Label: natuur Toscane

Posted in: Toscane

Kippen verdwijnen

Written by willemijn lindeboom 1 reactie op Kippen verdwijnen

Er waren twee kippen verdwenen. Ik heb wat veren her en der gevonden, dus de vos was blijkbaar op bezoek geweest.

We hebben een elektrisch draad boven het gaas waardoor de vos niet met groot gemak en al helemaal niet met groot plezier, bij onze kippen zou komen. Het was dus een raadsel hoe het beest toch naar binnen is gekomen. Ik had het gaas helemaal gecontroleerd en geen gat gevonden.

Vandaag heb ik het gras rondom het kippengaas gemaaid en tot mijn grote verbazing zag ik nu wel een gat.

Inmiddels hadden de verschillende buren al gezegd dat ons gaas veel te laag is en op zich klopt het dat het aan de lage kant is (1 meter twintig), maar toch vond ik het vreemd dat een vos daar overheen naar binnen was gekomen, zonder tegen het stroomdraad aan te zijn gekomen. Per slot kunnen vossen veel, maar vliegen lukt ze nog altijd niet (bij mijn weten).

Het mysterie is opgelost!

Posted in: Moestuin Toscane, Wandelen Toscane

Groenten en kruiden uit de natuur

Written by willemijn lindeboom 3 reacties op Groenten en kruiden uit de natuur

Ik was al begonnen om af en toe wat ‘wild te plukken’, maar we doen nu ook een cursus van drie avonden, samen met een vriendin van ons (en een hele zaal vol anderen).

De cursus is niet erg professioneel, maar des te leuker. De twee leraren hebben foto’s van alle kruiden en groentes die ze in een prachtige presentatie hebben gezet, maar het kost grote moeite om die presentatie ook daadwerkelijk te presenteren. De projector wil niet meewerken en als die het wel doet dan wil de computer het niet.

Een van de leraren is een onvoorstelbaar vriendelijke man op leeftijd. Hij vertelt over blaadjes en bloemetjes en hoe we de plantjes kunnen herkennen en als hij dan de naam van een plant wil zeggen, kan hij er regelmatig niet opkomen. ‘Ik wilde het te snel zeggen’ zegt hij dan steeds, totaal op zijn gemak. De hele groep schiet te hulp. Soms weet de ene het en soms de andere.

Ik ben erg slecht in namen, dus dit is ideaal voor mij. Als je maar weet wat wat is (ongeveer), dan ben je al goed bezig en de naam komt ooit wel (of niet).

Door de technische mankementen en het geheugenprobleem lijkt het wellicht een minder goede cursus, maar juist hierdoor is het extra interessant. Wellicht omdat iedereen zijn/haar best doet om bij te dragen? Zeker is dat de mensen zo aardig zijn dat je hen wat technische problemen graag vergeeft.

Elke avond eindigt met taarten en drankjes die ze hebben gemaakt van de wild geplukte kruiden en groentes. Wat wil een mens nog meer?

Hieronder de omslag van het boek waar ik alweer een tijdje geleden een blogje over had geschreven (Echte veldsla):

Posted in: Bijzondere mensen, Moestuin Toscane

Wie heeft het gedaan?

Written by willemijn lindeboom 3 reacties op Wie heeft het gedaan?

Een tijdje geleden vond één van onze buren, onder een stapel groenafval dat hij had verbrand (helaas doet iedereen dat hier nog en willen ze niet naar mij luisteren dat het zoveel beter is om het langzaam compost te laten worden) een schedel van een wild zwijn.

Prachtige tanden zo te zien!

Nu is de grote vraag bij mij in de buurt … wie verstopt er een schedel van een wild zwijn onder een berg takken? De takken lagen direct langs de weg.

Ik vind het zelf niet zo’n interessante vraag. Het stikt hier van de jagers. Elk jaar worden hier honderden zwijnen doodgemaakt, dus wildezwijnschedels genoeg! Het is gelukkig geen mensenschedel, dus … waarom is dit belangrijk?

Ik moet een antwoord op deze vraag schuldig blijven, maar ik heb wel een vermoeden … Ik denk dat mensen het gewoon leuk vinden om over zoiets te kletsen en het groter te maken dan het is. Of zie ik iets over het hoofd?

Posted in: Bijzondere mensen, Toscane

Truffels

Written by willemijn lindeboom 4 reacties op Truffels

Wij wonen in een fantastische buurt in Toscane.

We hadden een buurman verderop, ik ken zijn naam niet eens, geholpen met een stuk zeil om een machine mee te bedekken. Mijn vriend heeft veel materiaal extra, hij print namelijk die materialen.

De buurman klopte iets daarna schuchter op de deur. Hij had een zakje truffels voor ons. Hij was ze net die ochtend met zijn hond gaan zoeken.

Zwarte truffels

We kregen instructies hoe we ze een paar dagen konden bewaren (eerst schoonmaken met borsteltje en dan in een potje met was keukenpapier). De hele ijskast rook vervolgens naar truffel terwijl het potje goed dicht zat.

Dit is uiteraard geen witte truffel, maar een hele gewone zwarte truffel die hier veel voorkomt. Toch is het erg bijzonder om zoiets te krijgen en er vervolgens bruschetta’s en omeletten mee te maken.

Moet er wel bijzeggen dat na twee dagen truffels, ik ook weer blij was dat ze op waren. Ze waren erg lekker, maar het was wellicht ietsje teveel voor twee mensen!

Posted in: Moestuin Toscane

Echte veldsla – sla van de velden

Written by willemijn lindeboom 3 reacties op Echte veldsla – sla van de velden

Al jaren intrigeert het mij dat vroeger iedereen allerhande onkruid plukte om te eten. Deze zin klinkt absurd, want wij denken dat onkruid iets slechts is. De twee letters ‘on’ kunnen grote imagoschade aanrichten! In Umbrie ben ik wel n’s meegegaan om de verschillende types spontane planten (klinkt al beter dan onkruid) te leren kennen, maar ik kon ze nooit uit elkaar houden.

Vorig jaar kreeg ik van de buurvrouw een mooi boek over het gebruik van deze eetbare wilde planten en met veel plezier bladerde ik erin en herkende vele soorten. Ik nam mij voor ze te gaan plukken … maar in de praktijk is dat lastig. Je herkent een plant, maar sommige lijken erg op elkaar en dan moet je een boek openslaan en daarin zoeken … dat is te omslachtig en doe ik dus vervolgens niet.

Toevallig zag ik een video over wilde soorten groenten waarin ik hoorde dat bijna alles eetbaar is en de dingen die dat niet zijn, zijn vreselijk bitter dus dat proef je direct.

Ik ben dus in onze olijfboomgaard gewoon een sla bij elkaar gaan zoeken door steeds een stukje van het blad te proeven. Wat een geniaal idee! Dat ik daar niet eerder op ben gekomen! Ik denk dat het komt wegens een soort oerangst om mezelf te vergiftigen met iets uit die ‘oh zo gevaarlijke’ natuur.

Er is een groot verschil tussen de verschillende soorten en als je het een beetje mengt krijg je een ontzettend lekkere salade (ik doe er altijd wat van onze eigen zuurkool door en uiteraard olijfolie). Nog even en ik herken de planten zonder ze te hoeven proeven!

Acetosa, portulaca en piantaggine kende ik al (dat is zuring, postelein en weegbree), maar al die verschillende soorten ‘paardebloemen’ die vind ik lastig uit elkaar halen.

Posted in: Moestuin Toscane

Cactus in de weg

Written by willemijn lindeboom 4 reacties op Cactus in de weg

Na een landverschuiving (frana in het Italiaans) is jaren geleden een stuk weg deels het dal in gegleden.

We lopen er regelmatig langs, maar gek genoeg was mij nooit opgevallen dat er een prachtige cactus groeit, ‘fico d’india’ heten ze in het Italiaans en in het Nederlands is dat ‘vijgcactus’.

Nou heb ik ook zo’n plant en die staat op een prima plek in de tuin. Het ding wil niet groeien! En kijk hier … in een scheur in de afgegleden asfaltweg doet ie het prima! Er zitten alleen geen vruchten aan.

Posted in: Bijzondere mensen

Etentje van de jagers

Written by willemijn lindeboom 4 reacties op Etentje van de jagers

Maandag had het groepje jagers uit deze buurt een etentje georganiseerd om wat geld in te zamelen. Dat geld gebruiken ze voor de honden die ze hebben, voornamelijk voor de dierenartsen.

Een etentje dat niet ‘een etentje’ was, maar meer ‘een eten’: er waren 135 mensen!

Ze hadden 8 lange tafels neergezet en daarop werd door de zoons, dochters en kleinkinderen feilloos een fantastisch diner geserveerd. Een voorgerecht, twee keer pasta gevolgd door een hoofdgerecht en tot slot een toetje.

Petje af! Het was niet alleen erg lekker allemaal (uiteraard alleen maar vlees), maar de organisatie liep vlekkeloos. Menig restaurant kan hier nog wat van leren en dat allemaal door vrijwilligers die geen restaurantervaring hebben.

Wij zaten aan tafel met de mensen uit de buurt die we kenden. Er zat in het begin een stille man bij die mij bekend voorkwam. Ik dacht dat ik hem waarschijnlijk in de buurt had gezien, zoals zoveel anderen.Hij leek mij lichtelijk gestoord (en mijn vriend ook). Deze man ging na de pasta’s weg omdat hij een andere afspraak had. Bij het groeten sprak hij tot mijn verbazing ineens heel vlot en normaal.
Het bleek onze burgemeester te zijn.

Posted in: Algemeen, Wandelen Toscane

Oude schelp

Written by willemijn lindeboom 1 reactie op Oude schelp

De grond bij ons in de buurt zit vol met stukjes schelpen. Deze zijn miljoenen jaren oud. Destijds was dit namelijk de zee. We zitten hier net op de grens tussen wat zee was en land. De buren ‘boven’ ons hebben veel ronde keien in de grond zitten, wij zo goed als niets. Die ronde keien zijn afgeslepen door het water, dus ze zijn ofwel door een rivier gebracht, ofwel de branding destijds heeft de keien glad gemaakt.

Af en toe vinden we tijdens een wandeling een bijna intacte schelp, zoals deze:

Deze schelp past net in mijn hand.

Terwijl ik ermee naar huis liep dacht ik aan onze wondere wereld, met allemaal vragen waar, volgens mij, geen antwoorden op zijn.

Miljoenen jaren geleden was alles helemaal anders, niemand weet echt hoe het was, ondanks wat aanwijzingen, maar dat zijn slechts kleine inkijkjes. Hier was ooit de zee, maar wat leefde daar allemaal in en op? Welke bomen en planten waren er? Wat heeft dit stukje kalk allemaal doorstaan en meegemaakt? Ben ik de eerste die deze schelp vindt of hebben duizenden jaren geleden (of tien) anderen met de schelp in de hand ineens beseft dat we van heel ver komen, dat wat ons omringd zo oud is dat het niet te bevatten is?

Geschiedenis lijkt een open boek, maar we weten eigenlijk maar heel weinig. Niet alle vragen over een ver verleden zijn relevant uiteraard, maar door eraan te denken ontstaat het besef dat ons leven niets voorstelt in het grotere geheel.

Dat vind ik schitterend.

Posted in: Algemeen

De kuikentjes!

Written by willemijn lindeboom 3 reacties op De kuikentjes!

Ze zijn nu ruim een maand oud. Van elf zijn het er nu nog 9. Vanochtend kon ik er een lange tijd maar 6 vinden, maar gelukkig waren de andere drie net weer terug bij de groep.

Ze zijn enorm schattig, maar inmiddels te groot om nog allemaal onder de moeder te passen. Ze slapen ’s nachts onder en rondom de moeder, in het kippenhok, in een mandje met stro.

Ik denk dat de twee verdwenen kuikentjes door een of meer eksters zijn opgevroten. Ik heb nooit veertjes gevonden, maar zag wel regelmatig eksters in de bomen rondom de kippen. Inmiddels zijn de kuikens vermoedelijk te groot voor de eksters, want we staan al een hele tijd op 9.

Eentje heeft groene pootjes in plaats van oranje … heel bijzonder.

Op de foto’s hieronder kun je goed zien hoe ze zijn gegroeid. Toen ze nog kleiner waren was het al dringen onder de moeder, zo is op foto 2 een kuikentje op de moeder geklommen omdat er geen plek onder was … Al die pootjes die schrap staan onder de moeder maken me steeds weer aan het lachen.

De laatste twee foto’s zijn van vandaag. Als je dan weet dat de kippen die je in sommige supermarkten koopt, 38 dagen oud zijn (geworden) … terwijl we hier nog echt kuikens hebben van bijna dezelfde leeftijd, dan besef je echt wat een troep die arme beesten binnen moeten krijgen om zo snel te groeien.

In de eerste dagen
Groene pootjes
Back to Top