Het is bij ons in Toscane vanaf eind juni enorm warm geweest, met alle consequenties van dien. Elke ochtend ben ik een hele tijd bezig geweest met planten water geven. Ik heb nogal wat potten en die drogen elke dag uit. Die staan dichtbij het huis en dat is dus in 20 minuten wel gedaan. Geen probleem.
Het echte werk was dat ik dit voorjaar extra planten tussen de olijfbomen heb gezet en die moesten ook 2 of 3 keer per week water dit eerste jaar. Die arme planten zijn deel door de reeën vernield en vervolgens hebben ze steeds watergebrek gehad. De planten komen uit kwekerijen waar ze elke dag water en voeding krijgen. Het is dus even flink afkicken hier bij mij.
Ik heb me een ongeluk gesleept met gieters water deze zomer (de tuinslang komt niet zo ver!). Bijna alle planten leven nog en inmiddels is het gaan regenen en zijn de temperaturen gedaald.
Ik heb al mezelf meermaals vervloekt dat ik weer meer had geplant. Het idee was dat ik her en der wat bosjes maak van struiken die, als ze eenmaal iets groter zijn, goed onderdak kunnen bieden aan allerhande kleine vogeltjes. De struiken dragen allemaal wat besjes die die vogeltjes kunnen eten en ze houden hun blad zodat ze ideaal zijn voor nesten en om zich in te verstoppen.
Het creëren wat meer biodiversiteit is natuurlijk een mooi streven, maar makkelijk is anders!
Een ‘orcio’ is een hele grote rondbuikige vaas van aardewerk waar vroeger olie of wijn in werd bewaard. Je ziet ze heel veel in Toscane.
Wij hebben sinds een paar dagen zo’n hele grote orcio bij ons huis staan. Hij is zeker van 1800, maar we weten niet of het 1890 is of 1810 (om maar een voorbeeld te noemen van een jaartal). Hij staat hier min of meer in bruikleen, maar dat behoeft wat uitleg …
De moeder van de ex vrouw van mijn vriend, ze hebben samen een bedrijf en zijn inmiddels gelukkig ook goede vrienden van elkaar, was met deze orcio opgegroeid. Er werd olijfolie in bewaard. Daarna heeft hij heeft jarenlang bij het bedrijf gestaan totdat ze 8 jaar geleden gingen verhuizen en de orcio alleen bij de gebouwen achter is gebleven.
Er werd besloten dat die orcio het beste bij ons zou kunnen staan omdat we de ruimte ervoor hebben. Prachtig idee natuurlijk zo’n oude aardewerken ‘vaas’ in de tuin. Sinds dat idee was geopperd is er nog ruim een jaar overheen gegaan voordat ie uiteindelijk hier is beland. Het is nog al wat om zo’n ding te vervoeren.
Voor de zekerheid hadden we een kennis gevraagd te helpen uitladen. Dat ging allemaal heel goed gelukkig en we rolden de vaas op haar nieuwe plek. Blijdschap alom.
De kennis zei: “Ik hoop dat ie hier blijft staan!” Nou, weglopen kan ie niet , dacht ik, maar nou blijkt dat er dieven zijn die speciaal dit soort oud aardewerk komt stelen.
De vaas is vanaf de weg niet te zien … maar als iemand het weet kan ie zo naar binnen rijden want een hek hebben we niet (meer), maar ookal hadden we er wel een, we zouden hem toch nooit dicht doen.
We hebben wel een videocamera, maar dat gaat het stelen eventueel niet verhelpen denk ik. We gaan het merken!
We wonen nu drie jaar in ons huis en de tuin is schitterend, zeker in dit seizoen! Ik zal binnenkort wat foto’s van ‘voor en na’ uitzoeken, dat is altijd erg leuk om te zien vind ik. Maar vandaag gewoon even wat bloemetjes (en her en der een beestje)!
We waren zaterdag in de regen gaan wandelen (zonder de leen-hond omdat hij, volgens ons, niet van wandelen in de regen houdt) en kwamen eerst langs een verlaten huis waar iemand een grote pot met verschillende cactussen had leeggegooid. Ze leken nog in redelijke staat dus de moeite waard om op te halen en in potten te zetten.
Daarna kwamen we langs een ander huis waar ze meerdere metershoge vijgcactussen hebben. Al jaren bewonderen wij deze schitterende planten. Een langwerpige pot met zo’n cactus was omgewaaid en grote stukken waren afgebroken. Ik beklaagde mij in deze blog over het gebrek aan groei van deze cactus in onze tuin, maar we besloten toch even aan te bellen om te vragen of we een paar stukjes mee mochten nemen. De vrouw die de deur opende zei dat we alles mee mochten nemen.
We zijn na de wandeling met de auto de cactussen en stukken vijgcactus op gaan halen en de volgende ochtend hebben we alles in potjes gezet.
Op de foto hierboven die je op de voorgrond de vijgcactus, die grote ovalen schijven, en daarachter wat kleine bolletjes van een ander soort cactus. Ik heb speciale potgrond voor cactussen gebruikt, maar volgens mij doet de vijgcactus het ook goed in normale grond.
We zijn weer n’s benieuwd of de planten aanslaan. Het is hoe dan ook altijd een feest om dit soort vondsten te doen!
We hebben een paar enorm grote terracotta potten gekocht. Die kleden echt prachtig aan en ze horen zo ongeveer thuis in een Toscaanse tuin.
Nu nog bedenken wat ik erin ga zetten, maar daar is geen haast bij, want ook leeg zijn ze schitterend. Ik stel me in elk geval voor dat het over een paar jaar, als de vaste planten wat groter zijn, het een harmonieus geheel zal vormen. Momenteel is de grootste pot mij net iets té groot!
Ik herken bijna geen vogels. Daar wil ik graag verandering in brengen. Dit roodstaart jonkie heeft mij een beetje geholpen. Het nest zat bij ons huis dus ik heb de tijd gehad om de ouders te bekijken. Na wat zoeken op internet leek het mij een familie van zwarte roodstaartjes te zijn en de buurman bevestigde dit, dat hoorde hij aan het gezang (kijk … dat zou ik nou ook graag willen kunnen). De Italiaanse naam is ‘codirosso spazzacamino’ (letterlijk: roodstaart schoorsteenveger).
Toen vloog de eerste jonge roodstaart uit (alweer zo’n twee weken geleden) en ging in de boom naast ons huis zitten. De ouders vlogen af en aan en waren geweldig aan het kwetteren, vandaar dat het mij opviel. De dag erna volgden de andere kleintjes, maar die heb ik niet gezien. Het drukke gekwetter en af en aan gevlieg was echter om nerveus van te worden. Wat hebben die ouders daar veel werk mee gehad!
Dat deze kleine vogeltjes zo onhandig en rumoerig uitvliegen, verbaast mij wel enorm. Ze zijn zo een bijzonder makkelijke prooi voor allerlei andere vogels. Ik vrees ook dat een ekster minstens een van de kleintjes heeft opgegeten, want nadat die een duik richting al het kabaal had gemaakt, bleef het ellendig stil.
Ik vraag mij dus af of er in dit geval iets mis is gegaan met de uitvliegroutine. Wellicht weet ik dat volgend jaar als ze weer hier een nestje bezetten.
Tot afgrijzen van velen en waardering van weer anderen, hebben we onze tuin en moestuin door elkaar heen gemaakt. Direct voor het huis hebben we een uitgebreide kruidentuin en direct ook een deel van de moestuin.
Uiteraard moet er nog veel gebeuren en groeien. Ik ben in oktober 2020 met planten begonnen en het begint inmiddels ergens op te lijken, maar uiteraard is het nog een erg jonge tuin. Over een paar jaar moet het er, als alles goed gaat, veel voller en dus beter uitzien.
Hieronder wat foto’s, maar eerst wat ‘voor en na’ plaatjes:
Vorig jaar
Zo is het nu
Een tijdje geleden …
Gisteren
Zo is de tuin / moestuin nu (gisteren). Vandaag regent het al de hele dag, dus niet geschikt om foto’s te maken.
Op ons terrein staat een ontzettend grote pijnboom, precies op de grens met onze ‘beneden’ buren. De boom is zeker 100 jaar oud en heeft blijkbaar een uitstekende plek gevonden. Het ding is gigantisch.
Nou heeft deze boom een soort Corona kapsel, maar dan al jaren en jaren, dus het heeft niets met Corona te maken. Beetje slordig is het wel en ook behoorlijk in onbalans. We wilden de boom graag bijknippen, maar dit was letterlijk net iets te hoog gegrepen voor ons.
Gisteren gingen we een stukje fietsen en zagen een groepje felgekleurde poppetjes van verre rondom en hoog in een boom. We fietsten erheen en vroegen of ze wellicht naar de pijnboom konden komen kijken om te zien of ze er iets mee konden.
Daar hadden ze wel oren naar. Een uur later stonden ze rondom de boom. Het waren allemaal mannen uit Macedonie en hun werk was: bomen zagen. Dat deden ze de hele dag, elke dag en dus ook op tweede Paasdag.
Na even snel twee sigaretten te hebben gerookt, liep (klimmen was het niet echt!) een van de jongere mannen als een eekhoorn zo de boom in, recht omhoog, zonder enige zekering. Hij had een touw bij zich dat uiteindelijk om een hoge tak ging, maar die was denk ik 15 meter van de grond, of meer. Daarna zekerde hij zichzelf aan dat touw, dat door een van de ouderen vast werd gehouden alsof het de lijn van een heel rustige hond was die niet trok.
Op deze foto waren een groot aantal takken al gezaagd. Hij begon met de dikke tak die in twee keer moest worden gedaan. Echt een boom van een tak! Hij haalde zich los van de zekering en klauterde op handen en voeten razendsnel naar het punt waar hij ging zagen. Met één hand zaagde hij eerst van onderen naar boven en daarna omgekeerd en met een gruwelijke kraak-knal viel de tak recht naar beneden. Een paar van de wijnstokken werden bedolven, maar die gaan we binnenkort proberen te bevrijden. Wie weet wat daar nog van over is.
Hier een paar stukjes video van de laatste minuten waarop de jongeman de stomp van de enorme tak iets kleiner maakt. De rest van de boom had hij al gedaan. Hij bungelt rustig aan zijn touw, met aan de andere kant de drie andere mannen.
Ik denk niet dat deze manier van werken onder de Italiaanse veiligheidsregels valt. Gelukkig is het goed gegaan!
Dat vonden de mannen overigens ook. Zo’n dikke boom hadden ze nog nooit eerder gedaan.
De kippen van de buurman die deels onder deze boom wonen, achter een hek, kakelden ook wild. Ze waren duidelijk niet in hun sas met al die luid krakende en vallende takken om hen heen. Geen tak is overigens aan hun kant van het hek beland. De zagers hebben alles keurig met touwen allemaal aan deze kant laten landen.
Dat is hem, de bijgewerkte pijnboom. De komende weken hebben wij onze handen vol om alle takken op te ruimen en er een nette stapel hout van te maken.
Nou maar hopen dat de boom deze knipbeurt overleeft. Een boomchirurg zou het iets voorzichtiger hebben aangepakt.
Het is schitterend weer. Veel te warm voor deze tijd van het jaar, maar we hebben volop genoten. Eindelijk zon!
We zijn begonnen met snoeien van de olijfbomen. Rondom een deel van de bomen staat een laagje water, zoveel heeft het geregend deze winter.
Deze bomen zijn echt voor de laatste keer gekortwiekt. Ze zijn nu eindelijk op de juiste hoogte, na 5 keer flink snoeien. Ze zien er nu wat iel uit, maar over een jaar of maximaal twee zijn het prachtige bomen. Dat hoop ik in elk geval.
Had ik al gezegd dat het deze winter maar niet op wil houden met regenen? Nou, bij deze! Het is erg frustrerend, maar uiteraard doe je er niets aan.
Ondanks de regen zijn we toch een flinke wandeling gaan maken en helemaal doorweekt teruggekomen.
We zijn weer naar het kasteel op de heuvel tegenover ons gelopen en deze keer stond de poort open. Even snel wat foto’s gemaakt van de binnenplaats, mét Italiaanse tuin (niet een erg mooie) en tegen de muur een echte limonaia (een plek waar citroenbomen overwinteren). In het Italiaans is ‘limone’ ‘citroen’, vandaar de naam ‘limonaia’.
Het weggetje met diepe geul vol klotsend water is niet bij het kasteel, maar ergens onderweg. Ik ben altijd onder de indruk van de hoeveelheid water die van heuvels af komt. Uiteindelijk moet het allemaal ergens worden afgevoerd, maar als het teveel tegelijkertijd is, geeft het vaak problemen.
Ik heb ook mijn eerste selfie (duo-ie) gemaakt om te laten zien dat we nat waren. Daarna zijn we nog veel natter geworden. Ik draag overigens als het regent vaak een pet zodat mijn bril niet nat wordt. Super handig.
