Posted in: Bijzondere mensen, Fietsen in Toscane, Montespertoli, Wandelen Toscane

Schrikken

Na een regenachtige ochtend (het was wel tijd ook, maar jeetje, wat is regen toch deprimerend!) ging ik ’s middags op stap, naar Certaldo.
De lucht klaarde en plots waren de kleuren schitterend.
Ik stopte om een foto van Certaldo te maken (zie onder). Na wat foto’s gemaakt te hebben had ik het gevoel dat ik in de gaten werd gehouden. Ik draaide mij om en schrok me wezenloos … maar het bleek enkel een vogelverschrikker te zijn.
Een heel enge!

vogelverschrikker

Hij heeft een das om, dat is op zich al heel verdacht als je naar de rest van de kleding kijkt, een overall en houthakkers overhemd. Nu is het op de foto niet goed te zien, maar de beste vogelverschrikker heeft een verschrikkelijke glimlach op zijn rode ronde gezicht. Daarnaast staat ie in een afschuwelijke hoop rotzooi …

Nu ik dit zo heb geformuleerd zie ik ineens het verband tussen ‘schrikken’ en ‘verschrikkelijk’. Maar dat terzijde.

Hier het uitzicht op Certaldo, een prachtig klein oud kasteel-dorpje.

Certaldo

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

De waterpolo coach …

Ik zwom vandaag mijn laatste baantjes toen, na de lange zomervakantie, de kindjes van het waterpolo team aan een peptalk (maar zeg maar preek) van hun coach werden onderworpen.

Vorig jaar ging het exact hetzelfde. Dezelfde negatieve uitdrukking, deprimerende zinnen die alles behalve oppeppend werken en de jochies die niet goed weten hoe ze moeten kijken.

De rest van het jaar kom ik ze regelmatig tegen, die jochies die na school komen trainen. Vrije tijd heet dat en gelukkig schijnen de meesten er lol in te hebben. Ik begrijp niet hoe ze dat voor elkaar krijgen met zo’n trainer. Hij lijkt net te zijn weggelopen uit een slechte en Amerikaanse oorlogsfilm, waar hij als beneden-middelmatige sergeant (of hoe zo’n figuur ook maar mag heten) zijn troepen toespreekt. Deze trainer gebruikt dezelfde net iets te lange pauzes en zo’n zelfde intens deprimerend toontje. De inhoud van de preek komt erop neer dat de jongens alles van zichzelf moeten geven, dat het dit jaar niet zo kan als vorig jaar, dat ze discipline moeten hebben en echt totaal niet deugen, op geen enkel vlak.

Exact dezelfde zinnen van vorig jaar.

Misschien kan de trainer maar één rol uit zijn hoofd leren en is dat deze geworden?

Knap dat de jochies na de volslagen idiote pep-preek, vrolijk met de echte training begonnen. Ik zou per direct gestopt zijn met als zwaarwegende reden dat zo’n idioot mij niet kan motiveren (en mijn ouders er nog voor moeten betalen ook).

Ik begin blijkbaar oud en star te worden!

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans, Montespertoli

Reacties op de hond

Inmiddels woont hondje Sandy bijna drie weken hier, op de derde verdieping van een gehorig appartementencomplex in Montespertoli. Het gaat prima geloof ik, maar … hoe vraag je een hond zoiets?

Een paar reacties uit de buurt …

Een meisje dat altijd hardloopt, fietst en bergen energie lijkt te hebben (ook als ze haar heel oude herdershond uitlaat, loopt ze met verende en snelle passen, heen en weer naar haar bejaarde vriendje die, zich moeizaam voortslepend, achterblijft) zegt tegenwoordig ‘ciao donne’ (dag vrouwen). Welja … waarom ook niet! Op gelijke voet met een hondje!

Eén van de buurmannen van hiernaast, een geweldige zuurpruim, wees mij zeer onvriendelijk terecht omdat volgens hem het hondje tegen de muur plast. Ik beloofde beter op te letten, maar legde als verdediging wel uit dat de hond normaal gesproken plast waar andere honden plassen.
De dag erop was hij de muur aan het schrobben en heeft er een viezig zwart goedje op gesmeerd zodat de muur er nu uitziet alsof heel zieke honden er plassen (en meer). Maar goed, de hond heeft haar interesse in de muur verloren.

Tot slot maakte een oud mannetje mij een tijdje geleden geweldig aan het lachen. Hij liep naar zijn Apecar (zo’n typisch Italiaanse driewieler), met een fluoriserend hemdje aan en een pet op. Hij leek mij van verre afkeurend aan te kijken, ging er zelfs ‘ns goed wijdbeens voor staan. Ik begreep niet wat er mis kon zijn en liep dus door. Toen ik hem passeerde zei het mannetje tegen de hond: ‘mannaggia che fortuna che hai con una padrona cosi bella’ (potverdikkie wat een mazzel heb jij met zo’n mooi baasje).
Tsja …

Ook onze benedenbuurman heeft voor het eerst sinds ruim anderhalf jaar iets tegen mij gezegd (dit ging er destijds mis: http://winitalie.com/2014/01/05/beter-een-goede-buur-dan/) toen ik hem in het trappenhuis met Sandy tegenkwam. Hij is dol op honden zo blijkt. Wederom onverwacht, ik was totaal gewend hem vriendelijk te groeten en standaard genegeerd te worden, maar een buurman die normaal doet is toch net iets prettiger.

En hier is Sandy in haar mandje, een groot deel van de dag brengt ze zo door, op haar rug slapend met een stukje tong uit haar mond.
Een echt oud vrouwtje?
Totdat je haar uitlaat … laatst had ze een ree te pakken, maar dat is een ander verhaal!

sandy

 

Posted in: Bijzondere mensen, Montespertoli

Dracula …

Ik doneer bloed in Castelfiorentino. Naast het ziekenhuis staat een klein gebouwtje met ‘Centro Sangue’ (bloedcentrum) erop.

Ditmaal was er een andere arts (je krijgt een snelle controle alvorens je doneert). Streng keek ze mij aan en zei direct dat ze mijn naam maar niets vond omdat het zo lastig te typen was en ze moest mijn gegevens naar boven halen. Toen alles in orde bleek stak ze van wal met haar probleem op dit moment:

Het is zomer, iedereen is weg en niemand doneert bloed. Er ontstaan tekorten, want ongelukken gebeuren toch en volgens haar groeit het taboe op pijn hebben en doodgaan. Fel vroeg ze mij: ” zie jij nog wel ‘ns mensen met een stok lopen?”. Ik kon hier eigenlijk geen antwoord op bedenken, maar dat was ook niet nodig want na een korte pauze volgde: “nee, er zijn nauwelijks nog mensen die met een stok lopen want iedereen krijgt een nieuwe knie, een nieuwe heup of allebei”.

“Weet jij wel hoeveel bloed er nodig is voor een nieuwe knie”?
Ik had geen idee uiteraard.
“Twee zakken bloed, dat betekent twee mensen moeten komen doneren om iemand een nieuwe knie te kunnen geven, iedereen wil dat tegenwoordig, maar steeds minder mensen doneren. Vroeger had je gewoon pijn en dat hoorde bij oud worden. Tegenwoordig wil niemand meer dood en mag niemand meer pijn hebben. Een onhoudbare situatie!”

Ik kon niet anders dan ja zeggen en het met haar eens zijn, want als je arts bent in het bloedcentrum, dan heb je heel andere prestatiedruk dan wanneer je arts bent op de eerste hulp … we zien de wereld altijd vanuit ons eigen perspectief en dat perspectief verschilt enorm van beroep tot beroep. Ik kon mij even in haar verplaatsen en vanuit haar gezichtspunt heeft ze gelijk.

Ik liep in gedachten naar de zaal waar je doneert en kreeg direct volop aandacht van een zuster. Toen het bloed eenmaal werd afgenomen keek ik omhoog waar een TV het laatste nieuws de ruimte in gooide. Op de plank naast de TV prijkte een beeldje.

Overal in ziekenhuizen en andere gebouwen zie je beeldjes, bijna altijd van Maria of Jezus. In dit zaaltje stond echter geheel onverwachts en vol humor een beeldje van Dracula, bloed droop van zijn extreem lange hoektanden …

Zou dat wellicht een reden kunnen zijn dat de zaal zo leeg bleef, of komt het door de wat beangstigende redeneringen van de arts? Of is het gewoon zomer en ‘bloedheet’ en dus niet de juiste tijd van het jaar?

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

Oud en zorgzaam

Gisteren liep ik naar het centrum van Montespertoli en zag een bejaarde dochter die haar nog veel ‘bejaarderdere’ vader ‘uitliet’.

Je ziet het vaak hier in Italie dat ouderen met ondersteuning een eindje gaan wandelen, al dan niet volledig kromgetrokken en/of scheef. Zolang ze recht en redelijk stevig op de been zijn doen ze alles zelfstandig, maar zodra dat niet meer gaat, schuifelen ze moeizaam naast een jonger exemplaar over de stoep (als die al bestaat en niet volstaat met geparkeerde auto’s).

De hoogbejaarde man kwam langs een plantenbak van de gemeente. Er zat een struik in die wat dode takken had. De man ging, ondanks luid protest van zijn dochter, dat wel even in orde brengen. Zijn handen zaten al onder de aarde en de plant werd keurig de aandacht gegeven die het verdiende alvorens ik voorbij was en het stel niet langer kon observeren.

Deze generatie heeft op het land gewerkt en de zorg voor alles wat groeit en bloeit, de zorg voor de directe omgeving, zit hen in het bloed. Prachtig om te zien.

De dochter schaamde zich uitgebreid en dat typeert wellicht het verschil in cultuur dat in Italie (en niet alleen hier) is ontstaan. Gelukkig pakken een aantal jongeren het roer over, twee generaties overslaand!

Posted in: Bijzondere mensen

Een reep chocola

Al jaren kun je in veel supermarkten in Italie zelf boodschappen scannen en daarna automatisch en snel afrekenen.

Ik ben dit uiteindelijk ook gaan doen, ondanks dat de supermarktketen nu bij kan houden wat ik koop (wc-papier, bier en heel veel chocola … zo, dan weten jullie dat ook direct!).

De eerste paar keren kreeg ik steeds controle, maar daarna nooit meer.

Vorige week kwam ik thuis, legde mijn buit aan chocola op z’n plek en keek naar de bon. Oh oh … ik bleek één reep niet gescand te hebben.

Vandaag was ik weer bij dezelfde supermarkt en besloot het toch maar op te biechten. De mevrouw die mij aanhoorde keek mij met steeds groter wordende ogen aan, heel streng ook nog ‘ns, dus terwijl ik mijn verhaal ongemakkelijk deed begon ik spijt te krijgen. Terug kon ik niet meer.

Klaar met de biecht ging de uitdrukking van de vrouw van streng naar verbaasd en daarna lukte het haar niet om uit haar woorden te komen. Een series ‘ma’ en ‘ehms’ volgden.

Toen zei ze ‘Ma … ma signora, ma perché mi dice questo?’ (maar … maar mevrouw … waarom vertelt u mij dit?). Ze legde uit alsof ik een dom wichtje was dat niemand erachter was gekomen. Daarna herstelde ze zich enigszins en bedankte mij voor mijn eerlijkheid. ‘Straordinario’ (buitengewoon) vond ze het.

Kon ik de reep alsnog betalen of moest ik de reep terugbrengen? Dat wilde ik al vanaf het begin weten. Ze had geen idee en de directeur kwam eraan te pas. Na overleg kon ik de reep alsnog betalen en daarmee was alles afgehandeld. Alleen bleef die mevrouw bleef mij heel vreemd aankijken, alsof ze een geest had gezien, of zou het een engeltje zijn geweest?

Posted in: Bijzondere mensen, Wandelen Toscane

Eeuwenoude kaas uit Toscane

Lucardo is een kasteel-dorpje vlakbij Montespertoli. Je hebt het mooiste uitzicht dat je maar hebben kunt, over heel Toscane zo’n beetje (moet je wel geluk hebben met het weer!).

Al in 1313 stond Lucardo bekend om de goede kaas die hier vandaan kwam. Marzolino. Een schapenkaas die met cardo, een prachtige distel die overal spontaan in midden-Italie groeit, werd gestremd. Deze soort Marzolino is bijna verloren gegaan. Het is een lang proces voor er een goede kaas uit komt en die kaas moet daarna ook nog ‘ns lang rijpen. Geen wonder dus dat, zeker na de tweede wereldoorlog en het op gang komen van de echte industrialisatie, geen boer nog Marzolino maakte.Screen Shot 2015-05-23 at 21.17.49

Een paar jaar geleden kwam hier in de buurt het idee op om onderzoek te doen naar die schapenkaas en is er zelfs een DOP (Di Origine Protetta) ontstaan.

De kunst van het kaas maken, deze kaas in elk geval, werd eeuwenlang van vrouw tot vrouw overgedragen en diende als bruidsschat. Zeer waardevol. De Marzolino was in heel Europa bekend en gewild en historici hebben in vele documenten informatie teruggevonden hierover.

Zo. Dat ter introductie.

Vandaag was er een wandelingetje georganiseerd rondom Lucardo die eindigde bij een jonge boer die schapen heeft en die oude soort Marzolino gaat proberen te maken. Een heel interessante en nuchtere jongen, die tegenover iedereen koeltjes beweerde dat waarschijnlijk de Marzolino zo beroemd was destijds omdat de rijke families deze kaas produceerden en heel Europa door brachten. Hij zei dat de Chianti wijn hetzelfde voordeel had al die jaren geleden (met andere woorden, het product was niets bijzonders, maar wie het produceerde wel). Erg grappig en waarschijnlijk ook waar, zoals dat soms wel vaker met grappige opmerkingen is. Niet iedereen was even blij met deze bewering. Na jaren studie is het per slot van rekening een wat trieste conclusie dat eeuwen terug ook de ‘wet van de marketing’ al gold.

Overigens … wellicht is dit concept van eeuwenoude marketing op zich ook een studie waard?

Hoe dan ook, het was een interessante middag. De kaas die we te proeven kregen was nog niet de Marzolino van al die eeuwen terug, maar de jonge kaasmaker/schapenhoeder blijft experimenteren en is vastberaden een goed en natuurlijk product voort te kunnen brengen, hij weet alleen nog niet wanneer. De kaas die hij nu maakt is overigens prima, maar niet gemaakt op die traditionele en erg complexe, tijdrovende, manier.

Er was regen voorspeld, maar het bleef droog. De foto’s zijn wel erg somber, maar de vrolijkheid van de wandeling blijft mij nog een hele tijd bij!

oude-toscaanse-kaas-1 Kasteel Santa Maria Novella, naast Lucardo.

oude-toscaanse-kaas-2Montespertoli met regen op de achtergrond.

oude-toscaanse-kaas-3 San Miniato en op de achtergrond Monte Pisano (inderdaad, waar Pisa ligt)

oude-toscaanse-kaas-4De kaas! Jong en fris, probeersel van de kaasmaker die het vak leert.

Posted in: Appartement opknappen, Bijzondere mensen

Italiaanse makelaarspraktijken?

Al jaren woon ik in Italie, spreek de taal vloeiend en verbaas mij steeds minder over de ‘cultuur’ (als er al van één Italiaanse cultuur sprake zou kunnen zijn, hetgeen inderdaad niet zo is). Toch sta ik nu totaal versteld.

In het kort zijn we geïnteresseerd in een huis met wat land. Het huis (onderdeel van een groter geheel) zou 120 vierkante meter zijn en de schuur 100. De vraagprijs X.

Na een aantal keer te zijn gaan kijken en informatie te hebben gevraagd over de mogelijkheden de schuur om te bouwen tot een huis, bleek dat de schuur maar 50 vierkante meter is en het huis 105, waarvan 60 niet als woning staat aangemerkt. Wil je daar toch in gaan wonen dan betaal je daarvoor (aan de gemeente) en dat kan behoorlijk oplopen.

Dit was niet de enige verrassing. Gisteravond vertelde de makelaar doodleuk dat de prijs inmiddels X + 30% is geworden. Hij vond het erg grappig en legde uit dat de eigenaren niets wisten van ‘prijs X’, maar dat hij had bedacht dat er niemand zou komen als de prijs X + 30% was, dus had hij de prijs op X gesteld.

Inmiddels hebben we uren en uren verloren met uitzoeken van de mogelijkheden, er is een geometra bij betrokken die ook veel tijd kwijt is geweest om ons te kunnen vertellen of de schuur eventueel verbouwd zou mogen worden tot een woonhuis … voor een prijs die ver boven de marktwaarde ligt. Prijs X leek ons al behoorlijk hoog, laat staan X + 30%.

De wonderen zijn de wereld niet uit. De makelaar denkt wellicht heel slim te zijn, maar op welke manier hij dat in gedachten heeft, is mij niet duidelijk.

We houden er een leuke anekdote aan over, die het goed op feestjes zou doen, maar het is zo absurd dat ik mij afvraag wie het gelooft! Ik kan het zelf bijna niet geloven …

Posted in: Bijzondere mensen, Fietsen in Toscane, Toscane, Wandelen Toscane

Molen en dijk ineen

Il Mulinaccio is een goed verborgen ‘geheim’ in de Chianti, Toscane. Begin 1600 besloot een rijke familie een dijk te bouwen in het stroompje dat hun vallei doormidden brak. Ja! Daar staat ‘hun’ want destijds hadden rijke families geweldige landgoederen die vaak vele heuvels in beslag namen.

De dijk zou in eerste instantie twee functies hebben, er zou een recreatie meertje opstaan voor de familie en de dijk kon als brug dienen.

Vervolgens kwamen ze op het idee om in de dijk een molen te bouwen. Bijzonder innovatief. Het schijnt erg veel geld te hebben gekost. Ondanks dat raakte eerste molensteen al na een paar jaar buiten gebruik omdat er teveel slib in het water zat en de andere molenstenen volgden.

Jaren lang werd gretig van het meertje gebruik gemaakt, tot er twee jongens in verdronken. Er werden gaten in de dijk gemaakt … en wég was het meertje.

De ruïne van dit avontuur staat nog. Er zijn plannen om het wat op te knappen omdat het een uniek gebouw is, als je dit een gebouw kunt noemen. Om het te vinden moet je iemand kennen die weet waar het is … dus ik heb geluk gehad!!

molen-dijk-toscane-1 molen-dijk-toscane-2 molen-dijk-toscane-3 molen-dijk-toscane-4

 

Posted in: Bijzondere mensen, Bureaucratie

Mevrouw … probeer te ontsnappen!

Mijn zus woont in Frankrijk, niet ver van de Rhône. Ik ben even bij haar op bezoek gegaan, rijdend dit keer. Eenmaal de grens over zag ik overal keurig onderhouden wegen, opgeruimde boerderijen en een algemeen schone en georganiseerde situatie.

Donderdag reed ik terug naar Montespertoli en keek naar de grote troep langs de wegen, de gaten ín die wegen, slordige boerderijen met allerlei oude troep van jaren geleden rondslingerend, schuurtjes half in elkaar gezakt … Een zootje eigenlijk.

Het was weer even wennen, want dit is mijn thuis. Ik ben eraan gewend en zie het normaal gesproken niet eens meer, maar komende vanuit het buitenland valt het pijnlijk op.

Vandaag belde ik de bank van mijn vader die al jaren uit Italie weg is. Ik ben al maanden bezig zijn rekening te sluiten, maar het is nog niet gelukt. Ik deed vandaag mijn beklag hierover bij een nieuwe man die ik nog niet eerder aan de telefoon had gehad. Na mijn klaagzang vol beschuldigingen over de idiote bureaucratische regels een hele tijd aangehoord te hebben zei hij op een gegeven moment, met imposant diepe zucht:

‘Signora, scappa da qui, lei è libera e può scappare, noi Italiani no!’
Mevrouw, ontsnap, u bent vrij om te ontsnappen, wij Italianen kunnen niet weg!

Ik stond met mijn mond vol tanden en dacht aan de uitmuntende indruk die Frankrijk op mij had achtergelaten.

Back to Top