Het schemerde. Tijd om de gordijnen dicht te doen. Maar dit was mijn uitzicht, dus ik heb nog even gewacht:
Jammer dat ik niet eerder uit het raam heb gekeken!
Categorie: Toscane
Een beetje winter in Toscane
Een beetje winter in Toscane, in de zin van dat het hier kouder is en er dus eindelijk iets van winter lijkt te zijn, in plaats van een herfst die maar niet op wil houden.
Je kunt ‘een beetje winter in Toscane’ ook opvatten als: ‘een beetje winter in Toscane geeft een flink pak sneeuw’ maar dat is dus zelden zo, de laatste jaren al helemaal niet meer.
Wij kunnen wel naar de sneeuw ver weg kijken … en dat vind ik echt geen straf!
Kaki fruit
Het lijkt een beetje op een half rotte tomaat en je kunt de vrucht pas eten als ie in behoorlijk vergane staat verkeert … de kaki (in het Engels ‘persimmon’).
Je slurpt de vrucht zo ongeveer naar binnen, schil daargelaten. Niet iets om publiekelijk te doen, maar aan de keukentafel zou het net kunnen. Ik eet ze normaal gesproken boven de gootsteen, want het kan nogal viezig druppelen …
Je maakt maar één keer de fout een kaki te eten die niet rijp is (rijp zijnde: in staat van ontbinding verkerende!). De tannine zijn zo wrang dat je niet weet hoe gauw je de hap weer uit kunt spugen.
Op vele plekken staan kaki bomen die hun rood-oranje vruchten stevig vasthouden nadat de meeste bomen hun blad al hebben laten vallen. Een prachtig gezicht vind ik het, een soort alternatieve natuur kerstboom.
Triest
Afgelopen week was het schitterend weer, de hemel was straal blauw, alle ramen stonden open.
Een kleine wandeling lokte … en zo liep ik even later tegen een oud mannetje aan die zijn wijngaard aan het snoeien was. Ik maakte zoals altijd een oppervlakkig praatje, over de wijn, het weer, hoeveel werk hij nog had. De man stond er ingezakt bij en sprak een dialect dat ik met moeite kon verstaan. Hij verstond mij ook slecht trouwens.
Plotseling ging zijn stem gevaarlijk omhoog en piepte hij eruit dat hij zo vreselijk moest huilen omdat zijn vrouw tien dagen geleden was overleden. Jeetje, wat ontzettend naar! Ze waren ruim 50 jaar getrouwd, altijd samen geweest. Ze was 7 jaar jonger dan hij, dus hij had het helemaal niet verwacht. Hij bleef huilen. Ik probeerde wat over zijn vrouw te praten om hem wellicht wat tot rust te brengen. De arme man was echter ontroostbaar, en ik kon mij dat goed voorstellen.
Na een hele tijd in die wijngaard besloot ik dat ik maar beter weg kon gaan, want de man werd steeds hulpelozer en verdrietiger. Ik probeerde een laatste ‘kaart’ en begon over zijn kinderen. Die had hij wel! Mijn advies dat hij minder alleen thuis moest zitten, maar bij zijn familie op bezoek moest gaan viel eindelijk goed. Hij klaarde even op, hield op met huilen en zei dat hij dat inderdaad maar moest doen. Die lange avonden alleen waren niet goed voor hem, besloot hij uit zichzelf (als ik het goed heb begrepen).
Ik denk sinds die ontmoeting heel vaak aan dat ontzettend droevige mannetje. Hij en zijn vrouw die elke avond met elkaar zaten te kaarten en nu is zijn steun en toeverlaat, zijn makker voor het leven, plotseling weg. Een hulpeloos hoopje verdriet achter zich latend.
Maar, geheel niet toepasselijk en het slaat nergens op … hieronder wat foto’s die ik nog had.
De geiten zijn alweer van ruim een maand geleden en de foto’s daaronder zijn van vorige week zondag, toen hebben we een wandeling van 5 uur gemaakt (ik was uitgeput en heel blij toen we net voor het donker weer terug waren!).
Deze zonsondergang was ergens afgelopen week …
Wat foto’s van Toscaanse herfst
De tijd vliegt! Genoeg om over te schrijven, maar het komt er steeds niet van. Ik heb ook een hele stapel foto’s die ik had willen gebruiken, maar zelfs dat is er niet van gekomen … dus nu maar even een korte foto blog van ’toen het nog mooi weer was’ (inmiddels is het ook hier koud).
De eerste foto’s zijn van een wandeling bij Semifonte, niet ver van Barberino val d’Elsa. Een prachtig gebied ook, maar daarover zal ik nog een echte blog schrijven binnenkort.
Het was een half mistige dag met steeds in de verte schitterende stralen van de zon. Op de foto’s komen ze niet goed uit, hierbij val ik dus ook direct door de mand … een goede fotograaf had de techniek gekend om de stralen helder in beeld te krijgen!
San Gimignano zie je op alle foto’s in de verte liggen. Toevallig!
Dan deze foto’s van een zonsondergang met heel grote zon, een paar dagen geleden. Prachtig.
Prachtig weer …
Daar staat zowel ‘prachtig weer’ in de zin van het weer, als oom in de zin dat het weer ‘ns prachtig was dit weekend.
We hebben een periode die in Italie ‘L’Estate di San Martino’ heet (de zomer van de heilige Martin). Nadat deze heilige, volgens de legende, zijn warme jas had weggegeven aan twee zwervers (een helft aan elk, dat stond er letterlijk, maar ik kan mij daar weinig bij voorstellen?), werd het zomaar heerlijk warm.
De dag van deze welkome heilige is 11 november. In Umbrie zei men altijd ‘a San Martino il mosto diventa vino’ (op S. Martin wordt de druivensap wijn). Het is dus ook de tijd van de vino novello. Dat kan geen toeval zijn!
Hoe dan ook, hier een aantal foto’s van de prachtige kleuren overal, deels tijdens zonsondergang gemaakt.
Schuilen voor de regen
Zoals ik gisteren (http://winitalie.com/2015/10/22/herfst-wijngaarden-in-toscane/) al kort aankondigde … een blogje over schuilen voor de regen.
Het was zondag, toen we vertrokken, mooi weer. Na een paar uur wandelen echter zagen we in de verte dikke regenwolken die al druk bezig waren San Gimignano nat te gieten. Prachtig hoe goed je dat in de heuvels altijd ziet. We dachten nog even optimistisch dat de wind uit de andere hoek kwam en die regen dus wel weg zou blijven.
Een minuut later kregen we de bui op onze kop.
We waren net langs wat huizen gelopen waarvan er, zoals zo vaak, eentje leeg stond. We schuilden onder het afdak en waren onder de indruk van de troep. Alsof de eigenaar leed (of had geleden) aan verzamelwoede, of de angst om dingen weg te gooien (je weet per slot maar nooit hoe het nog ‘ns van pas kan komen).
De regen werd minder en we gingen weer op pad, maar een oud mannetje met modderlaarzen die drie maten te groot leken, liep ons, hard aan z’n sigaret trekkend, tegemoet en vroeg ons wat we van het huis vonden. Het stond te koop namelijk, zacht prijsje. Veel grond er ook bij. Of we het huis wilden zien?
Het bleek geen echte vraag te zijn want hij praatte door over zijn huis en gebood ons achter hem aan te lopen.
Nou ja … lopen? Zelfs sjokken doe je met meer energie. Ik heb nog nooit iemand zo lijzig zien lopen. Met vieze laarzen liep hij het huis binnen (bleek geen verschil te maken, een beetje modder meer of minder) en vertelde hoe bijzonder het allemaal was. Het oudste huis uit de hele buurt, vroeger was er een toren ook, de muren waren ruim een meter dik. Het huis was uit 1200.
We maakten de gepaste bewonderende geluiden, maar het was werkelijk een afschuwelijk huis. Afgezien van de troep.
Of we de bovenverdieping ook nog even wilden zien? Nou NEE dacht ik bij mezelf, maar mijn vriend had er aardigheid in gekregen en zei enthousiast ‘ja graag’. De bovenverdieping was een ramp, want het mannetje bleek jager (ja, ik heb ook geen idee hoe dat kan als je je zo langzaam voortbeweegt als hij!) en hij maakte de fazanten daar schoon. Een tafel vol half volle wijnflessen, half lege vreselijk vieze borden, smoezelige glazen en onvoorstelbaar veel troep.
In de open haard lag een pak veren. De hond scharrelde fanatiek rond met neus op de grond en liet de botjes en half vergane stukken dier zich prima smaken. Ze wilde helemaal niet meer weg. Ik kreeg toestemming een foto van de open haard te maken, had graag de rest van de troep vast willen leggen, maar vond dat onbeleefd.
De prijs van het huis?
Zacht vriendenprijsje … slechts 900.000 euro.
Ach ja …
Herfst wijngaarden in Toscane
Zondag waren we (zoals wel vaker) gaan wandelen. We doken een nieuwe vallei in. Dat duiken kun je haast letterlijk nemen, de weg was behoorlijk steil (er stond een bordje met 17%). Ik was erg blij niet met de fiets te zijn.
Hier wat foto’s van die dag, die zonnig begon maar met flinke buien eindigde (op de foto’s overigens nauwelijks te zien). Over onze schuilplek (tegen de regen) volgt nog een andere blog.
Echt herfst in Toscane
Tijdens de vreselijk hete en droge zomer gebeurt het soms heel per ongeluk dat ik even naar de winter of herfst verlang, naar regen en koude temperaturen.
Wel, het regent de laatste tijd behoorlijk en ik kan mij al helemaal niet meer voorstellen dat ik hier ooit, hoe kort dan ook, naar verlangd kan hebben.
Tijd dus voor wat foto’s die de mooie kant van dit natte seizoen laten zien. Het bewijs overigens dat het ook in oktober prachtig weer kan zijn! Daar hebben we deze dagen wel behoefte aan hier in Toscane.
De laatste twee foto’s zijn van ’s ochtend vroeg, genomen vanuit mijn raam.
Wandelen en fietsen rondom San Gimignano
Adembenemend mooi (of was het gewoon erg steil?).
Het was zeker pittig en alleen met een goede MTB te doen. Maar nou heb ik die … en toch moest ik meerdere keren het pad oplopen met MTB aan de hand, want het lukte mij niet omhoog te fietsen.
Erg frustrerend, maar ik moet nog veel leren, dat is duidelijk.
Frustraties daargelaten, was het een schitterende route. De Via Francigena. Ik heb er al vaker iets over geschreven. Een heel groot voordeel van deze weg is dat overal bordjes staan, dus je hoeft je geen zorgen te maken of je wel goed rijdt / loopt. Dat gezegd hebbende, de bordjes staan opgesteld voor fietsers/wandelaars die richting Rome gaan, dus naar het Zuiden. Fiets of wandel je naar het Noorden dan is het her en der wel even zoeken.
Vandaag hebben we een stuk gefietst beginnende zo’n 4 km voor San Gimignano tot aan de Abbazia Santa Maria Assunta a Coneo. Daarna hebben we dezelfde weg terug gefietst. Is dat saai? Nee verre van want je ziet geheel andere dingen als je omkeert. Het was werkelijk schitterend.
San Gimignano was het gewoonlijke gekkenhuis van toeristen, dus daar zijn we nogal arrogant aan voorbij gereden. Na alle rust in de natuur is het laatste waar je zin in hebt zo’n massa naar een parkeerplaats zoekende mensen. Snel weg dus. Vanuit de verte naar San Gimignano kijken is daarentegen een groot plezier!
Hieronder wat foto’s …
San Gimignano van de ‘Noord’ kant en hieronder van de ‘Zuid’ kant gezien.
Prachtige kleur (die op de foto niet zo goed overkomt) en schitterende vorm van een kleiig stroompje.
Een grote wijngaard (heel groot! Ben altijd blij dat ik zulke eindeloze rijen druiven niet hoef te snoeien!) met typisch Toscaans gehucht op een heuveltop.
De abdij waar we zijn omgekeerd. Prachtig gebouw, omringd door huizen die in meer en mindere mate waren ingestort. Vanuit zo’n halve ruïne schalde een onaangename echtelijke ruzie over het terrein. Een verrassing want niets deed vermoeden dat er mensen in die huizen zouden wonen.
Hier een foto van een detail van de abdij.
En hier een foto van iets anders ‘antieks’ dat je in Italie wel ‘ns vaker bij ruïnes tegenkomt.
Een andere kerk (de Pieve Sant Ippolito e Cassiano a Coneo) op de heuvel ertegenover, met lange door pijnbomen geflankeerde oprijlaan. 
Een herfstdag om van te dromen. Zalig weer.