Label: italiaanse cultuur

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

Zwemclubje

Written by willemijn lindeboom 2 Reacties op Zwemclubje

Door grote problemen met mijn knie ben ik een tijdje geleden maar weer begonnen met zwemmen. Ik ontdekte een zwemclub in Certaldo, 20 minuten rijden, die drie keer per week een uurtje traint in de lunchpauze. Ideaal!

Ik werd enthousiast ontvangen en dat was een prettig begin. Het is verder een zootje ongeregeld, maar dat bevalt mij prima. Het groepje bestaat uit allemaal jongens/mannen, verreweg de meesten jonger dan ik en allemaal sneller dan ik.

Het is een vrolijke boel. Een paar weken geleden was de trainer jarig (de trainer komt als we beginnen even vertellen wat ons programma is en verdwijnt daarna steevast). Na de nodige felicitaties waren we begonnen met zwemmen, maar werden het zwembad weer uitgelokt met een prachtige schaal kersen en een fles prosecco.

Het scoort zeker niet hoog op ‘sportiviteit’, maar wel op ‘romantiek’. Daar stonden we, kletsnat in de felle zon, lauw-warme prosecco te drinken en overheerlijke kersen te eten. Goede combinatie overigens.

Toen de fles leeg was dook iedereen het water in en begon gewoon te zwemmen alsof er niets aan de hand was. Ik deed mijn uiterste best, maar voelde me toch ietwat slapjes en ik had maar een bodempje op. Ik leek de enige die zich niet opperbest voelde, maar bij navraag hadden een aantal anderen ook wel een beetje een raar gevoel in hun maag.

De laatste weken neemt één van de zwemmers regelmatig fruit van zijn eigen bomen mee, eerst abrikozen en nu pruimen. Na het zwemmen worden die gedeeld met wie maar wil. In een kringetje staan we het fruit op te eten. Heerlijk en, gek genoeg, ook echt sfeervol.

Posted in: Bijzondere mensen, Wijn en olijfolie

Snoeien wijngaard

Written by willemijn lindeboom 6 Reacties op Snoeien wijngaard

We zijn begonnen met het snoeien van de wijngaarden. Inmiddels zien bijna alle wijngaarden in de buurt er weer keurig strak uit, dus het begon danig te kriebelen, maar … hoe snoei je een wijngaard die zeker tien jaar geen snoeischaar heeft gezien?

De meningen verschillen en na veel zoeken op internet en doorpluizen van boeken, hebben we besloten om ‘onze eigen techniek’ te gebruiken. Nergens staat namelijk hoe je dit varkentje moet wassen, vandaar ‘onze techniek’. Die bestaat eruit om te zoeken waar nieuwe groei (van afgelopen jaar) is en alles dat daarachter komt, af te knippen. Het resultaat is een wijngaard die allerhande vreemde uitlopers nog heeft en we denken dat die, met de jaren, wel weggewerkt kunnen worden, zodra de groei verder onderaan weer begint.

Uiteraard vinden de mensen om ons heen dit maar niets. Gisteren kwam een van de buurmannen mij vertellen dat ik het helemaal verkeerd deed, op behoorlijk onaangename toon.  Nou vind ik dit sowieso al een vervelende buurman, die zichzelf enkel met zijn achternaam voorstelt en vaak bozig wegkijkt als ik groet. Hij pakte mijn snoeischaar en liet mij zien hoe het wel moest, alsof ik compleet achterlijk was. Ik probeerde uit te leggen waarom ik zijn techniek, die overigens heel veel eenvoudiger is dan de onze, niet helemaal vertrouwde, maar hij vond het totale onzin en zei dat ik naar hem moest luisteren omdat hij zijn hele leven daar heeft gewoond en precies weet hoe alles moet.

Nou, heb ik ervaring met dit soort mannen en heb er totaal geen vertrouwen in. Ze denken alles te weten en komen dus nooit een stapje verder in hun ontwikkeling. Een beetje nieuwsgierigheid kan geen kwaad, volgens mij.

Ik heb de snoeischaar teruggepakt, vriendelijk gewacht totdat de buurman mij met rust zou laten (duurde helaas wel even) en heb de rest van de middag geweldig geïrriteerd geprobeerd om net te doen alsof niemand een slecht oordeel velt over mijn aanpak. Dat viel niet mee.

Dit hieronder is het resultaat van vanmiddag… zoals je ziet komt er enorm veel snoeisel van de planten (ik heb alleen de rechter rij gedaan).

verwaarloosde-wijngaard-snoeien

 

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

Praten tegen de hond …

Written by willemijn lindeboom 2 Reacties op Praten tegen de hond …

Gisteren liep ik met hondje Sandy naar huis toen de overbuurvrouw, die dól op honden is, mij zag. Op haar hoge hakken strompelde ze de weg over om Sandy te kunnen begroeten. Tot zover niets vreemds, hoewel ik mij keer op keer verbaas hoe achterlijk sommige mensen tegen honden praten. Met hoge piep stemmetjes en baby woordjes. Het maakt op mij altijd een geheel valse indruk. Maar, het is allemaal heel goed bedoeld, ik ben het alleen niet gewend en blijf het dus vreemd vinden.

Hoe dan ook, ze vroeg ditmaal of Sandy bij haar op bezoek wilde komen, om met haar hond Ali te spelen. Ze vroeg dit in haar nep stemmetje aan Sandy en ik stond er hopeloos verloren bij. Sandy zei uiteraard niets. Ik wilde antwoorden dat Sandy daar helemáál geen zin in heeft, maar bedacht op tijd dat dat veel te bot zou zijn. Ik zei dus een tijdje ook niets, hard nadenkend hoe ik mij hieruit zou kunnen redden. Er ging echter geen lampje branden, dus liep ik even later met Sandy bij de mevrouw naar binnen.

Sandy ging doodsbang zitten en bleef stokstijf rechtop zitten. Ali bleek een hele oude en lieve, maar grote hond. Hij was erg blij met het bezoek, stond er zelfs voor op (de buurvrouw zei dat hij nauwelijks nog op stond, alleen om even te plassen en poepen). Sandy vond het echter maar niets en bleef daarbij. Ik was haar bijzonder dankbaar. Na een kwartiertje kon ik met goed fatsoen weg.

Posted in: Bijzondere mensen, Toscane

Pootje?

Written by willemijn lindeboom 4 Reacties op Pootje?

Net na Kerst wilde ik aan de slag gaan in een stukje van onze wijngaard. Ik liep er met de kruiwagen vol gereedschap heen en zag er een jager zitten. Geweer rechtop naast zich. Oranje reflecterend vestje aan. Ik zei dat ik graag aan de slag wilde en hij zei dat hij niet zou schieten. Hij keek er nogal teleurgesteld bij.

Na even gewerkt te hebben zag ik dat er verderop nóg één zat en na ongeveer een half uurtje ontdekte ik er nog eentje. Ik had al besloten niets te zeggen omdat ik niet wist wat mijn rechten en plichten zijn als eigenaar van landbouwgrond, tegenover jagers. Landbouwgrond is heel anders dan andere grond, wat de wet betreft.

Na een hele tijd gingen de jagers tegelijk weg. Ze deden alsof ik niet bestond en dus deed ik maar hetzelfde.

Afgelopen week was ik weer aan het werk toen de buurman van iets verderop langskwam. Wij noemen hem de kabouter, omdat hij een lange witte baard heeft en best klein is. Erg vriendelijk is hij altijd, hij komt wel vaker even kijken hoe het gaat en blijft zich verbazen over het feit dat een vrouw dit soort werk doet.

Er lag een schouder van een wild zwijn in zijn vriezer, voor ons. Aangeboden door zijn ‘squadra’ (team) jagers. Ze geven elk seizoen aan de verschillende eigenaren van het land waarop ze jagen, een goed stuk vlees. Ik vertelde dat ik wat jagers in de wijngaard had gevonden en hij lachte wat schaapachtig en zei dat hij ze daar neer had gezet. “Bravi sono, molto molto bravi” (“Goed zijn ze, heel erg goed”). Ik wist niet of hij op hun schietkunst doelde of op hun kwaliteiten als mens. Dat liet ik maar zo.

wild-zwijn-schouder

Dit is de schouder. Ik schat dat dit zo’n 7 of 8 kilo is. Heeft de hele dag liggen ontdooien (onze vriezer is niet groot genoeg voor de hele poot) en nu moet ik dit klaar gaan maken. Ik heb een heel grote pan, die ga ik eerst maar even van zolder halen!

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

Mevrouw … de hond loopt achter u aan!

Written by willemijn lindeboom 1 reactie op Mevrouw … de hond loopt achter u aan!

Ik was een stukje gaan hardlopen. De hond gaat dan mee. Op een kruising ergens in de heuvels spoorde ik de hond aan wat op te schieten. Ze is wat oud aan het worden, nogal snel afgeleid en ik was bang dat ze wellicht de verkeerde richting in zou slaan.

Ik liep door toen ze dicht bij mij in de buurt was en groette de vuilnis man die om de hoek bezig bleek vuilnis leeg te kieperen in zijn mini-vuil-ophaalwagentje.

Na zo’n vijftig meter riep de man mij keihard na dat de hond achter mij aan kwam. Ik riep keihard terug dat dat inderdaad de bedoeling was, bedankte hem en vond het in gedachten een bijzonder achterlijke opmerking.

Na nog even lopen begreep ik het tafereel zoals het op die arme man moest zijn overgekomen. Ik praat namelijk altijd Nederlands tegen de hond en waarschijnlijk heeft die vuilnisman gedacht dat ik probeerde de hond ‘thuis’ te laten (wie gaat er namelijk nou met een hond die losloopt hardlopen?). In Italie niemand inderdaad.

Hier een foto van de hond als ik aan het werk ben en het koud is. Heerlijk plekje in de kruiwagen onder mijn jas. Wat een luxe!

hondje-kruiwagen

 

Posted in: Italiaans, Wandelen Toscane

Drie keer …

Written by willemijn lindeboom Leave a Comment on Drie keer …

Ik heb een hondje (hoewel ze niet echt van mij is, ik pas op haar) en moet dus vier keer dag een stukje met dat beestje lopen zodat ze haar behoeftes kan doen en even heel blij is dat ze naar buiten mag.

Vandaag ziet het er zo uit:

regenbuien

Elke keer dat ik bedenk het goede moment te hebben om de hond uit te laten, begint het na een paar meter buiten plotseling keihard te regenen.

Ik heb de hond drie keer uitgelaten en ben drie keer kletsnat thuisgekomen.

Nou is de grap dat de Italianen allemaal vol verwijt naar mij kijken.
Vanuit hun droge auto’s.

Ik weet echter niet hoe ik een hondje in de regen uit moet laten zonder dat ze nat wordt en vind het veel rotter voor mezelf dat ik steeds naar buiten moet. Voor haar.
Per slot gaat ze uit zichzelf vaak in vieze modderplassen liggen. Een beetje schoon (?) regenwater kan dan toch weinig kwaad.

 

Posted in: Bijzondere mensen, Wijn en olijfolie

Heerlijke wijn ontdekt!

Written by willemijn lindeboom 1 reactie op Heerlijke wijn ontdekt!

Met de jaren kan ik steeds minder goed tegen sulfiet, zo blijkt uit mijn ervaring. Ik ben dus altijd op zoek naar lekkere wijn die op een natuurlijke manier is gemaakt, de zogenaamde ‘natuurlijke wijnen’. Ze zijn bijna altijd ook veel lekkerder dan de industriële sulfietwijn, hetgeen mijn groeiende allergie heel draagbaar maakt.

Nou kwamen we via via bij een nieuwe ‘cantina’ (wijnmaker) bij ons in de buurt uit.

We moesten even wachten en kregen na een tijdje anti-muggen spray van een mevrouw die vrij kortaf was. We keken elkaar even goed aan maar besloten toch te blijven wachten. Dat bleek zeer de moeite waard.

Na een tijdje kwam er een oudere mevrouw naar beneden. Haar kleren waren deels gescheurd, maar ze keek met heldere pretogen om zich heen en gebood ons te gaan zitten. Binnen een halve minuut kwamen er onvoorstelbaar veel katten uit allerlei hoeken en gaten kopjes geven. Ze zei dat hele volksstammen hun ongewenste katten bij hen kwamen dumpen, omdat iedereen wel wist dat zij geen vlieg kwaad deden. Hulpeloos gebaarde ze naar de dieren.

We kwebbelden wat tot haar man kwam. Hij bleek 81 te zijn en zij 82. We werden meegenomen naar de wijnkelder en te midden van enorme vaten met wijn uit verschillende jaren, onder andere uit 2005, die we kregen te proeven en ons bijzonder enthousiast maakte, vertelde de bejaarde man wat over wijn maken en hun eenvoudige leven. Zijn vrouw vulde her en der liefdevol aan.

We zijn er zeker anderhalf uur geweest en de rest van de dag heb ik aan weinig anders gedacht dan dit stel. Door dik en dun hebben ze hun oude manier van wijn maken volgehouden, een traditie die teruggaat tot 1770. Tegenslagen overkomen, weerstand van anderen omdat zij niet ‘wilden moderniseren’, dat wil zeggen, gif gebruiken … en het resultaat is een ontzettend goede drinkbare wijn die ze over de hele wereld verkopen. Inmiddels zijn ze biologisch dynamisch gaan werken en hebben het Demeter merk op alle producten.

Ze herinneren zich in detail hoe het vroeger was maar zijn zeer bij de tijd en geïnformeerd over moderne technieken en wat daar goed en minder goed aan is. Een nederige levenshouding. Ze denken niet het beter te weten, maar zijn open. Uiteraard wel tevreden met de keuzes die ze hebben gemaakt. Een vol leven achter de rug en nog genoeg om voor te willen leven, ondanks allerhande lichamelijke gebreken.

Het heeft indruk op mij gemaakt en ik kijk ernaar uit dit bijzondere stel nogmaals te ontmoeten.

Een foto maken leek mij heel ongepast, de sfeer was er helemaal niet naar. Dus een foto van internet …

casale-natuurlijke-wijn-toscane-sangiovese

Azienda Agrobiodinamica Casale
Via S. Martino Casale 150
Certaldo (FI)
(alleen op afspraak bezoeken!)

Posted in: Italiaans

Open ramen

Written by willemijn lindeboom Leave a Comment on Open ramen

Het is warm en iedereen leeft met de ramen open, vooral ’s avonds. Wij wonen hier allemaal behoorlijk dicht op elkaar en al met de ramen dicht, horen we wat de buren doen en, soms, zeggen, dus in deze warme periode blijft er van de privacy echt helemaal niets meer over.

Een tijdje geleden moest de hele flat meegenieten met een vrijpartij van de meneer op de begane grond. Het duurde eindeloos. Ik keek, toen de herrie net begon, vanaf het balkon naar beneden omdat ik mij afvroeg of er een ongeluk op straat was gebeurd. Zodoende had ik mooi zicht op een buurvrouw schuin onder ons die, zo leek het, nieuwsgierig naar binnen probeerde te kijken door het open raam van de betreffende meneer. Ze leunde gevaarlijk ver over de railing. Best bijzonder voor die gesloten vrouw op leeftijd.

Gisteravond besloot onze buurvrouw telefonisch ruzie met haar vriend te maken en aangezien ze in huis twee kinderen voor de TV had zitten, ging ze op het balkon staan. Het was erger dan luisteren naar de vrijpartij. Wat een venijn en opgekropte, opgehoopte ellende kwam eruit. Haar beschuldigingen hielden niet op en leken om het echte probleem heen te draaien. Maar wie ben ik er een oordeel over te vellen, als je eenmaal boos bent, is redelijkheid vaak ver te zoeken.

Ons raam moest uiteindelijk dicht want de tenenkrommende ruzie hield maar niet op en het leek ook wat pijnlijk om de buurvrouw te verzoeken de conversatie elders voort te zetten. Mijn vriend stelde dit voor, maar we konden het niet eens worden wie van ons tweeën die taak op zich zou nemen. Ze is niet echt het type dat tegen commentaar lijkt te kunnen en ach … het raam dicht lost alles ook op.

Wie weet wat de bejaarde maar desondanks nog altijd nieuwsgierige onderbuurvrouw ervan vond!

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans, Toscane

Tractor kopen in Italie

Written by willemijn lindeboom 2 Reacties op Tractor kopen in Italie

Nou ben ik een vrouw, en dat weet ik al heel lang. Maar toch vergeet ik dat steeds. In die zin, ik vergeet steeds dat anderen mij EERST als vrouw zien en pas daarna, eventueel, naar de persoon achter die vrouw kijken.

Zo ook de afgelopen tijd dat ik op zoek ben naar een tractor, omdat ik een klein huisje met 3 hectare land ga kopen (daarover een andere keer meer).

De eerste ervaring was dusdanig slecht dat ik besloot nooit meer naar die winkel te gaan. De man die ‘van de tractoren wist’ bleef stug aan zijn computer doorwerken terwijl ik probeerde wat informatie over een tweedehands tractor die ze verkopen, te krijgen. Dat is dus niet gelukt. Deze man verkoopt blijkbaar alleen aan mannen.

Vanochtend gebeurde er iets veel vriendelijkers … maar ook net zo erg eigenlijk. Met mijn vriend waren we bij een dealer om andere dingen te kopen en ik vroeg dus ook naar een tractor. De beste man vroeg, heel serieus, wie de tractor zou gaan gebruiken. Wij allebei zei ik, mij van geen kwaad bewust.

Nou, we moesten dan maar even meekomen naar zijn kantoor, want dan zou hij ons een heel goede machine laten zien, een prachtuitvinding, ideaal voor mensen zoals wij. Ik had al verteld dat het land wat olijfbomen en een kleine wijngaard heeft, alles geheel verwaarloosd. De man liet ons een video zien van zo’n maaimachine waar je op kunt zitten. Trots als een pauw op zijn briljante idee.

Maar … maar … maar … dat is toch geen tractor? Ik heb een tractor nodig, eentje waar een maaier en versnipperaar achter kan, waar een kar achter kan, waar ik eventueel mee kan ploegen! Nee, nee, zei hij, dát kan hier niet mee, maar, en toen hij dit zei viel het kwartje, hij is heel makkelijk te bedienen, dus zou ik (de vrouw) er ook mee kunnen werken.

Goed.

Kalm blijven. Hij bedoelt het natuurlijk heel vriendelijk. Maar JEETJE, in welk jaar leeft deze man?

Ik vroeg naar een echte tractor omdat we die gewoon nodig gaan hebben. Een kleintje! Wederom kreeg ik, toen ik de man meesleurde naar een tractor die mij wel geschikt leek, de suggestie dat ik beter een andere tractor zou kunnen nemen, eentje die alles automatisch doet. Hoezo automatisch? Nou bij de tractor van mijn keuze moet je schakelen, moet je de maaimachine bedienen, moet je in de achteruit … dei extra poken leek de beste man allemaal veel te ingewikkeld (voor een vrouw).

Mijn vriend vreesde het ergste, zei hij achteraf, maar ik ben niet boos geworden, voelde me niet eens beledigd. Ik heb wel heel helder aan de man uitgelegd dat het mij geen enkel probleem lijkt om te leren een tractor te besturen. OK er zijn wat knoppen extra, maar wat maakt dat nou uit? Hij was het uiteindelijk wel met mij eens, maar had helemaal niet door dat hij werkelijk een ontzettend slechte indruk op mij heeft gemaakt.

Hoe dan ook, na de eerste keer totaal genegeerd te worden, was de aanpak van vandaag al vele malen beter. Ik zoek nog even verder naar een normale persoon die mij ook als normale persoon kan behandelen. Wie weet bestaan ze echt! Haast heb ik niet.