Posted in: Bijzondere mensen, Toscane

Elke dag met de hond wandelen?

Een tijdje geleden kwam ik onze rechtstreeks buurman tegen. Hij liep met zijn jachthondje. We maakten even een praatje. Buurman zei dat hij elke avond met zijn hond een stukje loopt.

Nou weet iedereen in de buurt dat onze buurman vooral heel veel dingen verzint en niemand neemt hem ooit serieus.

Het arme dier is erg dik en ik zie de beste man zelden met zijn hondje lopen, dus afgezien van zijn reputatie heb ik sowieso mijn twijfels bij zijn verhaal.

Zijn vrouw zie ik wel regelmatig met het hondje in hun olijfboomgaard lopen, een paar pasjes, heel langzaam.

Het hondje zit de rest van de dag in zijn hok opgesloten. Jaren geleden waren er drie hondjes en nu is er nog één over. Gelukkig mag deze regelmatig, ook buiten het jachtseizoen, het hokje uit om wat te snuffelen en de benen te strekken. Een hele vooruitgang!

Tijdens het jachtseizoen valt het hondje ook niet echt af want zijn baasje rijdt overal met zijn 4×4 heen, hondje achterin.

Posted in: Bijzondere mensen

Je wilde een fiets? Trappen maar!

Een winkel bij mij in de buurt wordt gerund door een grote familie. Afgezien van één vrouw, die er zelden is, zijn ze bijzonder onvriendelijk en in het geheel niet klantvriendelijk. Ze kunnen zich dit veroorloven, want ze zijn de enige winkel in de omtrek waar je zoveel dingen voor de tuin kunt kopen.

Een jaar geleden had ik eigenlijk besloten er niet meer naartoe te gaan. Ik had voor een jarige een kit gekocht waarmee hij zelf bier kon maken (daar had hij het vaak over, anders zou ik dat nooit hebben uitgezocht). De kit had onder andere een blik met ingrediënten. Dat blik was al maanden over de maximale datum heen, bleek nadat de jarige alles blij had uitgepakt. Normaal gesproken niet zo’n punt, maar in de handleiding stond dat de ingrediënten super vers moeten zijn om er bier mee te kunnen brouwen. Toen ik een volgende keer terugkwam bij de winkel, meldde ik het probleem. De dame keek mij kort aan, haalde haar schouders op en zei: oh ja?

Hoe dan ook, vandaag was ik weer bij de winkel. Toen ik aan het afrekenen was begon het keihard te regenen. Niet zomaar keihard, maar echt kei en keihard. Mijn douche produceert niet zoveel water!

Na de kassa begon de kleine ruimte voor de deur langzaam vol te lopen met mensen. Her en der hoorde ik iemand morren over de regen.

De dame achter de kassa riep: ‘Jullie hebben al maanden alleen maar gezeurd dat het nodig n’s moest regenen en nou regent het eindelijk! Daar ga je dan toch niet over klagen? Je wilt haar (de regen is vrouwelijk in het Italiaans) toch niet weer wegjagen?’. Het bleef stil. Ik denk dat we het allemaal met de vrouw eens waren, maar toch ook wel graag uit de winkel verlost wilden worden.

Ik dacht aan de Italiaanse uitspraak: ‘Hai voluto la bicicletta? Ora pedala!’
Dat wil zeggen: ‘Je wilde een fiets? Nu trappen maar!’

Posted in: Bijzondere mensen, Wandelen Toscane

Putten, kalven en dempen

Een kilometer verderop woont een bijzonder onaangename man. Hij vindt mijn vriend en mij erg aardig en dus is hij tegen ons niet onaangenaam, maar hij is altijd overal boos over (de opgraving aan de Etruskische put vindt hij bijvoorbeeld vreselijk omdat de weg daar nu niet recht is en hij elke dag twee keer om de put heen moet rijden, een bochtje van nog geen twee meter).

Hij zei een tijdje geleden dat we hier tussen de Neanderthalers wonen, zo dom vond hij al onze buren. Ik was het er niet mee eens, ik voel mij hier juist enorm thuis en maak graag een praatje met bijna iedereen. Maar … dat zegt misschien meer over mij!

(Overigens weten we niet gek veel over de Neanderthaler, wellicht waren ze niet dom. Maar dat is een ander verhaal)

Gisteren kwam ik een andere buurvrouw tegen. Een lief mens op leeftijd, altijd in de weer om honden koekjes te geven en voor katten te zorgen. Zij is de eigenaar van de nieuwe ‘bron’ samen met haar man. Ze was helemaal overstuur. Of ik het had gehoord van de ree?

Ik had niets over een ree gehoord en ik had dat liever zo gehouden, maar in dit soort zaken heb je geen keus. Mensen willen anderen altijd onderdeel maken van nare dingen, alsof het daarmee langzaam minder naar wordt.

Je raadt natuurlijk al wat er gaat komen … er was een ree in hun grote put water verdronken. Blijkbaar was het arme dier over het hek gesprongen en kon er daarna uiteraard niet meer uit. Het is kurkdroog bij ons en alle watertjes staan al twee maanden droog. Het is dus niet zo vreemd dat dieren naar dat water komen.

Iemand had haar zelfs gebeld, maar ze was wat dagen weg geweest. Die persoon had haar medegedeeld dat er een ree in de put aan het zwemmen was. Zwemmen ja! Die persoon heeft verder niets gedaan om het arme dier te helpen want hij/zij dacht dat ie er wel in z’n eentje uit zou kunnen komen.

Het beeld van de Neanderthalers kwam spontaan boven!

De buurvrouw had tranen in haar ogen en vroeg mij wat ze kon doen om te voorkomen dat er andere dieren dood zouden gaan in haar water. Tja … een hoger hek, het hek op grotere afstand zetten en één kant langzaam het water in laten lopen, een kanaaltje graven onder het hek door zodat de dieren daar het water kunnen drinken, dichtgooien … Ik opperde zo wat ideeën, maar niets beviel haar.

Ze zou het er met de buurman die het gat had gegraven, overigens zonder enige vergunning, over hebben. Die beste man is de eigenaar van de hond waarmee wij vaak gaan wandelen en hij haat reeën en eigenlijk alle andere dieren die los rondlopen. Die eten zijn druiven op. Ik ben dus benieuwd met wat voor oplossing hij op de proppen komt.

Is het echt een bron of is het een kapotte leiding? Daarover een andere keer meer!

Posted in: Bijzondere mensen, Moestuin Toscane

Wie niet sterk is doet het anders

Vorige week werd ik gebeld door een man uit de buurt.

Wanneer wij onze ‘rotoballa’ nou eindelijk n’s van zijn land kwamen ophalen. Hij lag hem behoorlijk in de weg.

Una rotoballa is zo’n grote baal stro of hooi in een rol geperst. Ze wegen geloof ik 400 kilo per stuk.

Ik zei tegen de man: ‘Onze rotoballa?’ Ja, hij blijkt van ons te zijn. De boer die het gras had gemaaid en daarna het gedroogde gras in deze ronde baal heeft geperst, had tegen de man gezegd dat hij van ons was en dat wij hem dus op moesten komen halen. Ik wist uiteraard nergens van. Ik vond alleen dat die boer ons wel erg weinig hooi had gegeven als dank voor het maaien van anderhalve hectare land (één rotoballa namelijk).

Feit is alleen wel dat deze baal hooi honderden meters van ons land lag, dus het is niet echt logisch. Maar goed, zo’n hoeveelheid hooi kunnen wij wel gebruiken dus ik heb niet geprotesteerd.

Zaterdag gingen we aan de slag. De baal lag op z’n vlakke kant en we moesten hem kantelen om hem daarna als een wiel achter de tractor mee te kunnen slepen.

We hebben een kleine tractor, maar meer niet. Duwen en trekken hielp niets, het ding was niet in beweging te krijgen. Met de tractor hebben we de baal richting een aflopend stuk land geduwd en daarna lukte het met grote inspanning (mijn vriend is enorm sterk gelukkig) de baal te kantelen. Die rolde direct naar beneden tot ie tegen een olijfboom tot stilstand kwam.

We hadden touwen meegenomen en een ijzeren stok om het touw door het midden van de baal te kunnen steken. Na wat gepruts lukte dat en konden we de baal richting huis rollen. Het is drie of vierhonderd meter over een smalle weg.

Ik liep achter de tractor aan om de baal min of meer recht te houden en tot mijn grote opluchting ging dat goed. We hadden nog wat auto’s achter ons die hun ogen uitkeken. Wat doen die twee nou weer!

Op de foto hieronder waren we ‘veilig’ bij onze ingang aangekomen. We waren super tevreden over onze oplossing om zonder de juiste middelen toch de baal naar huis te hebben kunnen slepen.

Posted in: Bijzondere mensen

De fysiotherapeut

Ik had al ruim een maand rugpijn en het werd steeds erger. In het begin had ik alleen even pijn nadat ik was opgestaan, maar vorige week sliep ik slecht omdat ik enorme pijn had bij het omdraaien. Overdag was het ook echt pijnlijk.

Ik heb wel vaker rugpijn gehad maar de oefeningen die altijd goed hielpen, hielpen deze keer niet.

Tijd dus om de fysiotherapeut te bellen. Die is echt goed en dus enorm druk. Het is moeilijk een plekje vrij bij hem te vinden, maar het lukte een weekje later.

Hij luisterde naar mijn verhaal en nodigde mij uit op mijn rug te gaan liggen. Hij trok en draaide wat aan mijn benen en keek hoe die reageerden. Hij duwde op mijn heupen en deed na een tijdje zijn handen over mijn buik en duwde op een gegeven moment heel kort en beslist op mijn rechterheup.

Daarna kraakte hij even her en der, maar dat doet hij altijd (ook toen ik een probleem met mijn knie had) en dat is de reden dat ik, hoe goed hij is ook, hem vermijd. Ik vind dat vreselijk eng. Dat weet hij inmiddels, maar hij zweert erbij.

Ik kon weer gaan en hij zei dat wellicht deze ene behandeling genoeg was. Ik had iets vastzitten in mijn rechterbeen waardoor mijn rug links helemaal aan het verstijven was. Daar werkt geen oefening tegen!

Helaas moet ik nog wel een keertje terug want ik heb nog steeds een beetje pijn en wil vermijden dat dat weer erger gaat worden. Hij heeft pas volgende week tijd, dus ik hoef me nu nog geen zorgen te maken over het kraken.

Posted in: Bijzondere mensen, Toscane

Hout halen met de buurman

Een paar dagen geleden kwamen we langs onze buurman die druk in de weer was met zijn stookhout. Hij was in een super slecht humeur. Niet alleen had de (vloek vloek vloek) vos zijn volwassen haan opgegeten, toevallig een haan waar hij dol op was en waar hij het vaak over had, de buurman had ook zijn hout deze winter (Porca miseria!!!) in te lange stukken gezaagd waardoor hij het nu (nog meer vloeken) opnieuw moest zagen.

Ik bood aan hem een avond met het hout te helpen en zo geschiedde. Gisteravond om zes uur moest ik op de kar zitten terwijl hij met zijn oeroude rupsbanden tractor keihard de heuvel afreed. Hij is 80 en rijdt die tractor al zijn hele leven, maar ik vond het toch doodeng en daarnaast vrij ongemakkelijk want ik werd in die kar alle kanten opgegooid.

Op de terugweg zat de kar vol hout en mocht ik gelukkig de heuvel op lopen (dat klinkt als een straf, maar doe ik graag!). Ik was eerder bij het huis dan hij want ik kon binnendoor. Zodra de buurman op een vlak stuk was aangekomen wenkte hij mij en zei dat ik het laatste stuk moest rijden.

Een tractor zonder stuur, met wat hendels om mee te manoeuvreren. Ik zie en hoor ze hier veel (altijd erg oud met een gepiep en gekraak van jewelste) en het leek mij bijzonder ingewikkeld deze herriebakken onder controle te houden. Ik kreeg een korte uitleg die ik maar half kon horen boven het kabaal uit en hupsakee, daar ging ik.

Het bleek erg makkelijk. De twee hendels in het midden zijn om te sturen. Links naar je toe trekken en remmen (daar zijn twee pedalen voor) en je gaat naar links en andersom. Een andere hendel helemaal rechts is voor sneller of langzamer en de vierde helemaal links is om te stoppen, een soort koppeling.

Dit is een voorbeeld van zo’n tractor, maar hij lijkt er precies op!

De buurman was helemaal in zijn nopjes en ik vond het ook wel geinig om n’s gedaan te hebben.

Vanavond ga ik nog een keertje helpen, maar ik weet nu de korte weg, dus op de heenweg ga ik deze keer lopen.

Posted in: Bijzondere mensen

Teveel haantjes …

We hebben kippen en een haan. Van een vriend kregen we twee jaar geleden 4 kuikentjes en daarvan bleken er twee mannetjes te zijn. Wonder boven wonder ging de combinatie van de twee broertjes met de grote haan prima, dus bleven ze allemaal in leven.

Er kwamen kuikentjes waarvan we al een jaar geleden de mannetjes hebben geslacht. Onze buurman hielp daarbij (eigenlijk deed hij alles en hielpen wij hem). Er kwamen nog meer kuikentjes en die hebben we allemaal aan de buurman gegeven. De vos had al zijn kippen opgegeten, vandaar.

De laatste ronde kuikentjes wilde ik weer aan de buurman geven, maar hij wilde er niets van weten. Er zat een mannetje bij dat langzaam maar zeker een agressief haantje is geworden. Een zeer dominant beestje dat het leven van de twee broers behoorlijk verziekte.

Tijd dus om de buurman weer in te schakelen … Gisteravond kwam hij eten en daarna, in het donker, zijn hij en mijn vriend (deze keer heeft hij het op zich genomen gelukkig) de drie haantjes de nek om gaan draaien. We hebben besloten ook de twee broertjes op te eten omdat drie hanen nou eenmaal teveel zijn. Ik zag de grote haan regelmatig vechten met één van de broertjes en dat is echt akelig. Hun kammen zaten de hele tijd vol korsten.

Dit zijn inmiddels oude dieren en het was nogal gedoe (voor de buurman) om ze schoon te maken. Tot middernacht zijn we bezig geweest. Gelukkig heeft hij één haan zelf meegenomen, en de drie koppen. Dat heeft nogal wat moeite gekost, maar uiteindelijk stemde hij in.

Nu is het heerlijk stil buiten. De vier hanen samen maakten een hels kabaal en de grote haan die over is kraait veel minder dan de jongere haantjes.

Blijven nog over een heel aantal oude kippen die nauwelijks nog eieren leggen … normaal gesproken moet je die ook opeten. Ik heb daar echter moeite mee. Ik kan het niet goedpraten dat we de kippen alleen laten leven voor hun eieren en daarna zonder pardon slachten. Uiteindelijk doen wat oude kippen die rustig her en der scharrelen helemaal geen kwaad.

Ik heb het nog niet tegen de buurman gezegd … die vindt al dit soort bezwaren ronduit belachelijk.

Posted in: Bijzondere mensen, Moestuin Toscane

Nuttig en mooi cadeau

Vorige week kwam Arjen langs om te eten en om een prachtig cadeau af te leveren … twee fermentatiepotten. Arjen is, samen met zijn vrouw, eigenaar van Atelierbreda, een plek om, onder andere, te leren beeldhouwen, boetseren en … pottenbakken. Atelierbreda organiseert twee keer per jaar een cursus beeldhouwen in Italie, bij Volterra. Op de website vind je meer informatie, mocht je interesse hebben: www.atelierbreda.nl.

De potten zijn dus met de hand voor ons gemaakt en gekleurd. Ze zijn schitterend!

Vandaag heb ik de ene met bieten gevuld (geraspte bieten) en de andere met peterselie. Dat laatste is een experiment. De peterselie moest ik rooien want het begon te bloeien. Zonde om op de compost te gooien … dus met veel geduld heb ik alle mooie blaadjes van de steeltjes gehaald en deze dicht op elkaar in een fermenteerpot gedaan, zout en water erover, gewichten erop en nu afwachten … Dat gaat waarschijnlijk veel te sterk van smaak worden, maar wie weet.

De handgemaakte potten.
Posted in: Bijzondere mensen, Moestuin Toscane

Wie heeft het gedaan?

Een tijdje geleden vond één van onze buren, onder een stapel groenafval dat hij had verbrand (helaas doet iedereen dat hier nog en willen ze niet naar mij luisteren dat het zoveel beter is om het langzaam compost te laten worden) een schedel van een wild zwijn.

Prachtige tanden zo te zien!

Nu is de grote vraag bij mij in de buurt … wie verstopt er een schedel van een wild zwijn onder een berg takken? De takken lagen direct langs de weg.

Ik vind het zelf niet zo’n interessante vraag. Het stikt hier van de jagers. Elk jaar worden hier honderden zwijnen doodgemaakt, dus wildezwijnschedels genoeg! Het is gelukkig geen mensenschedel, dus … waarom is dit belangrijk?

Ik moet een antwoord op deze vraag schuldig blijven, maar ik heb wel een vermoeden … Ik denk dat mensen het gewoon leuk vinden om over zoiets te kletsen en het groter te maken dan het is. Of zie ik iets over het hoofd?

Posted in: Algemeen, Bijzondere mensen

De leeftijd

Gisteren was ik op een verjaardagsfeestje. De kleinzoon van mijn vriend is één geworden.

Op een gegeven moment zat ik naast een vrouw die ik al n’s eerder had gezien. Een hele vriendelijke vrouw van een jaar of 65. Vol vertrouwen zei ik tegen haar dat het alweer lang geleden was dat we met elkaar hadden gesproken, bij de opening van het nieuwe bedrijfsgebouw van mijn vriend in 2017.

Ze legde uit dat we elkaar daarna ook nog hadden gezien, bij het afstuderen van de dochter van mijn vriend. Ik kan me daar helemaal niets van herinneren en zei dus doodleuk dat zij daar zeker ook aanwezig was, maar dat we niet echt een gesprek hadden gehad en dat dat dus voor mij niet telde.

De vrouw keek mij nieuwsgierig aan en zei dat we na afloop bij elkaar aan een tafeltje in de bar hadden gezeten.

Ik kan het mij echt totaal niet herinneren en zei dat dus ook gewoon eerlijk.

Tja zei ze … dat zal de leeftijd dan wel zijn!

Back to Top