Posted in: Bijzondere mensen, Toscane

De haan doet het blijkbaar niet meer

We hebben een schitterende haan en een heel prettige ook. Hij is bang voor ons, hoewel hij de laatste tijd wel iets dichterbij durft te komen, en totaal niet agressief.

Onze kippen waren al in januari gaan broeden op 9 eieren die ik allemaal met potlood had gemerkt zodat ik de broedeieren van de nieuwe kon onderscheiden. Elke dag heb ik de woedende en pikkende kippen even van hun eieren getild om de nieuwe eruit te halen. Ik moet handschoenen aan voor deze klus want anders krijg ik teveel wonden.

Er werd na zo’n 20 dagen 1 kuikentje geboren. De kippen bleven nog wat dagen volharden op de andere eieren, maar ze bleven potdicht.

Onze alwetende buurman (van wie we ooit de haan kregen) wist zeker dat het niet aan de haan kon liggen. Ik vermoedde dat het wel aan de haan lag. Ik zie vaak dat de kippen keihard wegrennen als hij ze probeert te bespringen en alleen af en toe slaagt hij erin. De buurman wil hier niets van weten en denkt dat dit mijn feministische blik op de wereld is.

Controleren of de eieren bevrucht waren is vrij eenvoudig, maar een rotklus … de eieren die niet zijn uitgekomen moet je open maken en dan zie je wel of er een deels ontwikkeld kuikentje in zit, of niet. Ik heb deze klus ruim een maand uitgesteld … en toen moed bij elkaar gespaard om de oude eieren te openen. Boven onze composthoop. Er was er eentje met iets dat een kuikentje had kunnen zijn geweest, maar de andere eieren waren gewoon rotte eieren.

Er gingen weer wat kippen broeden (eerst twee en daarna drie kippen samen op een klein nestje … hoe bedenken ze het?) en ik heb 4 eieren voor ze gemerkt. Er kwam één kuikentje uit. Nadat de andere eieren door de kippen in de steek waren gelaten en we drie moederkippen hadden die druk rondom het kuikentje scharrelden op zoek naar lekkere hapjes voor hun uitgebroede bolletje veer, heb ik de andere drie eieren vrijwel direct boven de composthoop gebroken en … het waren gewoon eieren.

Misschien valt mijn feministische blik op de dierenwereld dan toch nog wel mee?

Posted in: Bijzondere mensen

Hartverwarmend

Ik ga niet graag naar de kapper. Ik heb een ontzettend vriendelijke en praktische kapper die niet loopt te zeuren , bijvoorbeeld over mijn grijze haar en dat ik daar toch iets aan moet doen … het tegenovergestelde zelfs! ‘Grijs is in de mode’ zei hij toen mijn haar grijs begon te worden en ik uiteen deed dat ik geen kleuren wilde. Heel schattig vond ik dat.

Ondanks deze leuke kapper, ga ik nog altijd niet graag. Nu ik niet meer in het dorp woon (al vier jaar) is het voor mij nog moeilijker te gaan. Zo is het gewoon voorgekomen dat ik twee jaar niet ben geweest. Met lang haar kan dat redelijk want ik draag het altijd opgestoken en ik had het zelf een beetje bijgeknipt een jaar geleden (was geen succes!).

Vandaag had ik wat tijd en ben (eindelijk!) weer n’s naar de kapper gegaan. Ik kreeg een warme en oprechte omhelzing. Vervolgens bleek hij allerlei details nog te weten en vroeg mij de oren van mijn hoofd.

Dus, hoe erg is het al met al? Het was juist leuk en hartverwarmend. Toch weet ik zeker dat ik weer zo lang mogelijk ga wachten voordat ik weer een nieuwe afspraak maak. Dat is nou eenmaal de aard van het beestje.

Posted in: Bijzondere mensen, Wijn en olijfolie

Olijfbomen snoeien

De buurman van over de tachtig waar we goed mee bevriend zijn, zei al een jaar geleden dat hij misschien een aantal van zijn olijfbomen net zo wilde gaan snoeien als ik dat deed. Zou ik hem een middagje willen helpen daarbij? Hij zei er wel direct bij dat dat niet is omdat hij vindt dat ik goed snoei, maar omdat ik de bomen flink laag hou. Hij is nu nog in staat om met ladders te werken maar wellicht over een tijdje niet meer.

Dit jaar begon hij er weer over en ik liet hem bij één van zijn bomen zien waar ik die in zou korten. zijn reactie was verre van enthousiast. Vorige week vroeg hij of hij n’s mocht komen kijken terwijl ik mijn bomen aan het snoeien was. Dat werd vrijdagmiddag.

Toen ik bij mijn nog ongesnoeide olijfbomen aankwam, zat de buurman daar op mij te wachten. Hij had ondertussen al één van mijn bomen gesnoeid en het inderdaad anders aangepakt dan ik normaal doe.

Ik had al tegen mijn vriend gezegd dat ik het vermoeden had dat de buurman eigenlijk niet van mij wil leren, maar juist iets aan mij wil leren. Hij is over het algemeen heel eerlijk en geeft over alles zijn mening, vooral als er iets niet goed is. Ik ben dus een beetje verward waarom hij nu deze omslachtige manier gebruikt om mij ergens van te overtuigen. Toen ik de gesnoeide boom zag dacht ik echter: zie je wel, hij wil mij laten zien hoe het wel moet!

Ik heb hem dat ook maar direct verteld, maar hij ontkende dat heel serieus en zei dat hij echt had geprobeerd om op mijn manier te snoeien, maar dat was hem gewoon niet gelukt. Hij keek nog n’s goed naar de boom en haalde gelaten zijn schouders op. “Ik snoei al 65 jaar op deze manier, dus dat zal nu wel moeilijk te veranderen zijn”.

We hebben aan aantal andere bomen bekeken en overlegd wat ik zou snoeien en wat hij en daar zat nogal een groot verschil tussen. Hij had zijn geslepen snoeischaar in zijn hand en zette de schaar steeds waar hij zou snoeien. Bij mijn protest haalde hij de schaar bijna altijd weg met de opmerking dat hij echt niet zomaar zou knippen. Dat deed hij echter meerdere keren wel. Ik protesteerde maar hij knipte toch en zei dat hij het echt niet kon laten, dat hij zeker wist die tak er écht af moest. Wat is het toch een onmogelijke man soms!

Ik moet wel zeggen dat ik toch echt wel wat heb opgestoken van deze les. Het maakt verder ook niet uit of hij les kwam nemen of geven, want in beide gevallen leer je er iets van. Per slot van rekening is er geen betere manier om iets goed te leren dan er les in te gaan geven!

Posted in: Bijzondere mensen

Buurmannen

Onze rechtstreekse buurman (ons huis zit aan zijn huis vast) was zondag op het dak bezig, luid pratend tegen zijn schoonzoon die ook op het dak stond. Dat hoor je dus overal, maar het duurt even voor je beseft dat ze op het dak staan.

Een andere buurman kwam langslopen, hoorde de man op het dak maar kon hem niet vinden. Hij riep, maar de buurman op het dak hoorde het niet. Ik was in de olijfboomgaard bezig en hoorde het wel. Wat is er nu weer aan de hand dacht ik ….

Ik wees de buurman op de grond naar de buurman op het dak en eindelijk konden ze elkaar zien en verstaan.

De conversatie ging als volgt, keihard:

Buurman grond: “Maar wat doe jij nou op het dak?”
Buurman dak: “Ik repareer de schoorsteen”

Buurman grond: “Oh, nou maar oppassen dat je er niet vanaf dondert”
Buurman dak: “Ja, ik doe mijn best”

Buurman grond: “Weet jij of Giuseppe dood is?”
Buurman dak: “Ja die is dood”

Buurman grond: “OK, ik dacht al dat hij het was want de priester kwam langs maar kon niet vinden welk huis het was”
Buurman dak: “Ja die is hier ook langsgekomen op zoek naar de dode Giuseppe”

Buurman grond: “OK bedankt en fijne zondag”
Buurman dak: ” Jij ook”

Giuseppe is een andere buurman die net iets boven ons woont.

Nou, ik was dan ook direct op de hoogte. Zo hoor je nog n’s iets! Aan de dood worden blijkbaar niet veel woorden vuil gemaakt.

Posted in: Bijzondere mensen

Afval ophalen

Hier bij ons wordt al het afval gescheiden opgehaald. We hebben 4 soorten afval en ze komen 5 dagen per week langs, twee keer voor het groenafval.

Nou kreeg ik een tijdje geleden een brief waarin mij werd uitgelegd dat het systeem verandert. Ik moet nu nieuwe afvalcontainers ophalen en voor het plastic, doorzichtige zakken. De nieuwe containers en zakken hebben een code en vanaf nu wordt gewogen hoeveel afval ik weggooi. Is dat meer dan X dan betaal ik meer. Is het minder dan X dan heb ik pech, want ik betaal voor X. Alleen de flessen moeten we sinds 1 januari zelf weggooien en overal staan daar containers voor. Echt overal. Dat is dus goed verzorgd.

Ik ben super tevreden met het hele systeem en vind het ook prima dat het verandert, maar … om die nieuwe containers en zakken af te halen is wel gedoe. Er stond zaterdag een enorm lange rij en ik weiger het om daar uren te gaan staan wachten. We gaan deze zaterdag nog een keertje kijken in de hoop dat de meeste mensen inmiddels de nieuwe containers hebben.

Vandaag liep ik naar huis (mijn auto heeft het even begeven, maar ik kon hem gelukkig net bij de garage afzetten en die is twee kilometer verderop). Voor mijn deur kwam een vrachtwagentje van de vuilstort langs. De man gebaarde of ik geen afval had en stopte even. Ik zei dat ik dat wel had, maar nog niet het nieuwe systeem gebruikte. Ik had een week geleden gebeld om te vragen of ik mijn oude afval nog kwijt kon, maar dat kon niet meer volgens de meneer aan de telefoon.

De man zei, ‘doen we niet moeilijk over, kom maar hier met het afval’ en hupsakee … hij leegde mijn container in zijn vrachtwagentje.

Ik vind het elke keer weer fantastisch als mensen gewoon hun werk doen en een beetje nadenken en vriendelijk zijn. Zijn werk is om ons van ons afval te verlossen en daar zet hij zich voor in. Dat is nou n’s kwaliteit!

Posted in: Bijzondere mensen, Wijn en olijfolie

Flessen wijn die aan komen wandelen

Toevallig hadden we een tijdje geleden bezoek van een Nederlandse vrouw die te voet was gekomen. Uit Nederland.
Ze had een fles wijn meegenomen. Die fles had ze in Montespertoli gekocht. Het was de eerste fles wijn die die week wandelend is gebracht.
Een paar dagen later kwamen er namelijk kennissen uit de buurt bij ons langs met … ook een fles wijn. Ze waren komen lopen en hadden de lange weg genomen, dus de fles wijn was ruim drie uur onderweg geweest.

Deze trend heeft zich daarna helaas niet doorgezet. Geen fles wijn meer gekregen …!

Posted in: Bijzondere mensen, Toscane

Elke dag met de hond wandelen?

Een tijdje geleden kwam ik onze rechtstreeks buurman tegen. Hij liep met zijn jachthondje. We maakten even een praatje. Buurman zei dat hij elke avond met zijn hond een stukje loopt.

Nou weet iedereen in de buurt dat onze buurman vooral heel veel dingen verzint en niemand neemt hem ooit serieus.

Het arme dier is erg dik en ik zie de beste man zelden met zijn hondje lopen, dus afgezien van zijn reputatie heb ik sowieso mijn twijfels bij zijn verhaal.

Zijn vrouw zie ik wel regelmatig met het hondje in hun olijfboomgaard lopen, een paar pasjes, heel langzaam.

Het hondje zit de rest van de dag in zijn hok opgesloten. Jaren geleden waren er drie hondjes en nu is er nog één over. Gelukkig mag deze regelmatig, ook buiten het jachtseizoen, het hokje uit om wat te snuffelen en de benen te strekken. Een hele vooruitgang!

Tijdens het jachtseizoen valt het hondje ook niet echt af want zijn baasje rijdt overal met zijn 4×4 heen, hondje achterin.

Posted in: Bijzondere mensen

Je wilde een fiets? Trappen maar!

Een winkel bij mij in de buurt wordt gerund door een grote familie. Afgezien van één vrouw, die er zelden is, zijn ze bijzonder onvriendelijk en in het geheel niet klantvriendelijk. Ze kunnen zich dit veroorloven, want ze zijn de enige winkel in de omtrek waar je zoveel dingen voor de tuin kunt kopen.

Een jaar geleden had ik eigenlijk besloten er niet meer naartoe te gaan. Ik had voor een jarige een kit gekocht waarmee hij zelf bier kon maken (daar had hij het vaak over, anders zou ik dat nooit hebben uitgezocht). De kit had onder andere een blik met ingrediënten. Dat blik was al maanden over de maximale datum heen, bleek nadat de jarige alles blij had uitgepakt. Normaal gesproken niet zo’n punt, maar in de handleiding stond dat de ingrediënten super vers moeten zijn om er bier mee te kunnen brouwen. Toen ik een volgende keer terugkwam bij de winkel, meldde ik het probleem. De dame keek mij kort aan, haalde haar schouders op en zei: oh ja?

Hoe dan ook, vandaag was ik weer bij de winkel. Toen ik aan het afrekenen was begon het keihard te regenen. Niet zomaar keihard, maar echt kei en keihard. Mijn douche produceert niet zoveel water!

Na de kassa begon de kleine ruimte voor de deur langzaam vol te lopen met mensen. Her en der hoorde ik iemand morren over de regen.

De dame achter de kassa riep: ‘Jullie hebben al maanden alleen maar gezeurd dat het nodig n’s moest regenen en nou regent het eindelijk! Daar ga je dan toch niet over klagen? Je wilt haar (de regen is vrouwelijk in het Italiaans) toch niet weer wegjagen?’. Het bleef stil. Ik denk dat we het allemaal met de vrouw eens waren, maar toch ook wel graag uit de winkel verlost wilden worden.

Ik dacht aan de Italiaanse uitspraak: ‘Hai voluto la bicicletta? Ora pedala!’
Dat wil zeggen: ‘Je wilde een fiets? Nu trappen maar!’

Posted in: Bijzondere mensen, Wandelen Toscane

Putten, kalven en dempen

Een kilometer verderop woont een bijzonder onaangename man. Hij vindt mijn vriend en mij erg aardig en dus is hij tegen ons niet onaangenaam, maar hij is altijd overal boos over (de opgraving aan de Etruskische put vindt hij bijvoorbeeld vreselijk omdat de weg daar nu niet recht is en hij elke dag twee keer om de put heen moet rijden, een bochtje van nog geen twee meter).

Hij zei een tijdje geleden dat we hier tussen de Neanderthalers wonen, zo dom vond hij al onze buren. Ik was het er niet mee eens, ik voel mij hier juist enorm thuis en maak graag een praatje met bijna iedereen. Maar … dat zegt misschien meer over mij!

(Overigens weten we niet gek veel over de Neanderthaler, wellicht waren ze niet dom. Maar dat is een ander verhaal)

Gisteren kwam ik een andere buurvrouw tegen. Een lief mens op leeftijd, altijd in de weer om honden koekjes te geven en voor katten te zorgen. Zij is de eigenaar van de nieuwe ‘bron’ samen met haar man. Ze was helemaal overstuur. Of ik het had gehoord van de ree?

Ik had niets over een ree gehoord en ik had dat liever zo gehouden, maar in dit soort zaken heb je geen keus. Mensen willen anderen altijd onderdeel maken van nare dingen, alsof het daarmee langzaam minder naar wordt.

Je raadt natuurlijk al wat er gaat komen … er was een ree in hun grote put water verdronken. Blijkbaar was het arme dier over het hek gesprongen en kon er daarna uiteraard niet meer uit. Het is kurkdroog bij ons en alle watertjes staan al twee maanden droog. Het is dus niet zo vreemd dat dieren naar dat water komen.

Iemand had haar zelfs gebeld, maar ze was wat dagen weg geweest. Die persoon had haar medegedeeld dat er een ree in de put aan het zwemmen was. Zwemmen ja! Die persoon heeft verder niets gedaan om het arme dier te helpen want hij/zij dacht dat ie er wel in z’n eentje uit zou kunnen komen.

Het beeld van de Neanderthalers kwam spontaan boven!

De buurvrouw had tranen in haar ogen en vroeg mij wat ze kon doen om te voorkomen dat er andere dieren dood zouden gaan in haar water. Tja … een hoger hek, het hek op grotere afstand zetten en één kant langzaam het water in laten lopen, een kanaaltje graven onder het hek door zodat de dieren daar het water kunnen drinken, dichtgooien … Ik opperde zo wat ideeën, maar niets beviel haar.

Ze zou het er met de buurman die het gat had gegraven, overigens zonder enige vergunning, over hebben. Die beste man is de eigenaar van de hond waarmee wij vaak gaan wandelen en hij haat reeën en eigenlijk alle andere dieren die los rondlopen. Die eten zijn druiven op. Ik ben dus benieuwd met wat voor oplossing hij op de proppen komt.

Is het echt een bron of is het een kapotte leiding? Daarover een andere keer meer!

Posted in: Bijzondere mensen, Moestuin Toscane

Wie niet sterk is doet het anders

Vorige week werd ik gebeld door een man uit de buurt.

Wanneer wij onze ‘rotoballa’ nou eindelijk n’s van zijn land kwamen ophalen. Hij lag hem behoorlijk in de weg.

Una rotoballa is zo’n grote baal stro of hooi in een rol geperst. Ze wegen geloof ik 400 kilo per stuk.

Ik zei tegen de man: ‘Onze rotoballa?’ Ja, hij blijkt van ons te zijn. De boer die het gras had gemaaid en daarna het gedroogde gras in deze ronde baal heeft geperst, had tegen de man gezegd dat hij van ons was en dat wij hem dus op moesten komen halen. Ik wist uiteraard nergens van. Ik vond alleen dat die boer ons wel erg weinig hooi had gegeven als dank voor het maaien van anderhalve hectare land (één rotoballa namelijk).

Feit is alleen wel dat deze baal hooi honderden meters van ons land lag, dus het is niet echt logisch. Maar goed, zo’n hoeveelheid hooi kunnen wij wel gebruiken dus ik heb niet geprotesteerd.

Zaterdag gingen we aan de slag. De baal lag op z’n vlakke kant en we moesten hem kantelen om hem daarna als een wiel achter de tractor mee te kunnen slepen.

We hebben een kleine tractor, maar meer niet. Duwen en trekken hielp niets, het ding was niet in beweging te krijgen. Met de tractor hebben we de baal richting een aflopend stuk land geduwd en daarna lukte het met grote inspanning (mijn vriend is enorm sterk gelukkig) de baal te kantelen. Die rolde direct naar beneden tot ie tegen een olijfboom tot stilstand kwam.

We hadden touwen meegenomen en een ijzeren stok om het touw door het midden van de baal te kunnen steken. Na wat gepruts lukte dat en konden we de baal richting huis rollen. Het is drie of vierhonderd meter over een smalle weg.

Ik liep achter de tractor aan om de baal min of meer recht te houden en tot mijn grote opluchting ging dat goed. We hadden nog wat auto’s achter ons die hun ogen uitkeken. Wat doen die twee nou weer!

Op de foto hieronder waren we ‘veilig’ bij onze ingang aangekomen. We waren super tevreden over onze oplossing om zonder de juiste middelen toch de baal naar huis te hebben kunnen slepen.

Back to Top