Het is weer zover … we hebben volop artisjokken. We hebben er al een hele kist vol ingemaakt (dat resulteerde in negen kleine potjes – mocht iemand zich afvragen waarom goede artisjokken uit een potje zo duur zijn!) en we eten ze meerdere keren per week. Zalig!
Er waren twee kippen verdwenen. Ik heb wat veren her en der gevonden, dus de vos was blijkbaar op bezoek geweest.
We hebben een elektrisch draad boven het gaas waardoor de vos niet met groot gemak en al helemaal niet met groot plezier, bij onze kippen zou komen. Het was dus een raadsel hoe het beest toch naar binnen is gekomen. Ik had het gaas helemaal gecontroleerd en geen gat gevonden.
Vandaag heb ik het gras rondom het kippengaas gemaaid en tot mijn grote verbazing zag ik nu wel een gat.
Inmiddels hadden de verschillende buren al gezegd dat ons gaas veel te laag is en op zich klopt het dat het aan de lage kant is (1 meter twintig), maar toch vond ik het vreemd dat een vos daar overheen naar binnen was gekomen, zonder tegen het stroomdraad aan te zijn gekomen. Per slot kunnen vossen veel, maar vliegen lukt ze nog altijd niet (bij mijn weten).
Het mysterie is opgelost!
Ik was al begonnen om af en toe wat ‘wild te plukken’, maar we doen nu ook een cursus van drie avonden, samen met een vriendin van ons (en een hele zaal vol anderen).
De cursus is niet erg professioneel, maar des te leuker. De twee leraren hebben foto’s van alle kruiden en groentes die ze in een prachtige presentatie hebben gezet, maar het kost grote moeite om die presentatie ook daadwerkelijk te presenteren. De projector wil niet meewerken en als die het wel doet dan wil de computer het niet.
Een van de leraren is een onvoorstelbaar vriendelijke man op leeftijd. Hij vertelt over blaadjes en bloemetjes en hoe we de plantjes kunnen herkennen en als hij dan de naam van een plant wil zeggen, kan hij er regelmatig niet opkomen. ‘Ik wilde het te snel zeggen’ zegt hij dan steeds, totaal op zijn gemak. De hele groep schiet te hulp. Soms weet de ene het en soms de andere.
Ik ben erg slecht in namen, dus dit is ideaal voor mij. Als je maar weet wat wat is (ongeveer), dan ben je al goed bezig en de naam komt ooit wel (of niet).
Door de technische mankementen en het geheugenprobleem lijkt het wellicht een minder goede cursus, maar juist hierdoor is het extra interessant. Wellicht omdat iedereen zijn/haar best doet om bij te dragen? Zeker is dat de mensen zo aardig zijn dat je hen wat technische problemen graag vergeeft.
Elke avond eindigt met taarten en drankjes die ze hebben gemaakt van de wild geplukte kruiden en groentes. Wat wil een mens nog meer?
Hieronder de omslag van het boek waar ik alweer een tijdje geleden een blogje over had geschreven (Echte veldsla):
Ik ben begonnen met twee whatsapp groepen in het Italiaans. De groep voor gevorderden en mensen die de taal al redelijk spreken is deze week van start gegaan en voor de beginners groep wacht ik nog op wat meer deelnemers.
Het idee is dat ik meerdere keren per week iets in de groep zet. Dat kan wat tekst zijn, een uitspraak of ook iets om naar te luisteren. Alle deelnemers kunnen daarop reageren en dat verbeter ik dan waar nodig. Op die manier kan iedereen leren van elkaars fouten en leer je ook nieuwe woorden en begrippen op een praktische manier.
Ken je iemand die hier wel interesse in zou kunnen hebben? Meer info op mijn spiksplinternieuwe website (splinternieuw en spiksplinternieuw zijn bijzondere woorden … komt van vroeger toen nieuwe meubels nog splinters hadden her en der): lessenitaliaans.com.
Een tijdje geleden vond één van onze buren, onder een stapel groenafval dat hij had verbrand (helaas doet iedereen dat hier nog en willen ze niet naar mij luisteren dat het zoveel beter is om het langzaam compost te laten worden) een schedel van een wild zwijn.
Prachtige tanden zo te zien!
Nu is de grote vraag bij mij in de buurt … wie verstopt er een schedel van een wild zwijn onder een berg takken? De takken lagen direct langs de weg.
Ik vind het zelf niet zo’n interessante vraag. Het stikt hier van de jagers. Elk jaar worden hier honderden zwijnen doodgemaakt, dus wildezwijnschedels genoeg! Het is gelukkig geen mensenschedel, dus … waarom is dit belangrijk?
Ik moet een antwoord op deze vraag schuldig blijven, maar ik heb wel een vermoeden … Ik denk dat mensen het gewoon leuk vinden om over zoiets te kletsen en het groter te maken dan het is. Of zie ik iets over het hoofd?
Gisteren was ik op een verjaardagsfeestje. De kleinzoon van mijn vriend is één geworden.
Op een gegeven moment zat ik naast een vrouw die ik al n’s eerder had gezien. Een hele vriendelijke vrouw van een jaar of 65. Vol vertrouwen zei ik tegen haar dat het alweer lang geleden was dat we met elkaar hadden gesproken, bij de opening van het nieuwe bedrijfsgebouw van mijn vriend in 2017.
Ze legde uit dat we elkaar daarna ook nog hadden gezien, bij het afstuderen van de dochter van mijn vriend. Ik kan me daar helemaal niets van herinneren en zei dus doodleuk dat zij daar zeker ook aanwezig was, maar dat we niet echt een gesprek hadden gehad en dat dat dus voor mij niet telde.
De vrouw keek mij nieuwsgierig aan en zei dat we na afloop bij elkaar aan een tafeltje in de bar hadden gezeten.
Ik kan het mij echt totaal niet herinneren en zei dat dus ook gewoon eerlijk.
Tja zei ze … dat zal de leeftijd dan wel zijn!
Wij wonen in een fantastische buurt in Toscane.
We hadden een buurman verderop, ik ken zijn naam niet eens, geholpen met een stuk zeil om een machine mee te bedekken. Mijn vriend heeft veel materiaal extra, hij print namelijk die materialen.
De buurman klopte iets daarna schuchter op de deur. Hij had een zakje truffels voor ons. Hij was ze net die ochtend met zijn hond gaan zoeken.
We kregen instructies hoe we ze een paar dagen konden bewaren (eerst schoonmaken met borsteltje en dan in een potje met was keukenpapier). De hele ijskast rook vervolgens naar truffel terwijl het potje goed dicht zat.
Dit is uiteraard geen witte truffel, maar een hele gewone zwarte truffel die hier veel voorkomt. Toch is het erg bijzonder om zoiets te krijgen en er vervolgens bruschetta’s en omeletten mee te maken.
Moet er wel bijzeggen dat na twee dagen truffels, ik ook weer blij was dat ze op waren. Ze waren erg lekker, maar het was wellicht ietsje teveel voor twee mensen!
Ja, daar ben ik weer!
Regelmatig praat ik met mensen uit mijn buurt over van alles en dus ook over honden. Er is een groot verschil tussen mensen die met hun hond gaan wandelen en de mensen die hun hond als een nuttig dier houden (voor de jacht of om af te schrikken).
Zo vinden verschillende buren (die veelal hun honden in hokken houden) het erg zielig om een hond te steriliseren of castreren. Dat zouden ze nou echt nooit doen, pure is dierenmishandeling! Dat hun honden dag en nacht in een klein hok zitten tot ze eindelijk mee op jacht mogen, vinden ze doodnormaal.
De mensen die dagelijks met hun honden wandelen vinden exact het omgekeerde.
Twee werelden die vredig naast elkaar leven, elkaar respecteren, maar toch een totaal andere mening hebben. Iedereen kletst hier met elkaar als men elkaar tegenkomt en met de mensen ‘uit het andere kamp’ praat men gewoon niet over de onderwerpen waar ze het niet over eens zijn.
Dat werkt prima.
Al jaren geef ik Italiaanse conversatieles online. Dat bevalt mij prima. Ik heb een website waar ik af en toe een stukje schrijf over Italiaanse woorden. Deze website is echter een beetje oud aan het worden, dus ben ik al sinds deze zomer bezig met een nieuwe website. Deze staat nu eindelijk online:
Net als mijn oude website is ook deze website nooit af want ik vul hem aan met nieuwe artikelen over bepaalde Italiaanse taal constructies en veelgemaakte fouten of woorden waar veel Nederlanders problemen mee hebben. Ik heb al een aantal artikelen geschreven en zelfs die zijn niet af want af en toe schiet mij nog iets te binnen dat ik vervolgens toevoeg.
Ik wil ook beginnen met organiseren van wat groepslessen genaamd ‘online taalcafé Italiaans‘. Ik ben erg benieuwd of ik mensen ga vinden die hier interesse in hebben. Mocht je iemand kennen die Italiaans aan het leren is, stuur ze mijn website door, wie weet is het iets voor hen!
We waren zaterdag in de regen gaan wandelen (zonder de leen-hond omdat hij, volgens ons, niet van wandelen in de regen houdt) en kwamen eerst langs een verlaten huis waar iemand een grote pot met verschillende cactussen had leeggegooid. Ze leken nog in redelijke staat dus de moeite waard om op te halen en in potten te zetten.
Daarna kwamen we langs een ander huis waar ze meerdere metershoge vijgcactussen hebben. Al jaren bewonderen wij deze schitterende planten. Een langwerpige pot met zo’n cactus was omgewaaid en grote stukken waren afgebroken. Ik beklaagde mij in deze blog over het gebrek aan groei van deze cactus in onze tuin, maar we besloten toch even aan te bellen om te vragen of we een paar stukjes mee mochten nemen. De vrouw die de deur opende zei dat we alles mee mochten nemen.
We zijn na de wandeling met de auto de cactussen en stukken vijgcactus op gaan halen en de volgende ochtend hebben we alles in potjes gezet.
Op de foto hierboven die je op de voorgrond de vijgcactus, die grote ovalen schijven, en daarachter wat kleine bolletjes van een ander soort cactus. Ik heb speciale potgrond voor cactussen gebruikt, maar volgens mij doet de vijgcactus het ook goed in normale grond.
We zijn weer n’s benieuwd of de planten aanslaan. Het is hoe dan ook altijd een feest om dit soort vondsten te doen!
