Het is inmiddels een plaag bij ons in Toscane, maar het spuuginsect bestaat al heel lang. Zo ziet de larve eruit, omgeven door wit schuim dat heel slijmerig is:
Ik weet dat dit insect al lang bestaat hier, omdat mijn vriend mij wist te vertellen dat het de spuug van de koekoek is en dat daar de vuurvliegjes vandaan komen.
Inderdaad is dat lariekoek, maar dat had zijn oma hem geleerd en dus wist hij niet beter dan dat het zo werkte. Ik heb hem uit de droom mogen helpen.
Toen zijn zus langskwam zag ze ook overal de witte schuimpjes en vertelde mij zelfverzekerd dat dat het spuug van de koekoek was … We hebben erg gelachen.
Ik heb deze mythe opgezocht online en nu blijkt dat in de volksmond deze schuimpjes inderdaad ‘koekoekspuug’ worden genoemd. Je ziet ze overal verschijnen exact wanneer de koekoek ook weer zingt en niet lang daarna komen de eerste vuurvliegjes. Kortom, het had allemaal best gekund.
Wij zijn het nieuwe jaar goed begonnen met wat heerlijke lange wandelingen bij ons in de buurt.
Een nieuwjaarswens:
Ik hoop dat iedereen een barstje krijgt of koestert om wat licht binnen te laten!
Toevallig scheen de zon net even toen ik dit muurbloempje tegenkwam. Verder is het hier bewolkt en vochtig.
We kwamen ook langs een brievenbus met post erin die inmiddels door de zon en regen is vergaan.
Wie weet hoelang die folder al uit de brievenbus hangt? Het huis waar de brievenbus bijhoort is inmiddels deels ingestort, zoals veel huizen in deze buurt. Dat zijn dan net wat barstjes teveel, dat moet je ook weer niet hebben!
Zo gaat dat af en toe, dat de plank volledig wordt misgeslagen.
Iets verderop begon een paar weken geleden wat water omhoog te komen in een olijfboomgaard. De wilde zwijnen hadden er gewroet en maakten, zo te zien aan de modderbende, uitgebreid gebruik van het water dat ze hadden gevonden. De vrouw van de olijfboomgaard wist te vertellen dat wilde zwijnen altijd water konden vinden.
Precies in dezelfde periode hadden wij elke ochtend weinig water uit de kraan. Overdag was de druk prima, maar ’s ochtends was de druk zo laag dat er maar een klein straaltje water was.
De waterleiding loopt toevallig zo’n 5 meter van de nieuwe bron vandaan en één plus één is twee … dus we dachten dat de gevonden bron waarschijnlijk een lekke pijp van de waterleiding was. Ik heb het meerdere keren geopperd, want het lijkt mij vreemd dat er zomaar heel veel water uit de grond komt. Echter, alle buren weten zeker dat het een echte bron is en de waterleiding er niets mee te maken heeft.
De nieuw ontdekte bron werd dus snel uitgegraven en omheind. De arme zwijnen zijn hun modderpoel kwijt en wij bleven problemen met het water houden en gaven dus de schuld aan deze ‘bron’.
Gisterochtend echter, kwam ik erachter dat we alleen weinig water in ons huis hebben. De kraan buiten had wel goede druk. Toen ik dat een paar weken geleden had getest was daar de druk ook laag, maar nu niet meer. Dat veranderde het hele plaatje.
Ik heb alle filters schoongemaakt en de kranen open en dicht gedaan en aan allerlei kleppen gedraaid en na eerst helemaal geen water meer te hebben (even heb ik mezelf vervloekt) … was na een tijdje ons probleem opgelost. Geen idee waarom of hoe, maar ineens stroomt het water weer rijkelijk uit alle kranen.
Wij blijven ernstig twijfelen over de oorsprong van de bron, maar we zijn opgehouden iedereen te vragen wat zij denken. De gevonden bron is niet ver van de put van de Etrusken die een paar jaar geleden werd ontdekt, dus vindt iedereen het hier normaal dat er zomaar heel veel water met kracht uit de bodem komt zetten. Ik ben een leek op dit gebied, heb zoiets nog nooit gezien. Ik kan het dus niet echt geloven….
In elk geval werkt het water bij ons weer en was het allemaal alleen erg toevallig dat we weinig water hadden precies toen de ‘bron’ begon op te komen.
Onder de weg (rechts) loopt de waterleiding. Deze bron geeft duizenden liters water per dag.
Er waren twee kippen verdwenen. Ik heb wat veren her en der gevonden, dus de vos was blijkbaar op bezoek geweest.
We hebben een elektrisch draad boven het gaas waardoor de vos niet met groot gemak en al helemaal niet met groot plezier, bij onze kippen zou komen. Het was dus een raadsel hoe het beest toch naar binnen is gekomen. Ik had het gaas helemaal gecontroleerd en geen gat gevonden.
Vandaag heb ik het gras rondom het kippengaas gemaaid en tot mijn grote verbazing zag ik nu wel een gat.
Inmiddels hadden de verschillende buren al gezegd dat ons gaas veel te laag is en op zich klopt het dat het aan de lage kant is (1 meter twintig), maar toch vond ik het vreemd dat een vos daar overheen naar binnen was gekomen, zonder tegen het stroomdraad aan te zijn gekomen. Per slot kunnen vossen veel, maar vliegen lukt ze nog altijd niet (bij mijn weten).
Ik was al begonnen om af en toe wat ‘wild te plukken’, maar we doen nu ook een cursus van drie avonden, samen met een vriendin van ons (en een hele zaal vol anderen).
De cursus is niet erg professioneel, maar des te leuker. De twee leraren hebben foto’s van alle kruiden en groentes die ze in een prachtige presentatie hebben gezet, maar het kost grote moeite om die presentatie ook daadwerkelijk te presenteren. De projector wil niet meewerken en als die het wel doet dan wil de computer het niet.
Een van de leraren is een onvoorstelbaar vriendelijke man op leeftijd. Hij vertelt over blaadjes en bloemetjes en hoe we de plantjes kunnen herkennen en als hij dan de naam van een plant wil zeggen, kan hij er regelmatig niet opkomen. ‘Ik wilde het te snel zeggen’ zegt hij dan steeds, totaal op zijn gemak. De hele groep schiet te hulp. Soms weet de ene het en soms de andere.
Ik ben erg slecht in namen, dus dit is ideaal voor mij. Als je maar weet wat wat is (ongeveer), dan ben je al goed bezig en de naam komt ooit wel (of niet).
Door de technische mankementen en het geheugenprobleem lijkt het wellicht een minder goede cursus, maar juist hierdoor is het extra interessant. Wellicht omdat iedereen zijn/haar best doet om bij te dragen? Zeker is dat de mensen zo aardig zijn dat je hen wat technische problemen graag vergeeft.
Elke avond eindigt met taarten en drankjes die ze hebben gemaakt van de wild geplukte kruiden en groentes. Wat wil een mens nog meer?
Hieronder de omslag van het boek waar ik alweer een tijdje geleden een blogje over had geschreven (Echte veldsla):
Een tijdje geleden vond één van onze buren, onder een stapel groenafval dat hij had verbrand (helaas doet iedereen dat hier nog en willen ze niet naar mij luisteren dat het zoveel beter is om het langzaam compost te laten worden) een schedel van een wild zwijn.
Prachtige tanden zo te zien!
Nu is de grote vraag bij mij in de buurt … wie verstopt er een schedel van een wild zwijn onder een berg takken? De takken lagen direct langs de weg.
Ik vind het zelf niet zo’n interessante vraag. Het stikt hier van de jagers. Elk jaar worden hier honderden zwijnen doodgemaakt, dus wildezwijnschedels genoeg! Het is gelukkig geen mensenschedel, dus … waarom is dit belangrijk?
Ik moet een antwoord op deze vraag schuldig blijven, maar ik heb wel een vermoeden … Ik denk dat mensen het gewoon leuk vinden om over zoiets te kletsen en het groter te maken dan het is. Of zie ik iets over het hoofd?
We hadden een buurman verderop, ik ken zijn naam niet eens, geholpen met een stuk zeil om een machine mee te bedekken. Mijn vriend heeft veel materiaal extra, hij print namelijk die materialen.
De buurman klopte iets daarna schuchter op de deur. Hij had een zakje truffels voor ons. Hij was ze net die ochtend met zijn hond gaan zoeken.
We kregen instructies hoe we ze een paar dagen konden bewaren (eerst schoonmaken met borsteltje en dan in een potje met was keukenpapier). De hele ijskast rook vervolgens naar truffel terwijl het potje goed dicht zat.
Dit is uiteraard geen witte truffel, maar een hele gewone zwarte truffel die hier veel voorkomt. Toch is het erg bijzonder om zoiets te krijgen en er vervolgens bruschetta’s en omeletten mee te maken.
Moet er wel bijzeggen dat na twee dagen truffels, ik ook weer blij was dat ze op waren. Ze waren erg lekker, maar het was wellicht ietsje teveel voor twee mensen!
Al jaren intrigeert het mij dat vroeger iedereen allerhande onkruid plukte om te eten. Deze zin klinkt absurd, want wij denken dat onkruid iets slechts is. De twee letters ‘on’ kunnen grote imagoschade aanrichten! In Umbrie ben ik wel n’s meegegaan om de verschillende types spontane planten (klinkt al beter dan onkruid) te leren kennen, maar ik kon ze nooit uit elkaar houden.
Vorig jaar kreeg ik van de buurvrouw een mooi boek over het gebruik van deze eetbare wilde planten en met veel plezier bladerde ik erin en herkende vele soorten. Ik nam mij voor ze te gaan plukken … maar in de praktijk is dat lastig. Je herkent een plant, maar sommige lijken erg op elkaar en dan moet je een boek openslaan en daarin zoeken … dat is te omslachtig en doe ik dus vervolgens niet.
Toevallig zag ik een video over wilde soorten groenten waarin ik hoorde dat bijna alles eetbaar is en de dingen die dat niet zijn, zijn vreselijk bitter dus dat proef je direct.
Ik ben dus in onze olijfboomgaard gewoon een sla bij elkaar gaan zoeken door steeds een stukje van het blad te proeven. Wat een geniaal idee! Dat ik daar niet eerder op ben gekomen! Ik denk dat het komt wegens een soort oerangst om mezelf te vergiftigen met iets uit die ‘oh zo gevaarlijke’ natuur.
Er is een groot verschil tussen de verschillende soorten en als je het een beetje mengt krijg je een ontzettend lekkere salade (ik doe er altijd wat van onze eigen zuurkool door en uiteraard olijfolie). Nog even en ik herken de planten zonder ze te hoeven proeven!
Acetosa, portulaca en piantaggine kende ik al (dat is zuring, postelein en weegbree), maar al die verschillende soorten ‘paardebloemen’ die vind ik lastig uit elkaar halen.
Na een landverschuiving (frana in het Italiaans) is jaren geleden een stuk weg deels het dal in gegleden.
We lopen er regelmatig langs, maar gek genoeg was mij nooit opgevallen dat er een prachtige cactus groeit, ‘fico d’india’ heten ze in het Italiaans en in het Nederlands is dat ‘vijgcactus’.
Nou heb ik ook zo’n plant en die staat op een prima plek in de tuin. Het ding wil niet groeien! En kijk hier … in een scheur in de afgegleden asfaltweg doet ie het prima! Er zitten alleen geen vruchten aan.
Maandag had het groepje jagers uit deze buurt een etentje georganiseerd om wat geld in te zamelen. Dat geld gebruiken ze voor de honden die ze hebben, voornamelijk voor de dierenartsen.
Een etentje dat niet ‘een etentje’ was, maar meer ‘een eten’: er waren 135 mensen!
Ze hadden 8 lange tafels neergezet en daarop werd door de zoons, dochters en kleinkinderen feilloos een fantastisch diner geserveerd. Een voorgerecht, twee keer pasta gevolgd door een hoofdgerecht en tot slot een toetje.
Petje af! Het was niet alleen erg lekker allemaal (uiteraard alleen maar vlees), maar de organisatie liep vlekkeloos. Menig restaurant kan hier nog wat van leren en dat allemaal door vrijwilligers die geen restaurantervaring hebben.
Wij zaten aan tafel met de mensen uit de buurt die we kenden. Er zat in het begin een stille man bij die mij bekend voorkwam. Ik dacht dat ik hem waarschijnlijk in de buurt had gezien, zoals zoveel anderen.Hij leek mij lichtelijk gestoord (en mijn vriend ook). Deze man ging na de pasta’s weg omdat hij een andere afspraak had. Bij het groeten sprak hij tot mijn verbazing ineens heel vlot en normaal. Het bleek onze burgemeester te zijn.