Label: wandelen Toscane

Posted in: Moestuin Toscane, Wandelen Toscane

Groenten en kruiden uit de natuur

Written by willemijn lindeboom 3 reacties op Groenten en kruiden uit de natuur

Ik was al begonnen om af en toe wat ‘wild te plukken’, maar we doen nu ook een cursus van drie avonden, samen met een vriendin van ons (en een hele zaal vol anderen).

De cursus is niet erg professioneel, maar des te leuker. De twee leraren hebben foto’s van alle kruiden en groentes die ze in een prachtige presentatie hebben gezet, maar het kost grote moeite om die presentatie ook daadwerkelijk te presenteren. De projector wil niet meewerken en als die het wel doet dan wil de computer het niet.

Een van de leraren is een onvoorstelbaar vriendelijke man op leeftijd. Hij vertelt over blaadjes en bloemetjes en hoe we de plantjes kunnen herkennen en als hij dan de naam van een plant wil zeggen, kan hij er regelmatig niet opkomen. ‘Ik wilde het te snel zeggen’ zegt hij dan steeds, totaal op zijn gemak. De hele groep schiet te hulp. Soms weet de ene het en soms de andere.

Ik ben erg slecht in namen, dus dit is ideaal voor mij. Als je maar weet wat wat is (ongeveer), dan ben je al goed bezig en de naam komt ooit wel (of niet).

Door de technische mankementen en het geheugenprobleem lijkt het wellicht een minder goede cursus, maar juist hierdoor is het extra interessant. Wellicht omdat iedereen zijn/haar best doet om bij te dragen? Zeker is dat de mensen zo aardig zijn dat je hen wat technische problemen graag vergeeft.

Elke avond eindigt met taarten en drankjes die ze hebben gemaakt van de wild geplukte kruiden en groentes. Wat wil een mens nog meer?

Hieronder de omslag van het boek waar ik alweer een tijdje geleden een blogje over had geschreven (Echte veldsla):

Posted in: Bijzondere mensen, Toscane

Zielige honden?

Written by willemijn lindeboom 2 reacties op Zielige honden?

Ja, daar ben ik weer!

Regelmatig praat ik met mensen uit mijn buurt over van alles en dus ook over honden. Er is een groot verschil tussen mensen die met hun hond gaan wandelen en de mensen die hun hond als een nuttig dier houden (voor de jacht of om af te schrikken).

Zo vinden verschillende buren (die veelal hun honden in hokken houden) het erg zielig om een hond te steriliseren of castreren. Dat zouden ze nou echt nooit doen, pure is dierenmishandeling! Dat hun honden dag en nacht in een klein hok zitten tot ze eindelijk mee op jacht mogen, vinden ze doodnormaal.

De mensen die dagelijks met hun honden wandelen vinden exact het omgekeerde.

Twee werelden die vredig naast elkaar leven, elkaar respecteren, maar toch een totaal andere mening hebben. Iedereen kletst hier met elkaar als men elkaar tegenkomt en met de mensen ‘uit het andere kamp’ praat men gewoon niet over de onderwerpen waar ze het niet over eens zijn.

Dat werkt prima.

Posted in: Wandelen Toscane

Wandelen met een vreemde hond

Written by willemijn lindeboom 3 reacties op Wandelen met een vreemde hond

Bij ons in de buurt, op ongeveer een halve kilometer, zit een hond altijd in een kooi opgesloten. We hoorden van anderen dat die hond er was gekomen omdat de zoon per se een hond wilde, maar vervolgens keek hij er nooit naar om.

We spraken de vader een tijdje geleden en ik stelde voor om af en toe met de hond te gaan wandelen als we toch een wandeling maken. Hij vond het prima en nu doen we dat al ruim een maand.

De hond trekt enorm. Niet zo gek natuurlijk want niemand heeft het beestje iets geleerd en als ie eindelijk naar buiten kan wil hij lopen lopen lopen. Hij trekt zo erg dat ik niet met hem de berg af kan wandelen. Rollen zou wel lukken … . Mijn vriend kan de hond bergaf wel houden, maar ook af en toe met moeite. Bergop is het daarentegen een heel handige hulp. Je zou hem voor een karretje kunnen spannen!

Elke keer dat we bij de kooi aankomen om het arme dier te bevrijden is hij bijna niet te houden van blijdschap. Er ontstaat een soort rodeo om hem de riem om te kunnen doen. Een tijdje geleden gooide hij eerst mij en daarna mijn vriend op de grond. Tegen de tijd dat mijn vriend op de grond lag met alleen nog de achterpoot van de hond in zijn hand (de hond zat er nog wel aan vast!), was ik weer opgestaan en kon hem in z’n nek grijpen. Als iemand van deze taferelen een video zou maken zou er goed geld mee verdiend kunnen worden op youtube, maar dat terzijde.

Zondag zijn we weer gaan wandelen en hadden aan de eigenaar gevraagd of we de hond ook los zouden kunnen proberen te laten. We dachten dat hij dan beter zijn energie kwijt kon door vrij heen en weer te kunnen rennen. We dachten dat hij uiteindelijk wel bij ons in de buurt zou blijven. De eigenaar zei dat we het konden proberen, maar hij had geen idee wat er zou gebeuren. De hond was hem een paar keer ontsnapt maar kwam altijd aan het eind van de dag terug naar de kooi, dus veel zorgen maakte hij zich niet.

We besloten het te proberen en na een stukje lopen hebben we de riem afgedaan. De hond vloog er met grote vaart vandoor. We riepen en na een tijdje kwam hij heel blij terug. Groot succes! We lieten hem weer gaan en na een tijdje riepen we weer en kwam hij heel blij terugrennen. De derde keer zat er een bocht in de weg waarachter de hond verdween. We riepen en riepen … en hebben dat anderhalf uur volgehouden tot de eigenaar ons uit ons lijden heeft verlost met een berichtje dat de hond was gevonden bij mensen in de buurt en weer veilig in z’n kooi zat.

Een hele opluchting! Experiment niet geslaagd, maar gelukkig geen schade!

Posted in: Bijzondere mensen, Wandelen Toscane, Wijn en olijfolie

Kilte in de vallei

Written by willemijn lindeboom 1 reactie op Kilte in de vallei

We waren weer n’s een korte wandeling aan het maken toen we langs een grote moestuin liepen, in een vallei, midden tussen allemaal wijngaarden op de heuvels eromheen. We lopen er vaak langs, maar hadden er nooit iemand gezien.

Deze keer was er echter een man wat water aan het geven. Zijn tractor stond bij de put en gaf luid ronkend elektriciteit aan de pomp. Zoals we wel vaker doen maakten we een praatje. Hij bleek de eigenaar van alle wijngaarden rondom de moestuin en ook van de wijngaarden verderop. Hij vertelde honderduit. Ik begon het koud te krijgen. In een vallei is het vochtiger en dus voelt het een paar graden kouder aan, wist de beste man mij te vertellen met een air van: stel je niet aan!

Na een tijdje kwam er een 4×4 de heuvel afzetten. Het was de vrouw van deze man. Ze kwam wat groente en fruit halen voor het eten. Voor ik het wist had ze een meloen geplukt en haar man instructies gegeven die in stukken te snijden en ons een stuk te geven. De meloen was nog niet helemaal rijp, maar wel al lekker. Ze probeerde een andere meloen in de hoop dat die wel rijp zou zijn, maar die was nog minder rijp. Het is duidelijk moeilijk om van buiten te zien of een meloen rijp is. Daar heb ik ook altijd moeite mee.

Al met al erg vriendelijk dat ze hun meloenen met wildvreemden delen, hoewel ze inmiddels wisten wie we waren en waar we wonen. Toch gaven ze mij een kille indruk door de dingen die ze vertelden en wellicht omdat ik het echt koud had, maar dat werd gewoon genegeerd.

Wat vertelden ze dan? Ze vertelden over hun manier van druiven verbouwen en olijven (op gif werd niet bespaard en was een prachtige uitvinding – om zoveel mogelijk geld te kunnen verdienen), over hoe ze een vos de wereld uit hadden geholpen nadat die voor de tweede keer probeerde hun kippen te eten (de eerste keer was hij erin geslaagd). Uiteraard snap ik dat, maar je kunt ook de kippen beter beschermen in plaats van de vos een kopje kleiner te maken.

Toen ze over de nieuwe tendens van ‘0 km’ begonnen, over hoe belachelijk dat is, was ik er wel klaar mee om als publiek te dienen. Ik begrijp dat ze hun wijn en olie over de hele wereld verkopen, maar toch is ook het idee om zoveel mogelijk lokaal te consumeren volgens mij een heel goed idee. De hoogste tijd dus om door te lopen. Ik had het steenkoud gekregen dus had echt een goede smoes! Wat een kille maar toch ook vriendelijke mensen en vallei!

Posted in: Toscane, Wandelen Toscane

Girasoli – zonnebloemen

Written by willemijn lindeboom 7 reacties op Girasoli – zonnebloemen

We lopen regelmatig net voor zonsondergang een rondje (de zonsondergang is bij ons momenteel tegen negen uur). We komen langs verschillende velden met zonnebloemen die prachtig in bloei staan.

Het viel na een paar keer wel op dat de bloemen zowel ’s ochtends vroeg als aan het eind van de dag, dezelfde kant op kijken. Ze lijken lusteloos en moe naar het oosten te staren.

In het Italiaans heet een zonnebloem een ‘girasole’. Girare = draaien en ‘sole’ = zon. Iedereen in Italie weet dat zonnebloemen met de zon meedraaien. Ik denk me dat ook te kunnen herinneren (maar ja, hoe betrouwbaar is dat?). Echter, als je ze observeert dan lijken ze dat niet te doen.

Even zoeken gaf heel veel verschillende versies. Zo wordt er veelal uitgelegd hoe en waarom zonnebloemen met de zon meedraaien … maar ik zie zelf dat dat (dit jaar in elk geval) niet zo is. Her en der wordt uitgelegd dat zonnebloemen alleen meedraaien als ze jong zijn en dat doen ze om zoveel mogelijk energie op te vangen.

Blijkbaar hebben de zonnebloemen dit jaar massaal voldoende energie want ik heb ze nooit zien draaien (toegegeven, voordat ze in bloei stonden heb ik er niet op gelet!). Wie de berichten uit Italie volgt zal het niet zijn ontgaan dat we de ene na de andere hittegolf hebben en nooit regen … dus dát kan kloppen!

Een veld zonnebloemen in de ondergaande zon, dichtbij mijn huis
Posted in: Algemeen, Wandelen Toscane

Oude schelp

Written by willemijn lindeboom 1 reactie op Oude schelp

De grond bij ons in de buurt zit vol met stukjes schelpen. Deze zijn miljoenen jaren oud. Destijds was dit namelijk de zee. We zitten hier net op de grens tussen wat zee was en land. De buren ‘boven’ ons hebben veel ronde keien in de grond zitten, wij zo goed als niets. Die ronde keien zijn afgeslepen door het water, dus ze zijn ofwel door een rivier gebracht, ofwel de branding destijds heeft de keien glad gemaakt.

Af en toe vinden we tijdens een wandeling een bijna intacte schelp, zoals deze:

Deze schelp past net in mijn hand.

Terwijl ik ermee naar huis liep dacht ik aan onze wondere wereld, met allemaal vragen waar, volgens mij, geen antwoorden op zijn.

Miljoenen jaren geleden was alles helemaal anders, niemand weet echt hoe het was, ondanks wat aanwijzingen, maar dat zijn slechts kleine inkijkjes. Hier was ooit de zee, maar wat leefde daar allemaal in en op? Welke bomen en planten waren er? Wat heeft dit stukje kalk allemaal doorstaan en meegemaakt? Ben ik de eerste die deze schelp vindt of hebben duizenden jaren geleden (of tien) anderen met de schelp in de hand ineens beseft dat we van heel ver komen, dat wat ons omringd zo oud is dat het niet te bevatten is?

Geschiedenis lijkt een open boek, maar we weten eigenlijk maar heel weinig. Niet alle vragen over een ver verleden zijn relevant uiteraard, maar door eraan te denken ontstaat het besef dat ons leven niets voorstelt in het grotere geheel.

Dat vind ik schitterend.

Posted in: Toscane, Wandelen Toscane

Regen …

Written by willemijn lindeboom 4 reacties op Regen …

Had ik al gezegd dat het deze winter maar niet op wil houden met regenen? Nou, bij deze! Het is erg frustrerend, maar uiteraard doe je er niets aan.

Ondanks de regen zijn we toch een flinke wandeling gaan maken en helemaal doorweekt teruggekomen.

We zijn weer naar het kasteel op de heuvel tegenover ons gelopen en deze keer stond de poort open. Even snel wat foto’s gemaakt van de binnenplaats, mét Italiaanse tuin (niet een erg mooie) en tegen de muur een echte limonaia (een plek waar citroenbomen overwinteren). In het Italiaans is ‘limone’ ‘citroen’, vandaar de naam ‘limonaia’.

Het weggetje met diepe geul vol klotsend water is niet bij het kasteel, maar ergens onderweg. Ik ben altijd onder de indruk van de hoeveelheid water die van heuvels af komt. Uiteindelijk moet het allemaal ergens worden afgevoerd, maar als het teveel tegelijkertijd is, geeft het vaak problemen.

Ik heb ook mijn eerste selfie (duo-ie) gemaakt om te laten zien dat we nat waren. Daarna zijn we nog veel natter geworden. Ik draag overigens als het regent vaak een pet zodat mijn bril niet nat wordt. Super handig.

Posted in: Wandelen Toscane

Wandeling wederom in de regen

Written by willemijn lindeboom 5 reacties op Wandeling wederom in de regen

Dit jaar houdt het niet op met regenen in dit deel van Toscane. Gisteren was 6 januari, Epifania (drie koningen), een vrije dag in Italie. Het heeft bijna de hele dag geregend.

We zijn gewoon toch gaan wandelen, na eerst ’s ochtend zuurkool te hebben gemaakt. Daarover een andere keer meer.

Wat plaatjes (met telefoon gemaakt, dus niet zo’n goede kwaliteit).

Posted in: Wandelen Toscane

Wandeling Kerst 2020

Written by willemijn lindeboom 3 reacties op Wandeling Kerst 2020

Het weer deze herfst en winter in Toscane is niet best. Het regent veel en we hebben zelden een dag zon. In de ’tuin’ is enorm veel werk te doen, maar om dat te kunnen doen, moet het weer wel een beetje meewerken. Aangezien het weer doet wat ie wil, zijn wij maar gaan wandelen om in elk geval lekker buiten te zijn.

Hier vier katten die ook niet erg van het weer konden genieten.

Op één van de Kerstdagen was het wel redelijk weer en hebben we rondom Castello di Uliveto gewandeld, zie boven de muur van het kasteel. Dat is ruim een uur lopen van ons huis. We zien het vanaf ons liggen, maar we waren nog nooit naar de ingang van het kasteel gelopen. Een echt plaatje!

Het uitzicht vanaf het kasteel richting een ander kasteel (Cabbiavoli) met ergens daarachter ook ons huis, was prachtig, met besneeuwde bergen waar de zon even op schijnt. Ik heb de foto flink in moeten zoomen, met mijn mobiel gemaakt, dus de kwaliteit is niet best, maar het geeft een idee!

Back to Top