Posted in: Bijzondere mensen, Montespertoli, Toscane, Wandelen Toscane

Biologisch? Nee, Biodynamisch!!

Gisteren was zware regenval voorspeld, maar we zijn toch een eindje  gaan wandelen, regenjas mee. In een prachtig vlak dal kwamen we een man tegen, druk het één of ander te zaaien. We stopten om een praatje te maken.

Ik vroeg of hij biologische groenten kweekte.

Zijn handen gingen in zijn zij, benen iets wijder uit elkaar, borst rechtop. Het was duidelijk dat hij wel iets over dit onderwerp te zeggen had. Het was ook direct duidelijk dat het niet al te positief zou zijn.

‘Biologisch’ zei hij, ‘Nee ik doe niet aan biologisch, maar di più!. Biodynamisch!’.

Bij het uitspreken van ‘dynamisch’ bewoog hij zijn handen snel van de ene naar de andere kant en terug, om het idee van ‘dynamiek’ kracht bij te zetten. Hij legde uit dat hij uiteraard kunstmest en ook la medicina gebruikt want hij gelooft helemaal niet in biologisch kweken. Daarvan krijg je lelijke groente, dat ziet hij altijd op de markt.

‘Ziet er niet uit, dat spul!’

In Italie noemen ze ‘gif voor planten’ steevast ‘medicijn’, la medicina. Inderdaad is het voor planten medicijn, maar vaak voor alle rest (en een evenwicht) niet zo best. Maar dat terzijde.

Na nog wat te hebben gekletst liepen we door. De rest van de dag hebben we gelachen over het bio – dynamisch met de bewegende handen. De beste man heeft er blijkbaar helemaal niets van begrepen, maar denkt het allemaal wel beter te weten!

Hoe vaak is dit niet het geval!

Het was een grijze dag, maar ik maakte toch een paar foto’s …
toscane-grijze-dag-maart-2toscane-grijze-dag-maart-1 toscane-grijze-dag-maart-3

 

We zijn overigens exact toen het begon te regen thuis gekomen. Wat een mazzel!

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

Trotse vader

Ik klets af en toe wat met een aantal andere zwemmers.

Maandag zag ik één van hen al trots als een pauw rondlopen en overal praatjes maken. Nadat hij hiermee klaar was begon hij baantjes te trekken naast mij.

Ik deed op een gegeven moment wat baantjes alleen benen met een plankje voor mij en mijn hoofd boven water, heerlijk ontspannend.

Naast mij dook de man plotseling op (letterlijk, want hij deed schoolslag met lange stukken onder water). In zijn enthousiasme mij zijn nieuws te vertellen verdronk hij zo’n beetje, door een  flinke golf water die rechtstreeks naar binnen ging. Eenmaal hersteld vertelde hij dat zijn zoon in de voorselectie voor de Europese kampioenschappen was gekozen.

Ik weet inmiddels hoeveel die zoon traint (zonder hem te kennen uiteraard) en hoeveel vaderlief probeert zijn zoon te steunen in diens pogingen hoog op de ladder te komen in de zwemwereld (maar! Huiswerk gaat voor, zo zegt hij altijd …!).

Ik maakte alle goedkeurende geluiden en bevestigingen die mij te binnen schoten en zei na een tijdje: ‘je zult wel trots zijn’. Overduidelijk was dit namelijk het geval.

Afkeurend kreeg ik terug: ‘No, orgoglioso? No no, assolutamente!’ (Nee, trots? Absoluut niet!).

En weg zwom hij … blijkbaar vindt hij trots zijn niet gepast. In theorie tenminste!

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

Oplichten verzekering?

Mijn vriend werd vorige week aangereden, achterop, door een keurige mevrouw in een vrij nieuwe auto. Ze bleek de echtgenote te zijn van een heel grote autodealer in Prato.

De verzekeringsdocumenten werden ingevuld en mijn vriend ging vrolijk verder op pad. De eigenaar van de dealer belde niet lang daarna dat zij graag zijn bestelbus wilden repareren en of hij de volgende dag niet langs kon komen om hen dat plezier te doen.

Zonder veel enthousiasme ging hij de volgende dag bij de dealer langs en kreeg te horen dat ze enorme problemen hebben want de auto die de aanrijding had veroorzaakt was alleen verzekerd voor schade aan derden. Of mijn vriend zo vriendelijk wilde zijn om pas over twee maanden aangifte te doen van de aanrijding, dan hadden zij de tijd de auto wel goed te verzekeren. In de tussentijd zou zijn bestelbus door hen worden gerepareerd. Over twee maanden zouden ze dan met een bestelbus van vrienden een zelfde ongeluk ‘in scene zetten’.

PAM … zonder blikken of blozen wordt zo’n oneerbaar voorstel gewoon gedaan, door één van de grotere autodealers uit de buurt …

Mijn vriend zag het helemaal niet zitten en bedacht al snel dat ze niet slechts hun ‘probleem’ proberen op te lossen, maar vooral proberen om flink geld aan het ongeluk te verdienen. Ze zouden namelijk zelf alle schade repareren en daar verdien je flink aan als autobedrijf.

Hij weigerde medewerking, maar ze bleven aanhouden en kwamen met nog een aantal andere oplossingen, allemaal uiteraard met als doel de verzekering op te lichten.

Ik kan alleen maar hopen dat ze gepakt worden. Mijn vriend heeft het voorval aan zijn verzekeringsagent doorgegeven, dus wie weet …

Scandaloso … (schandalig!), maar helaas in Italie vrij normaal. Deze foto past er wel bij, onderdeel van de dom van Florence.

schokkend

Posted in: Appartement opknappen, Bijzondere mensen, Montespertoli

Kruisjes

Gisteren ging ik met  een makelaar op pad. Ik had beter moeten weten, de beste man had mij allerhande huizen en terreinen voorgesteld die totaal niet voldoen aan mijn wensen, maar ik liet mij overtuigen omdat hij echt zeker wist dat ik deze huizen moest zien.

Het was totaal zinloos, hij bracht mij naar afschuwelijk lelijke huizen ofwel vreselijke plekken. Hij bleef maar praten over unieke kansen en dat ik mij die niet moest laten ontglippen. In zijn kleine oude Fiatje rommelde hij voortdurend met een doosje waar geur uit kwam en hij bood mij twee keer kauwgom aan. Ik kreeg het idee dat hij mij vond stinken, niet bijster bevorderlijk voor mijn humeur.

Onderweg reed hij gelukkig langzaam. Af en toe sloeg hij driftig een kruisje. Ik dacht dat het wellicht kwam door wat ik zei, ik had namelijk duidelijk geen interesse in de huizen die hij voorstelde. Toch maar even vragen. De makelaar zei heel trots dat hij niet langs een madonnabeeld kon rijden zonder een kruis te slaan.

Het stikt hier van de beeldjes langs de wegen en hij kent ze allemaal. Enthousiast gaf hij met grote precisie aan waar de volgende madonnabeeldjes stonden en sloeg, devoot en met groeiende intensiteit, kruisje na kruisje.

madonna-beeldje-2 madonna-beeldje

Posted in: Bijzondere mensen

Zingen voor geestelijk gehandicapten

Sinds september ben ik lid geworden van een koor, Sing We Will. Engelse pop/rock liedjes. Ontzettend leuk om te doen, een groep van super enthousiaste mensen met goed gevoel voor humor.

We treden af en toe op, vooral in bejaardentehuizen. Vandaag waren we uitgenodigd in een tehuis voor geestelijk gehandicapten. In een zaaltje zaten ze al behoorlijk verveeld te wachten toen wij alles nog op moesten zetten. Er kwamen allerhande moeilijke geluiden uit het publiek. Was het protest, was het nieuwsgierigheid, was het altijd zo?

We begonnen te zingen en binnen de kortste keren was het één groot feest. Her en der bleef iemand half in slaap ongelukkig zitten zijn, maar de rest was blij, heel erg blij. Het was feest, carnaval, ze hadden zelfgemaakte maskers op die al gauw waren verdwenen. Eén zielige vrouw had het masker grotendeels over haar ogen, maar liet het er maar bij. Ze was niet blij en werd het ook niet, omringd door vrolijkheid of niet.

Toen we na een uur klaar waren met zingen wilden ze graag nog meer horen. Daarna moesten we door het publiek, dat inmiddels deels was gaan dansen, naar de ruimte waar onze tassen stonden, en daarna weer door het publiek om naar buiten te kunnen.

Wild werden handen geschud en onverstaanbare zinnen vol vuur geuit. Eén man in een rolstoel kuste mij vreselijk nat op mijn wang, door het dolle heen. Hij had het hele uur zitten meedeinen, af en toe met hoog uitgestrekte armen klappend.

Ik reed terug door het drukke verkeer van Florence met drie andere koorleden. De conclusie was dat we, zonder dat dat onze bedoeling was, een groepje mensen blij hadden gemaakt.

Dat geeft een onvoorstelbaar goed gevoel.

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

De nieuwe technologie

Ik belde vanochtend een ‘agente immobiliare’ (makelaar). Ben op zoek naar een stukje grond waar ik een klein simpel huisje op zou mogen bouwen, maar dat is niet zo eenvoudig hier.

Waar ligt het stuk grond, vroeg ik als eerste. Tussen Montespertoli en Castelfiorentino kreeg ik als volledig nutteloos antwoord. Ik zei dat daar twaalf kilometer tussen lag. Een diepe zucht. Waar woont u? In Montespertoli. Ah, dus u woont in Montespertoli. Ja. Kent u het een beetje? Ja ik ken het goed. OK, nou het stukje grond ligt niet ver van Montespertoli. OK, maar waar dan?

… zo ging het een tijdje door tot ik erachter kwam dat de beste man het gewoon niet uit kon leggen.

Zou hij mij een email kunnen sturen met meer informatie? Nou nee, hij wilde liever dat ik samen met hem ging kijken. Ik hield vol dat ik liever een email ontving om geen tijd zinloos te verdoen. Hij ging nog altijd tegensputterend akkoord, alsof ik wel enorm lastig was.

Zal ik u een sms sturen met mijn email adres? “No, per l’amor di Dio, non ci capisco nulla di sti’msm” (Nee, in Godsnaam, ik begrijp niets van dat soort msm). Ik had de neiging de man te verbeteren, maar hij was al aangebrand genoeg.

Ik moest dus mijn email adres spellen. Het duurde ongeveer 4 minuten voor hij alles correct had, als het al correct is. Zijn medewerker zal de mail gaan sturen, want de man zelf hield trots vol dat hij helemaal niets van al die nieuwe technologie wist en dat wilde hij ook per se zo houden.

Onvoorstelbaar dat zo’n man een bedrijf kan hebben in deze tijden. Hoewel, ik ben inmiddels wel erg benieuwd wie dit is en hij maakt vreemd genoeg ook een eerlijke en directe indruk, zo zonder moderne technologische gemakken.

Posted in: Bijzondere mensen, Toscane

Zwemmen op doktersrecept

Ik zwem twee keer per week in San Casciano en af en toe spreek ik een oudere man die heel langzaam baantjes trekt, altijd rugslag. De man is al jaren met pensioen en zwemt op recept van de dokter. Hij heeft een bypass en sinds dat drama leeft hij gezond. Hij lacht vriendelijk bij alles wat hij zegt, maar zijn ogen lachen niet mee.

Gisteren zag ik hem weer voor het eerst na de kerstperiode. Na ons verlate ‘buon anno’ (goed jaar) leerde ik dat de beste man zelfs met Kerst niet veel had gegeten en wel extra veel had gedanst om te compenseren voor het gebrek aan zwemmen. Dat had de dokter hem aangeraden.

Het baasje had het zwemmen wel gemist zei hij. Zwemmen helpt hem enorm bij het dansen.

Dat gezegd hebbende zette hij af en begon geconcentreerd aan nog maar een baantje rugslag.

Posted in: Bijzondere mensen, Montespertoli, Toscane, Wandelen Toscane

De leeftijd mee …

Een paar dagen geleden ging ik een stukje hardlopen. Op het eind is een lange trap die ik wel eens opren. Zo ook deze keer, maar ik trof er twee moeders en wat kleine kinderen. Ik rende toch de trap maar op, niet erg op mijn gemak en bang met ‘Rocky’ vergeleken te worden (en een brutta figura te slaan).

Het kleinste jochie rende voor mij uit en hij bleef het volhouden, best knap voor een mannetje met zulke kleine beentjes (hoewel ik er heel eerlijk bij moet zeggen dat mijn tempo niet hoog lag!). Bijna boven zei ik tegen het mannetje ‘bravissimo, vai bene cosi!’ (heel goed, ga zo door).

Hijgend kreeg ik terug: “ma io ho il vantaggio dell’età” (maar ik heb mijn leeftijd mee).

Vertederend en tegelijk lachwekkend, zo’n volwassen zin, trots op zijn prestatie maar ook bescheiden.

Ik ga geen foto van de trap plaatsen, maar heb nog wat foto’s van de Pieve van Montespertoli, zondag gemaakt tijdens een schitterende wandeling.

la-pieve-mercato-san-piero-1 la-pieve-mercato-san-piero-2 la-pieve-mercato-san-piero-3 la-pieve-mercato-san-piero-4

Posted in: Bijzondere mensen, Toscane

Neus snuiten

Gisteren ging ik zwemmen in San Casciano. Ik kom er regelmatig en ken inmiddels wat mensen.

Dit keer zwom er een man in de baan naast mij die ik nog niet eerder had gezien. Toen ik even aan de kant aan uitrusten was begon hij een praatje. Dat hij in geen tijden iemand zo goed had zien zwemmen en wie mijn trainer was. Verbouwereerd antwoordde ik dat ik geen trainer heb en verder goed weet dat ik erg langzaam zwem (met andere woorden … ‘WAT MOT JE’). Hij vertelde dat hij zelf zwemtrainer was geweest en dus echt wel kijk erop had. Helaas voor hem echter had ik hem zien zwemmen en je kunt het ‘zwemmen’ noemen, maar ook ‘niet verdrinken’ zou de lading prima dekken. Ik hield dit echter maar voor mij. Hij deed nog een poging mij te paaien … ’tegenwoordig leren ze de jongeren wel snel te zwemmen, maar mooi is het niet’.

Oei oei oei wat een kluns. Ik wees droogjes naar een jonge vrouw die vreselijk hard gaat en prachtig zwemt, ik kijk altijd graag naar haar terwijl ze mij moeiteloos keer op keer inhaalt. Ik vroeg de beste man wat er niet mooi aan haar slag was en zei er direct achteraan dat ik doorging met zwemmen.

In de tijd dat ik mijn zwembrilletje schoonmaakte en weer opzette snoot deze man met veel kabaal zijn neus in zijn hand en die hand spoelde hij met vlugge bewegingen schoon in het zwembadwater. Drie keer achter elkaar. Ik ben niet snel ontdaan, maar vond dit toch wel uitgesproken vies.

Posted in: Bijzondere mensen

Il Canile – Het Hondenasiel

In Umbrie had ik hondjes en die mis ik nogal. Ik besloot dus ‘ns te kijken of er hier een dierenasiel in de buurt was om daar af en toe wat te helpen.

Ik kwam op een keurige website en er is een goed onderhouden Facebook pagina. Op de website stond dat je elke dinsdagochtend en zaterdagochtend met de honden uit het asiel kon gaan wandelen. Een uitstekend idee.

Ik kwam op de weg naar het asiel al twee vrouwen tegen, elk met een blije hond aan de lijn. De vrouw die het asiel beheert was in eerste instantie wat kil, maar ze ontdooide gelukkig al snel. Ik heb zes hondjes een stukje laten lopen. Ze waren allemaal prima verzorgd en idioot blij om weer terug naar hun kennel te mogen.

Toen ik zei dat ik dat een heel goed teken vond kreeg ik een strenge blik van een van de vrijwilligers die er ook was. Ze vond dat al deze blije hondjes zeker nog blijer zouden zijn als ze een echt huis zouden hebben met veel aandacht. Tja, daar kon ik haar alleen maar gelijk in geven.

Ik ging onder de modder en met de sterke geur van kennel honden terug naar huis. Nederig wegens al het fantastische werk dat deze vrouwen (ja ja het zijn allemaal vrouwen) doen met de honden. Blij dat er in Italie ook zulke positieve dingen zijn (helaas hoor je hier eigenlijk alleen maar slecht nieuws over corruptie en bureaucratie, waar enkelen beter van worden en ‘het volk’ gebukt onder gaat).

Nederig omdat ik dacht dat ik wellicht bij zou kunnen dragen aan de organisatie … maar het loopt op rolletjes en de honden die niet direct worden geadopteerd, hebben het op zich goed.

Hier een foto van één van de hondjes waar ik gisteren een stukje mee heb gelopen. Een schat van een hondje …

Screen Shot 2014-12-03 at 16.31.01

Back to Top