Er zijn vele soorten, afmetingen en vormen watersloten. Het principe erachter is dat er wel lucht uitkan, maar niet in.
Dit is het type waterslot dat we hier lokaal in een winkel hebben gevonden:
Het is een plastic ‘dop’ die uit twee delen bestaat. Het ene deel zet je vast op de fles, als een normale dop. Dit deel heeft een hoge dubbele wand waarin je het water giet. Het andere deel past daarin en drijft deels op het water. Dit sluit het af voor inkomende lucht, terwijl de lucht die uit de flessen moet een hogere druk heeft en dus het drijvende deel makkelijk omhoog drukt waardoor de lucht ontsnapt.
Er bestaan ook andere types die veel mooier zijn, maar ik kan ze hier lokaal niet kopen. Een voorbeeld:
We hebben her en der gelezen en gehoord dat de eerste gisting (de spontane gisting) tussen de 5 en 7 dagen duurt en daarna moet je het sap van de schillen scheiden en de schillen goed uitpersen. Dat sap moet je verder laten gisten en in de komende maanden af en toe overhevelen, zodat alle kleine deeltjes die naar de bodem dwarrelen, uit de wijn verdwijnen.
We hebben geen apparatuur, dus we hebben de druiven zo goed mogelijk uitgeknepen (ik had de volgende dag zere armen!) en in grote flessen gedaan van 23 liter, waar een waterslot op past.
We hebben nu drie flessen van 23 liter en eentje van 5 liter. Deze staan nu heel rustig te gisten, af en toe komt er een bubbeltje uit het waterslot.
We hadden een klein beetje sap over dat we als aperitief hebben gedronken en … het was heerlijk. Het is onvoorstelbaar hoe snel de suikers uit het sap zijn verdwenen en omgezet in alcohol. Het sap was echt smaakvol en niet zoet meer.
Wat foto’s …
Wat een troep!
Het is tussen rode en witte wijn in, maar geen rosé!
We hebben wat oude stukken wijngaard. Ik snoei deze elk jaar braaf. In september worden de druiven geoogst en elk jaar hebben we nauwelijks druiven. We sproeien niet, dus dat is één reden. De grotere reden is echter dat de reeën dol op onze onbespoten druiven zijn.
Kennen die dieren het verschil? Geen idee, maar het zou me niets verbazen. Ik begrijp anders niet hoe anderen wel druiven overhouden voor hun wijn.
Hoe dan ook, vorig jaar viel het mij op dat, waar veel bramen staan, de druiven waren blijven hangen. Dus we hebben deze zomer nooit gemaaid en de bramen volledig hun gang laten gaan.
Nu zijn we dus voor het eerst in ons leven wijn aan het maken. We doen het geheel zonder hulpmiddelen en geheel zonder toevoeging van wat dan ook. Het zal mij verbazen als het resultaat drinkbaar is … maar we willen het gewoon een keertje proberen.
We hebben een vat van 100 liter (voor olijfolie). Zaterdag hebben we geoogst en de druiven redelijk uitgezocht en die met de voeten geperst (ja ja … eerst goed de voeten schoongemaakt!). In het begin haalden we druiven met de hand van de steeltjes, maar het schoot niet op en daarna hebben we de hele boel met steeltjes en al geperst en in het olievat gedaan. Doek erover en wachten.
Nou ja wachten … het leek ons toch verstandig wat meer te weten te komen over hoe je nou eigenlijk wijn maakt! Dus we hebben her en der wat gelezen en wat filmpjes gekeken. Iedereen heeft er weer andere ideeën over en dat geeft hoop! Er is niet één goede manier, maar het kan op vele manieren.
Wel hebben we zondag een deel van de steeltjes uit het sap gehaald, want die geven waarschijnlijk teveel tannines.
Inmiddels staat de boel heerlijk te bubbelen. Ik roer meerdere keren per dag zodat alle schillen weer door het sap heen komen te zitten. De geur is uitstekend dus het eerste begin is blijkbaar goed gegaan.
Dit weekend gaan we verder met oogsten, hoewel we de meeste druiven inmiddels wel hebben geplukt.
Ik had er zeker al n’s eerder over geschreven. In Italie eten we de tuinbonen ook rauw, een echte delicatesse! De beroemde combinatie is rauwe tuinbonen met schapenkaas (pecorino).
Ik had in het najaar tuinbonen gezaaid en die zitten inmiddels vol met … bonen (uiteraard!), dus we eten er elke week twee keer ruimschoots van. Als ze zo vers zijn als nu, maximaal 15 minuten tussen plukken en eten, zijn ze nog veel lekkerder dan wanneer je ze in een winkel koopt. Uiteraard. Knapperig en zoet en toch met iets bitters af en toe.
We doen er ook ruim olijfolie overheen. Op de foto ziet dat er niet zo goed uit, maar het is zalig!
We zijn ‘alweer’ twee weken klaar met het snoeien van de olijfbomen. Dit jaar zijn we eindelijk op de gewenste hoogte uitgekomen. Dat wil zeggen, persoonshoogte. Bijna alle bomen kunnen we nu snoeien en plukken zonder ladder.
We hebben stookhout voor jaren en jaren! Maar het ontbreekt ons niet aan plek om dat op te slaan!
Ik maakte deze foto waarop een drastisch gesnoeide olijfboom (in 4 jaar tijd, elk jaar een flink stuk eraf) staat en rechts zijn ‘broertje’. Die is van de buurman en wordt al jaren niet gesnoeid (hij heeft teveel andere bomen!).
Onze bomen waren nog veel hoger en ‘ongesnoeider’ dan die boom rechts, maar het geeft een idee. Ik wil al een tijdje in mijn oude foto’s zoeken naar hoe het er in het begin uitzag hier, om het verschil goed te kunnen zien. Heb uiteraard nog geen tijd gehad!
Vorige week vroor het plotseling drie graden, nadat we een paar weken lang prachtig warm weer hebben gehad.
Het resultaat … de bladeren van de aardappelen zijn zwart, de prachtige frisgroene blaadjes in de wijngaarden (of dat wat daarvan over is) zijn verschrompeld, de blaadjes van de kiwi’s idem en veel fruitbomen hebben nu bruine bloesem.
De boeren hier in de buurt zijn wanhopig. De schade is enorm aan de meeste gewassen. Het leven van boeren bestaat deels uit vechten tegen de natuur en hopen op weer dat een beetje meewerkt. Dat doet het weer niet altijd en de laatste jaren steeds minder.
De meeste mensen staan hier zelden bij stil, want alles wordt in supermarkten gekocht. Stel echter dat het weer echt heel vreemde dingen gaat doen (niet zo’n uitzonderlijke hypothese), kunnen de boeren ons dan blijven voeden en zo ja, tegen welke prijs?
In de wijngaarden die geen schade hebben, hebben de boeren twee nachten lang vuurtjes gestookt of met tractors op en neer gereden. Fruitboomgaarden in het Noorden van Italie zijn besproeid om de bloemen en vruchten te beschermen. Het is allemaal enorm veel werk met vaak extra uitstoot van broeikasgassen.
Over twee nachten is opnieuw min één voorspeld bij ons. We zullen zien wat dat gaat doen!
Ik las een tijdje geleden dat Toscane de tweede regio van Italie is waar het gebruik van glyfosfaat wordt verboden. Volgend jaar geldt dit verbod voor heel Europa geloof ik, maar Toscane loopt voor. Goed nieuws dus. Glyfosfaat is een onkruidverdelger dat hier veelvuldig wordt gebruikt.
Gisteren ging ik een stukje fietsen en zag dit:
Ik kan beter zeg, ‘onder andere dit’, want de ene na de andere wijngaard was flink met deze onkruidverdelger bespoten. Op wijngaarden wordt vaak glyfosaat gebruikt voordat de wijnstokken blad hebben. Dit middel wordt namelijk via de bladeren door de planten opgenomen.
Het ziet er zo triest uit, die dode planten in het voorjaar. Hectare na hectare. En dat terwijl inmiddels duidelijk is dat wijngaarden met normale begroeiing veel beter zijn voor de boeren zelf. Het water wordt bijvoorbeeld beter vastgehouden op het land en dat is erg belangrijk. Maar de wijnstokken hebben ook minder last van ziektes als er geen gif wordt gebruikt. De bodem is veel gezonder en daar moeten druiven (net als alle andere planten) het van hebben.
Het klinkt allemaal logisch, maar niet veel boeren rondom mijn huis zien het zo. Helaas. Ze zijn enkel bezig met ‘efficient’ het land bewerken. Dat dit niet echt efficient is op de langere termijn, daarvan zijn ze blijkbaar nog niet op de hoogte.
Mijn knal oranje bloemetjes naast de deur van mijn huis fleurden me weer een beetje op …
Ik had mij al beklaagd over de enorme hoeveelheid regen die we deze winter over ons heen hebben gekregen. Gelukkig heeft dit op ons terrein geen problemen opgeleverd, maar langs een weggetje in de buurt zagen we dit:
Toen we een paar weken later weer datzelfde weggetje namen, stond de boom weer overeind:
Het is schitterend weer. Veel te warm voor deze tijd van het jaar, maar we hebben volop genoten. Eindelijk zon!
We zijn begonnen met snoeien van de olijfbomen. Rondom een deel van de bomen staat een laagje water, zoveel heeft het geregend deze winter.
Deze bomen zijn echt voor de laatste keer gekortwiekt. Ze zijn nu eindelijk op de juiste hoogte, na 5 keer flink snoeien. Ze zien er nu wat iel uit, maar over een jaar of maximaal twee zijn het prachtige bomen. Dat hoop ik in elk geval.
