Posted in: Bijzondere mensen

Het blijft spannend …

Zoals ik al kort had gezegd, zijn we bezig met het opzetten van een klein bedrijfje. We gaan design behang printen. Zodra de website af is zal ik uiteraard een link zetten, maar zover is het nog niet.

We hadden een ideale plek gevonden van waaruit we zouden kunnen gaan werken, dichtbij zowel het oude als het nieuwe huis. De eigenaar was een beetje vreemd, maar dat namen we voor lief.

Nadat de technicus alles had uitgezocht dat we inderdaad op die plek ons type werk mogen doen, hetgeen een tijdje duurde, deed de eigenaar plots bijzonder ongeïnteresseerd.

Dus besloten wij dat ook te doen om onze onderhandelingspositie niet te verzwakken. Dat werkte enorm goed, maar kostte wel wat tijd.

Uiteindelijk kwam het toch tot een afspraak, maar die liep vreemd. De eigenaar vindt namelijk dat zijn ruimte op een toplocatie ligt en dus goud waard is. Echter, hij is de enige die dat denkt! We hadden vanaf het begin aangegeven veel minder dan de helft van zijn vraagprijs te willen betalen en hij wilde toch erover praten. Toen we na lang heen en weer onze hoogste prijs zeiden, bleef de eigenaar een hele tijd met diep gebogen hoofd staan. Ik dacht zelfs dat hij huilde.

Na echt een idioot lange tijd keek hij echter met droge ogen op en zei heel boos dat hij, mocht hij die prijs accepteren, echt helemaal niets, HELEMAAL NIETS voor ons zou doen verder. Tja … zo op het eerste gezicht viel er niets te doen, dus dat leek ons geen groot probleem.

Hij accepteerde de prijs echter niet, maar zou erover nadenken. We reden terug naar huis en na een paar minuten belde hij om zijn laagste prijs door te geven, ingepakt in een heel lang verhaal  (dat is zijn manier van doen, overal wordt een lang verhaal omheen gemaakt, bijzonder vermoeiend). We zeiden niet akkoord te gaan met zijn aanbod en hij deed alsof hij daarmee dus de deal zou laten schieten. Wij ook, maar wij deden niet alsof, want we wilden echt niet meer betalen dan wat het waard is.

Het lukte hem niet de knoop echt door te hakken, dus na een heel verhaal waarin hij zei dat hij het jammer vond dat het niet door ging, dat wij zulke vriendelijke mensen zijn en dat zijn vrouw erg graag aan ons had willen verhuren (niet echt dingen die er toe doen) en wij iets mompelden dat we het ook jammer vonden, klaar om het gesprek te eindigen, bleef hij een tijdje stil en zei: en nu, wat doen we nu? Hoeveel bieden jullie?

Het was idioot, onvoorstelbaar kinderlijk en toch ook bijster irritant. Mijn vriend heeft meer geduld dan ik en bleef een tijdje met hem doormodderen, steeds klaar om zonder deal het gesprek te beëindigen, tot de beste man uiteindelijk toch akkoord was. Wel jammer dat hij totaal niet tevreden was, met echt een heel redelijke prijs!

Toen ik vervolgens probeerde een stroomaansluiting op onze naam over te zetten, bleek dat er helemaal geen aansluiting was!
Een groot probleem, want een nieuwe aansluiting aanvragen is duur en kost veel tijd. Echter, een groter probleem werd het dat de eigenaar bleef volhouden dat wij per 1 januari de huur al moesten gaan betalen (een nieuwe stroomaansluiting krijgen duurt vaak een maand of ook meer als je pech hebt). Niet alleen dat … hij weigerde ook de sleutels te geven voordat we een contract hadden getekend, maar een belangrijk document, onderdeel van het contract (het energie certificaat) had hij nog niet laten maken, dus is het onmogelijk een contract te tekenen. Waarom zouden wij dan al beginnen met het betalen van de huur, zonder stroom en zonder sleutels?

Na een paar dagen heen en weer waarin hij voet bij stuk hield, besloten we toch dat we met zo’n idioot verder niets te maken wilden hebben. Snel op zoek naar een andere plek die we dit weekend lijken te hebben gevonden. 10 km van huis dus goed te doen. Een heel plezierige eigenaar die je recht in de ogen kijkt en duidelijk heel blij is dat zijn ruimte eindelijk gehuurd wordt.

Af en toe kom je toch wel vreemde mensen tegen. Toevallig (nou ja … waarschijnlijk is het niet zo toevallig) is de ‘moeilijke’ eigenaar de broer van de makelaar die ons ook versteld heeft doen staan toen we bijna 3 jaar geleden interesse toonden in het huis dat we uiteindelijk toch hebben gekocht (maar niet via hem). Het zit in de familie blijkbaar …

Posted in: Bijzondere mensen, Montespertoli

Op sokken hardlopen

Heel langzaamaan ben ik weer wat aan het hardlopen Eigenlijk zou het ‘zachtlopen’ moeten zijn, ten eerste omdat ik heel langzaam ga en ten tweede omdat ik geen enkel lawaai maak omdat ik probeer op blote voeten te lopen (min of meer).

Gisteren liep ik tien minuten op van die speciale sokken, bedoeld om er buiten op te lopen, het dorp uit. Ik dacht en hoopte dat ik niet op zou vallen, want ik had per slot iets aan mijn voeten.

Mis!

Ik kwam langs twee schilders die een muurtje aan het opknappen waren. De schilder die met zijn rug half naar mij toe stond schrok zich een ongeluk, omdat hij mij niet had horen aankomen maar ik kwam vervolgens op een halve meter langs hem.
Daarna kwam ik langs een kleine garage waar één van de eigenaren buiten luid met een klant stond te praten. Middenin een zin bleef het ineens stil, net toen ik langskwam. Ik durfde niet te kijken, maar weet zeker dat die man met open mond naar mij heeft staan kijken, te verbaasd om door te praten.

Nou krijg ik in die buitensokken vreselijk hete voeten, dus voorlopig kan ik ze niet gebruiken. Zowaar een hele opluchting!

Posted in: Bijzondere mensen

Mannen (sommige in elk geval)

Bij ons in de straat zit een bejaardentehuis.

Een jonge vrouw rijdt vaak de bus waarmee wat bejaarden maar ook anderen die hulp nodig hebben, worden vervoerd.

Deze keer ook. Eenmaal aangekomen bij het bejaardentehuis laadde ze de mensen uit die eruit moesten en wilde daarna de bus achteruit het steegje inrijden naast het tehuis. De man, arme arme man, die ook had geholpen met uitstappen van de mensen, zei arrogant dat hij die manoeuvre wel zou doen.

Ik liep toevallig langs. Mijn mond waarschijnlijk open van verbazing. De jonge vrouw stapte rustig uit en liep zonder beledigd te lijken, naar binnen.

Ik liep ook door en hoorde na een paar meter het schurende geluid van een busje tegen een muur.

Leedvermaak mag natuurlijk niet, maar ik heb er toch van genoten en elke keer dat ik eraan denk, heb ik de grootste lol.

Posted in: Bijzondere mensen, Wijn en olijfolie

Snoeien wijngaard

We zijn begonnen met het snoeien van de wijngaarden. Inmiddels zien bijna alle wijngaarden in de buurt er weer keurig strak uit, dus het begon danig te kriebelen, maar … hoe snoei je een wijngaard die zeker tien jaar geen snoeischaar heeft gezien?

De meningen verschillen en na veel zoeken op internet en doorpluizen van boeken, hebben we besloten om ‘onze eigen techniek’ te gebruiken. Nergens staat namelijk hoe je dit varkentje moet wassen, vandaar ‘onze techniek’. Die bestaat eruit om te zoeken waar nieuwe groei (van afgelopen jaar) is en alles dat daarachter komt, af te knippen. Het resultaat is een wijngaard die allerhande vreemde uitlopers nog heeft en we denken dat die, met de jaren, wel weggewerkt kunnen worden, zodra de groei verder onderaan weer begint.

Uiteraard vinden de mensen om ons heen dit maar niets. Gisteren kwam een van de buurmannen mij vertellen dat ik het helemaal verkeerd deed, op behoorlijk onaangename toon.  Nou vind ik dit sowieso al een vervelende buurman, die zichzelf enkel met zijn achternaam voorstelt en vaak bozig wegkijkt als ik groet. Hij pakte mijn snoeischaar en liet mij zien hoe het wel moest, alsof ik compleet achterlijk was. Ik probeerde uit te leggen waarom ik zijn techniek, die overigens heel veel eenvoudiger is dan de onze, niet helemaal vertrouwde, maar hij vond het totale onzin en zei dat ik naar hem moest luisteren omdat hij zijn hele leven daar heeft gewoond en precies weet hoe alles moet.

Nou, heb ik ervaring met dit soort mannen en heb er totaal geen vertrouwen in. Ze denken alles te weten en komen dus nooit een stapje verder in hun ontwikkeling. Een beetje nieuwsgierigheid kan geen kwaad, volgens mij.

Ik heb de snoeischaar teruggepakt, vriendelijk gewacht totdat de buurman mij met rust zou laten (duurde helaas wel even) en heb de rest van de middag geweldig geïrriteerd geprobeerd om net te doen alsof niemand een slecht oordeel velt over mijn aanpak. Dat viel niet mee.

Dit hieronder is het resultaat van vanmiddag… zoals je ziet komt er enorm veel snoeisel van de planten (ik heb alleen de rechter rij gedaan).

verwaarloosde-wijngaard-snoeien

 

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

Praten tegen de hond …

Gisteren liep ik met hondje Sandy naar huis toen de overbuurvrouw, die dól op honden is, mij zag. Op haar hoge hakken strompelde ze de weg over om Sandy te kunnen begroeten. Tot zover niets vreemds, hoewel ik mij keer op keer verbaas hoe achterlijk sommige mensen tegen honden praten. Met hoge piep stemmetjes en baby woordjes. Het maakt op mij altijd een geheel valse indruk. Maar, het is allemaal heel goed bedoeld, ik ben het alleen niet gewend en blijf het dus vreemd vinden.

Hoe dan ook, ze vroeg ditmaal of Sandy bij haar op bezoek wilde komen, om met haar hond Ali te spelen. Ze vroeg dit in haar nep stemmetje aan Sandy en ik stond er hopeloos verloren bij. Sandy zei uiteraard niets. Ik wilde antwoorden dat Sandy daar helemáál geen zin in heeft, maar bedacht op tijd dat dat veel te bot zou zijn. Ik zei dus een tijdje ook niets, hard nadenkend hoe ik mij hieruit zou kunnen redden. Er ging echter geen lampje branden, dus liep ik even later met Sandy bij de mevrouw naar binnen.

Sandy ging doodsbang zitten en bleef stokstijf rechtop zitten. Ali bleek een hele oude en lieve, maar grote hond. Hij was erg blij met het bezoek, stond er zelfs voor op (de buurvrouw zei dat hij nauwelijks nog op stond, alleen om even te plassen en poepen). Sandy vond het echter maar niets en bleef daarbij. Ik was haar bijzonder dankbaar. Na een kwartiertje kon ik met goed fatsoen weg.

Posted in: Bijzondere mensen, Toscane

Pootje?

Net na Kerst wilde ik aan de slag gaan in een stukje van onze wijngaard. Ik liep er met de kruiwagen vol gereedschap heen en zag er een jager zitten. Geweer rechtop naast zich. Oranje reflecterend vestje aan. Ik zei dat ik graag aan de slag wilde en hij zei dat hij niet zou schieten. Hij keek er nogal teleurgesteld bij.

Na even gewerkt te hebben zag ik dat er verderop nóg één zat en na ongeveer een half uurtje ontdekte ik er nog eentje. Ik had al besloten niets te zeggen omdat ik niet wist wat mijn rechten en plichten zijn als eigenaar van landbouwgrond, tegenover jagers. Landbouwgrond is heel anders dan andere grond, wat de wet betreft.

Na een hele tijd gingen de jagers tegelijk weg. Ze deden alsof ik niet bestond en dus deed ik maar hetzelfde.

Afgelopen week was ik weer aan het werk toen de buurman van iets verderop langskwam. Wij noemen hem de kabouter, omdat hij een lange witte baard heeft en best klein is. Erg vriendelijk is hij altijd, hij komt wel vaker even kijken hoe het gaat en blijft zich verbazen over het feit dat een vrouw dit soort werk doet.

Er lag een schouder van een wild zwijn in zijn vriezer, voor ons. Aangeboden door zijn ‘squadra’ (team) jagers. Ze geven elk seizoen aan de verschillende eigenaren van het land waarop ze jagen, een goed stuk vlees. Ik vertelde dat ik wat jagers in de wijngaard had gevonden en hij lachte wat schaapachtig en zei dat hij ze daar neer had gezet. “Bravi sono, molto molto bravi” (“Goed zijn ze, heel erg goed”). Ik wist niet of hij op hun schietkunst doelde of op hun kwaliteiten als mens. Dat liet ik maar zo.

wild-zwijn-schouder

Dit is de schouder. Ik schat dat dit zo’n 7 of 8 kilo is. Heeft de hele dag liggen ontdooien (onze vriezer is niet groot genoeg voor de hele poot) en nu moet ik dit klaar gaan maken. Ik heb een heel grote pan, die ga ik eerst maar even van zolder halen!

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans

Mevrouw … de hond loopt achter u aan!

Ik was een stukje gaan hardlopen. De hond gaat dan mee. Op een kruising ergens in de heuvels spoorde ik de hond aan wat op te schieten. Ze is wat oud aan het worden, nogal snel afgeleid en ik was bang dat ze wellicht de verkeerde richting in zou slaan.

Ik liep door toen ze dicht bij mij in de buurt was en groette de vuilnis man die om de hoek bezig bleek vuilnis leeg te kieperen in zijn mini-vuil-ophaalwagentje.

Na zo’n vijftig meter riep de man mij keihard na dat de hond achter mij aan kwam. Ik riep keihard terug dat dat inderdaad de bedoeling was, bedankte hem en vond het in gedachten een bijzonder achterlijke opmerking.

Na nog even lopen begreep ik het tafereel zoals het op die arme man moest zijn overgekomen. Ik praat namelijk altijd Nederlands tegen de hond en waarschijnlijk heeft die vuilnisman gedacht dat ik probeerde de hond ’thuis’ te laten (wie gaat er namelijk nou met een hond die losloopt hardlopen?). In Italie niemand inderdaad.

Hier een foto van de hond als ik aan het werk ben en het koud is. Heerlijk plekje in de kruiwagen onder mijn jas. Wat een luxe!

hondje-kruiwagen

 

Posted in: Bijzondere mensen, Wijn en olijfolie

Immacolata – onbevlekt

Gisteren was een vrije dag in Italie. 8 december wordt de Immacolata gevierd. De onbevlekte ontvangenis.

Nou staat er veel in de Bijbel dat moeilijk te geloven is, zeker sinds wetenschappers hard hun best doen de grote mysteries te ontrafelen (waarvoor veel dank!). Maar … veel mensen denken dat Jezus op 8 december is ‘gemaakt’ en al op de 25e werd geboren. Dat schijnt niet zo te zijn. Wat er op 8 december wordt gevierd is de onbevlekte ontvangenis van Maria en niet van Jezus. Maria is dan ook op 15 augustus geboren … dat past beter qua 9 maanden zwangerschap.

Waarom het voor de kerk zo belangrijk is dat Maria is geboren uit een maagd, komt omdat wij allemaal met een ‘peccato originale’ (een basis zonde) worden geboren, onze ouders hadden namelijk seks (veelal wel in elk geval en ik vraag mij af of de Kerk een ‘oplossing’ heeft voor reageerbuisbaby’s).
Jezus kan uiteraard niet zondig worden geboren.
En daarom hebben de Italianen op 8 december een vrije dag.

Goed, dat terzijde. Het was gisteren schitterend weer en we hebben op het land gewerkt. Hieronder twee foto’s van die wijngaard voor en ‘na’ (bij wijze van spreken … we zijn nog lang niet klaar).

Zo zag het er in juli uit:wijngaard-voor

En nu is het zo:
wijngaard-na

Posted in: Appartement opknappen, Bijzondere mensen, Bureaucratie

Huis kopen Toscane

Begin juli zouden we een huis met drie hectare grond kopen, maar kort voor de afspraak bij de notaris bleek dat het huis niet verkocht kon worden zoals het was omdat er twee problemen waren bij de gemeente die eerst moesten worden rechtgetrokken, door de eigenaar. We ondertekenden dus een voorlopig koopcontract en mochten daarmee voorlopig op het land aan de slag gaan, maar in huis niets aanraken.

Vandaag was dan eindelijk de dag van het koopcontract. Alles leek opgelost en duidelijk, totdat dinsdag (twee dagen geleden dus) plotseling de advocaat van de verkoopster vond dat er een clausule in het contract stond die niet correct was. De notaris had eind september alle gegevens en berekeningen doorgestuurd, dus deze meneer had zitten slapen tot op het laatste moment, of hij gebruikte de tijdsdruk om druk op ons uit te oefenen (dat laatste is zeer waarschijnlijk).
Gistermiddag wist ik nog altijd niet of vandaag de koop door zou gaan of niet en bleken we uiteindelijk, om de koop door te laten gaan, akkoord te moeten gaan met een compromis dat over maximaal 4 jaar ons 1500 Euro zou kunnen gaan kosten.

Vaag he?

Ik zal het heel kort proberen uit te leggen.
Als je in Italie een huis als eerste huis koopt, krijg je wat belastingvoordeel, maar verkoop je binnen 5 jaar dat huis weer, dan moet je het verschil terugbetalen en een boete erbij, tenzij je binnen een jaar opnieuw een huis koopt als eerste huis in dezelfde gemeente. Helaas is de nieuwe koper van het huis, verantwoordelijk voor de boetes, mocht de verkoper niet betalen en geen eerste huis kopen binnen een jaar. Een absurde regel, maar dat is in Italie wel vaker zo.

De notaris had destijds voorgesteld om dit bedrag (plus de boetes) op een spaarboekje opzij te houden als garantie en daarmee was iedereen akkoord. Echter, de verkoopster en haar advocaat vonden eergisteren het voorgestelde bedrag te hoog. De advocaat pleitte ervoor ‘gewoon vertrouwen te hebben’ in de verkoopster, uiteraard een idioot standpunt als je een contract aan het opstellen bent. Er is enorm heen en weer gebeld en geschreven, maar uiteindelijk komt het erop neer dat de verkoopster de verkoop niet door zou laten gaan als wij niet zouden accepteren dat we over 4 jaar een deel van haar schade moeten betalen.
Veel keus hadden we dus niet … de verkoopster zit totaal aan de grond en dat is het probleem. Over twee of drie maanden (zonder verkoop van het huis) zal die situatie echt niet beter zijn en dus hebben we geaccepteerd.

Goed, vanochtend als eerste naar de bank om cheques te regelen (ook zo iets, de bank wil tegenwoordig weten waar je geld aan uitgeeft, dus ik moet hen een kopie sturen van de akte!) waardoor wij iets te laat bij de notaris waren.

Daar zaten we dan. De verkoopster en haar advocaat, haar makelaar en zijn compagnon, de geometra, mijn vriend en ik, onze makelaar en de notaris. Zowel de notaris, als de advocaat als de geometra hadden enorme bergen papier, alsof het om de verkoop van weet ik wat ging. De notaris maakte er een opmerking over: “het lijkt wel of we het kasteel van Versailles aan het verkopen zijn”.

De notaris die nauwelijks over de stapels papier heen kon kijken, las de akte voor. Een brei woorden en wetten en nummers … het grootste deel is voor een leek niet te begrijpen. De advocaat hield alles nauwlettend in de gaten. De cheques werden geregistreerd en de verkoopster ondertekende en daarna ik.

Mijn cheque ging rechtstreeks naar de bank van de verkoopster om haar hypotheek af te lossen. De bankdirecteur kwam op exact het juiste moment binnen. Ik hoop in elk geval dat hij het was, want hij ging er met de cheque vandoor en lachte heel vrolijk.

De geometra die al maanden werk heeft verricht om de problemen bij de gemeente op te lossen, vroeg naar zijn cheque. Hij had al meerdere keren laten weten dat hij bij de akte betaald wilde worden en anders zijn deel van de benodigde documenten niet zou geven. Bleek dat de verkoopster geen cheque voor hem had en die ook niet wilde uitschrijven. Ze zei dat zij echt wel zou betalen. De geometra hield voet bij stuk en zij ook. Dat werd dus ruzie. Een grote chaos.

De geometra stopte zijn papieren in zijn tas, deed zijn jas aan en liep weg. Hiermee kon de akte niet worden voltrokken. De drie makelaars begonnen te roepen dat dit niet mogelijk was. De notaris haalde haar schouders op en liep zelf ook weg al uitroepende dat we dit onderling maar op moesten lossen. Ineens stond iedereen te schreeuwen. Ik had sterk de neiging mij er ook mee te bemoeien en die advocaat uit te leggen dat hij als advocaat toch als eerste zou moeten weten dat ‘gewoon vertrouwen hebben’ vaak niet werkt, maar ik hield mij in. Daar zaten we dan, mijn vriend en ik. Machteloos om ons heen te kijken en af te wachten wat er zou gebeuren. Ik was helemaal voor de geometra, als hij nu niet voet bij stuk zou houden, zou hij naar zijn zuurverdiende geld kunnen fluiten.
Na een kwartier ruzie, besloot de verkoopster hem dan toch maar een cheque uit te schrijven. Ze was woest, werkelijk witheet. Haar advocaat mompelde dat hij de geometra aan zou klagen wegens afpersing van zijn klant. Idioot natuurlijk, maar wellicht past dat precies bij zo’n onvoorstelbaar vervelend mannetje.

Iedereen liep ruzie makend weg en daar zaten wij nog steeds. Blijkbaar was dit het dan. Huis gekocht. Geen felicitaties, geen vriendelijke woorden … niet eens een duidelijke conclusie. Wij haalden onze schouders dus maar op en gingen de notaris zoeken om te vragen of alles was afgerond. Dat bleek het geval. Ze stond met een grote glimlach half verontschuldigend te kijken. Gisteravond nog zei ze aan de telefoon dat normaal een verkoopakte echt niet zo gaat en ik geen verkeerd beeld van het Italiaanse volk moest hebben. Nou heb ik dat ook helemaal niet, maar van bepaalde mensen wel, met hun afkomst heeft dat niets te maken, met hun gedrag alles.

Dit hieronder zijn wat foto’s van het huis en als je het zo ziet, vraag je je terecht af … al die moeite voor dat? Ze is niet goed bij d’r hoofd. Er is inderdaad nogal wat werk te doen!
Het gaat om de helft (over de lengte) van het huis en de hele schuur en uiteraard de grond. Die grond is echt prachtig en van het huis gaan we iets maken. We hebben alle tijd.

huis-kopen-toscane1 huis-kopen-toscane2

Back to Top