Arme tortelduif

Gisteravond ging ik in de stromende regen even kijken hoe het met de kippen ging. Het is hier noodweer geweest en de hele dag was men bang dat Florence zou overstromen. Gelukkig is dat niet gebeurd, maar wel allerlei zones rondom Florence. Onder andere waar mijn vriend werkt is het één grote chaos. Gelukkig zijn zij net niet getroffen!

Ik dacht gisteren hoe heerlijk stil het was. Ik vermoedde dat iedereen uit angst voor de codice rosso (rode code) thuis was gebleven. Er kwam geen auto meer langs mijn huis. Ideaal!

Toen mijn vriend thuiskwam vroeg hij waarom de weg was afgesloten? Ah … daarom was het zo heerlijk stil! Overigens heb ik geen idee, ik ben nog niet gaan kijken.

Hoe dan ook, gisteravond zat er een kleine tortelduif onder het zeil waar ik de kippen eten geef. Ze negeerde mij volledig en ik besloot hetzelfde te doen. Normaal vliegen duiven direct weg als ik in de buurt kom.

Vanochtend waren de kippen onrustig. De tortelduif zat te midden van een heleboel kleine natte veertjes te rillen op de grond. Ze was helemaal doorweekt en kaalgeplukt op haar rug.

Wat moet ik daar nou weer mee!

Aangezien ik vermoed de duif de reden van de onrust was en dat mijn kippen de duif hebben kaalgepikt, besloot ik het diertje op te pakken en buiten het kippenhok in een boom te zetten. Ze ‘vloog’ er direct uit en zat weer op de grond te bibberen. Dat tot twee keer toe. Ik heb haar toen maar meegenomen.

Ze hield met haar klauwtjes mijn vinger heel stevig vast en zo hebben we overal rondgelopen op zoek naar iets waarin ik haar op kon sluiten zodat ze voorlopig veilig is. Ik heb haar binnen neergezet met wat graan en water en ze heeft als een bezetene staan pikken. Zodra ze wat is opgedroogd en aangesterkt zal ik haar weer buiten in een boom zetten. Ik weet niets van duiven, maar ik denk dat ze erg jong is.

Ik heb een pesthekel aan al die duiven die het voer van de kippen opeten. Dat zeg ik in elk geval altijd, want ik kan zo’n arm beestje toch niet aan haar lot overlaten. Wat een softie ben ik toch!