Deze zomer hebben we een van de wijngaarden van bramenstruiken ontdaan en deze herfst heb ik de wortels proberen te verwijderen in de hoop de bramen beter in toom te kunnen houden. Toen die wijngaard redelijk onder controle leek ben ik aan de andere wijngaard begonnen, die is groter, maar nauwelijks een wijnrank heeft het overleefd. Ik dacht dus dat we in een paar weken tijd die grond schoon zouden hebben.
Nou moest ik eerst alle draden uit de wijngaard weghalen. Staaldraad waar de ranken zich jarenlang aan hebben vastgegrepen. Dat bleek een zware klus, maar het bovenste deel van de wijngaard was toch redelijk gauw gedaan. Daarna kregen we pas goed zicht op de totale chaos in het onderste deel en de moed zonk ons even hopeloos in de schoenen. Bramenstruiken van twee meter hoog of meer, her en der al dan niet omgevallen cementen palen met nog stukken staaldraad die te vast zaten om eruit te trekken en heel af en toe nog een wijnstok die is blijven leven.
Mijn vriend probeerde optimistisch om ‘gewoon’ met de tractor door de bramen te gaan rijden, maar de arme tractor kwam twee keer totaal vast te zitten, waarop ik met de bosmaaier de hele boel moest bevrijden.
Dus … verder met de bosmaaier. Stukje bij beetje baan ik mij een weg door de bramen, rij na rij. Inmiddels heb ik een lichte vorm van tenniselleboog, maar dat gaat wel weer over zodra ik klaar ben. Hier een foto.
Wat het de moeite waard maakt, zie je hieronder … dit is ons land.
Er moet nog enorm veel gedaan worden, maar de voldoening is immens als we terugkijken op alles dat we al hebben gedaan. Langzaam, stukje bij beetje, veroveren we de grond en komen erachter dat het nog mooier is dan we dachten (en ook dat het toch meer werk is dan we dachten!).
