Label: natuur Toscane

Posted in: Moestuin Toscane

Echte veldsla – sla van de velden

Written by willemijn lindeboom 3 reacties op Echte veldsla – sla van de velden

Al jaren intrigeert het mij dat vroeger iedereen allerhande onkruid plukte om te eten. Deze zin klinkt absurd, want wij denken dat onkruid iets slechts is. De twee letters ‘on’ kunnen grote imagoschade aanrichten! In Umbrie ben ik wel n’s meegegaan om de verschillende types spontane planten (klinkt al beter dan onkruid) te leren kennen, maar ik kon ze nooit uit elkaar houden.

Vorig jaar kreeg ik van de buurvrouw een mooi boek over het gebruik van deze eetbare wilde planten en met veel plezier bladerde ik erin en herkende vele soorten. Ik nam mij voor ze te gaan plukken … maar in de praktijk is dat lastig. Je herkent een plant, maar sommige lijken erg op elkaar en dan moet je een boek openslaan en daarin zoeken … dat is te omslachtig en doe ik dus vervolgens niet.

Toevallig zag ik een video over wilde soorten groenten waarin ik hoorde dat bijna alles eetbaar is en de dingen die dat niet zijn, zijn vreselijk bitter dus dat proef je direct.

Ik ben dus in onze olijfboomgaard gewoon een sla bij elkaar gaan zoeken door steeds een stukje van het blad te proeven. Wat een geniaal idee! Dat ik daar niet eerder op ben gekomen! Ik denk dat het komt wegens een soort oerangst om mezelf te vergiftigen met iets uit die ‘oh zo gevaarlijke’ natuur.

Er is een groot verschil tussen de verschillende soorten en als je het een beetje mengt krijg je een ontzettend lekkere salade (ik doe er altijd wat van onze eigen zuurkool door en uiteraard olijfolie). Nog even en ik herken de planten zonder ze te hoeven proeven!

Acetosa, portulaca en piantaggine kende ik al (dat is zuring, postelein en weegbree), maar al die verschillende soorten ‘paardebloemen’ die vind ik lastig uit elkaar halen.

Posted in: Moestuin Toscane

Cactus in de weg

Written by willemijn lindeboom 4 reacties op Cactus in de weg

Na een landverschuiving (frana in het Italiaans) is jaren geleden een stuk weg deels het dal in gegleden.

We lopen er regelmatig langs, maar gek genoeg was mij nooit opgevallen dat er een prachtige cactus groeit, ‘fico d’india’ heten ze in het Italiaans en in het Nederlands is dat ‘vijgcactus’.

Nou heb ik ook zo’n plant en die staat op een prima plek in de tuin. Het ding wil niet groeien! En kijk hier … in een scheur in de afgegleden asfaltweg doet ie het prima! Er zitten alleen geen vruchten aan.

Posted in: Bijzondere mensen

Etentje van de jagers

Written by willemijn lindeboom 4 reacties op Etentje van de jagers

Maandag had het groepje jagers uit deze buurt een etentje georganiseerd om wat geld in te zamelen. Dat geld gebruiken ze voor de honden die ze hebben, voornamelijk voor de dierenartsen.

Een etentje dat niet ‘een etentje’ was, maar meer ‘een eten’: er waren 135 mensen!

Ze hadden 8 lange tafels neergezet en daarop werd door de zoons, dochters en kleinkinderen feilloos een fantastisch diner geserveerd. Een voorgerecht, twee keer pasta gevolgd door een hoofdgerecht en tot slot een toetje.

Petje af! Het was niet alleen erg lekker allemaal (uiteraard alleen maar vlees), maar de organisatie liep vlekkeloos. Menig restaurant kan hier nog wat van leren en dat allemaal door vrijwilligers die geen restaurantervaring hebben.

Wij zaten aan tafel met de mensen uit de buurt die we kenden. Er zat in het begin een stille man bij die mij bekend voorkwam. Ik dacht dat ik hem waarschijnlijk in de buurt had gezien, zoals zoveel anderen.Hij leek mij lichtelijk gestoord (en mijn vriend ook). Deze man ging na de pasta’s weg omdat hij een andere afspraak had. Bij het groeten sprak hij tot mijn verbazing ineens heel vlot en normaal.
Het bleek onze burgemeester te zijn.

Posted in: Algemeen, Wandelen Toscane

Oude schelp

Written by willemijn lindeboom 1 reactie op Oude schelp

De grond bij ons in de buurt zit vol met stukjes schelpen. Deze zijn miljoenen jaren oud. Destijds was dit namelijk de zee. We zitten hier net op de grens tussen wat zee was en land. De buren ‘boven’ ons hebben veel ronde keien in de grond zitten, wij zo goed als niets. Die ronde keien zijn afgeslepen door het water, dus ze zijn ofwel door een rivier gebracht, ofwel de branding destijds heeft de keien glad gemaakt.

Af en toe vinden we tijdens een wandeling een bijna intacte schelp, zoals deze:

Deze schelp past net in mijn hand.

Terwijl ik ermee naar huis liep dacht ik aan onze wondere wereld, met allemaal vragen waar, volgens mij, geen antwoorden op zijn.

Miljoenen jaren geleden was alles helemaal anders, niemand weet echt hoe het was, ondanks wat aanwijzingen, maar dat zijn slechts kleine inkijkjes. Hier was ooit de zee, maar wat leefde daar allemaal in en op? Welke bomen en planten waren er? Wat heeft dit stukje kalk allemaal doorstaan en meegemaakt? Ben ik de eerste die deze schelp vindt of hebben duizenden jaren geleden (of tien) anderen met de schelp in de hand ineens beseft dat we van heel ver komen, dat wat ons omringd zo oud is dat het niet te bevatten is?

Geschiedenis lijkt een open boek, maar we weten eigenlijk maar heel weinig. Niet alle vragen over een ver verleden zijn relevant uiteraard, maar door eraan te denken ontstaat het besef dat ons leven niets voorstelt in het grotere geheel.

Dat vind ik schitterend.

Posted in: Algemeen

De kuikentjes!

Written by willemijn lindeboom 3 reacties op De kuikentjes!

Ze zijn nu ruim een maand oud. Van elf zijn het er nu nog 9. Vanochtend kon ik er een lange tijd maar 6 vinden, maar gelukkig waren de andere drie net weer terug bij de groep.

Ze zijn enorm schattig, maar inmiddels te groot om nog allemaal onder de moeder te passen. Ze slapen ’s nachts onder en rondom de moeder, in het kippenhok, in een mandje met stro.

Ik denk dat de twee verdwenen kuikentjes door een of meer eksters zijn opgevroten. Ik heb nooit veertjes gevonden, maar zag wel regelmatig eksters in de bomen rondom de kippen. Inmiddels zijn de kuikens vermoedelijk te groot voor de eksters, want we staan al een hele tijd op 9.

Eentje heeft groene pootjes in plaats van oranje … heel bijzonder.

Op de foto’s hieronder kun je goed zien hoe ze zijn gegroeid. Toen ze nog kleiner waren was het al dringen onder de moeder, zo is op foto 2 een kuikentje op de moeder geklommen omdat er geen plek onder was … Al die pootjes die schrap staan onder de moeder maken me steeds weer aan het lachen.

De laatste twee foto’s zijn van vandaag. Als je dan weet dat de kippen die je in sommige supermarkten koopt, 38 dagen oud zijn (geworden) … terwijl we hier nog echt kuikens hebben van bijna dezelfde leeftijd, dan besef je echt wat een troep die arme beesten binnen moeten krijgen om zo snel te groeien.

In de eerste dagen
Groene pootjes
Posted in: Moestuin Toscane

Een kleine verrassing

Written by willemijn lindeboom 3 reacties op Een kleine verrassing

Vanochtend gaf ik, zoals elke ochtend sinds het warm en droog is, de planten water.

In een pot zag ik iets grijs. Eerst dacht ik dat het wel vreemd was dat er ineens een steen in die pot zat. Toen ik beter keek, bleek het een pad te zijn.

Ik ben dol op padden. Ze eten veel insecten en zelfs slakken. Ideaal dus om deze in de tuin te hebben. Ik hoop van harte dat ie blijft en het hier zo goed heeft dat er veel meer komen.

Ik vermoed dat al mijn water deze pad zal hebben aangetrokken, maar moet mij wat meer gaan verdiepen in padden om beter te begrijpen hoe ik het hen naar de zin kan maken.

Onder de pot zie je hoe droog het is. Overal zitten diepe barsten in de grond. We hebben kleigrond hier dus bij het opdrogen trekt dat samen.

Posted in: Toscane

Kuikentjes

Written by willemijn lindeboom 1 reactie op Kuikentjes

We gingen een kippenhok maken en een kennis van ons beloofde ons wat kippen. Dat was alweer maanden geleden en we hadden er niet meer op gerekend, dus hadden zelf 4 volwassen kippen gekocht. De haan kregen we van de buurman.

Twee weken geleden ontving ik een berichtje met een foto van kuikentjes … er waren er 10 over en wij kregen er 4. Wanneer we ze zouden komen halen?

Goed, sinds woensdag hebben we nu ook 4 kuikentjes. Gelukkig hebben we een extra ruimte waar ze in een hele grote doos zitten, want hier loeren constant de katten van de buren op alles. Ik vermoed overigens dat ook de eksters (die van de roodstaartjes) best een kuikentje als tussendoortje willen. Voorlopig blijven de beestjes dus veilig binnen tot ze groot genoeg zijn om van zich af te pikken.

De kippen maken het ondertussen prima. Ze hebben 4 dagen los rondgelopen en mijn composthopen volledig vernield. Ik hoop dat ze van alle wormen hebben genoten!

Toen ze daarna ook mijn moestuin hadden ontdekt, heb ik ze weer opgesloten. In een half uur tijd hadden ze een kwart van de moestuin omgespit. Momenteel mogen ze aan het eind van de dag los als ik ook buiten kan zijn en ze weg kan jagen als ze deze kant uitkomen. We maken binnenkort een ruime omheining voor de kippen zodat ze heerlijk los kunnen lopen zonder schade aan te richten.

Dan nog onze haan … een prachtig dier, maar wat een kabaal maakt ie!

De Italianen zeggen overigens dat de haan ‘chicchirichì’ voortbrengt terwijl dat in het Nederlands uiteraard ‘kukeleku’ is.
Nou, de Nederlanders hebben wat onze haan betreft gelijk, hij gilt keihard ‘kukeleku’. De haan van de buren heeft minder de ‘u’ klank, dus wellicht hangt het van de haan af.

Over een paar weken moeten we gaan zien of de kuikentjes goed bij de kippen passen, als de kuikentjes minder kuiken zijn en meer jonge kip. We gaan dan op een gegeven moment ook zien welke van de kuikentjes mannetjes zijn. Die moeten dan helaas weg en zullen worden opgegeten. Zo gaat dat met veel dieren. Niemand die dat hier vreemd vindt. Wij zijn vreemd dat we het rot vinden om een kuikentje groot te zien worden en daarna doodleuk bij de aardappeltjes op te dienen. Het woord doodleuk is hier wel echt toepasselijk!

Posted in: Toscane

De roodstaartjes zijn uitgevlogen

Written by willemijn lindeboom 1 reactie op De roodstaartjes zijn uitgevlogen

Ik herken bijna geen vogels. Daar wil ik graag verandering in brengen. Dit roodstaart jonkie heeft mij een beetje geholpen. Het nest zat bij ons huis dus ik heb de tijd gehad om de ouders te bekijken. Na wat zoeken op internet leek het mij een familie van zwarte roodstaartjes te zijn en de buurman bevestigde dit, dat hoorde hij aan het gezang (kijk … dat zou ik nou ook graag willen kunnen). De Italiaanse naam is ‘codirosso spazzacamino’ (letterlijk: roodstaart schoorsteenveger).

Toen vloog de eerste jonge roodstaart uit (alweer zo’n twee weken geleden) en ging in de boom naast ons huis zitten. De ouders vlogen af en aan en waren geweldig aan het kwetteren, vandaar dat het mij opviel. De dag erna volgden de andere kleintjes, maar die heb ik niet gezien. Het drukke gekwetter en af en aan gevlieg was echter om nerveus van te worden. Wat hebben die ouders daar veel werk mee gehad!

Dat deze kleine vogeltjes zo onhandig en rumoerig uitvliegen, verbaast mij wel enorm. Ze zijn zo een bijzonder makkelijke prooi voor allerlei andere vogels. Ik vrees ook dat een ekster minstens een van de kleintjes heeft opgegeten, want nadat die een duik richting al het kabaal had gemaakt, bleef het ellendig stil.

Ik vraag mij dus af of er in dit geval iets mis is gegaan met de uitvliegroutine. Wellicht weet ik dat volgend jaar als ze weer hier een nestje bezetten.

Posted in: Toscane, Wijn en olijfolie

Landbouwgif

Written by willemijn lindeboom 4 reacties op Landbouwgif

Ik las een tijdje geleden dat Toscane de tweede regio van Italie is waar het gebruik van glyfosfaat wordt verboden. Volgend jaar geldt dit verbod voor heel Europa geloof ik, maar Toscane loopt voor. Goed nieuws dus. Glyfosfaat is een onkruidverdelger dat hier veelvuldig wordt gebruikt.

Gisteren ging ik een stukje fietsen en zag dit:

Ik kan beter zeg, ‘onder andere dit’, want de ene na de andere wijngaard was flink met deze onkruidverdelger bespoten. Op wijngaarden wordt vaak glyfosaat gebruikt voordat de wijnstokken blad hebben. Dit middel wordt namelijk via de bladeren door de planten opgenomen.

Het ziet er zo triest uit, die dode planten in het voorjaar. Hectare na hectare. En dat terwijl inmiddels duidelijk is dat wijngaarden met normale begroeiing veel beter zijn voor de boeren zelf. Het water wordt bijvoorbeeld beter vastgehouden op het land en dat is erg belangrijk. Maar de wijnstokken hebben ook minder last van ziektes als er geen gif wordt gebruikt. De bodem is veel gezonder en daar moeten druiven (net als alle andere planten) het van hebben.

Het klinkt allemaal logisch, maar niet veel boeren rondom mijn huis zien het zo. Helaas. Ze zijn enkel bezig met ‘efficient’ het land bewerken. Dat dit niet echt efficient is op de langere termijn, daarvan zijn ze blijkbaar nog niet op de hoogte.

Mijn knal oranje bloemetjes naast de deur van mijn huis fleurden me weer een beetje op …

Back to Top