Kort maar krachtig (en in dit geval ook prachtig) … de lente.
Er zijn zwaluwen (sinds ruim een week), alles begint groen te worden en we hadden een prachtige week zon en zalige temperaturen. Daar schijnt nu ruw een einde aan te gaan komen, vandaar de titel van de blog.
Ik maakte deze foto zondag bij de wandeling over een stukje van de oude wandelroute de Francigena en vond het echt een ‘begin van de lente’ foto.
Andere foto’s van die wandeling volgen nog!
Ik had van zaterdag tot woensdagavond geen internet. Telecom Italie beloofde elke dag dat het die dag gerepareerd zou worden, maar internet bleef weg. Erg frustrerend. Maar goed, het werkt weer dus ik kan verder …
Afgelopen weekend hebben we een stukje van de Via Francigena gelopen tussen San Miniato en Gambassi Terme in Toscane. We kwamen er per toeval terecht, maar zijn van plan ook andere stukken van deze historische route te doen. Het was schitterend!
Andere foto’s gaan volgen, maar eerst even wat foto’s van flessen die her en der in verlaten huizen zijn achtergebleven. We hebben enorm veel verlaten huizen op de weg gevonden en bleven ons verbazen. Hoe is het mogelijk, al die schitterende plekken! Onbewoond!
Dit zijn ‘damigiane’. Ze werden vroeger veel gebruikt om wijn rechtstreeks bij de boer te kopen en later thuis in kleinere flessen over te schenken (uiteraard bij de juiste stand van de maan, anders blijft de wijn niet goed!). Damigiane zitten normaal altijd een mand van riet of plastic zodat ze makkelijker op te tillen zijn. Sommige hebben een inhoud van ruim 50 liter!
Een oude ‘chianti’ fles uit de tijd dat chianti nog niet zo duur was en in die typische ronde flesjes, met lelijk plastic bescherming, werd verkocht. Tegenwoordig vind je deze nauwelijks meer, waarschijnlijk is het transport nu te duur want deze rondbuikige flessen nemen te veel plek in?
Zomaar wat flessen, gewoon midden in een keuken (of wat daarvan over is), op de grond. De stoel erachter is zwaar aangetast door houtworm, hetgeen schrijnend aangeeft hoe de staat van onderhoud in deze verlaten huizen is. Over een paar jaar stort alles in.
Nog een damigiana, hier zit nog wat in, wijn waarschijnlijk. Links erachter zie je de plastic omhulling van een andere damiagiana (donker grijs, onder het witte stuk doek).
Gisterochtend stond ik vroeg op en zag het langzaam licht worden. Prachtig. Aan de Zuid-kant keek ik op dichte mist met kleine eilandjes erboven. Aan de Noord-kant waren slechts flarden mist. Montespertoli deelde de mist blijkbaar door midden.
Vanochtend wederom vroeg op. Ditmaal totaal geen mist, maar een vaag oranje kleur in het Noorden waartegen het kasteel van Poppiano afsteekt.
Vroeg opstaan is echt zo verkeerd nog niet!
Kreeg ik al zoveel complimenten wegens de mooie foto’s … krijg ik gisteren aan het eind van de wandeling dit voorgeschoteld:
Werkelijk adembenemend mooi. De prachtige sfeer was er al en toen kwam de grote volle maan het beeld compleet maken.
Had al wat foto’ s van een mistige zondagmiddag gemaakt, maar die middag had een vervolg in een schitterende zonsondergang. Hierbij dus ook nog die foto’s.
Een witte Kerst zit er dit jaar niet in. Maar dat kan de pret niet drukken denk ik (tenzij je je urgent zorgen maakt over de opwarming van de aarde).
Fijne feestdagen!!
Afgelopen week was ik in Nederland om familie en vrienden te bezoeken. Ik had geluk met het weer en heb genoten van de pracht van Twente. Schitterend landschap en ontzettend vriendelijke mensen. Iedereen groet elkaar en mij dus ook.
Terug in Italie is er niets dan regen en geweldig veel overlast van al die regen. Hier in Montespertoli is geen schade, maar ik vermoed dat er wel grondverzakkingen her en der zijn, dat is de laatste jaren nou eenmaal altijd zo bij zoveel nattigheid.
Vorige week had ik wat foto’s van de herfst in Toscane op de blog gezet en vlak voor vertrek was er een dagje met wat meer licht en zijn we even gaan fietsen … dus hieronder nog wat foto’s waarop de prachtige kleuren en patronen beter zichtbaar zijn.
Gisteren was het prachtig weer en zijn we gaan fietsen. Ik loop nogal achter met andere ‘fietsfoto’s’ van de afgelopen tijd, maar dat komt hopelijk nog wel.
Een prachtige route wederom. We zijn tussen Cerbaia en San Casciano even gestopt om een oude kerk te bekijken, van verre zien we die altijd liggen.
Pieve San Giovanni in Sugana (stond op het bordje pal naast de ingang) wordt in de literatuur al in 1019 genoemd. De deur zat dicht. Het oude deel van de kerk is mooi om te zien, zeker bedenkend dat elke steen op maat is gemaakt, geslagen, gebeeldhouwd bijna. Wat een werk. De rest van de pieve is prive en niet erg goed onderhouden, slordig.
Duiven hebben het hier goed en er zit ook een bijennest in de muur.
Hoewel het in Italie stikt van dit soort oude kerken en gebouwen is het elke keer toch weer interessant om even te kijken. Het leuke van fietsen is, op de tourfiets in elk geval, dat je makkelijk afstapt.
Verderop kwamen we langs een andere pieve met kerk, San Pietro a Sillano. Ik lees op internet dat deze kerk al in het jaar 884 in de boeken voorkwam, ook alweer heel oud dus. Deze kerk ligt langs de oude weg tussen Florence en Siena, werkelijk een schitterende weg om te rijden met pracht uitzicht. Het is een prive eigendom tegenwoordig. Hieronder wat foto’s.
Het raam vond ik vooral erg bijzonder, maar ik schrijf dit als totale cultuur barbaar, want ik weet erg weinig van oude gebouwen en kan dus niet echt waarderen hoe mooi of bijzonder bepaalde gebouwen zijn. Ik kijk als nieuwsgierige leek wat rond en ondanks dat ik al jaren in Italie woon, is het er nog niet van gekomen een gedegen cursus over cultuur en geschiedenis en architectuur te doen. Mijn bevindingen blijven dus oppervlakkig!
Ik ben met slecht weer makkelijker uit mijn humeur. Helaas. Maar … slecht weer geeft wel vaak een mooie sfeer.
Een paar dagen geleden maakte ik ’s ochtends een foto van dit dampende meertje in een wat mistige omgeving. Elke ochtend gedurende een paar dagen keek ik naar dit meertje, daarna dampte het niet langer. Een kort micro-klimaatje.
We hebben werkelijk schitterend uitzicht!
Toscane is beroemd (deels) om de prachtige cipressen die het landschap overal sieren. Aan zee zijn er verder dikke pijnboombossen die de nodige schaduw geven en her en der staan schitterende pijnbomen in het landschap.
Beide zeer karakteristieke bomen hebben een ziekte.
Cipressen hebben last van een schimmel die sinds de jaren 50 langzaam door heel Italie is getrokken. De ziekte wordt ‘kanker van de cipressen’ genoemd. Er is niet veel tegen te doen, afgezien van zo snel mogelijk de delen van de boom die de schimmel hebben snoeien en de boom desinfecteren.
Pijnbomen hebben dodelijkere en een zich sneller verspreidende ziekte, een insect. Er schijnt helemaal niets tegen dit insect te doen te zijn dan preventief bomen om te zagen. Op vele plekken aan de kust zijn schitterende pijnbomen preventief omgezaagd.
Hier in de Chianti streek zijn in sommige gemengde bossen met pijnbomen, bijna alle pijnbomen dood. Een triest gezicht, maar gelukkig blijven de andere bomen die geen last van die ziekte hebben wel staan. In bossen met enkel pijnbomen is het een ware ramp.
Deze foto is van ‘La Nazione’ en laat een ziek pijnbomenbos zien aan de kust.
