Posted in: Bijzondere mensen

Zingen voor geestelijk gehandicapten

Sinds september ben ik lid geworden van een koor, Sing We Will. Engelse pop/rock liedjes. Ontzettend leuk om te doen, een groep van super enthousiaste mensen met goed gevoel voor humor.

We treden af en toe op, vooral in bejaardentehuizen. Vandaag waren we uitgenodigd in een tehuis voor geestelijk gehandicapten. In een zaaltje zaten ze al behoorlijk verveeld te wachten toen wij alles nog op moesten zetten. Er kwamen allerhande moeilijke geluiden uit het publiek. Was het protest, was het nieuwsgierigheid, was het altijd zo?

We begonnen te zingen en binnen de kortste keren was het één groot feest. Her en der bleef iemand half in slaap ongelukkig zitten zijn, maar de rest was blij, heel erg blij. Het was feest, carnaval, ze hadden zelfgemaakte maskers op die al gauw waren verdwenen. Eén zielige vrouw had het masker grotendeels over haar ogen, maar liet het er maar bij. Ze was niet blij en werd het ook niet, omringd door vrolijkheid of niet.

Toen we na een uur klaar waren met zingen wilden ze graag nog meer horen. Daarna moesten we door het publiek, dat inmiddels deels was gaan dansen, naar de ruimte waar onze tassen stonden, en daarna weer door het publiek om naar buiten te kunnen.

Wild werden handen geschud en onverstaanbare zinnen vol vuur geuit. Eén man in een rolstoel kuste mij vreselijk nat op mijn wang, door het dolle heen. Hij had het hele uur zitten meedeinen, af en toe met hoog uitgestrekte armen klappend.

Ik reed terug door het drukke verkeer van Florence met drie andere koorleden. De conclusie was dat we, zonder dat dat onze bedoeling was, een groepje mensen blij hadden gemaakt.

Dat geeft een onvoorstelbaar goed gevoel.

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

De nieuwe technologie

Ik belde vanochtend een ‘agente immobiliare’ (makelaar). Ben op zoek naar een stukje grond waar ik een klein simpel huisje op zou mogen bouwen, maar dat is niet zo eenvoudig hier.

Waar ligt het stuk grond, vroeg ik als eerste. Tussen Montespertoli en Castelfiorentino kreeg ik als volledig nutteloos antwoord. Ik zei dat daar twaalf kilometer tussen lag. Een diepe zucht. Waar woont u? In Montespertoli. Ah, dus u woont in Montespertoli. Ja. Kent u het een beetje? Ja ik ken het goed. OK, nou het stukje grond ligt niet ver van Montespertoli. OK, maar waar dan?

… zo ging het een tijdje door tot ik erachter kwam dat de beste man het gewoon niet uit kon leggen.

Zou hij mij een email kunnen sturen met meer informatie? Nou nee, hij wilde liever dat ik samen met hem ging kijken. Ik hield vol dat ik liever een email ontving om geen tijd zinloos te verdoen. Hij ging nog altijd tegensputterend akkoord, alsof ik wel enorm lastig was.

Zal ik u een sms sturen met mijn email adres? “No, per l’amor di Dio, non ci capisco nulla di sti’msm” (Nee, in Godsnaam, ik begrijp niets van dat soort msm). Ik had de neiging de man te verbeteren, maar hij was al aangebrand genoeg.

Ik moest dus mijn email adres spellen. Het duurde ongeveer 4 minuten voor hij alles correct had, als het al correct is. Zijn medewerker zal de mail gaan sturen, want de man zelf hield trots vol dat hij helemaal niets van al die nieuwe technologie wist en dat wilde hij ook per se zo houden.

Onvoorstelbaar dat zo’n man een bedrijf kan hebben in deze tijden. Hoewel, ik ben inmiddels wel erg benieuwd wie dit is en hij maakt vreemd genoeg ook een eerlijke en directe indruk, zo zonder moderne technologische gemakken.

Posted in: Bijzondere mensen, Toscane

Zwemmen op doktersrecept

Ik zwem twee keer per week in San Casciano en af en toe spreek ik een oudere man die heel langzaam baantjes trekt, altijd rugslag. De man is al jaren met pensioen en zwemt op recept van de dokter. Hij heeft een bypass en sinds dat drama leeft hij gezond. Hij lacht vriendelijk bij alles wat hij zegt, maar zijn ogen lachen niet mee.

Gisteren zag ik hem weer voor het eerst na de kerstperiode. Na ons verlate ‘buon anno’ (goed jaar) leerde ik dat de beste man zelfs met Kerst niet veel had gegeten en wel extra veel had gedanst om te compenseren voor het gebrek aan zwemmen. Dat had de dokter hem aangeraden.

Het baasje had het zwemmen wel gemist zei hij. Zwemmen helpt hem enorm bij het dansen.

Dat gezegd hebbende zette hij af en begon geconcentreerd aan nog maar een baantje rugslag.

Posted in: Bijzondere mensen, Montespertoli, Toscane, Wandelen Toscane

De leeftijd mee …

Een paar dagen geleden ging ik een stukje hardlopen. Op het eind is een lange trap die ik wel eens opren. Zo ook deze keer, maar ik trof er twee moeders en wat kleine kinderen. Ik rende toch de trap maar op, niet erg op mijn gemak en bang met ‘Rocky’ vergeleken te worden (en een brutta figura te slaan).

Het kleinste jochie rende voor mij uit en hij bleef het volhouden, best knap voor een mannetje met zulke kleine beentjes (hoewel ik er heel eerlijk bij moet zeggen dat mijn tempo niet hoog lag!). Bijna boven zei ik tegen het mannetje ‘bravissimo, vai bene cosi!’ (heel goed, ga zo door).

Hijgend kreeg ik terug: “ma io ho il vantaggio dell’età” (maar ik heb mijn leeftijd mee).

Vertederend en tegelijk lachwekkend, zo’n volwassen zin, trots op zijn prestatie maar ook bescheiden.

Ik ga geen foto van de trap plaatsen, maar heb nog wat foto’s van de Pieve van Montespertoli, zondag gemaakt tijdens een schitterende wandeling.

la-pieve-mercato-san-piero-1 la-pieve-mercato-san-piero-2 la-pieve-mercato-san-piero-3 la-pieve-mercato-san-piero-4

Posted in: Bijzondere mensen, Toscane

Neus snuiten

Gisteren ging ik zwemmen in San Casciano. Ik kom er regelmatig en ken inmiddels wat mensen.

Dit keer zwom er een man in de baan naast mij die ik nog niet eerder had gezien. Toen ik even aan de kant aan uitrusten was begon hij een praatje. Dat hij in geen tijden iemand zo goed had zien zwemmen en wie mijn trainer was. Verbouwereerd antwoordde ik dat ik geen trainer heb en verder goed weet dat ik erg langzaam zwem (met andere woorden … ‘WAT MOT JE’). Hij vertelde dat hij zelf zwemtrainer was geweest en dus echt wel kijk erop had. Helaas voor hem echter had ik hem zien zwemmen en je kunt het ‘zwemmen’ noemen, maar ook ‘niet verdrinken’ zou de lading prima dekken. Ik hield dit echter maar voor mij. Hij deed nog een poging mij te paaien … ’tegenwoordig leren ze de jongeren wel snel te zwemmen, maar mooi is het niet’.

Oei oei oei wat een kluns. Ik wees droogjes naar een jonge vrouw die vreselijk hard gaat en prachtig zwemt, ik kijk altijd graag naar haar terwijl ze mij moeiteloos keer op keer inhaalt. Ik vroeg de beste man wat er niet mooi aan haar slag was en zei er direct achteraan dat ik doorging met zwemmen.

In de tijd dat ik mijn zwembrilletje schoonmaakte en weer opzette snoot deze man met veel kabaal zijn neus in zijn hand en die hand spoelde hij met vlugge bewegingen schoon in het zwembadwater. Drie keer achter elkaar. Ik ben niet snel ontdaan, maar vond dit toch wel uitgesproken vies.

Posted in: Bijzondere mensen

Il Canile – Het Hondenasiel

In Umbrie had ik hondjes en die mis ik nogal. Ik besloot dus ‘ns te kijken of er hier een dierenasiel in de buurt was om daar af en toe wat te helpen.

Ik kwam op een keurige website en er is een goed onderhouden Facebook pagina. Op de website stond dat je elke dinsdagochtend en zaterdagochtend met de honden uit het asiel kon gaan wandelen. Een uitstekend idee.

Ik kwam op de weg naar het asiel al twee vrouwen tegen, elk met een blije hond aan de lijn. De vrouw die het asiel beheert was in eerste instantie wat kil, maar ze ontdooide gelukkig al snel. Ik heb zes hondjes een stukje laten lopen. Ze waren allemaal prima verzorgd en idioot blij om weer terug naar hun kennel te mogen.

Toen ik zei dat ik dat een heel goed teken vond kreeg ik een strenge blik van een van de vrijwilligers die er ook was. Ze vond dat al deze blije hondjes zeker nog blijer zouden zijn als ze een echt huis zouden hebben met veel aandacht. Tja, daar kon ik haar alleen maar gelijk in geven.

Ik ging onder de modder en met de sterke geur van kennel honden terug naar huis. Nederig wegens al het fantastische werk dat deze vrouwen (ja ja het zijn allemaal vrouwen) doen met de honden. Blij dat er in Italie ook zulke positieve dingen zijn (helaas hoor je hier eigenlijk alleen maar slecht nieuws over corruptie en bureaucratie, waar enkelen beter van worden en ‘het volk’ gebukt onder gaat).

Nederig omdat ik dacht dat ik wellicht bij zou kunnen dragen aan de organisatie … maar het loopt op rolletjes en de honden die niet direct worden geadopteerd, hebben het op zich goed.

Hier een foto van één van de hondjes waar ik gisteren een stukje mee heb gelopen. Een schat van een hondje …

Screen Shot 2014-12-03 at 16.31.01

Posted in: Algemeen, Bijzondere mensen

Doodlopende weg

Niet zo handig gekozen deze drie straatnamen?

Alledrie doodlopende wegen… en deze drie mannen zijn allen door de mafia vermoord (nadat ze grote moeite hebben gedaan de mafia te bestrijden).

doodlopende-wegen-1 doodlopende-wegen-2 doodlopende-wegen-3

 

Dit is in Capraia, tussen Montelupo en Empoli. Een nieuwe wijk, stevig heuvel op. De drie wegen liggen naast elkaar. Is het ironie of heeft de gemeente er niet bij stilgestaan?

Posted in: Bijzondere mensen, Fietsen in Toscane

Alpaca bar

alpaca-in-de-bar

In Montespertoli op een kruispunt aan de rand van het dorpje, kwamen we langs deze man fietsen die zijn alpaca’s mee had genomen naar de bar. Hij zat klaar om aan de lunch te beginnen.

Ik vroeg of ik een foto mocht maken en we raakten aan de praat.

Hij neemt de alpaca’s mee om ze op te voeden. Hoezo ‘opvoeden’ vroeg ik? Alpacas grazen toch buiten in de wei? Jawel zei hij, maar hij verkocht ze af en toen aan families of boerderijen en wilde dat zijn alpaca’s gewend waren aan verkeer en mensen. Ze vinden het niet per se prettig om aangeraakt worden door bijvoorbeeld kleine kinderen en hij wil voorkomen dat zijn alpaca’s verkeerd reageren. Dus laat hij ze wennen aan mensen, klein en groot.

Hij neemt ze mee naar de bar in zijn auto. De zwarte is inmiddels gewend en springt er zo in. De witte is nog jong en moet in de achterklep getild worden.

Tijdens de lunch zijn de alpaca’s rustig zei hij, maar ze weten wanneer hij klaar is met eten en eisen dan aandacht en iets lekkers. Ze gaan dus dan de tafel afruimen, op ‘hardhandige’ manier  (ze trekken de placemat gewoon van tafel) en gaan aan het haar van de beste man trekken. De vooruitstaande tandjes kunnen heel goed knabbelen.

Wat voor lekkers willen de beestjes? Ik opperde misschien wat verse kruiden, want ik loop regelmatig langs hun omheining en geef ze dan laurierblaadjes, de laurierheg groeit er namelijk naast. Ze vinden dat zalig.

Maar nee. Ze krijgen een bombolone. Dat is een (heel gezonde … ahum) met creme gevulde gefrituurde rol deeg. Als de zwarte alpaca haar bombolone niet krijgt, wordt ze krengig. Ik heb maar niet verder gevraagd, maar vond het typisch Italiaans. Het land van de verwende kindertjes die vervelend worden als ze niet krijgen wat ze willen.

De man was heel trots op dit gedrag van zijn geliefde dieren. Ik was vertederd door deze man, die zo dol is op zijn dieren dat hij ze meeneemt lunchen onder het mom dat hij ze op moet voeden.

Back to Top