“Wat zou ze toch de hele tijd doen … blijkbaar niet veel interessants aangezien de blog maar stil blijft!”
Inderdaad.
Naast verschillende werkzaamheden breng ik veel tijd door op het stuk grond waar ik ‘heldhaftig’ (zo leek mij dat terwijl ik ermee bezig was …) een wijngaard en een olijfboomgaard van metershoge bramenstruiken heb ontdaan.
Er wordt wel gezegd dat optimisten de realiteit niet goed onder ogen zien. In mijn geval klopt dat. Terwijl ik de bramen met een bosmaaier te lijf ben gegaan, is het geen moment in mij opgekomen dat die bramen flinke wortels hebben en erom bekend staan dat ze altijd terug blijven komen. Toch wist ik dat heel goed.
Die tijdelijke vergeetachtigheid is op zich goed van pas gekomen. Had ik al tijdens de epische worsteling bedacht dat ik een paar weken later dezelfde bramenstruiken alweer fris en vrolijk een halve meter hoog terug zou vinden, ik zou er moedeloos van zijn geworden.
Per ongeluk heb ik dus een grote taak in kleine stukken geknipt, gewoon door tijdelijk vol optimistische energie, niet te denken aan wat er naderhand zou gebeuren.
Toen tot mij doordrong dat de strijd met de bramen pas net was begonnen, ben ik twee dagen een beetje radeloos geweest en heb driftig op internet gezocht naar oplossingen. Gif wil ik absoluut niet gebruiken!
Het komt er dus op neer dat ik de wortels van de bramen uit de keiharde grond sta te bikken. Dit is ronde één, maar ik weet dat ze weer op gaan komen zodra ik ‘klaar’ ben en van voor af aan kan beginnen, tot de planten zijn uitgeput. Wie weet hoe het tegen die tijd met mij gaat!
Niet erg interessant inderdaad. Toch vermaak ik mij, nu ik er eenmaal aan gewend ben, prima. Echter, er valt na een paar uur bikken per dag, vrij weinig nieuws te vertellen.
