Deze ligt niet ver van de afvalverwerking, dus eindelijk hebben we een goede reden gevonden waarom deze villa wellicht onbewoond is achtergelaten. “Villa Adriana” staat er trots op de voorkant.
De tuin wordt nog een beetje onderhouden, maar de pracht is ervan af. Ooit stonden hier unieke bomen, keurig in vorm gehouden, net als de heggetjes van buxus, inmiddels te groot om nog elegant te zijn. Een tuin vol schaduw en plekken om te zitten, verworden tot een deprimerende bende.
In de ingestorte limonaia (een soort wintertuin met veel glas waar vroeger de citroenbomen in hun machtige potten overwinterden) staan twee kitscherige beelden, waarschijnlijk zijn ze er na het instorten neergezet, hetgeen het tafereel iets zuurs geeft. De beelden genieten van het prachtige uitzicht, te midden van puin en vergane glorie.
De zon begon onder te gaan toen we hier waren, de sfeer werd er niet vrolijker op. Gelukkig ging een roodborstje even op het met gele ‘mos’ bekladde balkon zitten.
De natuur treurt niet om de stilte rondom deze villa.
