Gisteren liepen we zoals zo vaak langs onze buren, de molen. Molenaar stond mager en wit van het gemalen meel op de stoep met de bakker te praten. Ruim twee jaar geleden schreef ik kort over het fantastische brood dat we hier in Montespertoli hebben. Inmiddels kennen we de bakker van dit brood redelijk en de molenaar vrij goed.
Ze hebben jaren geleden samen een project opgestart om oude granen weer te gaan kweken, dat lukt redelijk en overal om ons heen ontstaan nu soortgelijke initiatieven. Ik help hen af en toe met wat kleine technische dingen (ze zijn absoluut niet handig met computers en programma’s).
We stopten dus even om te kletsen met bakker en molenaar toen één van de werknemers van de molen op zijn fiets aankwam. Hij was vrij en was gaan trainen. Dat gaat op z’n Italiaans, geheel in stijl, vol ornaat zou je het kunnen noemen … Hij zag eruit als een marsmannetje zo tussen ons vieren, allemaal slordig gekleed in oude plunje, met strak lycra pak, een extra-aerodynamische helm en dito bril … alles glimmend en glinsterend en in race stijl.
De bakker keerde zich om en zei tegen het marsmannetje. “Jeetje wat je tegenwoordig al niet aan moet hebben om te gaan fietsen”. Hij kreeg geen reactie. Dus volgde: “Carnaval is toch nog niet begonnen? Je hebt je in de datum vergist hoor!”.
Het marsmannetje kon er gelukkig ook hartelijk om lachen en ik heb er gisteren nog vaak met veel plezier aan gedacht. De bakker, met beide benen op de grond, doet totaal niet mee aan welke modes ook en heeft zo zijn eigen kijk op de wereld. En die houdt hij niet voor zich.
En … nee ik heb geen foto’s, maar neem een foto van welke willekeurige prof wielrenner ook en je weet wat ik bedoel.