Ik weet niet hoe ze in het Nederlands heten … dus dan maar de Engelse term. Deze gaten ontstaan in één keer in de grond. In ons geval omdat er tanks onder de grond zitten waar het regenwater omheen moet en blijkbaar was de grond niet goed aangestampt overal. Dat kan ook niet en we waren voor dit fenomeen gewaarschuwd zodra het eenmaal goed nat zou worden.
Het heeft behoorlijk geregend deze maand en zie hier:
Gisteren is, na wat druk van onze kant, eindelijk de graafmachine gekomen om het werk af te maken. Na ruim twee maanden wachten …!
De druk van onze kant bestond eruit om te zeggen, of je komt deze week, of je komt helemaal nooit meer en we vinden wel een ander bedrijf. Dat hielp uitstekend.
We hebben een septic tank, maar het ‘water’ dat daaruit komt, kon niet wegstromen. Een beetje irritant want ik heb het met een slang een paar keer moeten leegmaken. Gaat prima, maar leuk is anders.
Nu ligt het stuk pijp waardoor het overtollige water wegsijpelt keurig op z’n plek, diep onder de grond, in onze olijfboomgaard.
We kunnen dus eindelijk officieel hier wonen (de geometra moet alleen doorgeven dat het werk af is, de zogenaamde ‘dichiarazione fine lavori’). Heel belangrijk om vervolgens de ‘abitabilità’ te krijgen, het recht om ergens te wonen (krijg je als aan allerhande voorwaarden is voldaan).
Eindelijk … daar ben ik weer!
Maar ook: Eindelijk … er zit beweging in de bouw van ons huisje.
ENEL (de Italiaanse elektriciteitsmaatschappij) heeft de paal vervangen en de kabels vernieuwd. De gemeente heeft in de tussentijd min of meer goedgekeurd dat we het huisje niet meer van hout en stro bouwen, maar van grote ecologische blokken (ze hebben heel erg moeilijk gedaan, en uiteindelijk zijn we gedwongen wat veranderingen in het ontwerp aan te brengen helaas, maar daarover wellicht een andere keer meer. We kunnen in elk geval weer verder).
De graafmachine zou 10 dagen geleden komen, maar na veel beloftes en heen en weer was ie er pas vandaag. Een heel vriendelijke jongen die van aanpakken weet, maar blijkbaar niet zo goed is in plannen en communicatie.
Hieronder wat foto’s van de schuur toen we kochten, daarna een foto van een tijd daarna nadat we flink hadden opgeruimd en de laatste van vandaag.
(Alleen naar de foto’s kijkend zou je je kunnen afvragen: vooruitgang? Het wordt steeds kaler …!)
Begin juli zouden we een huis met drie hectare grond kopen, maar kort voor de afspraak bij de notaris bleek dat het huis niet verkocht kon worden zoals het was omdat er twee problemen waren bij de gemeente die eerst moesten worden rechtgetrokken, door de eigenaar. We ondertekenden dus een voorlopig koopcontract en mochten daarmee voorlopig op het land aan de slag gaan, maar in huis niets aanraken.
Vandaag was dan eindelijk de dag van het koopcontract. Alles leek opgelost en duidelijk, totdat dinsdag (twee dagen geleden dus) plotseling de advocaat van de verkoopster vond dat er een clausule in het contract stond die niet correct was. De notaris had eind september alle gegevens en berekeningen doorgestuurd, dus deze meneer had zitten slapen tot op het laatste moment, of hij gebruikte de tijdsdruk om druk op ons uit te oefenen (dat laatste is zeer waarschijnlijk).
Gistermiddag wist ik nog altijd niet of vandaag de koop door zou gaan of niet en bleken we uiteindelijk, om de koop door te laten gaan, akkoord te moeten gaan met een compromis dat over maximaal 4 jaar ons 1500 Euro zou kunnen gaan kosten.
Vaag he?
Ik zal het heel kort proberen uit te leggen.
Als je in Italie een huis als eerste huis koopt, krijg je wat belastingvoordeel, maar verkoop je binnen 5 jaar dat huis weer, dan moet je het verschil terugbetalen en een boete erbij, tenzij je binnen een jaar opnieuw een huis koopt als eerste huis in dezelfde gemeente. Helaas is de nieuwe koper van het huis, verantwoordelijk voor de boetes, mocht de verkoper niet betalen en geen eerste huis kopen binnen een jaar. Een absurde regel, maar dat is in Italie wel vaker zo.
De notaris had destijds voorgesteld om dit bedrag (plus de boetes) op een spaarboekje opzij te houden als garantie en daarmee was iedereen akkoord. Echter, de verkoopster en haar advocaat vonden eergisteren het voorgestelde bedrag te hoog. De advocaat pleitte ervoor ‘gewoon vertrouwen te hebben’ in de verkoopster, uiteraard een idioot standpunt als je een contract aan het opstellen bent. Er is enorm heen en weer gebeld en geschreven, maar uiteindelijk komt het erop neer dat de verkoopster de verkoop niet door zou laten gaan als wij niet zouden accepteren dat we over 4 jaar een deel van haar schade moeten betalen.
Veel keus hadden we dus niet … de verkoopster zit totaal aan de grond en dat is het probleem. Over twee of drie maanden (zonder verkoop van het huis) zal die situatie echt niet beter zijn en dus hebben we geaccepteerd.
Goed, vanochtend als eerste naar de bank om cheques te regelen (ook zo iets, de bank wil tegenwoordig weten waar je geld aan uitgeeft, dus ik moet hen een kopie sturen van de akte!) waardoor wij iets te laat bij de notaris waren.
Daar zaten we dan. De verkoopster en haar advocaat, haar makelaar en zijn compagnon, de geometra, mijn vriend en ik, onze makelaar en de notaris. Zowel de notaris, als de advocaat als de geometra hadden enorme bergen papier, alsof het om de verkoop van weet ik wat ging. De notaris maakte er een opmerking over: “het lijkt wel of we het kasteel van Versailles aan het verkopen zijn”.
De notaris die nauwelijks over de stapels papier heen kon kijken, las de akte voor. Een brei woorden en wetten en nummers … het grootste deel is voor een leek niet te begrijpen. De advocaat hield alles nauwlettend in de gaten. De cheques werden geregistreerd en de verkoopster ondertekende en daarna ik.
Mijn cheque ging rechtstreeks naar de bank van de verkoopster om haar hypotheek af te lossen. De bankdirecteur kwam op exact het juiste moment binnen. Ik hoop in elk geval dat hij het was, want hij ging er met de cheque vandoor en lachte heel vrolijk.
De geometra die al maanden werk heeft verricht om de problemen bij de gemeente op te lossen, vroeg naar zijn cheque. Hij had al meerdere keren laten weten dat hij bij de akte betaald wilde worden en anders zijn deel van de benodigde documenten niet zou geven. Bleek dat de verkoopster geen cheque voor hem had en die ook niet wilde uitschrijven. Ze zei dat zij echt wel zou betalen. De geometra hield voet bij stuk en zij ook. Dat werd dus ruzie. Een grote chaos.
De geometra stopte zijn papieren in zijn tas, deed zijn jas aan en liep weg. Hiermee kon de akte niet worden voltrokken. De drie makelaars begonnen te roepen dat dit niet mogelijk was. De notaris haalde haar schouders op en liep zelf ook weg al uitroepende dat we dit onderling maar op moesten lossen. Ineens stond iedereen te schreeuwen. Ik had sterk de neiging mij er ook mee te bemoeien en die advocaat uit te leggen dat hij als advocaat toch als eerste zou moeten weten dat ‘gewoon vertrouwen hebben’ vaak niet werkt, maar ik hield mij in. Daar zaten we dan, mijn vriend en ik. Machteloos om ons heen te kijken en af te wachten wat er zou gebeuren. Ik was helemaal voor de geometra, als hij nu niet voet bij stuk zou houden, zou hij naar zijn zuurverdiende geld kunnen fluiten.
Na een kwartier ruzie, besloot de verkoopster hem dan toch maar een cheque uit te schrijven. Ze was woest, werkelijk witheet. Haar advocaat mompelde dat hij de geometra aan zou klagen wegens afpersing van zijn klant. Idioot natuurlijk, maar wellicht past dat precies bij zo’n onvoorstelbaar vervelend mannetje.
Iedereen liep ruzie makend weg en daar zaten wij nog steeds. Blijkbaar was dit het dan. Huis gekocht. Geen felicitaties, geen vriendelijke woorden … niet eens een duidelijke conclusie. Wij haalden onze schouders dus maar op en gingen de notaris zoeken om te vragen of alles was afgerond. Dat bleek het geval. Ze stond met een grote glimlach half verontschuldigend te kijken. Gisteravond nog zei ze aan de telefoon dat normaal een verkoopakte echt niet zo gaat en ik geen verkeerd beeld van het Italiaanse volk moest hebben. Nou heb ik dat ook helemaal niet, maar van bepaalde mensen wel, met hun afkomst heeft dat niets te maken, met hun gedrag alles.
Dit hieronder zijn wat foto’s van het huis en als je het zo ziet, vraag je je terecht af … al die moeite voor dat? Ze is niet goed bij d’r hoofd. Er is inderdaad nogal wat werk te doen!
Het gaat om de helft (over de lengte) van het huis en de hele schuur en uiteraard de grond. Die grond is echt prachtig en van het huis gaan we iets maken. We hebben alle tijd.
Ik schreef al over een bizarre ervaring met een idiote makelaar (zie http://winitalie.com/2015/05/21/italiaanse-makelaarspraktijken/). Ditmaal was de makelaar OK, maar de verkoper (en zijn buurman) minder.
We hadden het huis, dat we ‘de bunker’ noemen, al sinds we in Montespertoli wonen, te koop zien staan. De prijs was absurd hoog, het huis foeilelijk. We zijn dus nooit gaan kijken. Tot ik een dag ging wandelen en bij de bunker uitkwam, er beter naar keek en bedacht dat het wel potentie zou kunnen hebben (alles afbreken en iets fatsoenlijks bouwen).
Na veel wikken en wegen zijn we gaan onderhandelen en na een intensief proces hebben we een koopvoorstel getekend en de eigenaar ook. Daarin hadden we een aantal voorwaarden gesteld waaraan de eventuele koop verbonden zou zijn. We wilden ten eerste de tuin helemaal privé en niet gedeeld met de buurman. We wilden ook pas kopen als alle vergunningen bij de gemeente zouden zijn goedgekeurd, zodat we niet met een opgeknapte schuur blijven zitten, maar echt een officieel goedgekeurd woonhuis zouden hebben. Allemaal geen enkel probleem. Zei de eigenaar.
In december was dit rond. We zouden van de eigenaar te horen krijgen wie zijn ’technicus’ is die bij de gemeente alles rond zou maken. In januari belde ik, maar ik moest een week later terugbellen, en dat ging zo een tijdje verder. De laatste keer kreeg ik op mijn donder dat ik alweer belde en besloot de makelaar erbij te betrekken. Die kwam ook niet veel verder.
De tijd gaat heel erg snel voorbij, dat weten we inmiddels en ook terwijl je op belangrijk nieuws wacht racet de tijd gewoon door. Mijn ergernis groeide wel gestaag en het vermoeden dat we aan het lijntje werden gehouden konden we op een gegeven moment niet langer voor ons houden.
Dus belde ik de eigenaar. Hij reageerde zwaar beledigd toen ik hem mededeelde, op z’n Nederlands, gewoon recht door zee, dat ik geen enkel vertrouwen meer in de koop had en mij opgelicht voelde omdat hij ons niet op de hoogte bracht van wat er speelde. De beste man beweerde zich uitermate in te hebben gespannen en heel druk te zijn met het in orde brengen van alles.
Het bleef erg vaag, maar ik vroeg door ondanks de ijzel aan de andere kant van de lijn. Na een hele tijd kwam er voorzichtig uit dat de ‘diritto di passo’ d.w.z. het recht van overpad van de buurman, misschien toch een probleem was.
Maar, zei hij direct laconiek, dat kun je heel makkelijk oplossen door gewoon een extra afstandsbediening van het hek aan de buurman te geven. “Che problema c’è?” (Dat is toch geen probleem?).
Tsja …
Ik heb de makelaar gebeld en gezegd dat het contract bij deze wat ons betreft ongeldig was geworden. De makelaar stond met zijn mond vol tanden.
Weer een ervaring rijker (jammer).
We hebben al maanden de grootste lol om de buurman, een vreemd type. Hij spreekt zichzelf in elk gesprek minimaal twee keer tegen. Volstrekt onbetrouwbaar en niet al te snugger. Om goed te liegen, moet je minimaal kunnen onthouden wat je een paar minuten daarvoor hebt beweerd. Daar slaagt hij duidelijk niet in.
We kregen afgelopen week controle van onze gasketel.
In Italië (misschien elders ook) ben je verplicht om jaarlijks iemand te laten komen voor de schoonmaak van de ketel en de analyse van de gassen. Ditmaal echter, kwam er een bureaucratisch mannetje met grote bril en behoorlijk vervelende maniertjes, om de papieren te controleren. Stempels tellen dus eigenlijk.
Er bleek al direct van alles niet te kloppen. Na een tijdje heen en weer bleek dat allemaal wel mee te vallen, maar de toon was al direct gezet. De boete zou 80 euro zijn.
De zwaar bebrilde serieus streng kijkende bureaucraat, keek niet alleen naar onze ketel. Hij keek ook n’s goed rond en zag dat wij een houtkachel hadden. Toen begon hij over onze luchttoevoer … want hij had slechts één gat in onze muur ontdekt.
Er volgde een ellenlange preek over hoe gevaarlijk dit is. Alleen al voor ons gasfornuis (we hebben een open keuken) zouden we een extra gat in de buitenmuur moeten maken, hoog in de kamer. Ons bestaande gat was ook te klein en moet groter worden gemaakt, maar omdat we een houtkachel hebben, moeten we ook een extra gat laten maken, een gat dat niet achter een kastje zit, maar rechtstreeks de kamer in komt.
Ik legde de beste man uit dat we hier de boel hadden verbouwd en nogal veel hadden geïnvesteerd in de nieuwe ramen die kabaal van buiten, buiten houden en warmte van binnen, binnen. Daar had hij echter niets mee te maken. Er moeten gaten bij. Prachtige grote gaten.
Onze lekker warme woonkamer moet van de Italiaanse staat dus van een koude kille en natte tocht van buiten worden voorzien. De gaten moeten namelijk aan tegenoverliggende kanten van de woonkamer worden gemaakt …
Nutteloos te zeggen dat ik sprakeloos achter ben gebleven.
Gedurende ruim een kwartier was de man bezig op officieel papier aantekeningen te maken, ik heb daar mijn handtekeningen onder moeten zetten. De man vond ook nog dat hij erg vriendelijk was geweest, want hij had ons geen boete gegeven omdat hij alleen was gekomen voor de gasketel en niet voor ‘gatencontrole’. Ik had er wat moeite mee om hem te bedanken, maar heb het toch maar wel gedaan. (slijmbal …!)
Sindsdien zie ik wel ineens huizen met gaten, was me voorheen nooit opgevat. Vandaag eentje die wel erg had overdreven:
Zes gaten aan één kant van een muur …
Zou me niet verbazen als deze controleur daar toevallig woont!
Eén van de weinige minpuntjes aan ons uitzicht is het dak tegenover ons.
Gisteren had ik de ramen open staan en hoorde mensen vreemd dichtbij praten. Ze bleken op een dak verderop bezig te zijn.
Het lijkt erop dat ze dezelfde techniek toe aan het passen zijn.
Kijk:
Als je bedenkt dat je nog geen dakraam mag maken zonder uitdrukkelijke vergunning en er per dak maar eentje is toegestaan, vraag je je wel af hoe het mogelijk is dat dit soort dakbedekking door de vingers wordt gezien.
Typisch!
… een beetje een kenner zal direct denken dat een kerk in Toscane met veel licht, wel een heel moderne kerk zal zijn.
Maar er is een andere mogelijkheid:
Het dak is ingestort. Zo te zien al een hele tijd geleden.
Ook staan er twee cementen wijnvaten (’tini’ worden die genoemd) direct rechts naast de ingang, je ziet nog net wat groen en orange van die vaten op de foto hierboven. De kerk was dus al een tijdje niet meer in gebruik.
De voorkant is van prachtige blokken steen die heel precies op elkaar passen. Het altaar lijkt van bewerkt marmer en was blijkbaar te zwaar om mee te nemen (hier wordt alles uit oude gebouwen gehaald, deels door de eigenaren van de kerk zelf, zo niet door handelaren of wie voor hen).
De kerk staat min of meer in ’the middle of nowhere’, in iets dat de naam gehucht niet eens mag hebben (we hebben drie huizen geteld en en schuurtje). Een halve kilometer verderop staat een kasteel, dus de kerk zal daar wel mee te maken hebben.
Een prachtige plek, met schitterend uitzicht (maar dat is wel vaker zo hier). De buren wisten ons te vertellen dat het geheel te koop is, maar het beroemde gebaar werd erbij gemaakt (de duim tegen de wijs- en middelvinger wrijvend): erg duur dus!
Wie weet gaan we ‘ns bij de eigenaar informeren, zo niet dan dromen we er gewoon een paar dagen over en vergeten het daarna weer, zoals we bij alle andere prachtige ruïnes hier in de buurt doen.
Al jaren woon ik in Italie, spreek de taal vloeiend en verbaas mij steeds minder over de ‘cultuur’ (als er al van één Italiaanse cultuur sprake zou kunnen zijn, hetgeen inderdaad niet zo is). Toch sta ik nu totaal versteld.
In het kort zijn we geïnteresseerd in een huis met wat land. Het huis (onderdeel van een groter geheel) zou 120 vierkante meter zijn en de schuur 100. De vraagprijs X.
Na een aantal keer te zijn gaan kijken en informatie te hebben gevraagd over de mogelijkheden de schuur om te bouwen tot een huis, bleek dat de schuur maar 50 vierkante meter is en het huis 105, waarvan 60 niet als woning staat aangemerkt. Wil je daar toch in gaan wonen dan betaal je daarvoor (aan de gemeente) en dat kan behoorlijk oplopen.
Dit was niet de enige verrassing. Gisteravond vertelde de makelaar doodleuk dat de prijs inmiddels X + 30% is geworden. Hij vond het erg grappig en legde uit dat de eigenaren niets wisten van ‘prijs X’, maar dat hij had bedacht dat er niemand zou komen als de prijs X + 30% was, dus had hij de prijs op X gesteld.
Inmiddels hebben we uren en uren verloren met uitzoeken van de mogelijkheden, er is een geometra bij betrokken die ook veel tijd kwijt is geweest om ons te kunnen vertellen of de schuur eventueel verbouwd zou mogen worden tot een woonhuis … voor een prijs die ver boven de marktwaarde ligt. Prijs X leek ons al behoorlijk hoog, laat staan X + 30%.
De wonderen zijn de wereld niet uit. De makelaar denkt wellicht heel slim te zijn, maar op welke manier hij dat in gedachten heeft, is mij niet duidelijk.
We houden er een leuke anekdote aan over, die het goed op feestjes zou doen, maar het is zo absurd dat ik mij afvraag wie het gelooft! Ik kan het zelf bijna niet geloven …
Bij toeval (waar bestaat het leven verder uit?) kwamen we, een paar weken geleden alweer, uit bij een oude vergane villa tussen Castelfiorentino, Certaldo en Montespertoli in Toscane.
Een enorme villa met bijbehorende tuin die ooit schitterend moet zijn geweest, klein kerkje en nog wat huizen ernaast, allemaal bovenop een afgevlakte heuvel met mooi zicht. Al tientallen jaren woont hier niemand meer. Dood zonde! Het heet Montorsoli.
Net buiten het hek van de villa stonden ruïnes van onder andere de cantina (waar wijn werd gemaakt). De vaten zijn nog heel, ze zijn, heel bijzonder, van bakstenen gemaakt.
De ingang bestaat uit een boog. Je kunt heel mooi zien met welke techniek die is gemaakt. Een zeer betrouwbare bouwtechniek, blijkt!
Hierboven de bouwtechniek die deze boog, ondanks dat de rest van het gebouw is ingestort, overeind houdt. Een eenvoudig principe. Die werken vaak het beste!
De wijnvaten van bakstenen. Nooit eerder gezien, maar ook zij doorstaan de tand des tijds (en meer want het gebouw om hen heen is ingestort). 1794 is ruim 220 jaar geleden.
