Posted in: Montespertoli, Toscane, Wandelen Toscane

Prachtige herfstdag in Toscane

Zondag was het heerlijk warm (achttien graden) met af en toe een waterig zonnetje. Dat laatste had wel wat beter gekund, dan waren de foto’s zeker mooier geworden. Echter … ik heb genoten van alle verschillende kleuren en heb geen zin de foto’s te manipuleren, dus hier moeten we het mee doen!

De dagen ervoor heeft het geweldig geregend. Alles was zo nat dat we helemaal niets op het land konden doen. De hond vond het prima en heeft eindelijk weer eens een prachtige wandeling gemaakt. Her en der maakten we een kletspraatje met mensen die olijven aan het plukken waren ofwel langs kwamen joggen, ofwel anderszins bezig waren (veelal in de tuin).

Wat een heerlijke sfeer. Niets geeft mij meer het gevoel ergens thuis te zijn dan dit soort ongedwongen praatjes. In Umbrie genoot ik er ook altijd van.

De laatste foto is van knoflook die uit de grond is gehaald en gedurende de winter opgegeten zal gaan worden. Prachtig hoe die stok / dat boomstammetje aan een draadje hangt.

herfst-toscane-1 herfst-toscane-2 herfst-toscane-3 herfst-toscane-4

Posted in: Montespertoli, Toscane, Wandelen Toscane

Korte wandeling in de hitte

Eerst wilde het mooie weer maar niet komen, maar ineens sloeg het om en steeg de temperatuur met minstens 15 graden.

Om te wandelen zou je dus vroeg op moeten staan, maar dat bleek, zoals elk jaar, toch wel lastig in het weekend. Dus zijn we aan het eind van de dag een paar uurtjes wat gaan lopen.

wijngaard-toscane

Ik geniet elke keer weer van de strakke vorm van sommige wijngaarden. Met natuur heeft dit niets te maken, maar het is wel erg elegant.

Posted in: Montespertoli, Toscane

Le rondini – De zwaluwen

Vanochtend keek ik uit het raam en zag … heel donkere wolken en twee vrolijke zwaluwen die net deden alsof het echt lente was.

Vervolgens heeft het een groot deel van de dag geregend en dat gaat nou al weken zo in het weekend. Ook was er een fikse hagelbui die de daken wit achterliet. Dat vond ik wat sneu voor de pas gearriveerde zwaluwen en ik vroeg mij voor het eerst in mijn leven af hoe vogels zo’n bui zonder schade overleven. Waarschijnlijk weten ze dat ze ergens moeten gaan schuilen natuurlijk.

Daar hoeven zij niet voor op een smartphone te kijken!

Posted in: Appartement opknappen, Bureaucratie, Montespertoli

Verplichte gaten in de muur

We kregen afgelopen week controle van onze gasketel.

In Italië (misschien elders ook) ben je verplicht om jaarlijks iemand te laten komen voor de schoonmaak van de ketel en de analyse van de gassen. Ditmaal echter, kwam er een bureaucratisch mannetje met grote bril en behoorlijk vervelende maniertjes, om de papieren te controleren. Stempels tellen dus eigenlijk.

Er bleek al direct van alles niet te kloppen. Na een tijdje heen en weer bleek dat allemaal wel mee te vallen, maar de toon was al direct gezet. De boete zou 80 euro zijn.

De zwaar bebrilde serieus streng kijkende bureaucraat, keek niet alleen naar onze ketel. Hij keek ook n’s goed rond en zag dat wij een houtkachel hadden. Toen begon hij over onze luchttoevoer … want hij had slechts één gat in onze muur ontdekt.

Er volgde een ellenlange preek over hoe gevaarlijk dit is. Alleen al voor ons gasfornuis (we hebben een open keuken) zouden we een extra gat in de buitenmuur moeten maken, hoog in de kamer. Ons bestaande gat was ook te klein en moet groter worden gemaakt, maar omdat we een houtkachel hebben, moeten we ook een extra gat laten maken, een gat dat niet achter een kastje zit, maar rechtstreeks de kamer in komt.

Ik legde de beste man uit dat we hier de boel hadden verbouwd en nogal veel hadden geïnvesteerd in de nieuwe ramen die kabaal van buiten, buiten houden en warmte van binnen, binnen. Daar had hij echter niets mee te maken. Er moeten gaten bij. Prachtige grote gaten.

Onze lekker warme woonkamer moet van de Italiaanse staat dus van een koude kille en natte tocht van buiten worden voorzien. De gaten moeten namelijk aan tegenoverliggende kanten van de woonkamer worden gemaakt …

Nutteloos te zeggen dat ik sprakeloos achter ben gebleven.

Gedurende ruim een kwartier was de man bezig op officieel papier aantekeningen te maken, ik heb daar mijn handtekeningen onder moeten zetten. De man vond ook nog dat hij erg vriendelijk was geweest, want hij had ons geen boete gegeven omdat hij alleen was gekomen voor de gasketel en niet voor ‘gatencontrole’. Ik had er wat moeite mee om hem te bedanken, maar heb het toch maar wel gedaan. (slijmbal …!)

Sindsdien zie ik wel ineens huizen met gaten, was me voorheen nooit opgevat. Vandaag eentje die wel erg had overdreven:

huis-met-gaten-1 huis-met-gaten-2

Zes gaten aan één kant van een muur …

Zou me niet verbazen als deze controleur daar toevallig woont!

Posted in: Montespertoli, Toscane, Wandelen Toscane

Prachtig weer …

Daar staat zowel ‘prachtig weer’ in de zin van het weer, als oom in de zin dat het weer ‘ns prachtig was dit weekend.

We hebben een periode die in Italie ‘L’Estate di San Martino’ heet (de zomer van de heilige Martin). Nadat deze heilige, volgens de legende, zijn warme jas had weggegeven aan twee zwervers (een helft aan elk, dat stond er letterlijk, maar ik kan mij daar weinig bij voorstellen?), werd het zomaar heerlijk warm.

De dag van deze welkome heilige is 11 november. In Umbrie zei men altijd ‘a San Martino il mosto diventa vino’ (op S. Martin wordt de druivensap wijn). Het is dus ook de tijd van de vino novello. Dat kan geen toeval zijn!

Hoe dan ook, hier een aantal foto’s van de prachtige kleuren overal, deels tijdens zonsondergang gemaakt.

estate-di-san-martino-1 estate-di-san-martino-2 estate-di-san-martino-3 estate-di-san-martino-4 estate-di-san-martino-5 estate-di-san-martino-6 estate-di-san-martino-7 estate-di-san-martino-8 estate-di-san-martino-9 estate-di-san-martino-10 estate-di-san-martino-11 estate-di-san-martino-12 estate-di-san-martino-13 estate-di-san-martino-14 estate-di-san-martino-15 estate-di-san-martino-16

 

 

Posted in: Bijzondere mensen, Fietsen in Toscane, Montespertoli, Wandelen Toscane

Schrikken

Na een regenachtige ochtend (het was wel tijd ook, maar jeetje, wat is regen toch deprimerend!) ging ik ’s middags op stap, naar Certaldo.
De lucht klaarde en plots waren de kleuren schitterend.
Ik stopte om een foto van Certaldo te maken (zie onder). Na wat foto’s gemaakt te hebben had ik het gevoel dat ik in de gaten werd gehouden. Ik draaide mij om en schrok me wezenloos … maar het bleek enkel een vogelverschrikker te zijn.
Een heel enge!

vogelverschrikker

Hij heeft een das om, dat is op zich al heel verdacht als je naar de rest van de kleding kijkt, een overall en houthakkers overhemd. Nu is het op de foto niet goed te zien, maar de beste vogelverschrikker heeft een verschrikkelijke glimlach op zijn rode ronde gezicht. Daarnaast staat ie in een afschuwelijke hoop rotzooi …

Nu ik dit zo heb geformuleerd zie ik ineens het verband tussen ‘schrikken’ en ‘verschrikkelijk’. Maar dat terzijde.

Hier het uitzicht op Certaldo, een prachtig klein oud kasteel-dorpje.

Certaldo

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans, Montespertoli

Reacties op de hond

Inmiddels woont hondje Sandy bijna drie weken hier, op de derde verdieping van een gehorig appartementencomplex in Montespertoli. Het gaat prima geloof ik, maar … hoe vraag je een hond zoiets?

Een paar reacties uit de buurt …

Een meisje dat altijd hardloopt, fietst en bergen energie lijkt te hebben (ook als ze haar heel oude herdershond uitlaat, loopt ze met verende en snelle passen, heen en weer naar haar bejaarde vriendje die, zich moeizaam voortslepend, achterblijft) zegt tegenwoordig ‘ciao donne’ (dag vrouwen). Welja … waarom ook niet! Op gelijke voet met een hondje!

Eén van de buurmannen van hiernaast, een geweldige zuurpruim, wees mij zeer onvriendelijk terecht omdat volgens hem het hondje tegen de muur plast. Ik beloofde beter op te letten, maar legde als verdediging wel uit dat de hond normaal gesproken plast waar andere honden plassen.
De dag erop was hij de muur aan het schrobben en heeft er een viezig zwart goedje op gesmeerd zodat de muur er nu uitziet alsof heel zieke honden er plassen (en meer). Maar goed, de hond heeft haar interesse in de muur verloren.

Tot slot maakte een oud mannetje mij een tijdje geleden geweldig aan het lachen. Hij liep naar zijn Apecar (zo’n typisch Italiaanse driewieler), met een fluoriserend hemdje aan en een pet op. Hij leek mij van verre afkeurend aan te kijken, ging er zelfs ‘ns goed wijdbeens voor staan. Ik begreep niet wat er mis kon zijn en liep dus door. Toen ik hem passeerde zei het mannetje tegen de hond: ‘mannaggia che fortuna che hai con una padrona cosi bella’ (potverdikkie wat een mazzel heb jij met zo’n mooi baasje).
Tsja …

Ook onze benedenbuurman heeft voor het eerst sinds ruim anderhalf jaar iets tegen mij gezegd (dit ging er destijds mis: http://winitalie.com/2014/01/05/beter-een-goede-buur-dan/) toen ik hem in het trappenhuis met Sandy tegenkwam. Hij is dol op honden zo blijkt. Wederom onverwacht, ik was totaal gewend hem vriendelijk te groeten en standaard genegeerd te worden, maar een buurman die normaal doet is toch net iets prettiger.

En hier is Sandy in haar mandje, een groot deel van de dag brengt ze zo door, op haar rug slapend met een stukje tong uit haar mond.
Een echt oud vrouwtje?
Totdat je haar uitlaat … laatst had ze een ree te pakken, maar dat is een ander verhaal!

sandy

 

Posted in: Montespertoli

Daar ben ik weer

Het was even wat stiller dan normaal hier op mijn blog, want ik was op vakantie. Een paar dagen naar Frankrijk om mijn zus te bezoeken en daarna in de Alpen te wandelen en MTB’en (en ik heb er intens van genoten!) en een paar dagen thuis om van alles af te maken en ook te wandelen en fietsen.

Daarnaast heb ik het hondje opgehaald waar ik in Umbrie altijd op paste (ik was daar ‘custodian’ voor Amerikanen en paste op de huizen, onderhield tuin en zwembad en paste op hun katten en hondje). De nieuwe custodians zijn niet weg van honden en het arme beestje raakte wat in de verdrukking, dus vroegen ze of ik wellicht voor haar kon zorgen. Zeg daar maar ‘ns NEE tegen …

Een enorme verandering in mijn leven, deze kleine viervoeter op de derde verdieping. Ik ben nu verplicht ’s ochtends en ’s avonds haar uit te laten en probeer ook overdag een tijdje met haar buiten te zijn. Doet mij uiteindelijk ook goed, hoewel het niet altijd erg goed uitkomt.

Als ze vervolgens dit doet:Sandy-hondje-toscane-1

 

… en daarna weer hier gaat liggen …Sandy-hondje-toscane-2

 

… dan heb je toch een klein probleem. Maar, alles is oplosbaar, er hangt nu een oude handdoek bij de deur en de hond vindt het heerlijk daarmee te worden schoongemaakt.

Tot slot nog deze foto hier uit Montespertoli …het bankje met uitzicht op de Chianti (op de achtergrond is het kasteel van Sonnino zichtbaar, in Montespertoli). Echt weer thuis.

het-Chianti-bankje

Posted in: Bijzondere mensen, Montespertoli

Dracula …

Ik doneer bloed in Castelfiorentino. Naast het ziekenhuis staat een klein gebouwtje met ‘Centro Sangue’ (bloedcentrum) erop.

Ditmaal was er een andere arts (je krijgt een snelle controle alvorens je doneert). Streng keek ze mij aan en zei direct dat ze mijn naam maar niets vond omdat het zo lastig te typen was en ze moest mijn gegevens naar boven halen. Toen alles in orde bleek stak ze van wal met haar probleem op dit moment:

Het is zomer, iedereen is weg en niemand doneert bloed. Er ontstaan tekorten, want ongelukken gebeuren toch en volgens haar groeit het taboe op pijn hebben en doodgaan. Fel vroeg ze mij: ” zie jij nog wel ‘ns mensen met een stok lopen?”. Ik kon hier eigenlijk geen antwoord op bedenken, maar dat was ook niet nodig want na een korte pauze volgde: “nee, er zijn nauwelijks nog mensen die met een stok lopen want iedereen krijgt een nieuwe knie, een nieuwe heup of allebei”.

“Weet jij wel hoeveel bloed er nodig is voor een nieuwe knie”?
Ik had geen idee uiteraard.
“Twee zakken bloed, dat betekent twee mensen moeten komen doneren om iemand een nieuwe knie te kunnen geven, iedereen wil dat tegenwoordig, maar steeds minder mensen doneren. Vroeger had je gewoon pijn en dat hoorde bij oud worden. Tegenwoordig wil niemand meer dood en mag niemand meer pijn hebben. Een onhoudbare situatie!”

Ik kon niet anders dan ja zeggen en het met haar eens zijn, want als je arts bent in het bloedcentrum, dan heb je heel andere prestatiedruk dan wanneer je arts bent op de eerste hulp … we zien de wereld altijd vanuit ons eigen perspectief en dat perspectief verschilt enorm van beroep tot beroep. Ik kon mij even in haar verplaatsen en vanuit haar gezichtspunt heeft ze gelijk.

Ik liep in gedachten naar de zaal waar je doneert en kreeg direct volop aandacht van een zuster. Toen het bloed eenmaal werd afgenomen keek ik omhoog waar een TV het laatste nieuws de ruimte in gooide. Op de plank naast de TV prijkte een beeldje.

Overal in ziekenhuizen en andere gebouwen zie je beeldjes, bijna altijd van Maria of Jezus. In dit zaaltje stond echter geheel onverwachts en vol humor een beeldje van Dracula, bloed droop van zijn extreem lange hoektanden …

Zou dat wellicht een reden kunnen zijn dat de zaal zo leeg bleef, of komt het door de wat beangstigende redeneringen van de arts? Of is het gewoon zomer en ‘bloedheet’ en dus niet de juiste tijd van het jaar?

Posted in: Fietsen in Toscane, Montespertoli, Toscane

Romantisch in een veld zitten

Zaterdagavond gingen we erg laat nog een stukje fietsen. De zonsondergang was heel bijzonder en we waren niet de enigen die ervan genoten …

romantisch-toscane-3

In de verte zie je de Alpi Apuane (Apuaanse Alpen) in de buurt van Lucca. De zon verdween hier snel achter en daarna hadden we grote haast om nog voor het donker thuis te komen.

romantisch-toscane-2

romantisch-toscane-1

Wat een rijkdom!

Back to Top