vette snee’. Una fetta = een snee en unta = vet.

Dat klinkt inderdaad vies, maar … dat is het niet. De pas geperste olie zit boordenvol met smaak en is vaak gepeperd. Je merkt niet dat het vet is. Zo moet goede olijfolie zijn. Er moet in je mond geen spoor van vet achterblijven, anders is de olie namelijk niet goed. Dat leerden we vorig jaar bij een mini cursus olijfolie proeven.

Hierboven een foto van de olijven die we hebben geplukt en op het net hebben laten vallen, met daarnaast een half kratje al vol.

In totaal hebben we dit weekend 12 kistjes olijven geplukt, ongeveer 250 kg (de exacte hoeveelheid hoor ik zodra ik de olie op ga halen).

Hierboven 11 kratten vol. De twaalfde waren we toen nog aan het plukken en tegen de tijd dat we daarmee klaar waren was het donker.

Helaas zijn de voorspellingen voor komend weekend erg slecht, maar wie weet veranderen die nog en kunnen we toch verder gaan met plukken. We hebben nog veel olijfbomen te doen.

Posted in: Bureaucratie, Montespertoli, Wijn en olijfolie

Bouwvergunning …

Na maanden wachten in onzekerheid, heb ik net het bericht gekregen dat onze aanvraag voor een bouwvergunning is goedgekeurd, onder een aantal voorwaarden, maar die zijn wel op te lossen.

Een hele opluchting! Bijzonder goed nieuws.

Ik ben verder enorm druk met het opzetten van een nieuw bedrijfje dat behang gaat printen, meer nieuws daarover zodra ik iets verder ben. Echter, veel tijd om deze blog te schrijven heb ik momenteel niet. Dat zal niemand zijn ontgaan!

Ook hebben we in totaal ruim 40 liter olijfolie van onze olijfboomgaard. We hebben op ons gemak meerdere weekenden, in de zon, olijven geplukt en het resultaat viel ons werkelijk enorm mee.

Afgelopen zaterdag waren we in de olijfboomgaard bezig wat schade van de koeien (die inmiddels weg zijn gelukkig) ongedaan te maken toen we toch nog een paar bomen zagen met olijven. Die hebben we nog geplukt en zondag ben ik uren bezig geweest om die op allerhande manieren te verwerken tot eet-olijven. Ik ben erg benieuwd naar het resultaat.

Deze foto hieronder was na een weekend plukken.

 

Posted in: Bureaucratie, Wijn en olijfolie

Koeien

Op de boerenmarkt elke zaterdag kopen we vaak kaas van een jongen die samen met zijn broer een aantal koeien heeft. Toen ik met één van hen stond te kletsen bleek dat ze al 13 koeien hadden moeten verkopen omdat ze aan het verhuizen zijn en helaas zouden hun laatste 5 koeien ook weg moeten.

De gemeente had erg moeilijk gedaan over een vergunning om op een nieuw stuk land dat ze huren, water aan te leggen. Na veel gedoe is het wel voor elkaar, maar inmiddels hadden ze niet genoeg tijd om alles aan te leggen voordat ze uit hun oude boerderij weg moesten.

Ik bood dus aan dat die koeien wel een paar maanden bij mij mochten staan.

Dat bleek ook nog niet zo snel geregeld, bureaucratie is er niet voor niets namelijk! Als de gemeente  even de kans krijgt, maakt ze het leven van haar ingezetenen moeilijk. Zo spreekt een zwaar gefrustreerde ingezetene … (met ervaring inmiddels).

Hoe dan ook, met weken vertraging kregen ze alsnog toestemming om de koeien bij ons neer te zetten.

Ze zijn er nu een week en hebben al veel lage olijftakken kaal gegeten … maar we krijgen er fantastische mest voor terug. En leuke foto’s.

Twee keer per dag worden ze gemolken en ze staan er echt voor in de rij. Verder zijn ze vrij en lopen wat rond, liggen wat in de schaduw en zijn vooral heel erg groot en rustig.

De koereigers komen ook regelmatig kijken, maar heb er nog geen op een koe zien staan om parasieten van de koe te eten … wie weet komt dat nog.

Posted in: Montespertoli, Toscane, Wijn en olijfolie

Vogels gevlogen

Er zat een familie zwaluwen onder een afdak bij ons nieuwe huis. Eerst zag ik vooral veel poep onder het nest. Daarna hoorde ik zacht gepiep als ik in die buurt bezig was en dat gepiep werd luider. Uiteindelijk staken de vogeltjes hun koppies boven de nestrand uit en leken glimlachend de wereld in te kijken.

Afgelopen weekend waren ze ineens allemaal weg. Uitgevlogen. Althans, dat hoop ik dan maar.

We zijn verder aan het werk geweest in de wijngaard en als we met de tractor en klepelmaaier in de weer zijn, komen er prachtige vogels naar de tractor toe. Een unieke ervaring, tot ik maar n’s opzocht wat dit voor vogels zijn. Het is een soort reiger die in het Italiaans ‘airone guardabuoi’ wordt genoemd. Dat betekent, reiger die naar de ossen kijkt.

Je ziet deze witte reigers vaak op de ruggen van grotere dieren in weilanden zitten en ze komen naar weilanden toe die worden bewerkt in de hoop er iets lekkers te vinden waar de ossen voorbij zijn gekomen (vroeger) en tegenwoordig … de tractor.

Helemaal niet uniek dus.

Ze trekken zich niets van het kabaal aan en cirkelen elegant rondom de machine, lopen erachteraan en dicht erlangs.

Het is verbijsterend dat ze elke keer dat we met de tractor bezig zijn, aan komen vliegen. Ze komen blijkbaar op het geluid af, want ik zie ze verder nooit.

Twee foto’s:

Verder ben ik nog altijd druk met de gemeente in de hoop dat er duidelijkheid komt over een bouwvergunning. Het verhaal is ingewikkeld en irritant, maar we houden heel simpel moed en ik ga er gewoon vanuit dat we een oplossing zullen vinden. Geduld heb je er wel voor nodig.

Posted in: Montespertoli, Toscane, Wijn en olijfolie

Vogels gevlogen

Er zat een familie zwaluwen onder een afdak bij ons nieuwe huis. Eerst zag ik vooral veel poep onder het nest. Daarna hoorde ik zacht gepiep als ik in die buurt bezig was en dat gepiep werd luider. Uiteindelijk staken de vogeltjes hun koppies boven de nestrand uit en leken glimlachend de wereld in te kijken.

Afgelopen weekend waren ze ineens allemaal weg. Uitgevlogen. Althans, dat hoop ik dan maar.

We zijn verder aan het werk geweest in de wijngaard en als we met de tractor en klepelmaaier in de weer zijn, komen er prachtige vogels naar de tractor toe. Een unieke ervaring, tot ik maar n’s opzocht wat dit voor vogels zijn. Het is een soort reiger die in het Italiaans ‘airone guardabuoi’ wordt genoemd. Dat betekent, reiger die naar de ossen kijkt.

Je ziet deze witte reigers vaak op de ruggen van grotere dieren in weilanden zitten en ze komen naar weilanden toe die worden bewerkt in de hoop er iets lekkers te vinden waar de ossen voorbij zijn gekomen (vroeger) en tegenwoordig … de tractor.

Helemaal niet uniek dus.

Ze trekken zich niets van het kabaal aan en cirkelen elegant rondom de machine, lopen erachteraan en dicht erlangs.

Het is verbijsterend dat ze elke keer dat we met de tractor bezig zijn, aan komen vliegen. Ze komen blijkbaar op het geluid af, want ik zie ze verder nooit.

Twee foto’s:

Verder ben ik nog altijd druk met de gemeente in de hoop dat er duidelijkheid komt over een bouwvergunning. Het verhaal is ingewikkeld en irritant, maar we houden heel simpel moed en ik ga er gewoon vanuit dat we een oplossing zullen vinden. Geduld heb je er wel voor nodig.

Posted in: Montespertoli, Toscane, Wijn en olijfolie

Vuurvliegjes en nachtegalen

Elke avond loop ik een blokje om met de hond.

Sinds een paar dagen zijn er vuurvliegjes op één stukje grond waar ik langs loop. Een soort volkstuintje met olijfbomen en artisjokken. De vuurvliegjes zijn alleen daar maar. Heel interessant.

De pracht van de kleine knipperende lichtjes wordt nog versterkt door het schitterende gezang van de nachtegalen. Ze lijken de vallei te vullen met hun liederen. Werkelijk prachtig die ijle tonen in de nacht.

Posted in: Toscane, Wijn en olijfolie

Wat foto’s

Het snoeiwerk gaat gestaag door, ondanks de hitte (voor deze tijd van het jaar is het al ruim een maand idioot warm hier). We zijn redelijk ver, maar toch schiet het niet echt op. Het kost erg veel tijd omdat de olijfbomen ruim tien jaar niet zijn gesnoeid.

In een van de olijfboomtoppen zat een enorm nest. Deze foto is van het nest nadat het eerst minimaal 5 meter naar beneden is gevallen. Dat was dus een behoorlijk solide constructie. Kilo’s klei zitten erin. Geen idee welke vogel zoiets maakt, maar het is zeker een grote! Het nest is zo’n veertig centimeter breed.

In een deel van de olijfboomgaard staan wilde orchideeën. Schitterend zijn ze. Mijn vriend had er al een heel aantal gemaaid, maar is het volkomen met mij eens dat we pas verder gaan met maaien nadat deze bloemen zijn uitgebloeid, in de hoop dat ze een volgend jaar terugkomen.

Ook loopt er een fazant rond die totaal niet bang is. 

Tot slot een bizar fenomeen … al het hout dat we pas hebben gezaagd lijkt vol te zetten met houtworm. Wellicht is het iets anders, maar de plukjes zaagsel laten wel zien dat er een insect van ons prachtig gezaagde olijvenhout zit te genieten. Wij gingen ervan uit de komende jaren ons huis hiermee te verwarmen, maar dat zou wel n’s tegen kunnen vallen.

Posted in: Wijn en olijfolie

Spierpijn

De afgelopen week heb ik flink gesnoeid in de olijfbomen. Vandaag heb ik nogal veel spierpijn. Dit is de ‘vooruitgang’:

Die arme bomen zien er niet uit nu. Het gaat een paar jaar duren voor ze weer toonbaar zijn, maar daarna … hebben we echt een prachtige olijfboomgaard.

In de tussentijd hebben de buren weer stof tot kletsen.

Posted in: Bijzondere mensen, Wijn en olijfolie

Snoeien wijngaard

We zijn begonnen met het snoeien van de wijngaarden. Inmiddels zien bijna alle wijngaarden in de buurt er weer keurig strak uit, dus het begon danig te kriebelen, maar … hoe snoei je een wijngaard die zeker tien jaar geen snoeischaar heeft gezien?

De meningen verschillen en na veel zoeken op internet en doorpluizen van boeken, hebben we besloten om ‘onze eigen techniek’ te gebruiken. Nergens staat namelijk hoe je dit varkentje moet wassen, vandaar ‘onze techniek’. Die bestaat eruit om te zoeken waar nieuwe groei (van afgelopen jaar) is en alles dat daarachter komt, af te knippen. Het resultaat is een wijngaard die allerhande vreemde uitlopers nog heeft en we denken dat die, met de jaren, wel weggewerkt kunnen worden, zodra de groei verder onderaan weer begint.

Uiteraard vinden de mensen om ons heen dit maar niets. Gisteren kwam een van de buurmannen mij vertellen dat ik het helemaal verkeerd deed, op behoorlijk onaangename toon.  Nou vind ik dit sowieso al een vervelende buurman, die zichzelf enkel met zijn achternaam voorstelt en vaak bozig wegkijkt als ik groet. Hij pakte mijn snoeischaar en liet mij zien hoe het wel moest, alsof ik compleet achterlijk was. Ik probeerde uit te leggen waarom ik zijn techniek, die overigens heel veel eenvoudiger is dan de onze, niet helemaal vertrouwde, maar hij vond het totale onzin en zei dat ik naar hem moest luisteren omdat hij zijn hele leven daar heeft gewoond en precies weet hoe alles moet.

Nou, heb ik ervaring met dit soort mannen en heb er totaal geen vertrouwen in. Ze denken alles te weten en komen dus nooit een stapje verder in hun ontwikkeling. Een beetje nieuwsgierigheid kan geen kwaad, volgens mij.

Ik heb de snoeischaar teruggepakt, vriendelijk gewacht totdat de buurman mij met rust zou laten (duurde helaas wel even) en heb de rest van de middag geweldig geïrriteerd geprobeerd om net te doen alsof niemand een slecht oordeel velt over mijn aanpak. Dat viel niet mee.

Dit hieronder is het resultaat van vanmiddag… zoals je ziet komt er enorm veel snoeisel van de planten (ik heb alleen de rechter rij gedaan).

verwaarloosde-wijngaard-snoeien

 

Posted in: Appartement opknappen, Bureaucratie, Wijn en olijfolie

Italiaanse bureaucratie

We hebben een stuk grond gekocht met een schuur erop en de helft van een huis (de andere helft is bewoond door een andere familie). Alvorens een bod te doen hadden we bij de gemeente geïnformeerd (twee keer) of de schuur eventueel afgebroken zou mogen worden om er een klein huisje neer te zetten. Elke keer bleek dat dat zou mogen.

Een paar weken geleden was ik wederom met de architect bij de gemeente, omdat de wetten zo ingewikkeld zijn dat hij toch nog wat vragen had die hij op wilde helderen. Wederom spraken we met een andere persoon van de ‘ufficio tecnico’ (technische bureau) en die had een aantal andere punten die we nog niet wisten, maar ook volgens hem mocht de schuur een woonhuis worden.

Afgelopen week was ik nogmaals bij de gemeente. De architect had namelijk toch nog een aantal vragen. Hij is werkelijk erg secuur en zit de wetten eindeloos uit te pluizen waardoor je met vragen blijft zitten. Zo zijn de Italiaanse wetten veelal. Het zou andersom moeten zijn, maar de praktijk leert dat het niet zo is.

Ditmaal was er weer een andere persoon waarmee we hebben gepraat en deze zei na korte tijd dat we de schuur waarschijnlijk niet tot woonhuis mogen ombouwen. Ik zal de details besparen, maar het heeft ermee te maken dat we een ‘boerderij’ hebben gekocht en als daar vroeger een boerenbedrijf op zat (hetgeen zo is), dan mag je de gebouwen niet omzetten in civiele gebouwen. Die regel kenden wij en wij hebben van een privé persoon gekocht en daarmee leek die regel voor ons niet op te gaan (en daar waren anderen het destijds mee eens). Deze meneer hield echter voet bij stuk dat wij wel onder die regel zouden vallen.

De architect bleef heel rustig en probeerde de wetten te laten zien die wel voor ons geval gelden, maar de man wilde er niets van weten. Dus zijn we in een barretje gaan overleggen en hebben nogmaals alle papieren bekeken, zijn vervolgens teruggegaan naar de gemeente om te kijken wat voor oudere gegevens er bestaan van dit huis en hebben toch nog een andere gemeenteman kunnen spreken, helemaal aan het eind van de ochtend.

Deze man wist ons te vertellen dat wij inderdaad niet onder die wet vallen (maar de andere wet waar wij volgens hem wel onder vallen heeft ook bepaalde problemen, maar zeer waarschijnlijk zitten wij wel goed). Daarnaast had hij nog wat andere interessante informatie die niemand ons tot nu toe had verteld.

Vaak krijg ik te horen dat de bureaucratie in Italie voor mij inmiddels wel te begrijpen zal zijn, aangezien ik de taal spreek en hier al jaren woon. Het feit is dat het voor de meeste Italianen zelfs niet te begrijpen is, zie bijvoorbeeld onze architect die al jaren veel uren per week bij gemeentes zit te overleggen over bouwvergunningen. Hij is een expert, maar het blijft ook voor hem allemaal onduidelijk.

Kortom, we wachten nog even rustig af wat het uiteindelijke vonnis gaat worden en houden er rekening mee dat, als we onze tekeningen indienen, we alsnog een hele strijd moeten gaan voeren omdat niet iedereen binnen de gemeente de wetten op dezelfde manier interpreteert.

Ik kijk er niet naar uit!

Hieronder nog wat foto’s van een stukje wijngaard dat we als laatste schoon hebben gemaakt (alweer een tijd geleden want daarna werd het te koud). De eerste foto is gemaakt na een eerste passage met de bosmaaier.

wijngaard-toscane-1 wijngaard-toscane-2 wijngaard-toscane-3 wijngaard-toscane-4

Prachtig hoe het langzaam opknapt en weer een beetje op een wijngaard gaat lijken.

Back to Top