October is de maand van de mooie zonsondergangen. In elk geval wordt dat hier gezegd.
Een paar avonden geleden was het inderdaad schitterend. Alles leek rood / paars en oranje. Ik nam wat foto’s met mijn oude mobiel, dus niet echt goed, maar … beter dan niets!
Vanochtend gaf ik, zoals elke ochtend sinds het warm en droog is, de planten water.
In een pot zag ik iets grijs. Eerst dacht ik dat het wel vreemd was dat er ineens een steen in die pot zat. Toen ik beter keek, bleek het een pad te zijn.
Ik ben dol op padden. Ze eten veel insecten en zelfs slakken. Ideaal dus om deze in de tuin te hebben. Ik hoop van harte dat ie blijft en het hier zo goed heeft dat er veel meer komen.
Ik vermoed dat al mijn water deze pad zal hebben aangetrokken, maar moet mij wat meer gaan verdiepen in padden om beter te begrijpen hoe ik het hen naar de zin kan maken.
Onder de pot zie je hoe droog het is. Overal zitten diepe barsten in de grond. We hebben kleigrond hier dus bij het opdrogen trekt dat samen.
We gingen een kippenhok maken en een kennis van ons beloofde ons wat kippen. Dat was alweer maanden geleden en we hadden er niet meer op gerekend, dus hadden zelf 4 volwassen kippen gekocht. De haan kregen we van de buurman.
Twee weken geleden ontving ik een berichtje met een foto van kuikentjes … er waren er 10 over en wij kregen er 4. Wanneer we ze zouden komen halen?
Goed, sinds woensdag hebben we nu ook 4 kuikentjes. Gelukkig hebben we een extra ruimte waar ze in een hele grote doos zitten, want hier loeren constant de katten van de buren op alles. Ik vermoed overigens dat ook de eksters (die van de roodstaartjes) best een kuikentje als tussendoortje willen. Voorlopig blijven de beestjes dus veilig binnen tot ze groot genoeg zijn om van zich af te pikken.
De kippen maken het ondertussen prima. Ze hebben 4 dagen los rondgelopen en mijn composthopen volledig vernield. Ik hoop dat ze van alle wormen hebben genoten!
Toen ze daarna ook mijn moestuin hadden ontdekt, heb ik ze weer opgesloten. In een half uur tijd hadden ze een kwart van de moestuin omgespit. Momenteel mogen ze aan het eind van de dag los als ik ook buiten kan zijn en ze weg kan jagen als ze deze kant uitkomen. We maken binnenkort een ruime omheining voor de kippen zodat ze heerlijk los kunnen lopen zonder schade aan te richten.
Dan nog onze haan … een prachtig dier, maar wat een kabaal maakt ie!
De Italianen zeggen overigens dat de haan ‘chicchirichì’ voortbrengt terwijl dat in het Nederlands uiteraard ‘kukeleku’ is.
Nou, de Nederlanders hebben wat onze haan betreft gelijk, hij gilt keihard ‘kukeleku’. De haan van de buren heeft minder de ‘u’ klank, dus wellicht hangt het van de haan af.
Over een paar weken moeten we gaan zien of de kuikentjes goed bij de kippen passen, als de kuikentjes minder kuiken zijn en meer jonge kip. We gaan dan op een gegeven moment ook zien welke van de kuikentjes mannetjes zijn. Die moeten dan helaas weg en zullen worden opgegeten. Zo gaat dat met veel dieren. Niemand die dat hier vreemd vindt. Wij zijn vreemd dat we het rot vinden om een kuikentje groot te zien worden en daarna doodleuk bij de aardappeltjes op te dienen. Het woord doodleuk is hier wel echt toepasselijk!
Ik herken bijna geen vogels. Daar wil ik graag verandering in brengen. Dit roodstaart jonkie heeft mij een beetje geholpen. Het nest zat bij ons huis dus ik heb de tijd gehad om de ouders te bekijken. Na wat zoeken op internet leek het mij een familie van zwarte roodstaartjes te zijn en de buurman bevestigde dit, dat hoorde hij aan het gezang (kijk … dat zou ik nou ook graag willen kunnen). De Italiaanse naam is ‘codirosso spazzacamino’ (letterlijk: roodstaart schoorsteenveger).
Toen vloog de eerste jonge roodstaart uit (alweer zo’n twee weken geleden) en ging in de boom naast ons huis zitten. De ouders vlogen af en aan en waren geweldig aan het kwetteren, vandaar dat het mij opviel. De dag erna volgden de andere kleintjes, maar die heb ik niet gezien. Het drukke gekwetter en af en aan gevlieg was echter om nerveus van te worden. Wat hebben die ouders daar veel werk mee gehad!
Dat deze kleine vogeltjes zo onhandig en rumoerig uitvliegen, verbaast mij wel enorm. Ze zijn zo een bijzonder makkelijke prooi voor allerlei andere vogels. Ik vrees ook dat een ekster minstens een van de kleintjes heeft opgegeten, want nadat die een duik richting al het kabaal had gemaakt, bleef het ellendig stil.
Ik vraag mij dus af of er in dit geval iets mis is gegaan met de uitvliegroutine. Wellicht weet ik dat volgend jaar als ze weer hier een nestje bezetten.
Ik las een tijdje geleden dat Toscane de tweede regio van Italie is waar het gebruik van glyfosfaat wordt verboden. Volgend jaar geldt dit verbod voor heel Europa geloof ik, maar Toscane loopt voor. Goed nieuws dus. Glyfosfaat is een onkruidverdelger dat hier veelvuldig wordt gebruikt.
Gisteren ging ik een stukje fietsen en zag dit:
Ik kan beter zeg, ‘onder andere dit’, want de ene na de andere wijngaard was flink met deze onkruidverdelger bespoten. Op wijngaarden wordt vaak glyfosaat gebruikt voordat de wijnstokken blad hebben. Dit middel wordt namelijk via de bladeren door de planten opgenomen.
Het ziet er zo triest uit, die dode planten in het voorjaar. Hectare na hectare. En dat terwijl inmiddels duidelijk is dat wijngaarden met normale begroeiing veel beter zijn voor de boeren zelf. Het water wordt bijvoorbeeld beter vastgehouden op het land en dat is erg belangrijk. Maar de wijnstokken hebben ook minder last van ziektes als er geen gif wordt gebruikt. De bodem is veel gezonder en daar moeten druiven (net als alle andere planten) het van hebben.
Het klinkt allemaal logisch, maar niet veel boeren rondom mijn huis zien het zo. Helaas. Ze zijn enkel bezig met ‘efficient’ het land bewerken. Dat dit niet echt efficient is op de langere termijn, daarvan zijn ze blijkbaar nog niet op de hoogte.
Mijn knal oranje bloemetjes naast de deur van mijn huis fleurden me weer een beetje op …
Dit is de boom van onze buren die iets verderop wonen. De zon is net onder en de kippen gaan niet hun hok in … nee, ze slapen in de boom. De zwarte vlekken op de foto zijn de kippen.
Het werd min vijf toen ik deze foto nam, maar ze hebben er geen last van. Af en toe stormt het, maar de kippen deinzen rustig mee op de takken.
Wij willen ook kippen gaan houden en zoeken al een tijdje naar een voorbeeld voor een kippenhok. Je leest van alles over dat het niet te koud moet zijn, er vooral geen tocht moet zijn, de kippen moeten niet nat worden … en dan kijk je naar deze kippen en denkt weer n’s dat we in een vreemde wereld leven.
Voordat iemand wellicht denkt dat ik een ‘beauty-blogger’ ga worden … DAT NOG NIET!
Maar, in Toscane hebben veel mensen hun eigen Aloe Vera plant en ik heb er ook een paar gekocht. In principe kunnen ze niet tegen de vorst, maar ik zie al jaren bij mensen in de buurt een pot met Aloe Vera staan, in de schaduw, zomer en winter. Gedijt de plant bij hen goed, waarom bij mij dan niet!
Ik heb dus één plant in de volle grond gezet, op een beschut plekje. Tot nu toe heeft hij de winter overleefd, maar het is nog niet erg koud geweest. De andere plant staat in een pot en heb ik, op koude nachten, binnen gezet.
Hoe dan ook … van de potplant was een ‘blad’ afgevallen en tot mijn grote verbazing, komt er echt een doorzichtige gel uit (als je goed knijpt). Die wordt door veel mensen in de buurt hier gebruikt als ze een wondje of kleine ontsteking hebben op hun huid of wat uitslag.
Ik ben benieuwd of het ook bij mij zal werken, mocht ik een probleem krijgen.
Voorlopig ben ik al simpelweg onder de indruk van die prachtige gel.
Dit jaar houdt het niet op met regenen in dit deel van Toscane. Gisteren was 6 januari, Epifania (drie koningen), een vrije dag in Italie. Het heeft bijna de hele dag geregend.
We zijn gewoon toch gaan wandelen, na eerst ’s ochtend zuurkool te hebben gemaakt. Daarover een andere keer meer.
Wat plaatjes (met telefoon gemaakt, dus niet zo’n goede kwaliteit).
Het weer deze herfst en winter in Toscane is niet best. Het regent veel en we hebben zelden een dag zon. In de ‘tuin’ is enorm veel werk te doen, maar om dat te kunnen doen, moet het weer wel een beetje meewerken. Aangezien het weer doet wat ie wil, zijn wij maar gaan wandelen om in elk geval lekker buiten te zijn.
Hier vier katten die ook niet erg van het weer konden genieten.
Op één van de Kerstdagen was het wel redelijk weer en hebben we rondom Castello di Uliveto gewandeld, zie boven de muur van het kasteel. Dat is ruim een uur lopen van ons huis. We zien het vanaf ons liggen, maar we waren nog nooit naar de ingang van het kasteel gelopen. Een echt plaatje!
Het uitzicht vanaf het kasteel richting een ander kasteel (Cabbiavoli) met ergens daarachter ook ons huis, was prachtig, met besneeuwde bergen waar de zon even op schijnt. Ik heb de foto flink in moeten zoomen, met mijn mobiel gemaakt, dus de kwaliteit is niet best, maar het geeft een idee!
We gingen zaterdag wandelen te midden van de spreeuwen.
Ik hoor ze al dagen, maar zoveel als zaterdag had ik er nog niet bij elkaar gezien. Een video (op telefoon gemaakt) geeft slecht weer hoe indrukwekkend dit is. Maar … beter dan niets!
De spreeuwen eten, onder andere, de laatste olijven die nog aan de bomen zijn blijven hangen. Ze vliegen vaak allemaal tegelijk op en dat geeft een prachtig geluid, helaas op de video niet goed te zien en horen.
We hebben genoten. Ware magie van de natuur!
