We hebben een schitterende haan en een heel prettige ook. Hij is bang voor ons, hoewel hij de laatste tijd wel iets dichterbij durft te komen, en totaal niet agressief.
Onze kippen waren al in januari gaan broeden op 9 eieren die ik allemaal met potlood had gemerkt zodat ik de broedeieren van de nieuwe kon onderscheiden. Elke dag heb ik de woedende en pikkende kippen even van hun eieren getild om de nieuwe eruit te halen. Ik moet handschoenen aan voor deze klus want anders krijg ik teveel wonden.
Er werd na zo’n 20 dagen 1 kuikentje geboren. De kippen bleven nog wat dagen volharden op de andere eieren, maar ze bleven potdicht.
Onze alwetende buurman (van wie we ooit de haan kregen) wist zeker dat het niet aan de haan kon liggen. Ik vermoedde dat het wel aan de haan lag. Ik zie vaak dat de kippen keihard wegrennen als hij ze probeert te bespringen en alleen af en toe slaagt hij erin. De buurman wil hier niets van weten en denkt dat dit mijn feministische blik op de wereld is.
Controleren of de eieren bevrucht waren is vrij eenvoudig, maar een rotklus … de eieren die niet zijn uitgekomen moet je open maken en dan zie je wel of er een deels ontwikkeld kuikentje in zit, of niet. Ik heb deze klus ruim een maand uitgesteld … en toen moed bij elkaar gespaard om de oude eieren te openen. Boven onze composthoop. Er was er eentje met iets dat een kuikentje had kunnen zijn geweest, maar de andere eieren waren gewoon rotte eieren.
Er gingen weer wat kippen broeden (eerst twee en daarna drie kippen samen op een klein nestje … hoe bedenken ze het?) en ik heb 4 eieren voor ze gemerkt. Er kwam één kuikentje uit. Nadat de andere eieren door de kippen in de steek waren gelaten en we drie moederkippen hadden die druk rondom het kuikentje scharrelden op zoek naar lekkere hapjes voor hun uitgebroede bolletje veer, heb ik de andere drie eieren vrijwel direct boven de composthoop gebroken en … het waren gewoon eieren.
Misschien valt mijn feministische blik op de dierenwereld dan toch nog wel mee?
Label: diervriendelijk toscane
Kippen
Zaterdag zijn we dan eindelijk kippen op gaan halen. Het kippenhok was nog niet af, maar wel vrij ver gevorderd. Via via was er een mannetje in de buurt die wel 4 legkippen wilde verkopen. We spraken op een kruising af en reden achter hem aan. Ergens goed verstopt had hij zijn moestuin en kippenhokken. Plus duiven en konijnen … de kippen zitten daar de hele dag binnen, vrij dicht op elkaar.
Hij ving 4 kippen voor ons die we in een grote en hoge doos deden. Die kippen vonden dat maar niets en probeerden uit alle macht te ontsnappen. Dat was een aangename verrassing, zulke levendige kippen zag ik niet zo vaak. Ze gebruikten hun nek als een soort haak om zich om de rand van de doos te wurmen.
Thuis gooide ik was sla resten en ander groen in de doos en dat kalmeerde de arme beestjes. Ze moesten nog in de doos blijven tot de afrastering klaar was, maar met een net erover ging dat goed. De rest van de dag hebben we aan het kippenhok gewerkt. Alles goed afrasteren tegen vossen en andere dieren die kippen eten. Net voor het donker werd waren we klaar. De kippen waren inmiddels al een hele tijd uit de doos en aan ons gewend en helemaal niet bang meer.
De volgende dag lag er keurig een eitje op ons te wachten en in de loop van de dag kwamen er nog twee bij. Ook kwam ’s middags de buurman langs om wat bamboe te vragen en inspecteerde hij het gedane werk. Dat werd volkomen afgekeurd. De vossen konden nog veel te makkelijk naar binnen, om over wezels, marters en ratten maar te zwijgen.
Hij vond ook 4 kippen zonder haan maar helemaal niets. Bij kippen hoort gewoon een haan. Hij had er nog eentje over die anders de pan in moest, dus als het hem lukte deze haan te vangen dan zou hij hem brengen.
We waren nog bezig met de extra beveiliging van het kippenhok toen hij terugkwam met een joekel van een haan. Een prachtig dier, maar echt groot. De kippen accepteerden de haan vrijwel onmiddellijk en de haan leek geweldig in zijn nopjes. Eindelijk was hij het enige mannetje!
Het werd donker en de kippen kropen in het hok. De haan had dit blijkbaar niet gezien en bevond zich plotseling moederziel alleen in een gevangenis. Hij was gewend om gewoon in een boom te slapen en kent gevangenschap niet. Onze bedoeling is om de kippen te laten wennen en ze daarna overdag los te laten lopen, maar ze moeten eerst 2 weken op één plek blijven zodat ze dat als ’thuis’ gaan zien en weten dat ze daar te eten krijgen en ’s nachts veilig zijn. Hoe dan ook, de haan kon de opening van het hok niet vinden en was volledig in paniek rondjes aan het lopen op zoek naar een ontsnappingsmogelijkheid. Hij maakte heel zielige geluiden. Het was echt sneu om te zien.
We hebben het even aangekeken en besloten toen dat we de haan beter konden vangen en het hok in zetten. Heel dapper deed mijn vriend dat, maar makkelijk was het niet. Die beesten zijn snel. Gelukkig was mijn vriend sneller. Eenmaal in het hok was de haan direct stil en rustig.
’s Avonds zijn we nog even gaan controleren of alles OK was en zaten de kippen samen met de haan op de stokken. De haan is wat te groot voor ons hok, maar het is niet anders. Vanochtend liep de haan het hok in en uit, dus hij heeft gelukkig iets geleerd.
Nou wij nog! Ik weet nauwelijks iets van kippen … maar dat komt nu waarschijnlijk vanzelf!
Ze maken ruzie om wat ui 
Het eerste ei 
Kleine kippen … kleine eitjes!
Zwaluw
Er zijn behoorlijk wat boerenzwaluwen hier. Het zijn er niet genoeg, want we hebben toch veel muggen. Er zaten drie nesten in een schuurtje van het oude huis waar een deur uit was gehaald. Alle jaren dat we hier al aan het werk zijn, vlogen de zwaluwen in en uit.
Dit jaar was er maar één paar teruggekomen. We moesten die open deur dichtmaken en hebben gewacht tot de kleintjes waren vertrokken. Boerenzwaluwen leggen twee keer per jaar. Het was dus belangrijk om ze na de eerste keer een ander nest, buiten, te laten gebruiken.
Toevallig is dat gelukt en hebben we de schuur nu dicht kunnen maken en zelf in gebruik genomen. De zwaluwen zitten prinsheerlijk in een oud nest buiten. Ik weet niet of ze er zelf ook blij me zijn.
Voor volgend voorjaar wil ik meer plekken voorbereiden waar de zwaluwen nesten kunnen bouwen. Ze waren al begonnen in ons nieuwe huis, voordat er ramen in zaten. Ze zijn dus op zoek naar geschikte plekken en ik help ze graag om die te vinden. Blijkbaar is een latje ergens op een beschermde plek al voldoende … dus dat is een kleine moeite.
Markt in Castelfiorentino
Afgelopen weekend was er een speciale markt in Castelfiorentino, een leuk dorpje ongeveer 10 km hier vandaan. Een markt met locale producten, maar ook oude gebruiken en oude landbouwwerktuigen.
We hebben onze ogen uitgekeken, maar nier zozeer naar al deze oude machines. Nee, vooral naar de ‘gewone’ mensen die zich speciaal hadden opgedoft voor een gezellig dagje uit.
… en ik bedoel niet deze hierboven, die doen namelijk de oude beroepen na, deels in klederdracht.
Nee, het stikte van de bijzondere mensen. Mensen met rare en erg lelijke hoedjes, vrouwen met onooglijke make-up (van verre leken het travestieten, maar dat waren ze toch echt niet), een paar hele dikke mensen die zich in zeer strakke kleding hadden weten te wurmen …
Meerdere vrouwen gingen een praatje aan met hondje Sandy zonder mij ook maar te groeten. Ik had Sandy opgetild omdat ze in die menigte niet veilig kon lopen. Blijkbaar trok ze wat aandacht, zo’n schattig hondje op ooghoogte, maar moesten die mensen van mij niets hebben.
Verder was het gezellig en sfeervol, met een band die goede muziek speelde maar waar nauwelijks iemand interesse in had. Erg jammer voor die jongens.
Interessant was dat er lokale pinda’s te koop waren. Pinda’s die in Toscane aan de kust groeien, niet ver van Piombino. Ze zijn lekker, maar kan niet veel verschil ontdekken met pinda’s van ver weg. Nooit geweten echter dat er in Italie pinda’s worden verbouwd.
Il Canile – Het Hondenasiel
In Umbrie had ik hondjes en die mis ik nogal. Ik besloot dus ‘ns te kijken of er hier een dierenasiel in de buurt was om daar af en toe wat te helpen.
Ik kwam op een keurige website en er is een goed onderhouden Facebook pagina. Op de website stond dat je elke dinsdagochtend en zaterdagochtend met de honden uit het asiel kon gaan wandelen. Een uitstekend idee.
Ik kwam op de weg naar het asiel al twee vrouwen tegen, elk met een blije hond aan de lijn. De vrouw die het asiel beheert was in eerste instantie wat kil, maar ze ontdooide gelukkig al snel. Ik heb zes hondjes een stukje laten lopen. Ze waren allemaal prima verzorgd en idioot blij om weer terug naar hun kennel te mogen.
Toen ik zei dat ik dat een heel goed teken vond kreeg ik een strenge blik van een van de vrijwilligers die er ook was. Ze vond dat al deze blije hondjes zeker nog blijer zouden zijn als ze een echt huis zouden hebben met veel aandacht. Tja, daar kon ik haar alleen maar gelijk in geven.
Ik ging onder de modder en met de sterke geur van kennel honden terug naar huis. Nederig wegens al het fantastische werk dat deze vrouwen (ja ja het zijn allemaal vrouwen) doen met de honden. Blij dat er in Italie ook zulke positieve dingen zijn (helaas hoor je hier eigenlijk alleen maar slecht nieuws over corruptie en bureaucratie, waar enkelen beter van worden en ‘het volk’ gebukt onder gaat).
Nederig omdat ik dacht dat ik wellicht bij zou kunnen dragen aan de organisatie … maar het loopt op rolletjes en de honden die niet direct worden geadopteerd, hebben het op zich goed.
Hier een foto van één van de hondjes waar ik gisteren een stukje mee heb gelopen. Een schat van een hondje …
Alpaca bar
In Montespertoli op een kruispunt aan de rand van het dorpje, kwamen we langs deze man fietsen die zijn alpaca’s mee had genomen naar de bar. Hij zat klaar om aan de lunch te beginnen.
Ik vroeg of ik een foto mocht maken en we raakten aan de praat.
Hij neemt de alpaca’s mee om ze op te voeden. Hoezo ‘opvoeden’ vroeg ik? Alpacas grazen toch buiten in de wei? Jawel zei hij, maar hij verkocht ze af en toen aan families of boerderijen en wilde dat zijn alpaca’s gewend waren aan verkeer en mensen. Ze vinden het niet per se prettig om aangeraakt worden door bijvoorbeeld kleine kinderen en hij wil voorkomen dat zijn alpaca’s verkeerd reageren. Dus laat hij ze wennen aan mensen, klein en groot.
Hij neemt ze mee naar de bar in zijn auto. De zwarte is inmiddels gewend en springt er zo in. De witte is nog jong en moet in de achterklep getild worden.
Tijdens de lunch zijn de alpaca’s rustig zei hij, maar ze weten wanneer hij klaar is met eten en eisen dan aandacht en iets lekkers. Ze gaan dus dan de tafel afruimen, op ‘hardhandige’ manier (ze trekken de placemat gewoon van tafel) en gaan aan het haar van de beste man trekken. De vooruitstaande tandjes kunnen heel goed knabbelen.
Wat voor lekkers willen de beestjes? Ik opperde misschien wat verse kruiden, want ik loop regelmatig langs hun omheining en geef ze dan laurierblaadjes, de laurierheg groeit er namelijk naast. Ze vinden dat zalig.
Maar nee. Ze krijgen een bombolone. Dat is een (heel gezonde … ahum) met creme gevulde gefrituurde rol deeg. Als de zwarte alpaca haar bombolone niet krijgt, wordt ze krengig. Ik heb maar niet verder gevraagd, maar vond het typisch Italiaans. Het land van de verwende kindertjes die vervelend worden als ze niet krijgen wat ze willen.
De man was heel trots op dit gedrag van zijn geliefde dieren. Ik was vertederd door deze man, die zo dol is op zijn dieren dat hij ze meeneemt lunchen onder het mom dat hij ze op moet voeden.