Moestuin Toscane – Pagina 2

Nuttig en mooi cadeau

Written by willemijn lindeboom 01/05/2023 2 reacties

Vorige week kwam Arjen langs om te eten en om een prachtig cadeau af te leveren … twee fermentatiepotten. Arjen is, samen met zijn vrouw, eigenaar van Atelierbreda, een plek om, onder andere, te leren beeldhouwen, boetseren en … pottenbakken. Atelierbreda organiseert twee keer per jaar een cursus beeldhouwen in Italie, bij Volterra. Op de website vind je meer informatie, mocht je interesse hebben: www.atelierbreda.nl.

De potten zijn dus met de hand voor ons gemaakt en gekleurd. Ze zijn schitterend!

Vandaag heb ik de ene met bieten gevuld (geraspte bieten) en de andere met peterselie. Dat laatste is een experiment. De peterselie moest ik rooien want het begon te bloeien. Zonde om op de compost te gooien … dus met veel geduld heb ik alle mooie blaadjes van de steeltjes gehaald en deze dicht op elkaar in een fermenteerpot gedaan, zout en water erover, gewichten erop en nu afwachten … Dat gaat waarschijnlijk veel te sterk van smaak worden, maar wie weet.

Moestuin Toscane

Artisjokkentijd

Written by willemijn lindeboom 28/04/2023 3 reacties

Het is weer zover … we hebben volop artisjokken. We hebben er al een hele kist vol ingemaakt (dat resulteerde in negen kleine potjes – mocht iemand zich afvragen waarom goede artisjokken uit een potje zo duur zijn!) en we eten ze meerdere keren per week. Zalig!

Moestuin Toscane, Wandelen Toscane

Groenten en kruiden uit de natuur

Written by willemijn lindeboom 29/03/2023 3 reacties

Ik was al begonnen om af en toe wat ‘wild te plukken’, maar we doen nu ook een cursus van drie avonden, samen met een vriendin van ons (en een hele zaal vol anderen).

De cursus is niet erg professioneel, maar des te leuker. De twee leraren hebben foto’s van alle kruiden en groentes die ze in een prachtige presentatie hebben gezet, maar het kost grote moeite om die presentatie ook daadwerkelijk te presenteren. De projector wil niet meewerken en als die het wel doet dan wil de computer het niet.

Een van de leraren is een onvoorstelbaar vriendelijke man op leeftijd. Hij vertelt over blaadjes en bloemetjes en hoe we de plantjes kunnen herkennen en als hij dan de naam van een plant wil zeggen, kan hij er regelmatig niet opkomen. ‘Ik wilde het te snel zeggen’ zegt hij dan steeds, totaal op zijn gemak. De hele groep schiet te hulp. Soms weet de ene het en soms de andere.

Ik ben erg slecht in namen, dus dit is ideaal voor mij. Als je maar weet wat wat is (ongeveer), dan ben je al goed bezig en de naam komt ooit wel (of niet).

Door de technische mankementen en het geheugenprobleem lijkt het wellicht een minder goede cursus, maar juist hierdoor is het extra interessant. Wellicht omdat iedereen zijn/haar best doet om bij te dragen? Zeker is dat de mensen zo aardig zijn dat je hen wat technische problemen graag vergeeft.

Elke avond eindigt met taarten en drankjes die ze hebben gemaakt van de wild geplukte kruiden en groentes. Wat wil een mens nog meer?

Hieronder de omslag van het boek waar ik alweer een tijdje geleden een blogje over had geschreven (Echte veldsla):

Bijzondere mensen, Moestuin Toscane

Wie heeft het gedaan?

Written by willemijn lindeboom 06/03/2023 3 reacties

Een tijdje geleden vond één van onze buren, onder een stapel groenafval dat hij had verbrand (helaas doet iedereen dat hier nog en willen ze niet naar mij luisteren dat het zoveel beter is om het langzaam compost te laten worden) een schedel van een wild zwijn.

Prachtige tanden zo te zien!

Nu is de grote vraag bij mij in de buurt … wie verstopt er een schedel van een wild zwijn onder een berg takken? De takken lagen direct langs de weg.

Ik vind het zelf niet zo’n interessante vraag. Het stikt hier van de jagers. Elk jaar worden hier honderden zwijnen doodgemaakt, dus wildezwijnschedels genoeg! Het is gelukkig geen mensenschedel, dus … waarom is dit belangrijk?

Ik moet een antwoord op deze vraag schuldig blijven, maar ik heb wel een vermoeden … Ik denk dat mensen het gewoon leuk vinden om over zoiets te kletsen en het groter te maken dan het is. Of zie ik iets over het hoofd?

Moestuin Toscane

Fico d’India

Written by willemijn lindeboom 15/12/2022 3 reacties

We waren zaterdag in de regen gaan wandelen (zonder de leen-hond omdat hij, volgens ons, niet van wandelen in de regen houdt) en kwamen eerst langs een verlaten huis waar iemand een grote pot met verschillende cactussen had leeggegooid. Ze leken nog in redelijke staat dus de moeite waard om op te halen en in potten te zetten.

Daarna kwamen we langs een ander huis waar ze meerdere metershoge vijgcactussen hebben. Al jaren bewonderen wij deze schitterende planten. Een langwerpige pot met zo’n cactus was omgewaaid en grote stukken waren afgebroken. Ik beklaagde mij in deze blog over het gebrek aan groei van deze cactus in onze tuin, maar we besloten toch even aan te bellen om te vragen of we een paar stukjes mee mochten nemen. De vrouw die de deur opende zei dat we alles mee mochten nemen.

We zijn na de wandeling met de auto de cactussen en stukken vijgcactus op gaan halen en de volgende ochtend hebben we alles in potjes gezet.

Op de foto hierboven die je op de voorgrond de vijgcactus, die grote ovalen schijven, en daarachter wat kleine bolletjes van een ander soort cactus. Ik heb speciale potgrond voor cactussen gebruikt, maar volgens mij doet de vijgcactus het ook goed in normale grond.

We zijn weer n’s benieuwd of de planten aanslaan. Het is hoe dan ook altijd een feest om dit soort vondsten te doen!

Moestuin Toscane, Toscane

Aglione – heel grote knoflook

Written by willemijn lindeboom 14/11/2022 9 reacties

Knoflook kent iedereen, in het Italiaans ‘aglio’. Aglione dat kent bijna niemand. Het is een grote soort knoflook, afkomstig uit de Val di Chiana, het gebied in Toscane boven het Trasimeense meer.

Elk gebied in Italie heeft zo ongeveer wel een specialiteit, iets dat daar beter groeit dan elders of beter smaakt. De aglione is een bijzonder voorbeeld. Het is namelijk echt een hele grote soort knoflook en een milde (dat laatste is wellicht maar goed ook!).

Nou zie ik deze aglione de afgelopen jaren overal opduiken bij ons in de buurt. In de winkel is het vrij duur, zoals dat altijd gaat met speciale dingen in het begin. Echter, de broer van onze buurman gaf ons deze zomer een bol aglione. We waren net vertrokken voor een wandeling toen we hem tegenkwamen en ik stopte de bol dus in mijn rugzak. Die rook na een paar uur wandelen heerlijk naar knoflook.

De buurman zelf gaf ons een paar weken later twee bollen, met de opdracht één ervan te bewaren om te poten, zodat we daarna onze eigen hebben. Dat ga ik zeker doen.

De manier om aglione te bereiden, om het meeste aroma eruit te halen, is om het zacht te fruiten in olijfolie en daarna wat water erbij te doen zodat het heel zacht wordt en ‘smelt’. Dat duurt wat langer, maar het is echt smaakvol daarna, dus zeker de moeite waard. Ik heb het nu een paar keer klaargemaakt op die manier, met daarna wat tomatensaus erbij en een tijdje laten trekken. Uiteraard eet je dit met pasta!

Ik ben benieuwd of ik ook een echt grote aglione uit mijn moestuin tevoorschijn zal kunnen toveren volgend jaar!

Moestuin Toscane, Toscane

Jujubes / Giuggiole

Written by willemijn lindeboom 20/10/2022 1 reactie

Onze geliefde buurman kwam langs met een mandje jujubes. Dat zijn geen snoepjes, maar heel kleine vruchten met een grote pit erin. Ze worden in Italie ofwel vers gegeten, rechtstreeks van de boom (ze zijn dan knapperig en fris van smaak). Je kunt ze ook even laten liggen, dan drogen ze direct en worden zoeter, maar ook een beetje klef en minder fris (inderdaad … ik vind jujubes vers erg lekker en daarna niet zo).

De jujube boom groeit tergend langzaam. We hebben er eentje geplant, bijna drie jaar geleden, maar als er in deze 3 jaar 4 cm bij is gekomen is dat veel. Het boompje kan wel enorm goed tegen droogte en hitte, dus ik heb er verder geen omkijken naar.

Hieronder het mandje met de giuggiole van de buurman. Toen ik de foto maakte had ik het mandje al bijna leeggegeten en toen pas dacht ik eraan er een blog over te schrijven.

Nu een foto van een jujube boom … niet die van ons, die komt namelijk nog niet tot mijn schouders en heeft zijtakjes van maximaal 15 cm.

Jujubes schijnen enorm gezond te zijn en ik heb mij laten vertellen dat je, als je er een grote hoeveelheid van eet, er ook een goed humeur van krijgt. Een soort gezonde drug? Dat kan bijna niet waar zijn!

In Italie is er een uitdrukking: ‘andare in brodo di giuggiole’ (letterlijk vertaald: in jujube-soep gaan) hetgeen wil zeggen dat je ergens heel erg blij mee bent. Ik heb even gezocht of dit wellicht echt komt van een ‘high’ van jujubes, maar op de websites waar ik heb gekeken wordt hier niet aan gerefereerd. Dat is nou jammer, hoewel … het lijkt mij erg veel werk om jujubesoep te maken!

Moestuin Toscane

Snelle slakken

Written by willemijn lindeboom 06/10/2022 3 reacties

Sinds het is begonnen met regenen zijn de slakken uit hun zomerslaap gekomen. Ze hebben geweldige honger, zo aan mijn moestuin te zien.

Hoe moeilijk kan het zijn om wat domme slakken uit de moestuin te houden?

Laat ik het verklappen … zonder gif is dat nog knap lastig. Allerhande trucjes worden overal geopperd, maar mijn slakken vallen in geen enkele val en gaan rechtstreeks af op mijn jonge, kwetsbare en helaas, voor slakken meest smakelijke, plantjes.

Elke avond ga ik nu twee keer met een zaklamp op slakkenjacht. Zodra het donker wordt komen ze massaal tevoorschijn en voordat je er erg in hebt hebben ze alles wat jong en lekker is verorberd. Het zijn naaktslakken, glibberig en niet geschikt om op te eten, mocht iemand dat opperen.

Deze week ben ik elke avond op slakkenjacht gegaan en heb potjes vol slakken ‘geplukt’. De eerste keer ga ik voor het eten en de tweede keer voor ik ga slapen. Waar ze allemaal vandaan komen dat weet ik niet, maar in korte tijd plunderen ze mijn plantjes.

De eerste avond had ik een pot vol die de kippen de dag erna hebben opgegeten. De tweede avond had ik een halve pot en elke avond daarna ook een halve pot. De kippen vinden het prima zo, laat die slakken maar komen!

Helaas verdwijnen mijn jongste slaplantjes nog steeds, dus terwijl ik slaap komen er blijkbaar nog meer slakken ergens vandaan. Hoezo ‘langzaam’?

Ik wilde een foto van mijn slakkenpotje maken, maar dat ziet er echt niet fris uit dus zie ik er maar vanaf.

Moestuin Toscane

Echte veldsla – sla van de velden

Written by willemijn lindeboom 23/09/2022 3 reacties

Al jaren intrigeert het mij dat vroeger iedereen allerhande onkruid plukte om te eten. Deze zin klinkt absurd, want wij denken dat onkruid iets slechts is. De twee letters ‘on’ kunnen grote imagoschade aanrichten! In Umbrie ben ik wel n’s meegegaan om de verschillende types spontane planten (klinkt al beter dan onkruid) te leren kennen, maar ik kon ze nooit uit elkaar houden.

Vorig jaar kreeg ik van de buurvrouw een mooi boek over het gebruik van deze eetbare wilde planten en met veel plezier bladerde ik erin en herkende vele soorten. Ik nam mij voor ze te gaan plukken … maar in de praktijk is dat lastig. Je herkent een plant, maar sommige lijken erg op elkaar en dan moet je een boek openslaan en daarin zoeken … dat is te omslachtig en doe ik dus vervolgens niet.

Toevallig zag ik een video over wilde soorten groenten waarin ik hoorde dat bijna alles eetbaar is en de dingen die dat niet zijn, zijn vreselijk bitter dus dat proef je direct.

Ik ben dus in onze olijfboomgaard gewoon een sla bij elkaar gaan zoeken door steeds een stukje van het blad te proeven. Wat een geniaal idee! Dat ik daar niet eerder op ben gekomen! Ik denk dat het komt wegens een soort oerangst om mezelf te vergiftigen met iets uit die ‘oh zo gevaarlijke’ natuur.

Er is een groot verschil tussen de verschillende soorten en als je het een beetje mengt krijg je een ontzettend lekkere salade (ik doe er altijd wat van onze eigen zuurkool door en uiteraard olijfolie). Nog even en ik herken de planten zonder ze te hoeven proeven!

Acetosa, portulaca en piantaggine kende ik al (dat is zuring, postelein en weegbree), maar al die verschillende soorten ‘paardebloemen’ die vind ik lastig uit elkaar halen.

Moestuin Toscane

Cactus in de weg

Written by willemijn lindeboom 21/09/2022 4 reacties

Na een landverschuiving (frana in het Italiaans) is jaren geleden een stuk weg deels het dal in gegleden.

We lopen er regelmatig langs, maar gek genoeg was mij nooit opgevallen dat er een prachtige cactus groeit, ‘fico d’india’ heten ze in het Italiaans en in het Nederlands is dat ‘vijgcactus’.

Nou heb ik ook zo’n plant en die staat op een prima plek in de tuin. Het ding wil niet groeien! En kijk hier … in een scheur in de afgegleden asfaltweg doet ie het prima! Er zitten alleen geen vruchten aan.