willemijn lindeboom – Pagina 26

Uncategorized

Straten schoonmaken in Florence

Written by willemijn lindeboom 09/10/2015 1 reactie

We waren net naar een interessante rondleiding in het centrum van Florence gegaan in Museo Davanzati, over hoe een rijke familie vroeger leefde. We hebben het over ver vervlogen tijden, rond 1400 en 1500.

Liesbeth, van Into Florence, nodigt mij wel vaker uit voor interessante rondleidingen (bij deze dank!!) maar vaak lukt het niet erbij te zijn. Wie meer wil weten over deze rondleiding doet er goed aan de blog Into Florence in de gaten te houden want er komt vast en zeker een artikel op te staan.

Mijn hoofdconclusie is dat ik, als vrouw, erg veel geluk heb pas in de 20e eeuw geboren te zijn. Punt.

Na de rondleiding liepen we even door de stad en besloten een ijsje te eten. Prima ijs (vijgen met walnoten, appelcake-ijs … iets anders dan normaal). We stonden half op straat van het ijsje te genieten, hadden het net over hoe lekker het was, toen er een gemeentelijke reinigingswagen voorbij kwam.

Die wagens met de kwasten eronder die de straat een beetje nat, maar schoon, achter laten. Wel, in ons geval was er iets niet helemaal goed gegaan. Een vuile stank steeg op van de daarvoor keurig schone straat…

Liesbeth vond het wel toepasselijk zo’n stinkende straat na een rondleiding waarin we te horen kregen hoe vuil het destijds in de steegjes was. Vergeleken met die stank, viel dit waarschijnlijk heel erg mee.

Wederom dus heel fijn dat ik nu leef en niet toen!

Bijzondere mensen, Italiaans

Gebarend rijden

Written by willemijn lindeboom 08/10/2015 1 reactie

Hoe vaak gebeurt het niet dat er een kleine irritatie op de weg ontstaat en de chauffeurs aan beide kanten wild gebarend, met raampjes dicht of hoe dan ook zonder dat de ander hen hoort, hun gelijk proberen te krijgen. Dat is één manier waarop in Italie gebarend wordt gereden.

Vandaag reed ik achter een auto die al slingerend nog nét op de weg wist te blijven. Het was wel een bochtige weg. Ik kon niet inhalen (veel Italianen halen dapper vlak voor bochten in, ik heb die eigenschap nog niet overgenomen). De man achter het stuur was en bleef diep in een gesprek gewikkeld met de persoon naast hem. Het ging er gepassioneerd aan toe. Soms had de man beide handen nodig om zijn gebaren genoeg kracht bij te kunnen zetten. Vandaar de slingers.

Op de terugweg zat ik achter een ander slingerend geval, maar die was modern slechts bezig met typen op d’r smartphone. Nadat ze een tijdje links had gereden en er een bocht aan zat te komen heb ik haar toeterend weer met haar hoofd in deze echte wereld gebracht.

Ik werd niet bedankt uiteraard!

Fietsen in Toscane, Toscane, Wandelen Toscane

Wandelen en fietsen rondom San Gimignano

Written by willemijn lindeboom 27/09/2015 Leave a Comment

Adembenemend mooi (of was het gewoon erg steil?).

Het was zeker pittig en alleen met een goede MTB te doen. Maar nou heb ik die … en toch moest ik meerdere keren het pad oplopen met MTB aan de hand, want het lukte mij niet omhoog te fietsen.

Erg frustrerend, maar ik moet nog veel leren, dat is duidelijk.

Frustraties daargelaten, was het een schitterende route. De Via Francigena. Ik heb er al vaker iets over geschreven. Een heel groot voordeel van deze weg is dat overal bordjes staan, dus je hoeft je geen zorgen te maken of je wel goed rijdt / loopt. Dat gezegd hebbende, de bordjes staan opgesteld voor fietsers/wandelaars die richting Rome gaan, dus naar het Zuiden. Fiets of wandel je naar het Noorden dan is het her en der wel even zoeken.

Vandaag hebben we een stuk gefietst beginnende zo’n 4 km voor San Gimignano tot aan de Abbazia Santa Maria Assunta a Coneo. Daarna hebben we dezelfde weg terug gefietst. Is dat saai? Nee verre van want je ziet geheel andere dingen als je omkeert. Het was werkelijk schitterend.

San Gimignano was het gewoonlijke gekkenhuis van toeristen, dus daar zijn we nogal arrogant aan voorbij gereden. Na alle rust in de natuur is het laatste waar je zin in hebt zo’n massa naar een parkeerplaats zoekende mensen. Snel weg dus. Vanuit de verte naar San Gimignano kijken is daarentegen een groot plezier!

Hieronder wat foto’s …

San Gimignano van de ‘Noord’ kant en hieronder van de ‘Zuid’ kant gezien.

Prachtige kleur (die op de foto niet zo goed overkomt) en schitterende vorm van een kleiig stroompje.

Een grote wijngaard (heel groot! Ben altijd blij dat ik zulke eindeloze rijen druiven niet hoef te snoeien!) met typisch Toscaans gehucht op een heuveltop.

De abdij waar we zijn omgekeerd. Prachtig gebouw, omringd door huizen die in meer en mindere mate waren ingestort. Vanuit zo’n halve ruïne schalde een onaangename echtelijke ruzie over het terrein. Een verrassing want niets deed vermoeden dat er mensen in die huizen zouden wonen.
Hier een foto van een detail van de abdij.

En hier een foto van iets anders ‘antieks’ dat je in Italie wel ‘ns vaker bij ruïnes tegenkomt.

Een andere kerk (de Pieve Sant Ippolito e Cassiano a Coneo) op de heuvel ertegenover, met lange door pijnbomen geflankeerde oprijlaan.

Een herfstdag om van te dromen. Zalig weer.

Bijzondere mensen, Fietsen in Toscane, Montespertoli, Wandelen Toscane

Schrikken

Written by willemijn lindeboom 25/09/2015 Leave a Comment

Na een regenachtige ochtend (het was wel tijd ook, maar jeetje, wat is regen toch deprimerend!) ging ik ’s middags op stap, naar Certaldo.
De lucht klaarde en plots waren de kleuren schitterend.
Ik stopte om een foto van Certaldo te maken (zie onder). Na wat foto’s gemaakt te hebben had ik het gevoel dat ik in de gaten werd gehouden. Ik draaide mij om en schrok me wezenloos … maar het bleek enkel een vogelverschrikker te zijn.
Een heel enge!

Hij heeft een das om, dat is op zich al heel verdacht als je naar de rest van de kleding kijkt, een overall en houthakkers overhemd. Nu is het op de foto niet goed te zien, maar de beste vogelverschrikker heeft een verschrikkelijke glimlach op zijn rode ronde gezicht. Daarnaast staat ie in een afschuwelijke hoop rotzooi …

Nu ik dit zo heb geformuleerd zie ik ineens het verband tussen ‘schrikken’ en ‘verschrikkelijk’. Maar dat terzijde.

Hier het uitzicht op Certaldo, een prachtig klein oud kasteel-dorpje.

Toscane, Wandelen Toscane

Foto’s van vandaag

Written by willemijn lindeboom 18/09/2015 Leave a Comment

Een warm waterig zonnetje scheen vanochtend, als dat schijnen mag heten tenminste.

Het kasteel van Poppiano met de cipressenlaan rechts ervan, een triestig grauw geheel. Het heeft wel wat ook zonder de prachtige kleuren groen …

allemaal-italiaanse-cultuur-1

Net ging ik even met het hondje lopen. Bij wat volkstuintjes was iemand bezig tomaten in te maken. Deze methode met het olievat op z’n zij, had ik nog niet eerder gezien, maar ik kreeg enthusiast tekst en uitleg.
Overigens wordt er niets meegekookt tegen het breken van de potjes! (zie http://winitalie.com/2015/09/06/tomaten-inmaken-op-zn-italiaans/).

Iets verderop de rijpe druiven. Veel wijngaarden zijn al geplukt en de weggetjes rondom het dorp worden bevolkt door afgeladen karren getrokken door luide tractoren. Met een rotvaart rijden ze ook door het dorp.
De scholen zijn begonnen en kinderen lopen met fluoriserende jasjes door de straten, op de voet gevolgd door de altijd bezorgde ouders, ook zij met zelfde soort jassen, in extra large uitvoering. Ik begrijp echter wel waarom hiertoe besloten is!

Het kasteel van Sonnino omringd door wijngaarden.

Een wijngaard weer verderop. Net geplukt, met de hand zelfs! Ik was erheen gelopen in de hoop wat foto’s te kunnen nemen. Tegen de tijd dat ik aan kwam was de wijngaard verlaten.
Wellicht zie je over een paar jaar nauwelijks meer wijngaarden die met de hand worden geplukt. Hoewel … alle wijnmakers die machines gebruiken zweren dat die machines heel goed werken, maar hun betere wijnen worden toch met de hand geplukt. Rara waarom …

Tot slot het kasteel van Poppiano, aan de somberheid van vanochtend ontsnapt.

Bijzondere mensen, Italiaans

De waterpolo coach …

Written by willemijn lindeboom 14/09/2015 Leave a Comment

Ik zwom vandaag mijn laatste baantjes toen, na de lange zomervakantie, de kindjes van het waterpolo team aan een peptalk (maar zeg maar preek) van hun coach werden onderworpen.

Vorig jaar ging het exact hetzelfde. Dezelfde negatieve uitdrukking, deprimerende zinnen die alles behalve oppeppend werken en de jochies die niet goed weten hoe ze moeten kijken.

De rest van het jaar kom ik ze regelmatig tegen, die jochies die na school komen trainen. Vrije tijd heet dat en gelukkig schijnen de meesten er lol in te hebben. Ik begrijp niet hoe ze dat voor elkaar krijgen met zo’n trainer. Hij lijkt net te zijn weggelopen uit een slechte en Amerikaanse oorlogsfilm, waar hij als beneden-middelmatige sergeant (of hoe zo’n figuur ook maar mag heten) zijn troepen toespreekt. Deze trainer gebruikt dezelfde net iets te lange pauzes en zo’n zelfde intens deprimerend toontje. De inhoud van de preek komt erop neer dat de jongens alles van zichzelf moeten geven, dat het dit jaar niet zo kan als vorig jaar, dat ze discipline moeten hebben en echt totaal niet deugen, op geen enkel vlak.

Exact dezelfde zinnen van vorig jaar.

Misschien kan de trainer maar één rol uit zijn hoofd leren en is dat deze geworden?

Knap dat de jochies na de volslagen idiote pep-preek, vrolijk met de echte training begonnen. Ik zou per direct gestopt zijn met als zwaarwegende reden dat zo’n idioot mij niet kan motiveren (en mijn ouders er nog voor moeten betalen ook).

Ik begin blijkbaar oud en star te worden!

Italiaans, Toscane, Wandelen Toscane

Tomaten inmaken op z’n Italiaans

Written by willemijn lindeboom 06/09/2015 Leave a Comment

Ik had nog maar net uitgebreid aan mijn vriend verteld dat in Umbrie de traditionele boerenfamilies een paar keer in de zomer hun rijpe tomaten op grote schaal inmaken. Ze doen de potjes in een oude oliedrum, vullen die met water en maken er een vuur onder aan.

Nu vond ik het heel bijzonder dat in Umbrie er een portret van een heilige (Padre Pio was het geloof ik) mee werd gekookt. Dat was om de potjes tegen breken te beschermen, had ik mij laten vertellen.
(Als ik die heilige was zou ik juist potjes breken, meekoken lijkt mij maar niets).

Mijn vriend komt uit Toscane en beweerde dat men in deze buurt zoiets echt niet zou doen en dat tomaten keurig in de keuken werden ingemaakt en gekookt. Hij had dit soort praktijken nog nooit gezien hier.

Gisteren waren we een eindje gaan lopen en waar liepen we langs …

… een oliedrum die nog na borrelde. Het vuur eronder was net weggehaald en rookte langzaam uit. De opstelling leek wankel. Hieronder zie je de inhoud:

… tomaten. In heel veel potjes.

Er was niemand in de buurt om te vragen of ze een heilige mee lieten koken, en zo ja welke. Maar dat ze ook een Toscane een oude oliedrum en open vuur gebruiken deed mij goed!

Bijzondere mensen, Italiaans, Montespertoli

Reacties op de hond

Written by willemijn lindeboom 29/08/2015 Leave a Comment

Inmiddels woont hondje Sandy bijna drie weken hier, op de derde verdieping van een gehorig appartementencomplex in Montespertoli. Het gaat prima geloof ik, maar … hoe vraag je een hond zoiets?

Een paar reacties uit de buurt …

Een meisje dat altijd hardloopt, fietst en bergen energie lijkt te hebben (ook als ze haar heel oude herdershond uitlaat, loopt ze met verende en snelle passen, heen en weer naar haar bejaarde vriendje die, zich moeizaam voortslepend, achterblijft) zegt tegenwoordig ‘ciao donne’ (dag vrouwen). Welja … waarom ook niet! Op gelijke voet met een hondje!

Eén van de buurmannen van hiernaast, een geweldige zuurpruim, wees mij zeer onvriendelijk terecht omdat volgens hem het hondje tegen de muur plast. Ik beloofde beter op te letten, maar legde als verdediging wel uit dat de hond normaal gesproken plast waar andere honden plassen.
De dag erop was hij de muur aan het schrobben en heeft er een viezig zwart goedje op gesmeerd zodat de muur er nu uitziet alsof heel zieke honden er plassen (en meer). Maar goed, de hond heeft haar interesse in de muur verloren.

Tot slot maakte een oud mannetje mij een tijdje geleden geweldig aan het lachen. Hij liep naar zijn Apecar (zo’n typisch Italiaanse driewieler), met een fluoriserend hemdje aan en een pet op. Hij leek mij van verre afkeurend aan te kijken, ging er zelfs ‘ns goed wijdbeens voor staan. Ik begreep niet wat er mis kon zijn en liep dus door. Toen ik hem passeerde zei het mannetje tegen de hond: ‘mannaggia che fortuna che hai con una padrona cosi bella’ (potverdikkie wat een mazzel heb jij met zo’n mooi baasje).
Tsja …

Ook onze benedenbuurman heeft voor het eerst sinds ruim anderhalf jaar iets tegen mij gezegd (dit ging er destijds mis: http://winitalie.com/2014/01/05/beter-een-goede-buur-dan/) toen ik hem in het trappenhuis met Sandy tegenkwam. Hij is dol op honden zo blijkt. Wederom onverwacht, ik was totaal gewend hem vriendelijk te groeten en standaard genegeerd te worden, maar een buurman die normaal doet is toch net iets prettiger.

En hier is Sandy in haar mandje, een groot deel van de dag brengt ze zo door, op haar rug slapend met een stukje tong uit haar mond.
Een echt oud vrouwtje?
Totdat je haar uitlaat … laatst had ze een ree te pakken, maar dat is een ander verhaal!

Toscane

Fruit!

Written by willemijn lindeboom 27/08/2015 Leave a Comment

Vooral heel veel pruimen …

Niet te pruimen? Waarom hebben we die uitdrukking in het Nederlands? Zal wel te maken hebben met het werkwoord ‘pruimen’, op tabak kauwen. Lijkt me bijster smerig, maar wellicht is het gezonder dan roken. Maar dat is een heel ander verhaal.

Het stikt in Toscane dit jaar van het fruit. Emmers pruimen heb ik al ingemaakt en ik kan bijna geen vijg meer zien, appeltjes vallen van de bomen (… jammer dat niemand meer die kleine appeltjes eet, ze zijn echt zalig). Kortom, een goed jaar voor fruit.

De druivenoogst is ook voorzichtig van start gegaan, ik zag al een oogstmachine door het dorp rijden en ik hoor iedereen zeggen dat ze met de pluk gaan beginnen. Het is vroeg dit jaar, maar we hadden dan ook een warme zomer. Stikheet kun je wel zeggen.

Deze vijgen plukten we afgelopen weekend hier buiten het dorp tijdens een prachtige wandeling. De boom stond, zoals wel vaker, bij een verlaten huis. De vijgen zijn overheerlijk, of eerlijk gezegd waren ze dat want deze foto is van maandag en de vijgen zijn inmiddels ruimschoots op.

Montespertoli

Daar ben ik weer

Written by willemijn lindeboom 17/08/2015 Leave a Comment

Het was even wat stiller dan normaal hier op mijn blog, want ik was op vakantie. Een paar dagen naar Frankrijk om mijn zus te bezoeken en daarna in de Alpen te wandelen en MTB’en (en ik heb er intens van genoten!) en een paar dagen thuis om van alles af te maken en ook te wandelen en fietsen.

Daarnaast heb ik het hondje opgehaald waar ik in Umbrie altijd op paste (ik was daar ‘custodian’ voor Amerikanen en paste op de huizen, onderhield tuin en zwembad en paste op hun katten en hondje). De nieuwe custodians zijn niet weg van honden en het arme beestje raakte wat in de verdrukking, dus vroegen ze of ik wellicht voor haar kon zorgen. Zeg daar maar ‘ns NEE tegen …

Een enorme verandering in mijn leven, deze kleine viervoeter op de derde verdieping. Ik ben nu verplicht ’s ochtends en ’s avonds haar uit te laten en probeer ook overdag een tijdje met haar buiten te zijn. Doet mij uiteindelijk ook goed, hoewel het niet altijd erg goed uitkomt.

Als ze vervolgens dit doet:

… en daarna weer hier gaat liggen …

… dan heb je toch een klein probleem. Maar, alles is oplosbaar, er hangt nu een oude handdoek bij de deur en de hond vindt het heerlijk daarmee te worden schoongemaakt.

Tot slot nog deze foto hier uit Montespertoli …het bankje met uitzicht op de Chianti (op de achtergrond is het kasteel van Sonnino zichtbaar, in Montespertoli). Echt weer thuis.