Posted in: Bijzondere mensen

Zo’n keurige jongen!

Het valt niet altijd mee om in een flatgebouw te wonen en dan heb ik het nog maar over een trappenhuis dat door drie ‘voordeuren’ wordt gebruikt. Niets dus!

Onze benedenbuurman is verre van een goede buur … zie dit voorval: http://winitalie.com/2014/01/05/beter-een-goede-buur-dan/

Op de jongeman op de eerste verdieping, echt een ‘heel nette vent’ (zo stel ik mij voor dat oude dametjes hier in de buurt hem goedkeurend kenmerken) had ik niet veel aan te merken. Zijn ouders komen af en toe zijn appartement schoonmaken, want de jongen zelf heeft een goede baan en dus geen tijd. Dat vind ik natuurlijk idioot, maar dat moeten ze leuk onderling zelf beslissen.

Nu blijkt dat deze keurige meneer de reclamefolders uit zijn brievenbus gewoon op de stoep gooit.

Hoe ik dat weet? Nou dat is heel eenvoudig. Ik laat de hond steeds uit en zie dan de folders uit zijn brievenbus steken en zodra er folders op de stoep liggen, steken diezelfde folders niet meer uit zijn brievenbus.

Ik raapte de folders maandenlang op en gooide ze bij ons oud papier, maar kreeg er genoeg van. Dus stopte ik een folder opgevouwen terug in zijn brievenbus. Die vond ik de dag erna weer op de stoep, dus stopte ik hem terug. Ik dacht er verder niet meer aan.

Een paar dagen later wilde ik wat flessen in onze container voor glas en plastic gooien toen ik daar diezelfde opgevouwen reclamefolder in zag liggen, naast extra reclamemateriaal dat sindsdien binnen is gekomen.

Ik heb de boel weer in de brievenbus van de keurige jongen gestopt …

Misschien moet ik toch maar met hem gaan praten, maar ik ben bang dat dat wel n’s verkeerd uit kan pakken.

Posted in: Bijzondere mensen, Toscane, Wandelen Toscane

Triest

Afgelopen week was het schitterend weer, de hemel was straal blauw, alle ramen stonden open.

Een kleine wandeling lokte … en zo liep ik even later tegen een oud mannetje aan die zijn wijngaard aan het snoeien was. Ik maakte zoals altijd een oppervlakkig praatje, over de wijn, het weer, hoeveel werk hij nog had. De man stond er ingezakt bij en sprak een dialect dat ik met moeite kon verstaan. Hij verstond mij ook slecht trouwens.

Plotseling ging zijn stem gevaarlijk omhoog en piepte hij eruit dat hij zo vreselijk moest huilen omdat zijn vrouw tien dagen geleden was overleden. Jeetje, wat ontzettend naar! Ze waren ruim 50 jaar getrouwd, altijd samen geweest. Ze was 7 jaar jonger dan hij, dus hij had het helemaal niet verwacht. Hij bleef huilen. Ik probeerde wat over zijn vrouw te praten om hem wellicht wat tot rust te brengen. De arme man was echter ontroostbaar, en ik kon mij dat goed voorstellen.

Na een hele tijd in die wijngaard besloot ik dat ik maar beter weg kon gaan, want de man werd steeds hulpelozer en verdrietiger. Ik probeerde een laatste ‘kaart’ en begon over zijn kinderen. Die had hij wel! Mijn advies dat hij minder alleen thuis moest zitten, maar bij zijn familie op bezoek moest gaan viel eindelijk goed. Hij klaarde even op, hield op met huilen en zei dat hij dat inderdaad maar moest doen. Die lange avonden alleen waren niet goed voor hem, besloot hij uit zichzelf (als ik het goed heb begrepen).

Ik denk sinds die ontmoeting heel vaak aan dat ontzettend droevige mannetje. Hij en zijn vrouw die elke avond met elkaar zaten te kaarten en nu is zijn steun en toeverlaat, zijn makker voor het leven, plotseling weg. Een hulpeloos hoopje verdriet achter zich latend.

Maar, geheel niet toepasselijk en het slaat nergens op … hieronder wat foto’s die ik nog had.

De geiten zijn alweer van ruim een maand geleden en de foto’s daaronder zijn van vorige week zondag, toen hebben we een wandeling van 5 uur gemaakt (ik was uitgeput en heel blij toen we net voor het donker weer terug waren!).

geiten - 1 wandeling-toscane-dec-2015- - 1 wandeling-toscane-dec-2015- - 2 wandeling-toscane-dec-2015- - 3 wandeling-toscane-dec-2015- - 4

Deze zonsondergang was ergens afgelopen week …wandeling-toscane-dec-2015- - 5

 

Posted in: Italiaans

Houtkachel op de derde verdieping

We wonen op de derde verdieping en verwarmen het huis op hout, met een prachtige houtkachel.
Waarom?
Omdat ik dol op houtkachels ben! Ik was het in Umbrie zo gewend, en genoot enorm van het vuur in huis. Geen andere warmtebron die ik ken geeft zulke heerlijke warmte.

Nu woonde ik in Umbrie op het platteland (in de heuvels) en daar is het normaal om op hout te stoken. Hier in Montespertoli, op de derde verdieping, is dat niet normaal. Zo bleek.

Toen ik hout bestelde (de voorgaande jaren gingen we steeds kleine hoeveelheden zelf halen) kreeg ik een dwaze, bijna bozige reactie. Hoe kon de beste man hout brengen bij ons? En wist ik wel dat ik een vergunning van de gemeente nodig had om hout voor de flat te laten dumpen? Hoe zou ik het hout omhoog krijgen? Ik besefte toch wel dat hij, de ‘houtman’, alleen het hout zou dumpen en daarna direct verdween? Wie zou ik kunnen vinden om het hout omhoog te brengen? En tot slot: maar mevrouwtje … heeft u wel plek om 20 quintali hout (een quintale is honderd kilo) op te slaan daar, beseft u wel hoeveel het is?

Nou, ik had uiteraard op alle bezwaren een antwoord en kon de man geruststellen dat ik overal voor zou zorgen. Hij beloofde mij terug te bellen om een dag af te spreken, maar na twee weken had ik nog altijd niets gehoord. Typisch.

Ik belde opnieuw en maakte een concrete afspraak. De man bleef bezwaren maken, maar uiteindelijk beloofde hij te komen. Donderdagochtend wordt de straat schoongemaakt en mag niemand hier parkeren gedurende een uur, ideaal dus om een lading hout te laten komen. De gemeente gaf mij toestemming om het hout maximaal anderhalf uur op de parkeerplaats voor de flat te hebben liggen.

We hebben flink gezweet die donderdag, maar in drie kwartier was het hout al binnen, in het trappenhuis. Daarna hebben we in twee keer al het hout omhoog gesleept. Al met al was het ruim drie uur werk. Wat een voldoening … en wat zijn drie uurtjes nou?

Je wil niet weten hoeveel commentaar we hebben gekregen! Dat mijn vriend hout omhoog sleept is tot daaraan toe, maar dat ik de helft voor mijn rekening neem wordt echt vreemd gevonden.

Mijn antwoord is steevast: andere mensen gaan met de auto naar de sportschool om daar een uur te sporten. Ik doe tenminste iets nuttigs en zo’n super ‘work-out’ krijg je in de sportschool echt niet!

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

Anticlimax

Vanochtend ging ik zwemmen op een tijdstip waarop ik nog nooit eerder in het zwembad ben geweest. Bijna alle banen waren bezet met cursussen, een zwembad vol vrouwen op een paar uitzonderingen na.

Na een tijdje kwam er een Goddelijk figuur binnen. Hij was, moet ik eerlijk bekennen, echt erg mooi, maar mensen die dit van zichzelf vinden en daar (dus) de hele dag mee bezig zijn, vind ik automatisch minder aantrekkelijk.

De Mooie Man had een kort t-shirtje aan, waardoor zijn goed gespierde armen uitstekend tot hun recht kwamen. Zelfbewust, goed zichtbaar voor iedereen, ging de Mooie Man uitgebreid staan rekken en strekken.

Na zijn kleine voorstellinkje ging hij ongeduldig op een stoel zitten, wachten tot één van de cursussen af was gelopen. Daarna begon hij vanaf de rand van het bad heel delicaat zichzelf met wat water te besprenkelen.

Hoe ik dat allemaal zag? Ik kwam elke keer voorbij zwemmen en begreep maar niet waarom hij nog altijd niet te water was gegaan. Ik genoot enorm van de overdreven maniertjes en de zelfaanbidding van deze Mooie Man die zo weg leek te zijn gelopen uit één van de beroemde bladen.

Daarnaast verwachte ik een atleet in actie te gaan zien. Kijken naar zwemmers die pijlsnel door het water scheren blijft mij fascineren. Hij had zijn eigen kickboard bij zich en dat hebben normaal gesproken alleen semi professionals. Ik hield hem dus in de gaten.

De Mooie Man ging pas het water in toen bijna alle baantjes vrij waren en ik begreep direct waarom. Alle show bleek, zoals wel vaker, show.

Hij kón zwemmen, maar daarmee is dan alles ook wel gezegd. Een super vrolijke anticlimax!

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans, Toscane, Wandelen Toscane

Schuilen voor de regen

Zoals ik gisteren (http://winitalie.com/2015/10/22/herfst-wijngaarden-in-toscane/) al kort aankondigde … een blogje over schuilen voor de regen.

Het was zondag, toen we vertrokken, mooi weer. Na een paar uur wandelen echter zagen we in de verte dikke regenwolken die al druk bezig waren San Gimignano nat te gieten. Prachtig hoe goed je dat in de heuvels altijd ziet. We dachten nog even optimistisch dat de wind uit de andere hoek kwam en die regen dus wel weg zou blijven.

Een minuut later kregen we de bui op onze kop.

We waren net langs wat huizen gelopen waarvan er, zoals zo vaak, eentje leeg stond. We schuilden onder het afdak en waren onder de indruk van de troep. Alsof de eigenaar leed (of had geleden) aan verzamelwoede, of de angst om dingen weg te gooien (je weet per slot maar nooit hoe het nog ‘ns van pas kan komen).

De regen werd minder en we gingen weer op pad, maar een oud mannetje met modderlaarzen die drie maten te groot leken, liep ons, hard aan z’n sigaret trekkend, tegemoet en vroeg ons wat we van het huis vonden. Het stond te koop namelijk, zacht prijsje. Veel grond er ook bij. Of we het huis wilden zien?

Het bleek geen echte vraag te zijn want hij praatte door over zijn huis en gebood ons achter hem aan te lopen.

Nou ja … lopen? Zelfs sjokken doe je met meer energie. Ik heb nog nooit iemand zo lijzig zien lopen. Met vieze laarzen liep hij het huis binnen (bleek geen verschil te maken, een beetje modder meer of minder) en vertelde hoe bijzonder het allemaal was. Het oudste huis uit de hele buurt, vroeger was er een toren ook, de muren waren ruim een meter dik. Het huis was uit 1200.

We maakten de gepaste bewonderende geluiden, maar het was werkelijk een afschuwelijk huis. Afgezien van de troep.

Of we de bovenverdieping ook nog even wilden zien? Nou NEE dacht ik bij mezelf, maar mijn vriend had er aardigheid in gekregen en zei enthousiast ‘ja graag’. De bovenverdieping was een ramp, want het mannetje bleek jager (ja, ik heb ook geen idee hoe dat kan als je je zo langzaam voortbeweegt als hij!) en hij maakte de fazanten daar schoon. Een tafel vol half volle wijnflessen, half lege vreselijk vieze borden, smoezelige glazen en onvoorstelbaar veel troep.

In de open haard lag een pak veren. De hond scharrelde fanatiek rond met neus op de grond en liet de botjes en half vergane stukken dier zich prima smaken. Ze wilde helemaal niet meer weg. Ik kreeg toestemming een foto van de open haard te maken, had graag de rest van de troep vast willen leggen, maar vond dat onbeleefd.

De prijs van het huis?

Zacht vriendenprijsje … slechts 900.000 euro.

Ach ja …

open-haard-van-jager-toscane

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

Gebarend rijden

Hoe vaak gebeurt het niet dat er een kleine irritatie op de weg ontstaat en de chauffeurs aan beide kanten wild gebarend, met raampjes dicht of hoe dan ook zonder dat de ander hen hoort, hun gelijk proberen te krijgen. Dat is één manier waarop in Italie gebarend wordt gereden.

Vandaag reed ik achter een auto die al slingerend nog nét op de weg wist te blijven. Het was wel een bochtige weg. Ik kon niet inhalen (veel Italianen halen dapper vlak voor bochten in, ik heb die eigenschap nog niet overgenomen). De man achter het stuur was en bleef diep in een gesprek gewikkeld met de persoon naast hem. Het ging er gepassioneerd aan toe. Soms had de man beide handen nodig om zijn gebaren genoeg kracht bij te kunnen zetten. Vandaar de slingers.

Op de terugweg zat ik achter een ander slingerend geval, maar die was modern slechts bezig met typen op d’r smartphone. Nadat ze een tijdje links had gereden en er een bocht aan zat te komen heb ik haar toeterend weer met haar hoofd in deze echte wereld gebracht.

Ik werd niet bedankt uiteraard!

 

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

De waterpolo coach …

Ik zwom vandaag mijn laatste baantjes toen, na de lange zomervakantie, de kindjes van het waterpolo team aan een peptalk (maar zeg maar preek) van hun coach werden onderworpen.

Vorig jaar ging het exact hetzelfde. Dezelfde negatieve uitdrukking, deprimerende zinnen die alles behalve oppeppend werken en de jochies die niet goed weten hoe ze moeten kijken.

De rest van het jaar kom ik ze regelmatig tegen, die jochies die na school komen trainen. Vrije tijd heet dat en gelukkig schijnen de meesten er lol in te hebben. Ik begrijp niet hoe ze dat voor elkaar krijgen met zo’n trainer. Hij lijkt net te zijn weggelopen uit een slechte en Amerikaanse oorlogsfilm, waar hij als beneden-middelmatige sergeant (of hoe zo’n figuur ook maar mag heten) zijn troepen toespreekt. Deze trainer gebruikt dezelfde net iets te lange pauzes en zo’n zelfde intens deprimerend toontje. De inhoud van de preek komt erop neer dat de jongens alles van zichzelf moeten geven, dat het dit jaar niet zo kan als vorig jaar, dat ze discipline moeten hebben en echt totaal niet deugen, op geen enkel vlak.

Exact dezelfde zinnen van vorig jaar.

Misschien kan de trainer maar één rol uit zijn hoofd leren en is dat deze geworden?

Knap dat de jochies na de volslagen idiote pep-preek, vrolijk met de echte training begonnen. Ik zou per direct gestopt zijn met als zwaarwegende reden dat zo’n idioot mij niet kan motiveren (en mijn ouders er nog voor moeten betalen ook).

Ik begin blijkbaar oud en star te worden!

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans, Montespertoli

Reacties op de hond

Inmiddels woont hondje Sandy bijna drie weken hier, op de derde verdieping van een gehorig appartementencomplex in Montespertoli. Het gaat prima geloof ik, maar … hoe vraag je een hond zoiets?

Een paar reacties uit de buurt …

Een meisje dat altijd hardloopt, fietst en bergen energie lijkt te hebben (ook als ze haar heel oude herdershond uitlaat, loopt ze met verende en snelle passen, heen en weer naar haar bejaarde vriendje die, zich moeizaam voortslepend, achterblijft) zegt tegenwoordig ‘ciao donne’ (dag vrouwen). Welja … waarom ook niet! Op gelijke voet met een hondje!

Eén van de buurmannen van hiernaast, een geweldige zuurpruim, wees mij zeer onvriendelijk terecht omdat volgens hem het hondje tegen de muur plast. Ik beloofde beter op te letten, maar legde als verdediging wel uit dat de hond normaal gesproken plast waar andere honden plassen.
De dag erop was hij de muur aan het schrobben en heeft er een viezig zwart goedje op gesmeerd zodat de muur er nu uitziet alsof heel zieke honden er plassen (en meer). Maar goed, de hond heeft haar interesse in de muur verloren.

Tot slot maakte een oud mannetje mij een tijdje geleden geweldig aan het lachen. Hij liep naar zijn Apecar (zo’n typisch Italiaanse driewieler), met een fluoriserend hemdje aan en een pet op. Hij leek mij van verre afkeurend aan te kijken, ging er zelfs ‘ns goed wijdbeens voor staan. Ik begreep niet wat er mis kon zijn en liep dus door. Toen ik hem passeerde zei het mannetje tegen de hond: ‘mannaggia che fortuna che hai con una padrona cosi bella’ (potverdikkie wat een mazzel heb jij met zo’n mooi baasje).
Tsja …

Ook onze benedenbuurman heeft voor het eerst sinds ruim anderhalf jaar iets tegen mij gezegd (dit ging er destijds mis: http://winitalie.com/2014/01/05/beter-een-goede-buur-dan/) toen ik hem in het trappenhuis met Sandy tegenkwam. Hij is dol op honden zo blijkt. Wederom onverwacht, ik was totaal gewend hem vriendelijk te groeten en standaard genegeerd te worden, maar een buurman die normaal doet is toch net iets prettiger.

En hier is Sandy in haar mandje, een groot deel van de dag brengt ze zo door, op haar rug slapend met een stukje tong uit haar mond.
Een echt oud vrouwtje?
Totdat je haar uitlaat … laatst had ze een ree te pakken, maar dat is een ander verhaal!

sandy

 

Posted in: Bijzondere mensen, Montespertoli

Dracula …

Ik doneer bloed in Castelfiorentino. Naast het ziekenhuis staat een klein gebouwtje met ‘Centro Sangue’ (bloedcentrum) erop.

Ditmaal was er een andere arts (je krijgt een snelle controle alvorens je doneert). Streng keek ze mij aan en zei direct dat ze mijn naam maar niets vond omdat het zo lastig te typen was en ze moest mijn gegevens naar boven halen. Toen alles in orde bleek stak ze van wal met haar probleem op dit moment:

Het is zomer, iedereen is weg en niemand doneert bloed. Er ontstaan tekorten, want ongelukken gebeuren toch en volgens haar groeit het taboe op pijn hebben en doodgaan. Fel vroeg ze mij: ” zie jij nog wel ‘ns mensen met een stok lopen?”. Ik kon hier eigenlijk geen antwoord op bedenken, maar dat was ook niet nodig want na een korte pauze volgde: “nee, er zijn nauwelijks nog mensen die met een stok lopen want iedereen krijgt een nieuwe knie, een nieuwe heup of allebei”.

“Weet jij wel hoeveel bloed er nodig is voor een nieuwe knie”?
Ik had geen idee uiteraard.
“Twee zakken bloed, dat betekent twee mensen moeten komen doneren om iemand een nieuwe knie te kunnen geven, iedereen wil dat tegenwoordig, maar steeds minder mensen doneren. Vroeger had je gewoon pijn en dat hoorde bij oud worden. Tegenwoordig wil niemand meer dood en mag niemand meer pijn hebben. Een onhoudbare situatie!”

Ik kon niet anders dan ja zeggen en het met haar eens zijn, want als je arts bent in het bloedcentrum, dan heb je heel andere prestatiedruk dan wanneer je arts bent op de eerste hulp … we zien de wereld altijd vanuit ons eigen perspectief en dat perspectief verschilt enorm van beroep tot beroep. Ik kon mij even in haar verplaatsen en vanuit haar gezichtspunt heeft ze gelijk.

Ik liep in gedachten naar de zaal waar je doneert en kreeg direct volop aandacht van een zuster. Toen het bloed eenmaal werd afgenomen keek ik omhoog waar een TV het laatste nieuws de ruimte in gooide. Op de plank naast de TV prijkte een beeldje.

Overal in ziekenhuizen en andere gebouwen zie je beeldjes, bijna altijd van Maria of Jezus. In dit zaaltje stond echter geheel onverwachts en vol humor een beeldje van Dracula, bloed droop van zijn extreem lange hoektanden …

Zou dat wellicht een reden kunnen zijn dat de zaal zo leeg bleef, of komt het door de wat beangstigende redeneringen van de arts? Of is het gewoon zomer en ‘bloedheet’ en dus niet de juiste tijd van het jaar?

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

Oud en zorgzaam

Gisteren liep ik naar het centrum van Montespertoli en zag een bejaarde dochter die haar nog veel ‘bejaarderdere’ vader ‘uitliet’.

Je ziet het vaak hier in Italie dat ouderen met ondersteuning een eindje gaan wandelen, al dan niet volledig kromgetrokken en/of scheef. Zolang ze recht en redelijk stevig op de been zijn doen ze alles zelfstandig, maar zodra dat niet meer gaat, schuifelen ze moeizaam naast een jonger exemplaar over de stoep (als die al bestaat en niet volstaat met geparkeerde auto’s).

De hoogbejaarde man kwam langs een plantenbak van de gemeente. Er zat een struik in die wat dode takken had. De man ging, ondanks luid protest van zijn dochter, dat wel even in orde brengen. Zijn handen zaten al onder de aarde en de plant werd keurig de aandacht gegeven die het verdiende alvorens ik voorbij was en het stel niet langer kon observeren.

Deze generatie heeft op het land gewerkt en de zorg voor alles wat groeit en bloeit, de zorg voor de directe omgeving, zit hen in het bloed. Prachtig om te zien.

De dochter schaamde zich uitgebreid en dat typeert wellicht het verschil in cultuur dat in Italie (en niet alleen hier) is ontstaan. Gelukkig pakken een aantal jongeren het roer over, twee generaties overslaand!

Back to Top