Zoals gezegd stikt het in Toscane echt van de cipressen. Prachtige kaarsrechte bomen, soms eeuwenoud, elegant in een dunne punt eindigend, één en al symmetrie.
Nou, het kan ook anders:
Elke keer dat ik dit onvolmaakte groepje zie moet ik lachen. Ze staan traditioneel ook nog ‘ns bij een begraafplaatsje (links beneden, op de foto niet zichtbaar). Misschien heeft de persoon die jaren geleden deze bomen heeft neergezet, een ‘zacht prijsje’ voor de jonge bomen betaald …?
Gisteren was het prachtig weer en zijn we gaan fietsen. Ik loop nogal achter met andere ‘fietsfoto’s’ van de afgelopen tijd, maar dat komt hopelijk nog wel.
Een prachtige route wederom. We zijn tussen Cerbaia en San Casciano even gestopt om een oude kerk te bekijken, van verre zien we die altijd liggen.
Pieve San Giovanni in Sugana (stond op het bordje pal naast de ingang) wordt in de literatuur al in 1019 genoemd. De deur zat dicht. Het oude deel van de kerk is mooi om te zien, zeker bedenkend dat elke steen op maat is gemaakt, geslagen, gebeeldhouwd bijna. Wat een werk. De rest van de pieve is prive en niet erg goed onderhouden, slordig.
Duiven hebben het hier goed en er zit ook een bijennest in de muur.
Hoewel het in Italie stikt van dit soort oude kerken en gebouwen is het elke keer toch weer interessant om even te kijken. Het leuke van fietsen is, op de tourfiets in elk geval, dat je makkelijk afstapt.
Verderop kwamen we langs een andere pieve met kerk, San Pietro a Sillano. Ik lees op internet dat deze kerk al in het jaar 884 in de boeken voorkwam, ook alweer heel oud dus. Deze kerk ligt langs de oude weg tussen Florence en Siena, werkelijk een schitterende weg om te rijden met pracht uitzicht. Het is een prive eigendom tegenwoordig. Hieronder wat foto’s.
Het raam vond ik vooral erg bijzonder, maar ik schrijf dit als totale cultuur barbaar, want ik weet erg weinig van oude gebouwen en kan dus niet echt waarderen hoe mooi of bijzonder bepaalde gebouwen zijn. Ik kijk als nieuwsgierige leek wat rond en ondanks dat ik al jaren in Italie woon, is het er nog niet van gekomen een gedegen cursus over cultuur en geschiedenis en architectuur te doen. Mijn bevindingen blijven dus oppervlakkig!
Wel een beetje vies helaas.
Aan de rand van een lelijk nietszeggend dorpje in Toscane (Bestaan die dan? Nou en of die bestaan! Toscane heeft heel mooie dingen maar ook foeilelijke dorpjes) staat totaal onverwachts dit beeld.
Het staat niet in het centrumpje, maar langs een weinig bereden weg, van Ortimino naar Nebbiano, net buiten het dorp. Een prachtig beeld, hoewel de foto het niet goed uit laat komen.
Wat een verrassing!
Typisch Toscane …
Ik maakte deze foto zondag, onderweg van Castelfiorentino naar Montaione.
De cipressen zien er wat ziek uit, dus wellicht is dit plaatje in de toekomst niet langer live zichtbaar, maar dan zijn er genoeg andere plekken met soortgelijke taferelen.
Dit weekend vertrokken we wederom op de fiets en zoals altijd hadden we geen onderzoek gedaan naar de route. We keken wat op de kaart en besloten naar Castelfalfi te fietsen. Dat klonk interessant.
Niets bleek minder waar! Dit keer geen verrassend pareltje dat door de eeuwen heen stand heeft kunnen houden … Castelfalfi is, naar mijn mening, echt een afschuwelijk oord. Het heet ‘Tuscan Resort’ en is door Tui (en grote Duitse onderneming actief in de reisbranche) gemaakt. Een 800 jaar oud dorp is sfeerloos opgeknapt. Van verre ziet het er wel aardig uit, maar als je er eenmaal bent krijg je het koud van de kille sfeer en strakke perfectie. Dit heeft helemaal niets met Italie van doen. Daarnaast liepen er enkele rijkere toeristen rond die zich in authentiek Toscane waanden, hetgeen de sfeer er niet beter op maakte.
Wel heel bijzonder op deze fietstocht was de ‘Sacro Monte di San Vivaldo’. We reden er toevallig langs. De heilige berg van San Vivaldo is een oud klooster waar pelgrims vanaf 1500 naartoe mochten in plaats van naar het verre en gevaarlijke Jeruzalem te moeten trekken. Het Jeruzalem van Toscane heet het dus ook. Rond 1500 besloot een monnik om de belangrijke onderdelen van de Via Dolorosa uit Jeruzalem in Toscane na te bouwen. De paus gaf dezelfde status aan een pelgrimstocht naar deze reproductie als voor de verre reis naar Jeruzalem.
Het is een bijzondere plek. Bij de ingang staat een kapel die geen opening lijkt te hebben (bij nadere inspectie blijkt de opening achter de kapel te liggen). Dat maakt natuurlijk direct nieuwsgierig.
De Sacro Monte bestaat uit een groot klooster en verder allemaal kleine kapellen en tempels langs een korte route over een beboste heuvel.
De kapel ‘zonder ingang’ hierboven en hieronder het klooster en een deel van de kleine tempels en kapellen, plus tot slot een detail van een tempel.
Ik reed langs een van de ontelbare wijngaarden hier rondom Montespertoli in de Chianti streek. De wijngaard liep naar beneden af en in de verte zag ik … knipper knipper … een futuristische speedboot door de wijngaard varen?
Even beter focussen … jeetje wat gaat die boot langzaam!
Ach nee … het is een druivenoogstmachine.
Van boven en achteren gezien, zeg maar kijkend naar ‘de kont’ van zo’n oogstmachine terwijl die naar beneden rijdt, lijkt het op een speedboot. Dit plaatje hieronder geeft een beetje het idee (dit plaatje is van Pellenc, een van de fabrikanten van dit soort machines).
In de Chianti wordt druk geoogst momenteel. Ik zie zelden mensen met kratten door de wijngaarden, de oude manier van oogsten. Het lijkt hier vooral met ‘speedboten’ gedaan te worden.
Tractoren rijden af en aan met karladingen vol druiven. Er staan lange rijen tractoren bij de ‘cantine sociale’ te wachten tot het hun beurt is de druiven ’te storten’. Bij een cantina sociale worden druiven van vele boeren tot wijn verwerkt. Veel plekken/dorpen kennen een cantina sociale, een echte coöperatie speciaal voor en door de wijnboeren in een gebied.
De aangesloten boeren brengen allemaal hun druiven naar de cantina en van die hele mix wordt wijn gemaakt. De opbrengst wordt, na aftrek van alle kosten, verdeeld naar aandeel gestorte druiven en, om het iets ingewikkelder te maken, naar de kwaliteit van de ingebrachte druiven. De kwaliteit wordt vastgesteld door naar het suikergehalte van de druiven te kijken. Hoe meer suiker, hoe hoger de kwaliteit en hoe meer de boer verdient. (Druiven met meer suiker geven wijn met een hoger alcoholpercentage, vandaar).
De komende tijd moet je geen haast hebben als je door de Chianti rijdt …!
Hoe meer ik mij voorneem om vaker een blog te schrijven, hoe moeilijker het lijkt te zijn dit ook echt te doen! Intussen gaat het leven keihard (of juist rustig?) door. De tijd vliegt voor mij in elk geval.
Elke keer dat ik hier in Toscane een stukje wandel, geniet ik volop van de prachtige uitzichten en de natuur. Nieuwsgierig bekijk ik de grote aantallen vervallen gebouwen met hun vleugjes lang vervlogen leven. De tijd verstrijkt bedenkend hoe het vroeger geweest moest zijn voor de rijkeren die al deze pracht in leven hebben geroepen en wat er onderweg in die families mis is gegaan waardoor alles nu in verval is geraakt. Pure fantasie … maar ik zou er graag meer over weten.
Wat foto’s:
Prachtig wandelen hier rondom Montespertoli, waar ik nu woon. Nog mooier wanneer de zon schijnt en alles fris groen wordt vanwege de doorbrekende lente.
Tussen prachtige architectuur en eeuwenoude kastelen staan veelal lelijke schuurtjes, opgetrokken uit van alles en nog wat, zo lek als een mandje maar toch altijd de winterstormen overlevend.
Een wijngaard in een olijfboomgaard.
Prachtig … maar geen idee wat ze hier tegen vogels staat te verdedigen.
De was rook op afstand waanzinnig fris. Veel te eigenlijk.
Vergeten fles na snoeien.
Bijen … ik hoop dat ze het goed maken. In de wijngaarden rondom was overal gespoten tegen onkruid. Blijkbaar maken de wijnboeren zich geen enkele zorgen over de stand van de bijen.
Prachtige laan, wat meer te zeggen!
Kerkje, toe aan een opknapbeurt. Sporen van eerder werk zijn in verschillende lagen zichtbaar.
Wat een schitterende eenvoud. Prachtig precies werk, jaren geleden wellicht met liefde gemaakt, maar al tijden kijkt niemand er meer naar om.
De lente gaat gewoon door en zo ook de tijd. Het hek houdt stand.
Zaterdag hebben we een prachtige wandeling gemaakt. De steile heuvels op en neer in nevelige zon en straffe wind.
De brem bloeit. Dat is ongeveer twee maanden te vroeg dit jaar …
Verder maakte ik veel andere foto’s, maar de meeste zijn wat grauw en grijs en heb ik dus weggegooid. Een paar foto’s zijn wel aardig.
Wandelend rondom Montespertoli kom je het ene na het andere kasteel tegen, of waanzinnige buitenvilla uit lang vervlogen rijke tijden. Vaak is duidelijk te zien dat de huidige eigenaren grote moeite hebben hun bezit te onderhouden. Jammer, maar ook begrijpelijk.
Het echte verval heb ik niet vastgelegd, dat komt een andere keer. Er valt onvoorstelbaar veel te zien en bij elk vervallen huis droom ik weg, bedenkend hoe ik het op zou knappen en wat voor tuin ik eromheen zou maken. Een onschuldige bezigheid, de prijzen zijn zo hoog dat het echt slechts bij dromen blijft. Daarnaast zou ik, mocht ik kunnen kiezen, liever in een modern en licht huis wonen … en die mag je niet op deze unieke plekken neerzetten.
