Posted in: Algemeen

“Mai perdere la speranza!”

“De hoop nooit verliezen”.

Vrienden hadden een pakketje opgestuurd, kleine verrassing.

De courier kwam het brengen, maar ik was er net op dat moment niet. Vond het briefje dat ik er niet was en wat ik moest doen om het pakje te krijgen. Eenvoudige innon-perdere-mai-la-speranzastructies online. Ging naar de website en gaf aan dat ik er maandag de hele dag en dinsdag tot 11 uur zou zijn en daarna vrijdag weer.

Gisteravond kwam ik thuis en vond een tweede briefje van de courier dat ie dinsdag om 14.30 uur langs was gekomen en ik er niet was.

Ik kon op de website inmiddels niets meer aan mijn pakjes status veranderen en las dat ze het twee weken in Empoli zouden bewaren en daarna terugsturen. Best irritant, maar ik besloot volgende week naar Empoli te rijden.

De bel ging net.

De courier met mijn pakje. Hij had mijn berichtje pas later goed gelezen en besloot mijn pakje alsnog vanochtend in te laden. Erg vriendelijk al met al. Ik was de hoop uiteraard verloren iets bezorgd te krijgen, zijn antwoord “mai perdere la speranza signora!”.

 

Posted in: Algemeen, Montespertoli, Wandelen Toscane

Typisch Toscane

Hoe meer ik mij voorneem om vaker een blog te schrijven, hoe moeilijker het lijkt te zijn dit ook echt te doen! Intussen gaat het leven keihard (of juist rustig?) door. De tijd vliegt voor mij in elk geval.

Elke keer dat ik hier in Toscane een stukje wandel, geniet ik volop van de prachtige uitzichten en de natuur. Nieuwsgierig bekijk ik de grote aantallen vervallen gebouwen met hun vleugjes lang vervlogen leven. De tijd verstrijkt bedenkend hoe het vroeger geweest moest zijn voor de rijkeren die al deze pracht in leven hebben geroepen en wat er onderweg in die families mis is gegaan waardoor alles nu in verval is geraakt. Pure fantasie … maar ik zou er graag meer over weten.

Wat foto’s:

toscane-april-2014-1 toscane-april-2014-2 toscane-april-2014-3 toscane-april-2014-4 toscane-april-2014-5 toscane-april-2014-6 toscane-april-2014-7

Posted in: Algemeen

De tijd … kwijt?

Ze vliegt voorbij die tijd … Laten we het een goed teken noemen, maar af en toe maak ik mij er wel lichte zorgen over. Het is alweer eind februari!

Inmiddels begint wonen in Montespertoli te wennen en is bijna alles in het appartement inmiddels klaar (bijna!). We hebben ontdekt dat we her en der wat problemen hebben (schimmel achter kasten) en wat lekkage van het dak, maar daar komen nog wel oplossingen voor.

Verder heb ik voor het eerst in heel veel jaren echt griep gehad en ben er nog niet helemaal vanaf. Drie dagen in bed. Sinds ik in Italie woon is mij dit niet overkomen.

Uiteraard ben ik van plan vaker te bloggen … maar ik beloof niets. Er is genoeg om over te schrijven, maar het komt er steeds niet van. Die tijd die vliegt … een betere smoes heb ik niet!

Posted in: Algemeen

Beter een goede buur dan …

… een verre vriend.

Juist!

Wij hebben er alles aan gedaan om de relatie met onze benedenbuurman goed te houden. Niet eenvoudig aangezien hij ons de tweede keer dat we contact hadden voor 60 euro heeft opgelicht. We zagen het direct, maar wilden niet vervelend doen en hebben betaald.

Maanden kregen we gezeur over stof in het trappenhuis. Ik veegde twee keer per week van boven tot onder, maar hij bleef mekkeren. Ondertussen zocht hij de dingen uit die hij wel kon gebruiken van ons dakterras en nam die mee zonder te vragen. Wij hebben meerdere dingen aan hem gegeven, zoals 80m2 aan gloednieuwe tegels (die we wel eerst zelf van het dakterras naar de begane grond moesten verslepen, want zolang de tegels op de vierde verdieping lagen, had onze buur geen interesse), onze oude boiler die nog prima werkte maar niet geschikt was voor ons zonnepaneel en een goede radiator.

Toen kwam de overstroming.

Ergens begin november begon de buurman over het schilderen van het trappenhuis. Hij had een goede en goedkope schilder gevonden die nog voor de Kerst de hele boel zou schilderen. 1200 euro in totaal zou dat kosten. Leek ons prima, als ze maar zouden wachten met schilderen tot wij onze spullen omhoog hadden gesleept.

De ochtend dat ‘de schilder’ kwam, begon het me te dagen … hier klopte iets niet. De ‘schilder’ had geen ladder of kwasten en ging geen steiger neerzetten. Hij schuurde niets en deed geen stucwerk. Met een roller op een heel lange steel ging hij wiebelig aan de slag, alle hoeken overslaand, zonder stucwerk of schuren. Daarnaast dacht de man in 3 dagen helemaal klaar te zijn.

Rekenen is niet mijn sterkste kant, maar een ‘schilder’ 1200 euro voor 3 dagen werk betalen … dat is wel heel erg veel. 50 euro per uur en het zou zwart betaald worden.

Een kort kletspraatje met de schilder leerde ons dat hij direct voor onze benedenbuurman werkte.

Mooie boel.

Na veel onderling overleg besloten we geen actie te ondernemen, buur zou wel bij ons aankloppen om geld te komen vragen en dan zouden we hem, zonder hem ergens van te beschuldigen, vragen er nog even beter over na te denken en met een normaal bedrag terug te komen.

Ik was alleen thuis toen buur aanbelde, maar het werkte niet. Buur deed alsof hij nergens van wist. Dat hield hij charmant vol. Hij werd wel ineens woest toen ik als oplossing suggereerde dat ik met de schilder kon onderhandelen over het zogenaamde afgesproken bedrag, gezien 50 euro per uur vele malen te veel was. Buurman liep, mij beledigend, weg.

De dag erop probeerde hij het nog ‘ns met mijn vriend, maar die hield ook voet bij stuk. Na mijn vriend’s suggestie er een externe expert bij te halen draaide buur helemaal bij en begon de zielepiet uit te hangen, dat hij ‘de schilder’ al had betaald en dat wij maar moesten beslissen welk bedrag we hem zouden betalen, dat hij het verlies zou accepteren. Hij probeerde de rollen om te draaien en te doen alsof wij de slechte partij waren.

Een paar dagen gingen voorbij zonder enig contact. Vanochtend echter kwam buur in het trappenhuis een praatje maken en meldde dat ‘de schilder’ hem een factuur had gestuurd en dat hij, beste buur, deze met een cheque had betaald. Hij liet een kopie van een cheque zien. Of wij nu dus maar even de 400 euro wilden betalen, ons deel van het schilderwerk. Buur zou ons een officiele rekening sturen hiervoor.

Mijn vriend wilde van het gezeur af zijn en ging akkoord. Ik was binnen en hoorde dit dus even later pas. Ik was niet akkoord. Ik heb geen zin mij door wie dan ook, laat staan mijn buurman, te laten oplichten. Niet zo handig op zich, maar ik ging voluit in verzet. Dus … ging direct met de buurman praten met mijn vriend in het kielzog. Ik legde de buurman uit dat ik hem echt niets ging betalen, dat ik de schilder wilde zien en met hem wilde onderhandelen over het bedrag en de schilder ook grote delen van het werk over wilde laten doen. Buur werd nerveus, maar wilde niet de schilder erbij halen. Hij bleef beweren dat hij had betaald en herhaalde keer op keer, steeds langzamer sprekend, dat wij nu aan HEM moesten betalen, hij had per slot de kopie van de cheque laten zien, dat leek hem toch overtuigend bewijs.

Ik kreeg er schoon genoeg van en zei dus op een gegeven moment maar heel eerlijk dat het probleem was dat ik geen ene moer van het hele verhaal geloofde. Buur besloot vanaf dat moment om mij volkomen te negeren en bleef inpraten op mijn vriend. Die begon het ook goed zat te worden en zei na een tijdje ongeduldig dat buur nou ‘ns naar ons moest luisteren en de schilder moest bellen.

Buur werd op slag pisnijdig. Hij had blijkbaar geen argumenten meer over, zijn theaterstukje werd niet met applaus ontvangen en hij kon geen kant op, dus begon hij als een razende gek te schelden. Hij ontplofte echt en deed spontaan een paar stappen dreigend onze kant op, met gebalde vuisten. Wij bleven gewoon staan (ik vooral uit onbenul, ik reageer nogal langzaam namelijk en stond daarnaast half achter mijn vriend, een heerlijk veilige plek). Buur deed dezelfde stappen daarna redelijk vlug weer naar achteren. Best handig zo’n grote gespierde vriend die inmiddels ook vuur spuwde. Onderwijl was het een herrie van jewelste want buur bleef ons op hoge toon uitschelden (niet erg virtuoos, hij kwam niet verder dan herhalen ‘grand pezzo di merda’ en varianten daarop ‘sei una merda’, ‘hai una faccia di merda’ etc. (groot stuk stront, stuk stront, je gezicht is als stront). Buur dreigde nog dat hij niets meer bij zou dragen aan andere kosten (er is behoorlijk achterstallig onderhoud aan het dak) en schold daarna druk verder.

Net voordat buur achter zijn voordeur verdween bulderde mijn vriend door het trappenhuis dat we ook de 60 euro van augustus niet waren vergeten.

Een prachtig denderend slotakkoord.

Posted in: Algemeen

Mijn naam

Een (kleine) ramp om Willemijn te heten en buiten Nederland te gaan wonen.

De mensen rondom mij, hier in Umbrie, waren redelijk gewend geraakt aan mijn lastige naam en maakten er van alles en nog wat van, zoals Velamin, Veli, Villemen, Willaman etc. Ik vind het allemaal prima.

Nu moet ik overnieuw beginnen in Toscane en krijg er wat van om mijn naam uit te moeten leggen en, nee, er bestaat geen Italiaanse vertaling van mijn naam en, ja, noem me maar Veli …

Tot ik er de lol weer van in zag toen mijn vriend en zijn dochter zich enorm vrolijk maakten over hoe anderen mijn naam uitspraken.

De grap was dat ik geen verschil hoorde tussen beide versies … en mijn naam zoals we hem in Nederland kennen was het zeker niet! Maar ik heb mijn mond gehouden en deelde de vrolijkheid met een extra schepje stille lol er gratis bij.

Posted in: Algemeen

Wij in Nederland …

Hier ben ik niet zo trots op … Ik schijn heel regelmatig te zeggen, tegen de Italianen rondom mij: ‘Wij in Nederland doen dingen zo en zo, of hebben dit en dat’. Ik had het helemaal niet door, maar nu ik dat zie, valt het me elke keer dat ik het zeg op. En dat is idioot vaak.

Niet zo best om de hele tijd te vergelijken, maar ik doe dat dus.

Het geeft wel duidelijk aan dat ik mij echt anders dan ‘Italiaans’ voel (als dat al een gevoel kan zijn, want wat is ‘Italiaans’ dan?).

Het ergste eraan is dat ik blijkbaar dus vind dat ‘wij in Nederland’ de dingen beter doen. Ik kan mij duidelijk beter vinden in mijn eigen cultuur dan in de Italiaanse.

Nu is dat heel normaal. Als je buiten je eigen cultuur gaat wonen, ga je meer aan die ‘oude’ cultuur hechten en wordt het allemaal mooier dan het in werkelijkheid is. Ik zie de negatieve aspecten van Nederland (of de Nederlandse cultuur) niet want ik heb er nooit mee te maken. Hoezo negatieve aspecten? Is er dan iets mis met hoe we de dingen in Nederland doen?

Ik ben dus heel normaal … valt dat even tegen!

Posted in: Algemeen

Bellocchio

Het appartement dat we aan het opknappen zijn … wat een werk en wat een frustraties. Niet alleen van onze kant, ook de samenwerking tussen de verschillende partijen loopt niet geheel gladjes. Maar daarover schrijf ik nog wel wat meer zodra ik daar tijd voor heb.

We hadden een loodgieter gevonden die ook elektricien is. Hij maakte een goede indruk, gaf heel helder en broodnodig advies, dus we hadden hem, vol vertrouwen, ingeschakeld.

Een boom van een vent met geweldig dikke buik en twee uitpuilende ogen. Wij noemden hem vanaf dag 1 ‘Bellocchio’ (“Mooioog”). Dat is risicovol, zo’n bijnaam geven terwijl je de komende tijd dagelijks met die man te maken gaat hebben.

Mijn vriend sprak dus inderdaad iemand anders die in het huis ook af en toe werkt en had het, totaal ontspannen, over ‘Bellocchio’. (We hebben het heel erg veel over hem want hij geeft afgezien van super goed advies, nog veel meer problemen). Die andere persoon begreep direct wie Bellocchio was en zag de grap ervan in, heeft het zelfs over genomen.

Ik blijf mijn hart vasthouden dat ik zijn juiste naam zal noemen waar hij bij is, maar hoe meer tijd voorbij gaat, hoe meer problemen hij geeft, des te meer hebben we het over hem en zo wordt de beste man steeds meer  ‘signor Bellocchio’. Dat gaat dus een keertje mis …

Posted in: Algemeen

Wat een luxe!

Sinds ik veel van en naar Florence rijd, begon ik veel tijd kwijt te raken aan het betalen van de autoweg. In Italie is de wegenbelasting laag, maar betaal je voor de autobaan. Je neemt een kaartje als je erop gaat en betaalt als je er weer af gaat.

Soms sta ik daar een kwartier te wachten tot ik kan betalen en jaloers keek ik naar de baan van de Telepass. Rustig kunnen de Telepass gebruikers gewoon doorrijden.

Dat wilde ik ook.

Even nazoeken gaf al snel het bedroevende resultaat dat ik geen Telepass zou kunnen hebben. Ik heb twee rekeningen in Italie en de ene kan voor Telepass worden gebruikt als je je salaris daarop laat storten elke maand. Als kleine zelfstandige heb ik geen salaris. Mijn andere bank is een internet bank en dat wordt niet geaccepteerd.

Je betaalt voor Telepass ruim tien euro per jaar, verbazingwekkend weinig eigenlijk (hoewel het voor de ‘autostrade’ ook veel kosten bespaart in personeel, dus voor hen alleen maar beter hoe meer automobilisten Telepass hebben).

Na heel veel meer tijd in de rij te hebben gestaan, kon ik vorige week eindelijk een Telepass apparaatje ophalen bij mijn nieuwe bank waar ik een gezamelijke rekening heb geopend met mijn vriend.

Zo blij als een kind. Wat een luxe!

telepass

Posted in: Algemeen

Mijn hond Marte

Gisteren kwam ik thuis uit Toscane en vond Marte onder een struik. Silvia, de vrouw die mijn werk hier als custode overneemt, had mij al gebeld om te laten weten dat het niet goed ging.

De dierenarts gebeld en die kwam na anderhalf uur. Ik heb Marte in laten slapen. Hij was echt op. Het blijft verdrietig, ook al wist ik al een jaar dat hij elk moment dood zou kunnen gaan en bleef de dierenarts zich verbazen over de levenskracht van deze oude hond met hartprobleem. Ondanks dat hartprobleem deed Marte niets liever dan samen met mij (of wie dan ook) lopen en wellicht heeft dat hem zo lang in leven gehouden.

We hebben ongeveer 10000 kilometer samen te voet afgelegd schat ik. Hij wachtte altijd op mij en de afgelopen maanden wachtte ik op hem. Hij sliep hele dagen totdat hij er lucht van kreeg dat ik ging lopen. Zijn stramme lijf kwam in beweging en met vrolijke huppelpasjes en af en toe wat bokken en steigeren, begon hij ons rondje.

Hieronder wat foto’s van de afgelopen twee jaar, blij rennend of tevreden wachtend op mij …

marte-rennend-3 marte-wacht-op-mij marte-kijkt-om

Posted in: Algemeen

Vanaf vandaag echt hier bloggen

Mijn goede voornemen …

Na jaren heel actief mijn blog voor Villa in Umbria te hebben bijgehouden (8,5 jaar) is daar de laatste maanden flink de klad in gekomen. Vanaf vandaag is die oude blog overgenomen door Saskia en Sylvia en kan ik dus officieel deze nieuwe blog gaan schrijven over het leven in Italie. Ik heb een behoorlijk aantal anekdotes uit de afgelopen maanden die de moeite van het vermelden waard zijn. Ik zal deze ‘op papier’ gaan zetten. (nog een voornemen!)

Ik woon deels in Toscane en deels in Umbrie. In Toscane ben ik een appartement aan het opknappen waar ik (begin september nog) dacht er half november wel te kunnen gaan wonen, maar waarschijnlijk wordt het over een maand of wellicht nog later. Het valt niet mee de vaart erin te krijgen en, zodra die er af en toe in zit, erin te houden.

Een beetje overal en nergens wonen is bijster vermoeiend. Ik ben het spoor kwijt waar ik bepaalde dingen heb laten liggen en heb geen tijd voor gezellige avonden met vrienden. De een of twee avonden in de week die ik thuis in Umbrie ben, ben ik druk met bijwerken en daarnaast ben ik bekaf en kan het niet opbrengen ’s avonds de deur nog uit te gaan.

In Florence (dat klinkt heel romantisch, maar ik verblijf daar in een buitenwijk en kan iedereen vertellen dat daar niets, maar dan ook niets!, moois aan is) slaap ik minder goed omdat er een druk kruispunt zo ongeveer naast mijn hoofdkussen ligt. Het begint langzaamaan te wennen, maar 12 jaar totale rust hier op mijn prive heuvel in Umbrie heeft mij danig verwend. Ik ben nog geen enkele keer naar het centrum van Florence gegaan. Geen tijd. Zodra ik ben gesetteld … en jawel … daar hebben we nòg een voornemen.

Een appartement opknappen in het dorpje Montespertoli, een half uurtje van Florence, is ook een grotere uitdaging dan we eerst dachten. Het kost bergen tijd, maar ik heb er wel plezier aan omdat het echt mooi gaat worden. Daarvan is nog niets te zien overigens, maar ik twijfel er geen moment aan dat het goed gaat komen.

Zo, dat was een korte zakelijke update. Binnenkort meer …! Echt waar!

Back to Top