We hebben 12 potjes (kleine potjes van 350 gr) … om maar weer n’s onder de aandacht te brengen hoeveel werk het is en hoe vreselijk weinig er van artisjokken overblijft.
Over een tijdje weten we of het de moeite waard is, wanneer we een potje open maken.
Zaterdag of zondag doen we de laatste die nog aan de plant zitten waarschijnlijk, als we er tijd en energie voor hebben.
We komen er zo ongeveer in om!
Gelukkig zijn we er beiden dol op, maar na een paar weken bijna elke dag 3 of 4 artisjokken gegeten te hebben, is het nu tijd om ze ook in te gaan maken. We kunnen er echt niet meer tegen eten. Dat moet dit weekend dus gaan gebeuren.
Artisjokken inmaken is vrij veel werk omdat ze allemaal moeten worden schoongemaakt. Vorig jaar zijn we uren bezig geweest om een krat vol artisjokken te verwerken in 9 potjes. Zie hier mijn berichtje daarover.
Ik snap wel waarom in Italie veel digestivi (sterke drankjes die zouden moeten helpen bij het verteren van een zware maaltijd) op basis van carciofi zijn. Voor die drankjes is al het ‘afval’ prima geschikt en dat afval heb je allemaal in korte tijd dus ideaal om op alcohol te zetten. Artisjokken zijn vreselijk bitter (tenzij je het hart eet) en dat bittere schijnt gezond te zijn.
Overigens kun je de harde blaadjes ook een tijdje laten koken in (weinig) water en er zo een soort kruidenthee van maken. Dat is gezonder dan een digestief … en ideaal als je het zonde vindt om al dat ‘afval’ gewoon weg te gooien.
Mijn moestuin wordt door de katten van de buren als kattenbak gebruikt.
Nou was ik al veel te laat met zaaien en dus zijn de meeste planten nog wat klein voor de tijd van het jaar, maar de katten maken dat weinige dat ik heb, helemaal kapot. Ze graven kuiltjes en nemen mee wat ze tegen komen.
De buren hebben nogal wat katten en ik weet niet hoe ik ze uit de tuin kan houden. Dit is de tuin voor mijn huis, dus omheinen is niet mogelijk (of in elk geval wordt dat erg vervelend en lelijk voor ons). In plaats van een bloementuin hebben we een moestuin met verder kruiden en wat bloemen.
Afgezien van katten hebben we verder slakken en rupsen die ook vol overgave opeten wat ze kunnen. Deze diertjes kan ik echt beter onder controle houden dan de katten.
We hadden allemaal ‘fichi d’india’ uit een omgevallen pot hier in de buurt in de tuin gezet (zie: fico d’india). Dit voorjaar lag die omgevallen pot nog altijd op zijn kant met de gehavende moederplant erin. Heel sneu en ook zonde.
Even aanbellen en wat bleek: we mochten de hele boel meenemen. Aan de slag dus! De pot was te zwaar om op te tillen en met een bijl en oude zaag hebben we de wortels langzaam uit elkaar gehaald en de plant in kleinere stukken opgedeeld. We hebben nu een overvloed aan deze cactus op allerlei plekken neergezet en hopen dat ze de winter gaan overleven.
Dit najaar hadden we wel al, tot onze grote verrassing, wat vruchten.
De stekels zijn echt geniepig. Ze hebben kleine weerhaakjes en blijven overal in hangen.
Met dikke handschoenen had ik de vijgen geplukt en met een mes heb ik ze doormidden gesneden om het vruchtvlees eruit te lepelen. Dat werkte prima, met één handschoen nog aan.
Toen ik die handschoen uitdeed bleek ik toch overal stekeltjes te hebben. Niets dramatisch, maar even lastig om ze op te sporen en eruit te halen. Ze zijn minuscuul. De stekels waren blijkbaar in de handschoen gaan zitten en toen ik die heb aangepakt, in mijn handen.
Mochten we volgend jaar weer cactusvijgen hebben dan eet ik ze met een vork en mes.
Vorige week werd ik gebeld door een man uit de buurt.
Wanneer wij onze ‘rotoballa’ nou eindelijk n’s van zijn land kwamen ophalen. Hij lag hem behoorlijk in de weg.
Una rotoballa is zo’n grote baal stro of hooi in een rol geperst. Ze wegen geloof ik 400 kilo per stuk.
Ik zei tegen de man: ‘Onze rotoballa?’ Ja, hij blijkt van ons te zijn. De boer die het gras had gemaaid en daarna het gedroogde gras in deze ronde baal heeft geperst, had tegen de man gezegd dat hij van ons was en dat wij hem dus op moesten komen halen. Ik wist uiteraard nergens van. Ik vond alleen dat die boer ons wel erg weinig hooi had gegeven als dank voor het maaien van anderhalve hectare land (één rotoballa namelijk).
Feit is alleen wel dat deze baal hooi honderden meters van ons land lag, dus het is niet echt logisch. Maar goed, zo’n hoeveelheid hooi kunnen wij wel gebruiken dus ik heb niet geprotesteerd.
Zaterdag gingen we aan de slag. De baal lag op z’n vlakke kant en we moesten hem kantelen om hem daarna als een wiel achter de tractor mee te kunnen slepen.
We hebben een kleine tractor, maar meer niet. Duwen en trekken hielp niets, het ding was niet in beweging te krijgen. Met de tractor hebben we de baal richting een aflopend stuk land geduwd en daarna lukte het met grote inspanning (mijn vriend is enorm sterk gelukkig) de baal te kantelen. Die rolde direct naar beneden tot ie tegen een olijfboom tot stilstand kwam.
We hadden touwen meegenomen en een ijzeren stok om het touw door het midden van de baal te kunnen steken. Na wat gepruts lukte dat en konden we de baal richting huis rollen. Het is drie of vierhonderd meter over een smalle weg.
Ik liep achter de tractor aan om de baal min of meer recht te houden en tot mijn grote opluchting ging dat goed. We hadden nog wat auto’s achter ons die hun ogen uitkeken. Wat doen die twee nou weer!
Op de foto hieronder waren we ‘veilig’ bij onze ingang aangekomen. We waren super tevreden over onze oplossing om zonder de juiste middelen toch de baal naar huis te hebben kunnen slepen.
Gisteren was de derde keer dat we onze artisjokken hebben ingemaakt. Voor dit jaar is het ook de laatste keer, want het seizoen is hier voorbij. De artisjokken die nog aan de planten zitten laten we bloeien. De bloemen zijn schitterend en zitten vol met allerhande insecten.
Het is nogal een karwei om artisjokken in te maken, omdat het schoonmaken ervan zoveel werk is. We doen ze in een glazen pot, zo dicht op elkaar mogelijk. Daarna doen we een derde deel appelazijn en tweederde deel water. Dop erop en daarna 40 minuten in kokend water. Vorig jaar hebben we dat ook gedaan en het resultaat was bijzonder lekker
Dit jaar hadden we veel meer artisjokken, in totaal drie kratten vol en dan tel ik de artisjokken die we hebben opgegeten niet mee en dat zijn er uiteraard ook nogal wat.
Dingen inmaken vind ik leuk, maar gisteren na twee uur bezig te zijn geweest hebben we het bijltje erbij neergegooid. We hadden zeven grote potten vol. Een aantal artisjokken die over waren heb ik ’s avonds schoongemaakt en de rest eten we vanavond.
Vanmiddag begon het erg donker te worden, daarna vielen er wat dikke druppels en niet veel later kwam er hagel uit de lucht vallen. Dat gebeurt wel vaker. De bui trok over en ik was al opgelucht dat de hagel mee was gevallen, toen de bui terugkwam, of het grote broertje ervan kwam voorbij.
Dit is het resultaat … mijn pot met basilicum en komkommers.
In de moestuin zijn veel tomatenplantjes gehalveerd, bijna al mijn bloemen zijn kapot gehageld, mijn druiven hebben tweederde van hun blad verloren en de kiwi’s hebben overal diepe scheuren in hun bladeren die heel sneu nog aan de plant bungelen.
Een kleine groene ravage dus.
Gelukkig hoef ik mijn geld niet met mijn groenten en fruit te verdienen. Het is maar mijn hobby en ik kan gewoon basilicum en tomaten in de winkel kopen mochten de mijne de strijd opgeven. Ik vermoed echter dat ze heel hard hun best gaan doen om snel nieuwe blaadjes te maken.
Vorige week kwam Arjen langs om te eten en om een prachtig cadeau af te leveren … twee fermentatiepotten. Arjen is, samen met zijn vrouw, eigenaar van Atelierbreda, een plek om, onder andere, te leren beeldhouwen, boetseren en … pottenbakken. Atelierbreda organiseert twee keer per jaar een cursus beeldhouwen in Italie, bij Volterra. Op de website vind je meer informatie, mocht je interesse hebben: www.atelierbreda.nl.
De potten zijn dus met de hand voor ons gemaakt en gekleurd. Ze zijn schitterend!
Vandaag heb ik de ene met bieten gevuld (geraspte bieten) en de andere met peterselie. Dat laatste is een experiment. De peterselie moest ik rooien want het begon te bloeien. Zonde om op de compost te gooien … dus met veel geduld heb ik alle mooie blaadjes van de steeltjes gehaald en deze dicht op elkaar in een fermenteerpot gedaan, zout en water erover, gewichten erop en nu afwachten … Dat gaat waarschijnlijk veel te sterk van smaak worden, maar wie weet.
Het is weer zover … we hebben volop artisjokken. We hebben er al een hele kist vol ingemaakt (dat resulteerde in negen kleine potjes – mocht iemand zich afvragen waarom goede artisjokken uit een potje zo duur zijn!) en we eten ze meerdere keren per week. Zalig!
Knoflook kent iedereen, in het Italiaans ‘aglio’. Aglione dat kent bijna niemand. Het is een grote soort knoflook, afkomstig uit de Val di Chiana, het gebied in Toscane boven het Trasimeense meer.
Elk gebied in Italie heeft zo ongeveer wel een specialiteit, iets dat daar beter groeit dan elders of beter smaakt. De aglione is een bijzonder voorbeeld. Het is namelijk echt een hele grote soort knoflook en een milde (dat laatste is wellicht maar goed ook!).
Nou zie ik deze aglione de afgelopen jaren overal opduiken bij ons in de buurt. In de winkel is het vrij duur, zoals dat altijd gaat met speciale dingen in het begin. Echter, de broer van onze buurman gaf ons deze zomer een bol aglione. We waren net vertrokken voor een wandeling toen we hem tegenkwamen en ik stopte de bol dus in mijn rugzak. Die rook na een paar uur wandelen heerlijk naar knoflook.
De buurman zelf gaf ons een paar weken later twee bollen, met de opdracht één ervan te bewaren om te poten, zodat we daarna onze eigen hebben. Dat ga ik zeker doen.
De manier om aglione te bereiden, om het meeste aroma eruit te halen, is om het zacht te fruiten in olijfolie en daarna wat water erbij te doen zodat het heel zacht wordt en ‘smelt’. Dat duurt wat langer, maar het is echt smaakvol daarna, dus zeker de moeite waard. Ik heb het nu een paar keer klaargemaakt op die manier, met daarna wat tomatensaus erbij en een tijdje laten trekken. Uiteraard eet je dit met pasta!
Ik ben benieuwd of ik ook een echt grote aglione uit mijn moestuin tevoorschijn zal kunnen toveren volgend jaar!
