Typisch Toscane …
Ik maakte deze foto zondag, onderweg van Castelfiorentino naar Montaione.
De cipressen zien er wat ziek uit, dus wellicht is dit plaatje in de toekomst niet langer live zichtbaar, maar dan zijn er genoeg andere plekken met soortgelijke taferelen.
Dit weekend vertrokken we wederom op de fiets en zoals altijd hadden we geen onderzoek gedaan naar de route. We keken wat op de kaart en besloten naar Castelfalfi te fietsen. Dat klonk interessant.
Niets bleek minder waar! Dit keer geen verrassend pareltje dat door de eeuwen heen stand heeft kunnen houden … Castelfalfi is, naar mijn mening, echt een afschuwelijk oord. Het heet ‘Tuscan Resort’ en is door Tui (en grote Duitse onderneming actief in de reisbranche) gemaakt. Een 800 jaar oud dorp is sfeerloos opgeknapt. Van verre ziet het er wel aardig uit, maar als je er eenmaal bent krijg je het koud van de kille sfeer en strakke perfectie. Dit heeft helemaal niets met Italie van doen. Daarnaast liepen er enkele rijkere toeristen rond die zich in authentiek Toscane waanden, hetgeen de sfeer er niet beter op maakte.
Wel heel bijzonder op deze fietstocht was de ‘Sacro Monte di San Vivaldo’. We reden er toevallig langs. De heilige berg van San Vivaldo is een oud klooster waar pelgrims vanaf 1500 naartoe mochten in plaats van naar het verre en gevaarlijke Jeruzalem te moeten trekken. Het Jeruzalem van Toscane heet het dus ook. Rond 1500 besloot een monnik om de belangrijke onderdelen van de Via Dolorosa uit Jeruzalem in Toscane na te bouwen. De paus gaf dezelfde status aan een pelgrimstocht naar deze reproductie als voor de verre reis naar Jeruzalem.
Het is een bijzondere plek. Bij de ingang staat een kapel die geen opening lijkt te hebben (bij nadere inspectie blijkt de opening achter de kapel te liggen). Dat maakt natuurlijk direct nieuwsgierig.
De Sacro Monte bestaat uit een groot klooster en verder allemaal kleine kapellen en tempels langs een korte route over een beboste heuvel.
De kapel ‘zonder ingang’ hierboven en hieronder het klooster en een deel van de kleine tempels en kapellen, plus tot slot een detail van een tempel.
Vrijdag ging ’s middags de telefoon. “Hoeveel schade hebben jullie?”
Schade? Ik wist negens van.
Een paar kilometer verderop was een windhoos vergezeld van grote hagelstenen langsgekomen en had zo haar sporen achtergelaten. Bomen lagen om, daken waren van huizen gewaaid, ramen ingeslagen, auto’s kapot.
Een ware ravage.
Bij ons had het niet eens gewaaid, niets gemerkt afgezien van dat het ‘daarginder’ erg donker was.
Hier een foto uit de buurt (van meteoweb). De zonnepanelen die niet van daken zijn gewaaid zijn veelal wel kapot geslagen door de enorme hagel.
Ik reed langs een van de ontelbare wijngaarden hier rondom Montespertoli in de Chianti streek. De wijngaard liep naar beneden af en in de verte zag ik … knipper knipper … een futuristische speedboot door de wijngaard varen?
Even beter focussen … jeetje wat gaat die boot langzaam!
Ach nee … het is een druivenoogstmachine.
Van boven en achteren gezien, zeg maar kijkend naar ‘de kont’ van zo’n oogstmachine terwijl die naar beneden rijdt, lijkt het op een speedboot. Dit plaatje hieronder geeft een beetje het idee (dit plaatje is van Pellenc, een van de fabrikanten van dit soort machines).
In de Chianti wordt druk geoogst momenteel. Ik zie zelden mensen met kratten door de wijngaarden, de oude manier van oogsten. Het lijkt hier vooral met ‘speedboten’ gedaan te worden.
Tractoren rijden af en aan met karladingen vol druiven. Er staan lange rijen tractoren bij de ‘cantine sociale’ te wachten tot het hun beurt is de druiven ’te storten’. Bij een cantina sociale worden druiven van vele boeren tot wijn verwerkt. Veel plekken/dorpen kennen een cantina sociale, een echte coöperatie speciaal voor en door de wijnboeren in een gebied.
De aangesloten boeren brengen allemaal hun druiven naar de cantina en van die hele mix wordt wijn gemaakt. De opbrengst wordt, na aftrek van alle kosten, verdeeld naar aandeel gestorte druiven en, om het iets ingewikkelder te maken, naar de kwaliteit van de ingebrachte druiven. De kwaliteit wordt vastgesteld door naar het suikergehalte van de druiven te kijken. Hoe meer suiker, hoe hoger de kwaliteit en hoe meer de boer verdient. (Druiven met meer suiker geven wijn met een hoger alcoholpercentage, vandaar).
De komende tijd moet je geen haast hebben als je door de Chianti rijdt …!
Niet zo handig gekozen deze drie straatnamen?
Alledrie doodlopende wegen… en deze drie mannen zijn allen door de mafia vermoord (nadat ze grote moeite hebben gedaan de mafia te bestrijden).
Dit is in Capraia, tussen Montelupo en Empoli. Een nieuwe wijk, stevig heuvel op. De drie wegen liggen naast elkaar. Is het ironie of heeft de gemeente er niet bij stilgestaan?
Gisteren gingen we een eindje fietsen en namen een nieuwe weg. Een kleine weg van Certaldo naar Barberino in Val d’Elsa. Het eerste stuk was lelijk, met veel smakeloze nieuwe huizen. Wel allemaal met goed verzorgde groentetuin overigens (dat maakte een klein beetje lelijkheid weer goed).
Langzaamaan werd het mooier tot we ineens, na een aantal korte haarspeldbochten omhoog, voor dit tafereel stonden.
Schitterende kapel, leek sprekend op de wereldberoemde koepel van de dom van Florence. Het bleek de Cappella di San Michele di Semifonte te zijn, een miniatuur van de beroemde koepel, één achtste kleiner. Werd gebouwd tussen 1594 en 1597 op een plek waar ooit het belangrijke kasteel van Semifonte stond (door de Fiorentini rond het jaar 1200 vernield).
Ik had alleen mijn telefoon bij me om foto’s te nemen, dus ze zijn van erg slechte kwaliteit helaas, maar het geeft toch een indruk en daar gaat het hier om.
Bijzonder indrukwekkend.
Ik neem aan dat ze bedoelen dat er gratis wifi is, maar er staat volgens mij dus overal aan dat de zone zonder wifi is?
Vandaag ging ik naar het centrum van Florence. Ik parkeer de auto dan in Scandicci en van daar gaat er elke 5 minuten een tram naar het centrale station van Florence, in hartje centrum.
Op het perron was een medewerker van de Ataf, de maatschappij die de tram beheert, die mij een kaartje verkocht (normaal is er een automaat) en we stapten met elkaar in, hij had meerdere collega’s bij zich. Goh dacht ik, ze gaan een stevige controle houden, en ging rustig zitten.
Net voor de controleurs bij mij kwamen schoot mij te binnen dat ik mijn kaartje niet had gestempeld en deed dat geheel spontaan direct.
De controleurs die mij een kaartje hadden verkocht (en niemand had iets gezegd over stempelen en het staat ook nergens aan tenzij je naar de stempelautomaat kijkt en dat geluk had ik niet) vonden mijn stempel niet geldig want ik was al gaan zitten zonder te stempelen.
Ik werd erg kwaad. Dit kunnen ze toch niet menen! Maar ze meenden het wel. Ik zei dat ik bezwaar ging maken en dat vonden ze prima. De boete zou slechts hoger worden als ik hem niet direct betaalde.
Op de terugweg ging ik naar het Ataf loket en maakte bezwaar. De man vroeg mijn kaartje en keek hoe laat ik had afgestempeld. 11.53 stond er op het kaartje en op de bon die was uitgeschreven stond in grote cijfers 11.52. Dat is natuurlijk niet mogelijk, ik was volledig ter goede trouw, maar bezwaar maken zou ik nooit winnen, dus heb ik betaald. Heb wel het gevoel dat ik erin ben geluisd want als ik via de automaat een kaartje had gekocht, had ik waarschijnlijk mij wel herinnerd dat ik nog moest afstempelen. Maar ja, dat is een heel zwak argument!
Ben dus vandaag stukken minder gecharmeerd van de TramVia … hoewel het een groot gemak blijft, maar deze manier van doen vind ik echt behoorlijk onvriendelijk.
“De hoop nooit verliezen”.
Vrienden hadden een pakketje opgestuurd, kleine verrassing.
De courier kwam het brengen, maar ik was er net op dat moment niet. Vond het briefje dat ik er niet was en wat ik moest doen om het pakje te krijgen. Eenvoudige in
structies online. Ging naar de website en gaf aan dat ik er maandag de hele dag en dinsdag tot 11 uur zou zijn en daarna vrijdag weer.
Gisteravond kwam ik thuis en vond een tweede briefje van de courier dat ie dinsdag om 14.30 uur langs was gekomen en ik er niet was.
Ik kon op de website inmiddels niets meer aan mijn pakjes status veranderen en las dat ze het twee weken in Empoli zouden bewaren en daarna terugsturen. Best irritant, maar ik besloot volgende week naar Empoli te rijden.
De bel ging net.
De courier met mijn pakje. Hij had mijn berichtje pas later goed gelezen en besloot mijn pakje alsnog vanochtend in te laden. Erg vriendelijk al met al. Ik was de hoop uiteraard verloren iets bezorgd te krijgen, zijn antwoord “mai perdere la speranza signora!”.
In Montespertoli op een kruispunt aan de rand van het dorpje, kwamen we langs deze man fietsen die zijn alpaca’s mee had genomen naar de bar. Hij zat klaar om aan de lunch te beginnen.
Ik vroeg of ik een foto mocht maken en we raakten aan de praat.
Hij neemt de alpaca’s mee om ze op te voeden. Hoezo ‘opvoeden’ vroeg ik? Alpacas grazen toch buiten in de wei? Jawel zei hij, maar hij verkocht ze af en toen aan families of boerderijen en wilde dat zijn alpaca’s gewend waren aan verkeer en mensen. Ze vinden het niet per se prettig om aangeraakt worden door bijvoorbeeld kleine kinderen en hij wil voorkomen dat zijn alpaca’s verkeerd reageren. Dus laat hij ze wennen aan mensen, klein en groot.
Hij neemt ze mee naar de bar in zijn auto. De zwarte is inmiddels gewend en springt er zo in. De witte is nog jong en moet in de achterklep getild worden.
Tijdens de lunch zijn de alpaca’s rustig zei hij, maar ze weten wanneer hij klaar is met eten en eisen dan aandacht en iets lekkers. Ze gaan dus dan de tafel afruimen, op ‘hardhandige’ manier (ze trekken de placemat gewoon van tafel) en gaan aan het haar van de beste man trekken. De vooruitstaande tandjes kunnen heel goed knabbelen.
Wat voor lekkers willen de beestjes? Ik opperde misschien wat verse kruiden, want ik loop regelmatig langs hun omheining en geef ze dan laurierblaadjes, de laurierheg groeit er namelijk naast. Ze vinden dat zalig.
Maar nee. Ze krijgen een bombolone. Dat is een (heel gezonde … ahum) met creme gevulde gefrituurde rol deeg. Als de zwarte alpaca haar bombolone niet krijgt, wordt ze krengig. Ik heb maar niet verder gevraagd, maar vond het typisch Italiaans. Het land van de verwende kindertjes die vervelend worden als ze niet krijgen wat ze willen.
De man was heel trots op dit gedrag van zijn geliefde dieren. Ik was vertederd door deze man, die zo dol is op zijn dieren dat hij ze meeneemt lunchen onder het mom dat hij ze op moet voeden.
