Ik kwam een vrouw tegen die hier vaak loopt. Ze heeft lang blond en wild haar, niet echt blond, maar wel echt wild. Ze kletst bijna altijd met iemand aan de telefoon of met een vriendin die meeloopt.
Ik groet haar altijd hartelijk, maar ben als de dood dat ze tegen mij begint te kleppen. Tot nu toe heb ik dat kunnen vermijden, maar deze week was het raak.
Zonder enige verdere beleefdheidsvormen of introductie vroeg ze hoe ik dat toch deed, wandelen met artrose. Ik moet perplex hebben gekeken en dus voegde ze eraan toe: jij hebt toch vast ook artrose, we zijn ongeveer van dezelfde leeftijd!
Om haar niet een modder figuur te laten slaan, heb ik maar niet naar haar leeftijd geïnformeerd. Het is lastig inschatten van een vrouw met nep blond en wild haar en nep lippen, maar ze lijkt mij jaren ouder dan ik ben.
Artrose heb ik ook, maar ik weet niet of dat echt artrose is, want ik heb al zeker 15 jaar last van mijn knieën en dat heet dan artrose, maar ik weet niet hoe het 25 jaar geleden was, want tot je geen pijn krijgt, worden er geen foto’s gemaakt.
We hebben wat tips uitgewisseld over gezond eten en hoe ongezond suiker is. Nadat ze mij op het hart had gedrukt dat ze zonder ‘dolci’ (zoete dingen) echt niet kon leven, liep ze gelukkig verder.