Ik had mij al beklaagd over de enorme hoeveelheid regen die we deze winter over ons heen hebben gekregen. Gelukkig heeft dit op ons terrein geen problemen opgeleverd, maar langs een weggetje in de buurt zagen we dit:
Toen we een paar weken later weer datzelfde weggetje namen, stond de boom weer overeind:
Had ik al gezegd dat het deze winter maar niet op wil houden met regenen? Nou, bij deze! Het is erg frustrerend, maar uiteraard doe je er niets aan.
Ondanks de regen zijn we toch een flinke wandeling gaan maken en helemaal doorweekt teruggekomen.
We zijn weer naar het kasteel op de heuvel tegenover ons gelopen en deze keer stond de poort open. Even snel wat foto’s gemaakt van de binnenplaats, mét Italiaanse tuin (niet een erg mooie) en tegen de muur een echte limonaia (een plek waar citroenbomen overwinteren). In het Italiaans is ‘limone’ ‘citroen’, vandaar de naam ‘limonaia’.
Het weggetje met diepe geul vol klotsend water is niet bij het kasteel, maar ergens onderweg. Ik ben altijd onder de indruk van de hoeveelheid water die van heuvels af komt. Uiteindelijk moet het allemaal ergens worden afgevoerd, maar als het teveel tegelijkertijd is, geeft het vaak problemen.
Ik heb ook mijn eerste selfie (duo-ie) gemaakt om te laten zien dat we nat waren. Daarna zijn we nog veel natter geworden. Ik draag overigens als het regent vaak een pet zodat mijn bril niet nat wordt. Super handig.
Dit jaar houdt het niet op met regenen in dit deel van Toscane. Gisteren was 6 januari, Epifania (drie koningen), een vrije dag in Italie. Het heeft bijna de hele dag geregend.
We zijn gewoon toch gaan wandelen, na eerst ’s ochtend zuurkool te hebben gemaakt. Daarover een andere keer meer.
Wat plaatjes (met telefoon gemaakt, dus niet zo’n goede kwaliteit).
Het weer deze herfst en winter in Toscane is niet best. Het regent veel en we hebben zelden een dag zon. In de ‘tuin’ is enorm veel werk te doen, maar om dat te kunnen doen, moet het weer wel een beetje meewerken. Aangezien het weer doet wat ie wil, zijn wij maar gaan wandelen om in elk geval lekker buiten te zijn.
Hier vier katten die ook niet erg van het weer konden genieten.
Op één van de Kerstdagen was het wel redelijk weer en hebben we rondom Castello di Uliveto gewandeld, zie boven de muur van het kasteel. Dat is ruim een uur lopen van ons huis. We zien het vanaf ons liggen, maar we waren nog nooit naar de ingang van het kasteel gelopen. Een echt plaatje!
Het uitzicht vanaf het kasteel richting een ander kasteel (Cabbiavoli) met ergens daarachter ook ons huis, was prachtig, met besneeuwde bergen waar de zon even op schijnt. Ik heb de foto flink in moeten zoomen, met mijn mobiel gemaakt, dus de kwaliteit is niet best, maar het geeft een idee!
We gingen zaterdag wandelen te midden van de spreeuwen.
Ik hoor ze al dagen, maar zoveel als zaterdag had ik er nog niet bij elkaar gezien. Een video (op telefoon gemaakt) geeft slecht weer hoe indrukwekkend dit is. Maar … beter dan niets!
De spreeuwen eten, onder andere, de laatste olijven die nog aan de bomen zijn blijven hangen. Ze vliegen vaak allemaal tegelijk op en dat geeft een prachtig geluid, helaas op de video niet goed te zien en horen.
We hebben genoten. Ware magie van de natuur!
Zo. Eindelijk weer n’s een blog post van mij. Ik loop inmiddels erg achter op de feiten, maar wellicht schrijf ik de komende tijd even wat meer over het behangbedrijfje en het bouwen van ons kleine huisje. Allebei onderhevig aan grote veranderingen, op zich heel positief wat mij betreft.
Maar eerst dit … het was schitterend weer vandaag en ook vorige week zaterdag. Herfstkleuren overal en vandaag (8 december) in t-shirt buiten gelopen. Dat baart mij behoorlijk veel zorgen, maar ik kan niet ontkennen dat het ook heerlijk was!
Wat foto’s uit de buurt:
Een groepje pijnbomen in de verte die altijd mijn aandacht trekken.
Certaldo, ook gezien van verre. Een oud kasteeldorp.
Een wijngaard … en er volgen er meer!
Het kasteel van Poppiano.
We waren deze zomer al een paar keer een stuk gaan wandelen op deze ‘berg’ (flinke heuvel is wellicht beter). Er zijn dichte bossen en in de hitte is het daar nog net uit te houden.
Vinci, de geboortestad van de beroemde Leonardo, ligt aan de voet van deze berg. De meeste toeristen stoppen echter in dit stadje of gaan net iets verder om Leonardo’s geboortehuis te bezoeken en daarna snel terug. Het is dus eenmaal voorbij La Casa di Leonardo, heerlijk rustig en er is een grote parkeerplaats, dus ideaal startpunt voor een wandeling!
Vandaag wilden we naar een vallei met 6 oude watermolens waarover we hadden gelezen. De Valle Buia (de donkere vallei). Het moet er ooit in de winter geen pretje zijn geweest, zonder zon en met al die vochtigheid. De molens waren allemaal nauwelijks meer herkenbaar, maar het pad was wel goed te vinden, hetgeen voor de Montalbano speciaal is, want normaal zijn de paden vreselijk slecht aangegeven.
Dit is een schitterende zone, vol met oude terrassen waarop olijfbomen, wijngaarden en vroeger ook andere gewassen konden groeien. Her en der staat een oud natuurstenen huis.
Hieronder wat foto’s.
Onder de brug over het stroompje waar de ‘molens’ aan liggen. Er groeit een vijg in de muur, zoals vijgen dat wel vaker doen. Ideale planten die het ook zonder de mens prima redden.
Aan het eind van de donkere vallei, na een stukje behoorlijk steil pad, kom je bij een ‘monumentale wijngaard’. Zo stond het in elk geval aangegeven bij vertrek. Het is een terrassen-wijngaard, waarschijnlijk al erg oud, maar er was verder geen informatie over te vinden.
Iets voorbij deze wijngaard en andere stukken terrein waar duidelijk ooit wijngaarden waren, zagen we ineens, in een bocht, deze oude Fiat vijfhonderd.
De wijngaard vanaf de verte gezien.
De Montalbano werd vroeger door de Medici gebruikt als jachtterrein. Ze wilden graag prive kunnen jagen en veel wild hebben en dus werd er een muur van twee meter hoog en ruim 50 km lang helemaal rondom de top van de Montalbano gebouwd. Her en der zie je nog stukken van deze muur en deze foto laat zien hoe een stroompje de muur kon passeren. In de boog zat een hek waar het water doorheen kon, maar de dieren niet.
Prachtig uitzicht vandaag. In de verte zie je de haven van Livorno met daarachter het eilandje Gorgona. Dit eiland is gesloten voor toeristen omdat er een gevangenis op staat. Het is dus een oase voor veel dieren en planten.
Deze laatste foto vond ik bizar, een deur op de eerste verdieping, in het niets. Een oude binnendeur, dus waarschijnlijk was hier vroeger een ruimte, maar er is niets van over en geen tekenen te vinden dat er ooit iets heeft gestaan. Ra ra wat dit dan was en waarom het niet meer is!
Het weer was niet fantastisch, maar de voorspellingen waren slechter. Regen. Echter, we hebben geen druppel regen gehad!
Een schitterende wandeling door Toscane, nauwelijks verkeer. Iedereen zat natuurlijk aan de Kerstlunch, hoewel op tweede Kerstdag vaak de restjes van de voorgaande dagen op worden gegeten … (in Italie is 2e Kerstdag niet zo belangrijk).
In een verlaten huis vonden we interessante tekeningen.
Somber weer met in de verte zonlicht … het is adembenemend mooi (op deze foto niet echt te zien, maar je krijgt een beetje een idee).
Ik wens iedereen een heel goed en gezond 2018!!
Na een jaar lang elk weekend bezig te zijn geweest op het land, besloten we vandaag weer n’s de wandelschoenen aan te trekken.
Dat viel niet mee!
We hebben maar 3 en een half uur gewandeld … maar ik was blij weer thuis te zijn. Mijn benen waren pijnlijk en mijn voeten leken te koken.
Hoe dan ook, het was schitterend!
Opgedroogde modder in een vallei
Een zwaluw met krekel of sprinkhaan voor de kleintjes
Uitzicht op San Gimignano
Veld met zomaar ineens bloeiende artisjokken
De was, wat slordig opgehangen …
Zondag was het heerlijk warm (achttien graden) met af en toe een waterig zonnetje. Dat laatste had wel wat beter gekund, dan waren de foto’s zeker mooier geworden. Echter … ik heb genoten van alle verschillende kleuren en heb geen zin de foto’s te manipuleren, dus hier moeten we het mee doen!
De dagen ervoor heeft het geweldig geregend. Alles was zo nat dat we helemaal niets op het land konden doen. De hond vond het prima en heeft eindelijk weer eens een prachtige wandeling gemaakt. Her en der maakten we een kletspraatje met mensen die olijven aan het plukken waren ofwel langs kwamen joggen, ofwel anderszins bezig waren (veelal in de tuin).
Wat een heerlijke sfeer. Niets geeft mij meer het gevoel ergens thuis te zijn dan dit soort ongedwongen praatjes. In Umbrie genoot ik er ook altijd van.
De laatste foto is van knoflook die uit de grond is gehaald en gedurende de winter opgegeten zal gaan worden. Prachtig hoe die stok / dat boomstammetje aan een draadje hangt.
