Label: italiaanse cultuur

Posted in: Moestuin Toscane

Echte veldsla – sla van de velden

Written by willemijn lindeboom 3 reacties op Echte veldsla – sla van de velden

Al jaren intrigeert het mij dat vroeger iedereen allerhande onkruid plukte om te eten. Deze zin klinkt absurd, want wij denken dat onkruid iets slechts is. De twee letters ‘on’ kunnen grote imagoschade aanrichten! In Umbrie ben ik wel n’s meegegaan om de verschillende types spontane planten (klinkt al beter dan onkruid) te leren kennen, maar ik kon ze nooit uit elkaar houden.

Vorig jaar kreeg ik van de buurvrouw een mooi boek over het gebruik van deze eetbare wilde planten en met veel plezier bladerde ik erin en herkende vele soorten. Ik nam mij voor ze te gaan plukken … maar in de praktijk is dat lastig. Je herkent een plant, maar sommige lijken erg op elkaar en dan moet je een boek openslaan en daarin zoeken … dat is te omslachtig en doe ik dus vervolgens niet.

Toevallig zag ik een video over wilde soorten groenten waarin ik hoorde dat bijna alles eetbaar is en de dingen die dat niet zijn, zijn vreselijk bitter dus dat proef je direct.

Ik ben dus in onze olijfboomgaard gewoon een sla bij elkaar gaan zoeken door steeds een stukje van het blad te proeven. Wat een geniaal idee! Dat ik daar niet eerder op ben gekomen! Ik denk dat het komt wegens een soort oerangst om mezelf te vergiftigen met iets uit die ‘oh zo gevaarlijke’ natuur.

Er is een groot verschil tussen de verschillende soorten en als je het een beetje mengt krijg je een ontzettend lekkere salade (ik doe er altijd wat van onze eigen zuurkool door en uiteraard olijfolie). Nog even en ik herken de planten zonder ze te hoeven proeven!

Acetosa, portulaca en piantaggine kende ik al (dat is zuring, postelein en weegbree), maar al die verschillende soorten ‘paardebloemen’ die vind ik lastig uit elkaar halen.

Posted in: Bijzondere mensen, Toscane

Paddestoelen en een groot stuk ree

Written by willemijn lindeboom 3 reacties op Paddestoelen en een groot stuk ree

De afgelopen week is onze zeer gewaardeerde buurman twee keer langsgekomen. De eerste keer had hij paddestoelen (Pioppini heten ze hier, ze groeien namelijk op de ‘pioppi’ zijnde populieren). We krijgen een enorme hoeveelheid en hebben er twee dagen overvloedig pasta van gegeten. Heel simpel, maar echt erg lekker.

Een paar dagen later vroeg hij of wij een groot stuk ree wilden, de dag ervoor door een vriend van hem geschoten die vervolgens niet in staat was het dier zelf schoon te maken en onze buurman daarvoor op had getrommeld (zaterdagavond na het eten … je moet er maar zin in hebben!). Als beloning echter, kreeg de buurman een halve ree. Dat is niet gek.

Één probleem echter … de vriezer van de buurman zit helemaal vol met wild zwijn, kip, konijn en wellicht ook nog wel meer ree van eerdere keren. Hebben wij mazzel! Een deel van de ree had hij al aan andere mensen in de buurt gegeven, en de rest is voor ons.

Wij hebben het grootste deel in de vriezer gedaan en een flinke portie, de dag erna, in de marinade gezet. Ik heb het een dag later klaargemaakt. Ik vreesde dat het droog en hard zou zijn, omdat het vlees van een ree nou eenmaal erg mager is. Gelukkig is het bijzonder lekker geworden, boterzacht en smaakvol. Het heeft ruim 6 uur staan pruttelen.

De ree in stukken in een marinade van onze eigen wijn en daarna ook nog rozemarijn, tijm, laurier en salie
Posted in: Bijzondere mensen

De badmeester

Written by willemijn lindeboom 3 reacties op De badmeester

Met een groepje mannen van de ‘zwemclub’ gingen we naar een sagra in een dorp in de buurt. Een sagra is een dorpsfeest waar je aan lange tafels eet en waar iedereen uit het dorp meehelpt met koken en serveren.

In ons midden zat de badmeester, hij is officieel de trainer van ons groepje, maar hij traint ons nooit. Ik moet nog een keer vragen hoe dat eigenlijk zit, maar ik weet niet hoe dat aan te pakken zonder het risico te lopen iemand te beledigen.

De badmeester werd elke 5 minuten om zijn nek gevlogen door weer een ander super enthousiast jong ding, oprecht blij hem te zien. Ze hadden allemaal van hem leren zwemmen en waren dol op hem. De badmeester kende iedereen nog bij naam, ookal waren ze inmiddels twintig of ouder. Het was echt een komen en gaan van, vooral, meisjes en jonge vrouwen.

De rest van de groep keek met groeiende afgunst toe. Kwamen ze er plotseling achter dat ze wellicht een verkeerd beroep hadden gekozen …?

Posted in: Bijzondere mensen

Il postino

Written by willemijn lindeboom 1 reactie op Il postino

Het is een vrouw, maar toch blijft het ‘il postino’.

Knalrood (geverfd) haar, klein brilletje en vrolijke, lachende ogen. Ze lijkt altijd in een goed humeur te zijn en doet haar werk fantastisch. Ik had anderhalf jaar geleden al iets over haar geschreven.

Een tijdje geleden was er een langverwachte aangetekende brief voor mijn vriend (met zijn nieuwe rijbewijs erin) die 6 Euro nog wat kostte. Net op het moment dat de postino met deze zeer gewilde envelop langskwam, had ik online een afspraak en kon zo snel niet betalen.

Ze vroeg of ik wilde tekenen en zou later nog wel voor de betaling langskomen. Het feit alleen al dat ik voor mijn vriend mocht tekenen was uniek, maar die betaling is helemaal bijzonder.

Ze kwam pas na een paar weken weer langs en toen ik haar nogmaals zeer uitgebreid bedankte, vond ze dat geheel overbodig: ‘Ik doe mijn werk gewoon, niets bijzonders!’

Het zette mij wel aan het denken, want in principe is het zo, maar toch is het bijzonder. Doen anderen hun werk dan minder goed en zijn we aan die standaard gewend geraakt of doet zij haar werk echt veel beter dan anderen?

Posted in: Toscane

Weer iets ouds gevonden

Written by willemijn lindeboom 5 reacties op Weer iets ouds gevonden

Vorig jaar werd er door werkzaamheden aan een gasleiding, een Etruskische put gevonden hier in de buurt. Zie het stukje over de etruskische put.

Nu is er, aan de andere kant van mijn huis, wederom een paar honderd meter verderop, een olijfboom in een diep gat gestort. Dat lijkt een Romeinse wateropslag te zijn, maar ik heb er nog geen officiële berichten over gehoord.

De foto’s laten het niet goed zien maar dat komt omdat het in werkelijkheid erg lastig te zien is, met de aarde en de olijfboom, maar je kunt muren zien met een gewelfd plafond, dat het na al die jaren uiteindelijk deze zomer heeft begeven.

We zitten hier overduidelijk temidden van eeuwenoude verborgen ‘schatten’. Onze buren waren, toen we aan het graven waren voor de fundering van ons huis, ook oprecht verbaasd dat we niets hadden gevonden. Overigens zou dat erg vervelend zijn geweest want de bouwplannen liggen na een belangrijke vondst vaak jarenlang stil (de reden dat ze niet altijd worden gemeld uiteraard).

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

Zwemclubje

Written by willemijn lindeboom 2 reacties op Zwemclubje

Door grote problemen met mijn knie ben ik een tijdje geleden maar weer begonnen met zwemmen. Ik ontdekte een zwemclub in Certaldo, 20 minuten rijden, die drie keer per week een uurtje traint in de lunchpauze. Ideaal!

Ik werd enthousiast ontvangen en dat was een prettig begin. Het is verder een zootje ongeregeld, maar dat bevalt mij prima. Het groepje bestaat uit allemaal jongens/mannen, verreweg de meesten jonger dan ik en allemaal sneller dan ik.

Het is een vrolijke boel. Een paar weken geleden was de trainer jarig (de trainer komt als we beginnen even vertellen wat ons programma is en verdwijnt daarna steevast). Na de nodige felicitaties waren we begonnen met zwemmen, maar werden het zwembad weer uitgelokt met een prachtige schaal kersen en een fles prosecco.

Het scoort zeker niet hoog op ‘sportiviteit’, maar wel op ‘romantiek’. Daar stonden we, kletsnat in de felle zon, lauw-warme prosecco te drinken en overheerlijke kersen te eten. Goede combinatie overigens.

Toen de fles leeg was dook iedereen het water in en begon gewoon te zwemmen alsof er niets aan de hand was. Ik deed mijn uiterste best, maar voelde me toch ietwat slapjes en ik had maar een bodempje op. Ik leek de enige die zich niet opperbest voelde, maar bij navraag hadden een aantal anderen ook wel een beetje een raar gevoel in hun maag.

De laatste weken neemt één van de zwemmers regelmatig fruit van zijn eigen bomen mee, eerst abrikozen en nu pruimen. Na het zwemmen worden die gedeeld met wie maar wil. In een kringetje staan we het fruit op te eten. Heerlijk en, gek genoeg, ook echt sfeervol.

Posted in: Bijzondere mensen, Wijn en olijfolie

Snoeien wijngaard

Written by willemijn lindeboom 6 reacties op Snoeien wijngaard

We zijn begonnen met het snoeien van de wijngaarden. Inmiddels zien bijna alle wijngaarden in de buurt er weer keurig strak uit, dus het begon danig te kriebelen, maar … hoe snoei je een wijngaard die zeker tien jaar geen snoeischaar heeft gezien?

De meningen verschillen en na veel zoeken op internet en doorpluizen van boeken, hebben we besloten om ‘onze eigen techniek’ te gebruiken. Nergens staat namelijk hoe je dit varkentje moet wassen, vandaar ‘onze techniek’. Die bestaat eruit om te zoeken waar nieuwe groei (van afgelopen jaar) is en alles dat daarachter komt, af te knippen. Het resultaat is een wijngaard die allerhande vreemde uitlopers nog heeft en we denken dat die, met de jaren, wel weggewerkt kunnen worden, zodra de groei verder onderaan weer begint.

Uiteraard vinden de mensen om ons heen dit maar niets. Gisteren kwam een van de buurmannen mij vertellen dat ik het helemaal verkeerd deed, op behoorlijk onaangename toon.  Nou vind ik dit sowieso al een vervelende buurman, die zichzelf enkel met zijn achternaam voorstelt en vaak bozig wegkijkt als ik groet. Hij pakte mijn snoeischaar en liet mij zien hoe het wel moest, alsof ik compleet achterlijk was. Ik probeerde uit te leggen waarom ik zijn techniek, die overigens heel veel eenvoudiger is dan de onze, niet helemaal vertrouwde, maar hij vond het totale onzin en zei dat ik naar hem moest luisteren omdat hij zijn hele leven daar heeft gewoond en precies weet hoe alles moet.

Nou, heb ik ervaring met dit soort mannen en heb er totaal geen vertrouwen in. Ze denken alles te weten en komen dus nooit een stapje verder in hun ontwikkeling. Een beetje nieuwsgierigheid kan geen kwaad, volgens mij.

Ik heb de snoeischaar teruggepakt, vriendelijk gewacht totdat de buurman mij met rust zou laten (duurde helaas wel even) en heb de rest van de middag geweldig geïrriteerd geprobeerd om net te doen alsof niemand een slecht oordeel velt over mijn aanpak. Dat viel niet mee.

Dit hieronder is het resultaat van vanmiddag… zoals je ziet komt er enorm veel snoeisel van de planten (ik heb alleen de rechter rij gedaan).

verwaarloosde-wijngaard-snoeien

 

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

Praten tegen de hond …

Written by willemijn lindeboom 2 reacties op Praten tegen de hond …

Gisteren liep ik met hondje Sandy naar huis toen de overbuurvrouw, die dól op honden is, mij zag. Op haar hoge hakken strompelde ze de weg over om Sandy te kunnen begroeten. Tot zover niets vreemds, hoewel ik mij keer op keer verbaas hoe achterlijk sommige mensen tegen honden praten. Met hoge piep stemmetjes en baby woordjes. Het maakt op mij altijd een geheel valse indruk. Maar, het is allemaal heel goed bedoeld, ik ben het alleen niet gewend en blijf het dus vreemd vinden.

Hoe dan ook, ze vroeg ditmaal of Sandy bij haar op bezoek wilde komen, om met haar hond Ali te spelen. Ze vroeg dit in haar nep stemmetje aan Sandy en ik stond er hopeloos verloren bij. Sandy zei uiteraard niets. Ik wilde antwoorden dat Sandy daar helemáál geen zin in heeft, maar bedacht op tijd dat dat veel te bot zou zijn. Ik zei dus een tijdje ook niets, hard nadenkend hoe ik mij hieruit zou kunnen redden. Er ging echter geen lampje branden, dus liep ik even later met Sandy bij de mevrouw naar binnen.

Sandy ging doodsbang zitten en bleef stokstijf rechtop zitten. Ali bleek een hele oude en lieve, maar grote hond. Hij was erg blij met het bezoek, stond er zelfs voor op (de buurvrouw zei dat hij nauwelijks nog op stond, alleen om even te plassen en poepen). Sandy vond het echter maar niets en bleef daarbij. Ik was haar bijzonder dankbaar. Na een kwartiertje kon ik met goed fatsoen weg.

Posted in: Bijzondere mensen, Toscane

Pootje?

Written by willemijn lindeboom 4 reacties op Pootje?

Net na Kerst wilde ik aan de slag gaan in een stukje van onze wijngaard. Ik liep er met de kruiwagen vol gereedschap heen en zag er een jager zitten. Geweer rechtop naast zich. Oranje reflecterend vestje aan. Ik zei dat ik graag aan de slag wilde en hij zei dat hij niet zou schieten. Hij keek er nogal teleurgesteld bij.

Na even gewerkt te hebben zag ik dat er verderop nóg één zat en na ongeveer een half uurtje ontdekte ik er nog eentje. Ik had al besloten niets te zeggen omdat ik niet wist wat mijn rechten en plichten zijn als eigenaar van landbouwgrond, tegenover jagers. Landbouwgrond is heel anders dan andere grond, wat de wet betreft.

Na een hele tijd gingen de jagers tegelijk weg. Ze deden alsof ik niet bestond en dus deed ik maar hetzelfde.

Afgelopen week was ik weer aan het werk toen de buurman van iets verderop langskwam. Wij noemen hem de kabouter, omdat hij een lange witte baard heeft en best klein is. Erg vriendelijk is hij altijd, hij komt wel vaker even kijken hoe het gaat en blijft zich verbazen over het feit dat een vrouw dit soort werk doet.

Er lag een schouder van een wild zwijn in zijn vriezer, voor ons. Aangeboden door zijn ‘squadra’ (team) jagers. Ze geven elk seizoen aan de verschillende eigenaren van het land waarop ze jagen, een goed stuk vlees. Ik vertelde dat ik wat jagers in de wijngaard had gevonden en hij lachte wat schaapachtig en zei dat hij ze daar neer had gezet. “Bravi sono, molto molto bravi” (“Goed zijn ze, heel erg goed”). Ik wist niet of hij op hun schietkunst doelde of op hun kwaliteiten als mens. Dat liet ik maar zo.

wild-zwijn-schouder

Dit is de schouder. Ik schat dat dit zo’n 7 of 8 kilo is. Heeft de hele dag liggen ontdooien (onze vriezer is niet groot genoeg voor de hele poot) en nu moet ik dit klaar gaan maken. Ik heb een heel grote pan, die ga ik eerst maar even van zolder halen!

Back to Top