Had al wat foto’ s van een mistige zondagmiddag gemaakt, maar die middag had een vervolg in een schitterende zonsondergang. Hierbij dus ook nog die foto’s.
Een witte Kerst zit er dit jaar niet in. Maar dat kan de pret niet drukken denk ik (tenzij je je urgent zorgen maakt over de opwarming van de aarde).
Fijne feestdagen!!
Het is niet te geloven hoe snel het landschap verandert als er mist is, als je op de ‘mist grens’ zit (daaronder verandert er niets en is er helemaal niets aan!).
Hoe krijgen ze het voor elkaar zo’n chagerijnige leeuw bij de ingang van een eeuwenoud kasteel te zetten?
Ik maakte deze foto al maanden geleden en keek er vaak naar. Vandaag voel ik mij precies zoals deze (stenen) leeuw. Gewoon ouderwets uit mijn humeur.
En Ja! Ik weet dat stenen leeuwen geen gevoel hebben.
Gelukkig kan ik een roos op mijn hoed zetten en is morgen alles weer goed (rozen genoeg deze novembermaand!). De leeuw is zo totaal uit haar humeur vereeuwigd … en ondanks haar stenen hart blijf ik denken: ‘arm beest’.
Helaas kwam de zon pas door toen ze aan het ondergaan was (hetgeen wel prachtige kleuren opleverde, maar dat duurde erg kort). Een grauwe dag, warm maar verre van ideaal voor foto’s van de vele wijngaarden die verkleurend langzaam terugkeren in hun winterse naakte symmetrie.
Wellicht binnenkort dus beter, maar hier alvast een paar grijzige foto’s van vandaag …
En toen was er eindelijk even ‘zon’ …
Gisteren was het prachtig weer en zijn we gaan fietsen. Ik loop nogal achter met andere ‘fietsfoto’s’ van de afgelopen tijd, maar dat komt hopelijk nog wel.
Een prachtige route wederom. We zijn tussen Cerbaia en San Casciano even gestopt om een oude kerk te bekijken, van verre zien we die altijd liggen.
Pieve San Giovanni in Sugana (stond op het bordje pal naast de ingang) wordt in de literatuur al in 1019 genoemd. De deur zat dicht. Het oude deel van de kerk is mooi om te zien, zeker bedenkend dat elke steen op maat is gemaakt, geslagen, gebeeldhouwd bijna. Wat een werk. De rest van de pieve is prive en niet erg goed onderhouden, slordig.
Duiven hebben het hier goed en er zit ook een bijennest in de muur.
Hoewel het in Italie stikt van dit soort oude kerken en gebouwen is het elke keer toch weer interessant om even te kijken. Het leuke van fietsen is, op de tourfiets in elk geval, dat je makkelijk afstapt.
Verderop kwamen we langs een andere pieve met kerk, San Pietro a Sillano. Ik lees op internet dat deze kerk al in het jaar 884 in de boeken voorkwam, ook alweer heel oud dus. Deze kerk ligt langs de oude weg tussen Florence en Siena, werkelijk een schitterende weg om te rijden met pracht uitzicht. Het is een prive eigendom tegenwoordig. Hieronder wat foto’s.
Het raam vond ik vooral erg bijzonder, maar ik schrijf dit als totale cultuur barbaar, want ik weet erg weinig van oude gebouwen en kan dus niet echt waarderen hoe mooi of bijzonder bepaalde gebouwen zijn. Ik kijk als nieuwsgierige leek wat rond en ondanks dat ik al jaren in Italie woon, is het er nog niet van gekomen een gedegen cursus over cultuur en geschiedenis en architectuur te doen. Mijn bevindingen blijven dus oppervlakkig!
Gisteren gingen we een eindje fietsen en namen een nieuwe weg. Een kleine weg van Certaldo naar Barberino in Val d’Elsa. Het eerste stuk was lelijk, met veel smakeloze nieuwe huizen. Wel allemaal met goed verzorgde groentetuin overigens (dat maakte een klein beetje lelijkheid weer goed).
Langzaamaan werd het mooier tot we ineens, na een aantal korte haarspeldbochten omhoog, voor dit tafereel stonden.
Schitterende kapel, leek sprekend op de wereldberoemde koepel van de dom van Florence. Het bleek de Cappella di San Michele di Semifonte te zijn, een miniatuur van de beroemde koepel, één achtste kleiner. Werd gebouwd tussen 1594 en 1597 op een plek waar ooit het belangrijke kasteel van Semifonte stond (door de Fiorentini rond het jaar 1200 vernield).
Ik had alleen mijn telefoon bij me om foto’s te nemen, dus ze zijn van erg slechte kwaliteit helaas, maar het geeft toch een indruk en daar gaat het hier om.
Bijzonder indrukwekkend.
Gisteren gingen we fietsen, een schitterende route (bleek achteraf).
We kwamen onder andere langs Badia a Passignano, een heel oude abdij (ik las ergens uit het jaar 365). Van verre genoten we van het zicht hierop, perfect gelegen in een vlakte tussen heuvels met wijngaarden en bossen.
Er stonden twee Ferraris naast de ingang en er waren meerdere restaurants en een lounge bar. We reden rustig door ondanks dat een prachtige oldtimer ons zo ongeveer de berm in drukte. Blijkbaar had de bestuurder een glaasje teveel op, dat kan gebeuren na de lunch op een zondag in Italie.
Eenmaal thuis zocht ik even op waar we langs waren gekomen, nieuwsgierig gemaakt door de tentoongestelde luxe.
De familie Antinori heeft de wijngaarden rondom de abdij gekocht en maakt daar één van haar zogenaamde topwijnen, gebruik makend ook van de eeuwenoude wijnkelder van de abdij. Ik las dat het mogelijk was een rondleiding te doen, maar alleen met ofwel lunch, ofwel diner in het restaurant van de familie.
Ik belde net even voor de prijs. Maar die valt niet mee (vanaf 150 euro per persoon voor de rondleiding met de goedkopere wijn bij het eten).
Dan begrijp je ineens ook waarom er twee Ferraris voor de deur staan.
Hier een fotootje, niet zelf gemaakt, maar kan niet vinden naar wie de credits zouden moeten.
Prachtig wandelen hier rondom Montespertoli, waar ik nu woon. Nog mooier wanneer de zon schijnt en alles fris groen wordt vanwege de doorbrekende lente.
Tussen prachtige architectuur en eeuwenoude kastelen staan veelal lelijke schuurtjes, opgetrokken uit van alles en nog wat, zo lek als een mandje maar toch altijd de winterstormen overlevend.
Een wijngaard in een olijfboomgaard.
Prachtig … maar geen idee wat ze hier tegen vogels staat te verdedigen.
De was rook op afstand waanzinnig fris. Veel te eigenlijk.
Vergeten fles na snoeien.
Bijen … ik hoop dat ze het goed maken. In de wijngaarden rondom was overal gespoten tegen onkruid. Blijkbaar maken de wijnboeren zich geen enkele zorgen over de stand van de bijen.
Prachtige laan, wat meer te zeggen!
Kerkje, toe aan een opknapbeurt. Sporen van eerder werk zijn in verschillende lagen zichtbaar.
Wat een schitterende eenvoud. Prachtig precies werk, jaren geleden wellicht met liefde gemaakt, maar al tijden kijkt niemand er meer naar om.
De lente gaat gewoon door en zo ook de tijd. Het hek houdt stand.
Zaterdag hebben we een prachtige wandeling gemaakt. De steile heuvels op en neer in nevelige zon en straffe wind.
De brem bloeit. Dat is ongeveer twee maanden te vroeg dit jaar …
Verder maakte ik veel andere foto’s, maar de meeste zijn wat grauw en grijs en heb ik dus weggegooid. Een paar foto’s zijn wel aardig.
Wandelend rondom Montespertoli kom je het ene na het andere kasteel tegen, of waanzinnige buitenvilla uit lang vervlogen rijke tijden. Vaak is duidelijk te zien dat de huidige eigenaren grote moeite hebben hun bezit te onderhouden. Jammer, maar ook begrijpelijk.
Het echte verval heb ik niet vastgelegd, dat komt een andere keer. Er valt onvoorstelbaar veel te zien en bij elk vervallen huis droom ik weg, bedenkend hoe ik het op zou knappen en wat voor tuin ik eromheen zou maken. Een onschuldige bezigheid, de prijzen zijn zo hoog dat het echt slechts bij dromen blijft. Daarnaast zou ik, mocht ik kunnen kiezen, liever in een modern en licht huis wonen … en die mag je niet op deze unieke plekken neerzetten.
