Het is schitterend weer. Veel te warm voor deze tijd van het jaar, maar we hebben volop genoten. Eindelijk zon!
We zijn begonnen met snoeien van de olijfbomen. Rondom een deel van de bomen staat een laagje water, zoveel heeft het geregend deze winter.
Deze bomen zijn echt voor de laatste keer gekortwiekt. Ze zijn nu eindelijk op de juiste hoogte, na 5 keer flink snoeien. Ze zien er nu wat iel uit, maar over een jaar of maximaal twee zijn het prachtige bomen. Dat hoop ik in elk geval.
Hier in de buurt woonde een man, of laat ik eerlijk ‘mannetje’ zeggen. Angelo. Zijn vrouw was een paar jaar geleden overleden, maar hij redde het prima. Ze was lang ziek geweest en heeft dus ruim te tijd gehad om zelf alles te leren doen en toen hij dat eenmaal kon, jaren voor haar te zorgen.
Angelo is afgelopen maand verhuisd. Zijn huis stond al jaren te koop, en eindelijk heeft hij een koper gevonden. Hij woont nu in een flatje in een dorp in de buurt. Angelo kon er niet rauwig om zijn. Zijn moestuin, prachtige uitzicht, alle ruimte … ineens alles kwijt om in een klein flatje terecht te komen. Hij vond het prima, ‘als de verwarming maar werkte’, zei hij tegen mij, want een houtkachel is er niet in zo’n flat.
Door de jaren heen heb ik regelmatig kort met Angelo gepraat als ik langs liep. Hij praatte met zeer besliste gebaren en toon. Zijn stem leek vanonder zijn middenrif te komen. Met gezwollen borst deed hij de ene na de andere uitspraak, alsof hij een toespraak stond te geven voor een ruime zaal.
Niets vond hij leuker dan zeggen: ik ben nog heel jong hoor, iets meer dan veertig jaar per been.
Nu is zijn huis door een nieuwe familie betrokken. De tuin is helemaal overhoop gehaald en zijn keurige moestuin al totaal leeggegeten. Zo gaat dat, de nieuwe familie doet de dingen zoals ze dat zelf wil. Het is niet meer dan logisch en ik zou hetzelfde hebben gedaan.
Toch heb ik er moeite mee. Prachtige struiken zijn met de grond gelijk gemaakt en bomen gekapt. De struiken stonden nota bene te bloeien! Maar goed, ik denk dat Angelo er zijn schouders over zou hebben opgehaald. Als ik langsloop denk ik dus maar aan hem en probeer hetzelfde te doen.
Dit is de boom van onze buren die iets verderop wonen. De zon is net onder en de kippen gaan niet hun hok in … nee, ze slapen in de boom. De zwarte vlekken op de foto zijn de kippen.
Het werd min vijf toen ik deze foto nam, maar ze hebben er geen last van. Af en toe stormt het, maar de kippen deinzen rustig mee op de takken.
Wij willen ook kippen gaan houden en zoeken al een tijdje naar een voorbeeld voor een kippenhok. Je leest van alles over dat het niet te koud moet zijn, er vooral geen tocht moet zijn, de kippen moeten niet nat worden … en dan kijk je naar deze kippen en denkt weer n’s dat we in een vreemde wereld leven.
Had ik al gezegd dat het deze winter maar niet op wil houden met regenen? Nou, bij deze! Het is erg frustrerend, maar uiteraard doe je er niets aan.
Ondanks de regen zijn we toch een flinke wandeling gaan maken en helemaal doorweekt teruggekomen.
We zijn weer naar het kasteel op de heuvel tegenover ons gelopen en deze keer stond de poort open. Even snel wat foto’s gemaakt van de binnenplaats, mét Italiaanse tuin (niet een erg mooie) en tegen de muur een echte limonaia (een plek waar citroenbomen overwinteren). In het Italiaans is ‘limone’ ‘citroen’, vandaar de naam ‘limonaia’.
Het weggetje met diepe geul vol klotsend water is niet bij het kasteel, maar ergens onderweg. Ik ben altijd onder de indruk van de hoeveelheid water die van heuvels af komt. Uiteindelijk moet het allemaal ergens worden afgevoerd, maar als het teveel tegelijkertijd is, geeft het vaak problemen.
Ik heb ook mijn eerste selfie (duo-ie) gemaakt om te laten zien dat we nat waren. Daarna zijn we nog veel natter geworden. Ik draag overigens als het regent vaak een pet zodat mijn bril niet nat wordt. Super handig.
Voordat iemand wellicht denkt dat ik een ‘beauty-blogger’ ga worden … DAT NOG NIET!
Maar, in Toscane hebben veel mensen hun eigen Aloe Vera plant en ik heb er ook een paar gekocht. In principe kunnen ze niet tegen de vorst, maar ik zie al jaren bij mensen in de buurt een pot met Aloe Vera staan, in de schaduw, zomer en winter. Gedijt de plant bij hen goed, waarom bij mij dan niet!
Ik heb dus één plant in de volle grond gezet, op een beschut plekje. Tot nu toe heeft hij de winter overleefd, maar het is nog niet erg koud geweest. De andere plant staat in een pot en heb ik, op koude nachten, binnen gezet.
Hoe dan ook … van de potplant was een ‘blad’ afgevallen en tot mijn grote verbazing, komt er echt een doorzichtige gel uit (als je goed knijpt). Die wordt door veel mensen in de buurt hier gebruikt als ze een wondje of kleine ontsteking hebben op hun huid of wat uitslag.
Ik ben benieuwd of het ook bij mij zal werken, mocht ik een probleem krijgen.
Voorlopig ben ik al simpelweg onder de indruk van die prachtige gel.
Ik zei het al … we hebben zelf zuurkool gemaakt. Dat was al minstens een jaar de bedoeling, maar ik zag er steeds tegenop omdat ik niet precies wist hoe het moest en dacht dat het ingewikkeld was.
Toen zag ik een korte serie videos daarover en ging vol zelfvertrouwen aan de slag. Het is onvoorstelbaar eenvoudig en het kan niet misgaan!
We hebben inmiddels al een kleine pot helemaal op. Het is echt heerlijk. De zuurkool is op dit moment nog niet erg zuur, maar hoe langer je het laat staan, hoe meer zuur er wordt ontwikkeld.
Het proces werkt als volgt: Je snijdt de kool in kleine stukjes (een keukenmachine kan hierbij veel tijd sparen). Ik heb er ook wat wortel bij gedaan. Je doet er een beetje zout op (echt niet veel!). Je kneed de boel goed zodat de sappen uit de groentes vrijkomen. Je propt het daarna in een pot en drukt het heel goed aan zodat er geen lucht meer in zit en zodat het sap bovenop komt. Ik heb als gewicht een potje gevuld met water gebruikt en dat werkt prima. Nu moet je wachten tot het gaat gisten (na een dag begon dat hier al). Ik heb de potten niet afgesloten omdat er lucht uit moet kunnen, maar gewoon met een doek overdekt.
Deze foto heb ik gemaakt direct nadat ik klaar was. Ik heb geen water of andere dingen toegevoegd. Ik had de potten wel te vol gedaan, waardoor het sap, toen het begon te gisten, overstroomde. Een week later was er daardoor te weinig sap en heb ik wat water gekookt (in de hoop dat het chloor eruit zou verdwijnen, want chloor maakt bacteriën dood en die hebben we hier juist nodig) en er wat zout ingedaan en zodra het was afgekoeld, bovenop de zuurkool gegoten. Dat heeft prima gewerkt.
Nou is het de bedoeling dat je deze zuurkool rauw eet, dus niet kookt. Zodra je het kookt, ben je de meeste probiotica kwijt en zo ook de vitaminen en andere heilzame stoffen. De Nederlandse recepten voor zuurkool zijn dus al met al niet ideaal. Ik doe onze zuurkool door de sla of maak er een bruschetta mee, met olijfolie. We eten het ook gewoon los, bij de andere gerechten, als ‘contorno’ (bijgerecht).
Hierboven een schaaltje van onze zuurkool en hieronder zoals het er momenteel uitziet, nog in de pot.
Dit weekend gaan we meer zuurkool maken. Het is een groot succes!
Ik liep langs een wijngaard hier in de buurt. Ik hoorde dat er gesnoeid werd. Inmiddels snoeit iedereen hier met een elektrische snoeischaar en die kun je van verre horen.
Gek genoeg stond er voor die wijngaard een crossmotor voor een kind, zo’n hele kleine.
Het is op de foto niet goed te zien, maar als je weet dat de palen van de wijngaard nog geen twee meter hoog zijn, dan zie je hoe klein deze crossmotor is. Daar past echt geen volwassen persoon op.
Kinderen snoeien over het algemeen geen wijngaarden. Kinderen helpen ook hun vaders nooit in de wijngaarden. Een auto of ander vervoermiddel voor een volwassen persoon ontbrak. Dat zijn van die kleine mysteries … Totaal irrelevant, maar als ik daar zo langsloop, dan word ik nieuwsgierig. Maar een antwoord heb ik niet kunnen vinden!
Dit jaar houdt het niet op met regenen in dit deel van Toscane. Gisteren was 6 januari, Epifania (drie koningen), een vrije dag in Italie. Het heeft bijna de hele dag geregend.
We zijn gewoon toch gaan wandelen, na eerst ’s ochtend zuurkool te hebben gemaakt. Daarover een andere keer meer.
Wat plaatjes (met telefoon gemaakt, dus niet zo’n goede kwaliteit).
Het weer deze herfst en winter in Toscane is niet best. Het regent veel en we hebben zelden een dag zon. In de ‘tuin’ is enorm veel werk te doen, maar om dat te kunnen doen, moet het weer wel een beetje meewerken. Aangezien het weer doet wat ie wil, zijn wij maar gaan wandelen om in elk geval lekker buiten te zijn.
Hier vier katten die ook niet erg van het weer konden genieten.
Op één van de Kerstdagen was het wel redelijk weer en hebben we rondom Castello di Uliveto gewandeld, zie boven de muur van het kasteel. Dat is ruim een uur lopen van ons huis. We zien het vanaf ons liggen, maar we waren nog nooit naar de ingang van het kasteel gelopen. Een echt plaatje!
Het uitzicht vanaf het kasteel richting een ander kasteel (Cabbiavoli) met ergens daarachter ook ons huis, was prachtig, met besneeuwde bergen waar de zon even op schijnt. Ik heb de foto flink in moeten zoomen, met mijn mobiel gemaakt, dus de kwaliteit is niet best, maar het geeft een idee!
We gingen zaterdag wandelen te midden van de spreeuwen.
Ik hoor ze al dagen, maar zoveel als zaterdag had ik er nog niet bij elkaar gezien. Een video (op telefoon gemaakt) geeft slecht weer hoe indrukwekkend dit is. Maar … beter dan niets!
De spreeuwen eten, onder andere, de laatste olijven die nog aan de bomen zijn blijven hangen. Ze vliegen vaak allemaal tegelijk op en dat geeft een prachtig geluid, helaas op de video niet goed te zien en horen.
