Sinds ik zaterdag een verwonde tortelduif heb gevonden, zit het beestje in een kattenhokje met voer en water. Elke dag beweegt ze meer, dus dat is goed om te zien. Ze maakt wel een grote rotzooi, dat is iets minder.
Ik heb de duif maandag buiten gezet en uit het hokje gehaald (ze wilde zelf niet naar buiten). Ze vloog anderhalve meter op onze pergola en bleef daar zitten bibberen. Na een tijdje heb ik haar maar weer gepakt en weer binnen gezet.
De dag erna vloog ze helemaal niet weg maar hopte op een stoelleuning en ging zich uitgebreid schoonmaken. Fantastisch hoe flexibel ze is. Ik zou ook wel zo’n nekje willen hebben, lijkt mij heerlijk!
Gisteren heb ik het weer geprobeerd, maar ze wilde het hokje niet uit. Ik heb haar dus op mijn hand gezet en vandaar vloog ze een redelijk hoge boom in naast ons huis. Een hele opluchting.
Na drie uur was ze echter terug. Ze zat op de pergola te kijken hoe ze in haar hokje kon komen, waarschijnlijk had ze honger. Ik heb haar even geholpen en ben daarna mijn eigen dingen gaan doen en na een tijdje was het vogeltje weer gevlogen.
Daarna moest ik weg, maar toen ik ’s avonds terugkwam vertelde mijn vriend dat hij de duif voor onze voordeur had gevonden. Toen hij het hokje voor haar neerzette wipte ze er snel in en dus heeft ze vannacht weer heerlijk warm hier doorgebracht.
Nou was het niet mijn bedoeling een duif as huisdier te houden, dus ik hoop dat ze binnenkort zelfstandig gaat worden, maar momenteel is het ’s nachts erg koud en ze heeft weinig veren op haar rug, dus lijkt het mij prima dat ze binnen slaapt.
Dadelijk als het warmer is, zet ik haar weer buiten. De foto hieronder is van gisterochtend. Een hele metamorfose vergeleken met zaterdag!
