Vorige week wandelden we hier in de buurt en zagen een tractor met een kar vol met rollen stro voorbij komen. Even later ging die de berg op, vrij steil.
Het kleine autootje erachter was blijkbaar niet bang dat er iets zou gaan rollen … ik zou zelf toch echt even een paar minuten hebben gewacht. Ben niet zo’n held!
Zo. Eindelijk weer n’s een blog post van mij. Ik loop inmiddels erg achter op de feiten, maar wellicht schrijf ik de komende tijd even wat meer over het behangbedrijfje en het bouwen van ons kleine huisje. Allebei onderhevig aan grote veranderingen, op zich heel positief wat mij betreft.
Maar eerst dit … het was schitterend weer vandaag en ook vorige week zaterdag. Herfstkleuren overal en vandaag (8 december) in t-shirt buiten gelopen. Dat baart mij behoorlijk veel zorgen, maar ik kan niet ontkennen dat het ook heerlijk was!
Wat foto’s uit de buurt:
Een groepje pijnbomen in de verte die altijd mijn aandacht trekken.
Certaldo, ook gezien van verre. Een oud kasteeldorp.
Een wijngaard … en er volgen er meer!
Het kasteel van Poppiano.
We waren deze zomer al een paar keer een stuk gaan wandelen op deze ‘berg’ (flinke heuvel is wellicht beter). Er zijn dichte bossen en in de hitte is het daar nog net uit te houden.
Vinci, de geboortestad van de beroemde Leonardo, ligt aan de voet van deze berg. De meeste toeristen stoppen echter in dit stadje of gaan net iets verder om Leonardo’s geboortehuis te bezoeken en daarna snel terug. Het is dus eenmaal voorbij La Casa di Leonardo, heerlijk rustig en er is een grote parkeerplaats, dus ideaal startpunt voor een wandeling!
Vandaag wilden we naar een vallei met 6 oude watermolens waarover we hadden gelezen. De Valle Buia (de donkere vallei). Het moet er ooit in de winter geen pretje zijn geweest, zonder zon en met al die vochtigheid. De molens waren allemaal nauwelijks meer herkenbaar, maar het pad was wel goed te vinden, hetgeen voor de Montalbano speciaal is, want normaal zijn de paden vreselijk slecht aangegeven.
Dit is een schitterende zone, vol met oude terrassen waarop olijfbomen, wijngaarden en vroeger ook andere gewassen konden groeien. Her en der staat een oud natuurstenen huis.
Hieronder wat foto’s.
Onder de brug over het stroompje waar de ‘molens’ aan liggen. Er groeit een vijg in de muur, zoals vijgen dat wel vaker doen. Ideale planten die het ook zonder de mens prima redden.
Aan het eind van de donkere vallei, na een stukje behoorlijk steil pad, kom je bij een ‘monumentale wijngaard’. Zo stond het in elk geval aangegeven bij vertrek. Het is een terrassen-wijngaard, waarschijnlijk al erg oud, maar er was verder geen informatie over te vinden.
Iets voorbij deze wijngaard en andere stukken terrein waar duidelijk ooit wijngaarden waren, zagen we ineens, in een bocht, deze oude Fiat vijfhonderd.
De wijngaard vanaf de verte gezien.
De Montalbano werd vroeger door de Medici gebruikt als jachtterrein. Ze wilden graag prive kunnen jagen en veel wild hebben en dus werd er een muur van twee meter hoog en ruim 50 km lang helemaal rondom de top van de Montalbano gebouwd. Her en der zie je nog stukken van deze muur en deze foto laat zien hoe een stroompje de muur kon passeren. In de boog zat een hek waar het water doorheen kon, maar de dieren niet.
Prachtig uitzicht vandaag. In de verte zie je de haven van Livorno met daarachter het eilandje Gorgona. Dit eiland is gesloten voor toeristen omdat er een gevangenis op staat. Het is dus een oase voor veel dieren en planten.
Deze laatste foto vond ik bizar, een deur op de eerste verdieping, in het niets. Een oude binnendeur, dus waarschijnlijk was hier vroeger een ruimte, maar er is niets van over en geen tekenen te vinden dat er ooit iets heeft gestaan. Ra ra wat dit dan was en waarom het niet meer is!
De tijd vliegt voorbij en ik ga niet weer schrijven dat ik vaker een blog zou moeten schrijven, het komt er gewoon niet van en daar is niets aan te doen!
Het behangbedrijfje vergt veel tijd uiteraard, maar er begint wat beweging in te komen, dus dat is positief.
Ons stuk grond heeft hoognodig onderhoud nodig. Dit voorjaar heeft het veel geregend, dus we hebben minder kunnen doen en het onkruid heeft goed van de nattigheid geprofiteerd. Nu is het veel te warm om buiten te werken, dus het ziet er momenteel niet uit. In het najaar komt dat wel weer, hoop ik.
We hebben zaterdag een korte wandeling in de buurt gemaakt en al de eerste vijgen gegeten. Niet te geloven dat er nu al een aantal rijp is. Verder veel heerlijke bramen, maar die zijn er al een paar weken. We kwamen ook twee uitbundige vogelverschrikkers tegen, vrolijke lui!
Het weer was niet fantastisch, maar de voorspellingen waren slechter. Regen. Echter, we hebben geen druppel regen gehad!
Een schitterende wandeling door Toscane, nauwelijks verkeer. Iedereen zat natuurlijk aan de Kerstlunch, hoewel op tweede Kerstdag vaak de restjes van de voorgaande dagen op worden gegeten … (in Italie is 2e Kerstdag niet zo belangrijk).
In een verlaten huis vonden we interessante tekeningen.
Somber weer met in de verte zonlicht … het is adembenemend mooi (op deze foto niet echt te zien, maar je krijgt een beetje een idee).
Ik wens iedereen een heel goed en gezond 2018!!
Ruim een maand geleden schreef ik het laatste bericht op de blog. Hoogste tijd dus om weer eens iets te schrijven.
Ik doe mijn uiterste best om positief te zijn, maar dat valt in een zomer als deze helemaal niet mee. Ik blijf maar denken dat we aan dit soort langdurige hitte moeten wennen en vraag mij af hoe de bomen en rest van de natuur dat aan gaan pakken!
Blijkt dat ExxonMobile en andere grote industrieën jarenlang veel geld hebben uitgegeven om ons maar te doen geloven dat er geen problemen met het klimaat zijn. Dat heeft erg goed gewerkt, want uiteindelijk ken ik nauwelijks iemand die ‘iets laat’ vanwege het klimaat en ik hoor heel vaak mensen zeggen dat het allemaal zo zeker niet is dat het klimaat verandert door toedoen van de mens. Kortom, we kunnen rustig zo doorgaan!
Ik maak mij ernstige zorgen. We zijn een paar dagen in de bergen geweest, de Apennijnen hier in de buurt, Monte Cimone. Schitterend en uiteraard was het prachtig weer. Veel schitterende oude eikenbomen waren bruin, ze hebben voor dit jaar alvast hun bladeren ‘uitgezet’ en hopen op een nattere winter en meer regen volgend jaar.
Vanochtend hebben we een stukje gefietst, deels langs de Pesa. Die staat uiteraard gewoon droog. Her en der is nog een ondiep poeltje met viezig water en in één daarvan was iemand aan het vissen. Die paar vissen die deze droogte tot nu toe hebben overleefd in een poeltje bloedheet water, probeerde hij er nog even uit te halen. Tja … Dat is toch echt wel super sportief van die vent!
Gisteren keken we uit op de zoveelste bosbrand van dit jaar.
Hoe blijf je in dit soort omstandigheden positief? Gewoon je kop in het zand steken en nog maar een lang weekendje ergens ver weg vliegen omdat het zo lekker goedkoop is als je maar op tijd boekt (en “als ik niet boek doet iemand anders het wel”, dus niet vliegen helpt echt niets)? Een energieverslindende airco aanschaffen zodat je in huis niets van de ellende buiten merkt?
Ik heb deels de oplossing: niet kijken naar wat anderen doen en je daar rot aan ergeren, maar gewoon zelf proberen op een manier te leven die niet al te veel schade aan het milieu doet. Wie weet dient het als voorbeeld …!
Hoe dan ook … gisteren troffen we een schattig en uitgehongerd katje aan die mauwend met ons meeliep (bij het stuk grond). Het beestje wist dat wij het niet zomaar hongerig achter konden laten en deed zijn uiterste best in de smaak te vallen en te laten zien hoe hongerig het was. Mee naar huis nemen was geen optie, dus is mijn vriend bij een pizzeria in de buurt wat te eten gaan halen (blikje vis werd het …). Dat viel bijster goed in de smaak.
Ik hoop dat het katje de weg naar huis terug heeft gevonden en dat de eigenaren inmiddels terug van vakantie zijn en weer eten klaarzetten, maar ik vrees dat het arme beestje wel n’s gewoon achtergelaten kan zijn. Ik ga zo even kijken, met wat voer voor de zekerheid.
Wat foto’s …
Paarden op de Monte Cimone die daar los rondlopen en het gras tussen de bosbessen kort houden.
Mooie zonsondergang vorige week tijdens een korte wandeling.
Gewoon mooi gezicht, een kleine begraafplaats.
Een bosbrand.
Na een jaar lang elk weekend bezig te zijn geweest op het land, besloten we vandaag weer n’s de wandelschoenen aan te trekken.
Dat viel niet mee!
We hebben maar 3 en een half uur gewandeld … maar ik was blij weer thuis te zijn. Mijn benen waren pijnlijk en mijn voeten leken te koken.
Hoe dan ook, het was schitterend!
Opgedroogde modder in een vallei
Een zwaluw met krekel of sprinkhaan voor de kleintjes
Uitzicht op San Gimignano
Veld met zomaar ineens bloeiende artisjokken
De was, wat slordig opgehangen …
Zondag was het heerlijk warm (achttien graden) met af en toe een waterig zonnetje. Dat laatste had wel wat beter gekund, dan waren de foto’s zeker mooier geworden. Echter … ik heb genoten van alle verschillende kleuren en heb geen zin de foto’s te manipuleren, dus hier moeten we het mee doen!
De dagen ervoor heeft het geweldig geregend. Alles was zo nat dat we helemaal niets op het land konden doen. De hond vond het prima en heeft eindelijk weer eens een prachtige wandeling gemaakt. Her en der maakten we een kletspraatje met mensen die olijven aan het plukken waren ofwel langs kwamen joggen, ofwel anderszins bezig waren (veelal in de tuin).
Wat een heerlijke sfeer. Niets geeft mij meer het gevoel ergens thuis te zijn dan dit soort ongedwongen praatjes. In Umbrie genoot ik er ook altijd van.
De laatste foto is van knoflook die uit de grond is gehaald en gedurende de winter opgegeten zal gaan worden. Prachtig hoe die stok / dat boomstammetje aan een draadje hangt.
Ik heb een hondje (hoewel ze niet echt van mij is, ik pas op haar) en moet dus vier keer dag een stukje met dat beestje lopen zodat ze haar behoeftes kan doen en even heel blij is dat ze naar buiten mag.
Vandaag ziet het er zo uit:
Elke keer dat ik bedenk het goede moment te hebben om de hond uit te laten, begint het na een paar meter buiten plotseling keihard te regenen.
Ik heb de hond drie keer uitgelaten en ben drie keer kletsnat thuisgekomen.
Nou is de grap dat de Italianen allemaal vol verwijt naar mij kijken.
Vanuit hun droge auto’s.
Ik weet echter niet hoe ik een hondje in de regen uit moet laten zonder dat ze nat wordt en vind het veel rotter voor mezelf dat ik steeds naar buiten moet. Voor haar.
Per slot gaat ze uit zichzelf vaak in vieze modderplassen liggen. Een beetje schoon (?) regenwater kan dan toch weinig kwaad.
Eerst wilde het mooie weer maar niet komen, maar ineens sloeg het om en steeg de temperatuur met minstens 15 graden.
Om te wandelen zou je dus vroeg op moeten staan, maar dat bleek, zoals elk jaar, toch wel lastig in het weekend. Dus zijn we aan het eind van de dag een paar uurtjes wat gaan lopen.
Ik geniet elke keer weer van de strakke vorm van sommige wijngaarden. Met natuur heeft dit niets te maken, maar het is wel erg elegant.
