Vandaag zijn we een lange wandeling gaan maken. Niet ver van huis kwamen we een bejaarde man tegen die we al meerdere keren hadden ontmoet. Hij loopt moeizaam, met een stok. Van verre herkende hij ons en begon te praten over wat een mooi moment van de dag het was (de mist was aan het optrekken en er was even zon) en nog meer algemeenheden.
Na een tijdje sloeg zijn positieve houding om en verzuchtte hij dat hij diep in de problemen zat. Zijn vrouw is na jaren ziekte nu helemaal niet meer in staat uit bed te komen en beter gaat dat nooit meer worden. Hij heeft zelf ook allemaal lichamelijke problemen, maar die zijn nog wel dragelijk. Het lijden van zijn vrouw was voor hem ondragelijk geworden.
Hij zei ineens dat hij in de afgelopen 6 jaar al wel 5 keer dood had kunnen zijn. Hij somde wat hartinfarcten en een ongeluk met de tractor in rap tempo op. Ik was blij voor hem dat hij nog leefde, maar kreeg de wind van voren. Nee, zei hij “ze hebben me helaas steeds op tijd gevonden, anders was ik al heerlijk dood geweest. Zoals het nu is, is het vreselijk en beter gaat het nooit meer worden, alleen nog slechter.”
Ik probeerde de man wat op te beuren en vroeg of er dan helemaal niets was wat nog de moeite waard was? Een stukje wandelen terwijl de mist optrekt, een kletspraatje maken met de mensen in de buurt? Hij dacht even na en begon toen over zijn pasgeboren achterkleinkind. Hij straalde weer even helemaal en verving zijn trage weg terug naar huis.
Ach… Misschien hielp het ook dat hij even zijn hart kon luchten.